Kamienica Stanisława Zamoyskiego (ul. Mazowiecka #10) powstała w latach 1862-1863 według projektu Henryka Marconiego dla hrabiego Stanisława Zamoyskiego, arystokraty i przedsiębiorcy, prezesa spółki Żeglugi Parowej. Neorenesansowa kamienica była pierwszym trzypiętrowym budynkiem przy ul. Mazowieckiej oraz jednocześnie jednym z ostatnich dzieł Marconiego [1]. Parter o półkolistych witrynach służył celom handlowym, wyższe kondygnacje zajmowały mieszkania czynszowe [5]. Na parterze i antresoli (pierwsze piętro) zaprojektowano dodatkowo osiem niewielkich mieszkań, które w każdej chwili można było przebudować na sklepy. Elewację obydwu dolnych kondygnacji fasady ozdobiło boniowanie. Wyżej zawieszono trzy kamienne balkony, całość zaś zwieńczył potężny gzyms. Dach kamienicy przykryto żelazną blachą. Na piętrach znajdowały się sześciopokojowe apartamenty z przedpokojem, garderobą i kredensem oraz podobnie wyposażone mniejsze mieszkania czteropokojowe. W oficynach umieszczono kuchnie dla mieszkań frontowych i kolejne lokale mieszkalne, ale już znacznie skromniejsze. Wnętrza najprawdopodobniej zdobiły mozaikowe posadzki firmy Simlerów, a cały dom rzeźbione wrota bramy i drzwi do mieszkań. Z czasem kamienicę nadbudowano [6].

Na planie Warszawy z 1771 roku teren miedzy kościołem św Krzyża a ul. Mazowiecką zajmowały ogrody świętokrzyskie ojców Misjonarzy [14]. Sama ul. Mazowiecka istniała w XVII wieku i prowadziła z północy na południe wzdłuż dawnych Wałów Zygmuntowskich. Później łączyła dziedziniec Pałacu Saskiego z drogą Grzybów-Ujazdów [10].

Rozwój ul. Mazowieckiej przyniósł XIX wiek. Tutaj w 1894 roku położono pierwszy w Warszawie asfalt, kursowała tędy linia autobusowa A, a w 1948 roku uruchomiono linię trolejbusową, która istniała do 1972 roku [10].

Kamienica Zamoyskiego powstała w latach 1862-1863. Prace murarskie prowadził Michał Tomerski, ciesielskie - Adolf Granzow, ślusarskie - Michniewicz, kamieniarskie - Sikorski, a blacharskie - Rotmil. Stolarką zajęła się firma Simlerów [6].

W latach międzywojennych budowla uchodziła za staroświecką, lecz chętnie wynajmowano tu obszerne mieszkania [6]. Mieszkał tu m.in. aktor Ludwik Sempoliński oraz grafik i astrolog Jan Starża-Dzierzbicki. Kamienicę odwiedzał varsavianista Juliusz Wiktor Gomulicki, który chodził tutaj na prywatne korepetycje [1].

W kamienicy mieścił się m.in. zakład fotograficzny "Phot. Art. L. Kowalski” [1] i "Apteka Mazowiecka". Apteka została wydzierżawiona od Antoniego Sklepińskiego przez Czesława Fink-Finowickiego w 1930 roku. Fink-Finowicki zmodernizował lokal i wprowadził maszynowe wpisywanie sygnatur aptecznych. Przy projekcie wystroju współpracował z plastykami i grafikami, m.in. z Erykiem Lipińskim. Starannie utrzymane wnętrze pachniało lawendą. By uniezależnić się od dostaw, obok apteki założył własne laboratorium Dharma, w który wytwarzał tybetańskie mieszanki ziołowe. Jako pierwszy w Polsce produkował duże ilości przetworów ze świeżych roślin i utrwalonych soków roślinnych, m.in. słynny preparat czosnek w płynie. W 1939 roku laboratorium oferowało 121 leków i było jedną z największych firm farmaceutycznych na Mazowszu [4].

Bombardowania i ostrzał artyleryjski we wrześniu 1939 roku nie wstrzymały działalności Apteki Mazowieckiej, która pomimo wpadających odłamków pełniła 24-godzinny dyżur. Po tym jak w 1941 roku Sklepiński wymówił dzierżawę, laboratorium Dharma nadal działało i dawało fikcyjne zatrudnienie młodzieży zagrożonej wywózką do Niemiec. Prowadzono tu tajne nauczanie, a w czasie Powstania produkowano dla szpitali powstańczych sterylne leki, np. nowokainę w roztworze, salol, kofeinę, aspirynę [4].

W kamienicy po rozpoczęciu okupacji mieszkała na trzecim piętrze aktorka Hanka Ordonówna. Została uwięziona w 1939 roku na Pawiaku, skąd wyciągnął ją i sprowadził do Wilna jej mąż hrabia Michał Tyszkiewicz. Piętro wyżej mieszkanie miał amant przedwojennego kina polskiego Igo Sym (Karol Juliusz Sym [7]) [6]. Za jego antypolską działalność polskie podziemie skazało go na karę śmierci, którą wykonano w jego mieszkaniu w tej kamienicy 7 marca 1941 roku o godzinie 7:10. Zaspanego Syma zastrzelili dwaj żołnierze podziemia: Roman Rozmiłowski „Zawada” oraz Wiktor Klimaszewski „Mały” [1]. Początkowo Syma planowano otruć, uznano jednak, że będzie to zbyt mało spektakularne. Po śmierci Syma Niemcy ogłosili żałobę, co miało miejsce jeszcze tylko dwukrotnie: po przegranej bitwie pod Stalingradem i po zamachu na Franza Kutscherę. Pomścili jego śmierć, aresztując 118 Polaków i rozstrzeliwując 21 z nich [2].

Kamienica została zniszczona podczas Powstania Warszawskiego. Na wniosek Biura Odbudowy Stolicy w 1946 roku ruiny rozebrano do wysokości parteru, a następnie odbudowano w uproszczonym kształcie, bez oficyn. Zlokalizowano tu Hotel Garnizonowy nr 1 [1].

Hotel Garnizonowy działał jeszcze w 2005 roku [11]. Jego miejsce zajął Hotel Mazowiecki [1], zmodernizowany przed 2007 rokiem [13]. Obecnie hotel posiada 19 pokoi z łazienkami i 37 pokoi z umywalkami [8]. Hotel dysponuje też salami konferencyjnymi oraz parkingiem dla gości [9]. W hotelu znajduje się restauracja Kuźnia Smaku [5], oferująca dania z kuchni polskiej, europejskiej, żydowskiej lat dwudziestych i trzydziestych przedwojennej Warszawy [12].

W 2010 roku wzdłuż ulicy zamontowano latarnie stylizowane na przedwojenny model z 1928 roku [10].