Obecnie teren po obiektach Klubu Sarmata (ul. Wolska #77, ul. Ludwiki #4A, #4B, #4C) to opustoszały plac po dawnym obiekcie sportowym. Należy do deweloperów, którzy planują tu inwestycje mieszkaniowe.

RKS Sarmata

jes to zapewne najstarszy klub sportowy Woli [9]. Robotniczy Klub Sportowy Sarmata Warszawa powstał 21 czerwca 1921 roku pod patronatem Polskiej Partii Socjalistycznej z inicjatywy Jana Władysława Wilczyńskiego i Stanisława Szkieli [1]. Wkrótce wykształciły się sekcje lekkoatletyki, piłki nożnej, kolarstwa, boksu, łyżwiarstwa szybkiego, gimnastyki, pływania i tenisa stołowego [1]. W 1922 roku miało miejsce przyłączenie RKS Vedeta Warszawa. Od 1923 roku klub podlegał pod Związek Pracowników Komunalnych i Użyteczności Publicznej [15], gdyż w tym samym roku patronem Sarmaty został związek zawodowy tramwajarzy i w efekcie zmieniono nazwę na Robotniczo-Tramwajarski Klub Sportowy Sarmata [14]. Klub był współzałożycielem w 1925 roku Związku Robotniczych Stowarzyszeń Sportowych oraz współzałożycielem Robotniczego Podokręgu Autonomicznego Warszawskiego OZPN. Przez cały okres międzywojenny Sarmata wraz ze Skrą były najbliżej współpracującymi z PPS klubami okręgu [15]. Około 1930 roku, opuścili go członkowie nie podzielający lewicowych poglądów, tworząc klub „Tramwajarz” [14]. Klub przed II wojną światową nie posiadał własnych obiektów sportowych (trenowano na placu Budla, na stadionie Skry, w Szkole Tramwajarskiej) [1]. W 1935 roku klub został mistrzem robotniczej klasy A i grał w barażu o mistrzostwo okręgu z Okęciem (Skodą), który przegrał zostając wicemistrzem okręgu podobnie w 1939 roku [15].

Po II wojnie światowej RTSK Sarmata został reaktywowany. Sprzeciw władz klubu wobec połączenia PPS i PPR doprowadził do nękania ich przez komunistów. W 1949 roku Sarmata zniknął z rozgrywek piłkarskich [14]. Przy zakładach przemysłowych na Woli funkcjonowało Koło Sportowe Stal, na bazie którego reaktywowano w 1957 roku Sarmatę. W znaku klubu pojawił się fragment koła zębatego, będący nawiązaniem do symbolu „Stali” [14]. Charakterystyczne w klubie było, że popierał wszystkie sekcje tak samo, mimo że nie przynosiły szczególnych sukcesów [5].

Sarmata Warszawa był złotym medalistą drużynowych mistrzostw Polski w łyżwiarstwie szybkim z 1965 roku [1].

Po 1971 roku w znaku klubu pojawił się wieniec [14].

Lata dziewięćdziesiąte XX wieku to pogarszająca się sytuacja klubu [2]. Na początku XXI wieku klub został zawieszony, a reaktywowano go w 2009 roku [1].

Od jesieni 2013 roku klub rozgrywa mecze na boisku przy ul. Okopowej 55a, niedaleko miejsca, gdzie grał przed wojną [1]. Obecnie walki dotyczą miejsca na VI-VIII poziomie ligowym.

Z klubem byli związani m.in. lekkoatleta Andrzej Badeński, sędzia piłkarski Marcin Borski, trener bramkarzy Krzysztof Dowhań, siatkarz Wojciech Drzyzga, trener łyżwiarstwa Stanisław Kłotkowski, lekkoatleta Janusz Kusociński (swoją przygodę z klubem rozpoczął przed II wojną światową jako piłkarz, gdy klub nie mieścił się na opisywanym terenie [18]), kolarz Stanisław Królak, kolarz Bolesław Napierała, łyżwiarka Elwira Seroczyńska, łyżwiarz Jerzy Liebchen, łyżwiarz Sławomir Grasza, łyżwiarka Romana Troicka, trener łyżwiarstwa Leszek Ułasiewicz, sędzia łyżwiarski Andrzej Leszczyński, sędzia łyżwiarski Marek Szala [1].

Jeszcze w 1945 roku teren ten nie był zagospodarowany.

W latach 1957-1960 przy wsparciu zakładów Fabryki Wyrobów Precyzyjnych im. gen. Karola Świerczewskiego, Zakładów Mechanicznych im. Marcelego Nowotki, Zakładów Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg oraz Zakładów Radiowych im. Marcina Kasprzaka powstał Ośrodek Atletyczny „Sarmaty” przy ulicy Wolskiej 77, gdzie zbudowano boisko z bieżnią, małą salę do siatkówki, koszykówki, tenisa stołowego oraz pomieszczenia administracyjno-socjalne klubu [1]. Był tez charakterystyczny napis nad wejściem od ul. Wolskiej [9], trybuny, korty tenisowe, boisko boczne [10].

W trakcie prac nad budową stadionu równano teren wykorzystując mocno zanieczyszczoną ziemię, która pochodziła z terenu m.in. Fabryki Wyrobów Precyzyjnych im. gen. Karola Świerczewskiego. Były tam metale ciężkie (arsen, ołów czy bar) oraz węglowodory [7].

Decyzją Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 14 października 1969 roku teren przekazano Fabryce Wyrobów Precyzyjnych im. Gen. K. Świerczewskiego w użytkowanie z przeznaczeniem na cele sportowe [12]. Celem klubu był rozwój kultury fizycznej wśród okolicznej młodzieży robotniczej. Stadion był ogólnodostępny dla mieszkańców [5].

5 grudnia 1990 roku (w 2000 roku [1]) miasto Warszawa przekazało Fabryce Wyrobów Precyzyjnych prawo użytkowania wieczystego [10]. Umowa zawierała zapis, że teren ma być wykorzystywany na cele sportowe [13]. Jednakże w miejscowym planie zagospodarowania z 1992 roku teren został planistycznie podzielony na dwie parcele, we wschodniej zostały dopuszczone funkcje mieszkaniowe [19], co stało się zalążkiem długoletniego sporu.

Plan miejscowy wygasł 31 grudnia 2003 roku [12]. Teren klubu w 2005 roku został sprzedany hiszpańskiemu inwestorowi Polestrella, który zamierzał w tym miejscu postawić osiedle mieszkaniowe [1]. W 2006 roku wydano pozwolenie na rozbiórkę niszczejących obiektów [19]. Po zburzeniu sali treningowej, klubu i całej sportowej infrastruktury, teren uległ degradacji [3]. W 2011 roku spółka zmieniła nazwę na Sorolla. Po protestach mieszkańców i samorządowców inwestor zgodził się na wybudowanie obiektu sportowego na jednej czwartej powierzchni, a na pozostałej powierzchni zaplanował bloki o wysokości do 45 metrów [1]. W 2013 roku wydana została decyzja o warunkach zabudowy, umożliwiająca budowę mieszkań [19]. Polestrella planowała budowę dużego osiedla składającego się z trzech kwartałów domów o wysokości od czterech do czternastu pięter. Zaplanowano też rozwiązanie w postaci budowy bieżni dookoła osiedla [16].

W 2016 roku większość działki (poza terenem, który kiedyś zajmowało boisko) Sorolla sprzedała spółce deweloperskiej SGI SA [1]. W 2017 toku władze dzielnicy Wola wystąpiły do obu spółek rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego, argumentując, że przez 17 lat nie wywiązywały się one z obowiązku korzystania z gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem na cel sportowy [10]. Po kontrargumentacji Urząd Miasta zapowiedział wystąpienie na drogę sądową, jednak w międzyczasie inwestor wystąpił o pozwolenie na budowę [6], gdyż w czerwcu 2018 roku uchwalono miejscowy plan zagospodarowania, w którym część wschodnią terenu przeznaczono na budownictwo wielorodzinne [1]. W 2018 roku obszar ten przy ul. Ludwiki 4A, 4B i 4C odkupił Dom Development [18], który dogadał się z miastem, obiecując wsparcie budowy w części z dawnym boiskiem kameralnego obiektu sportowego i odstępując część swojego terenu na bieżnię lekkoatletyczną [8]. Jednak w dalszym ciągu trwają protesty mieszkańców, którzy chcą przeznaczenia całego terenu na sport [17].

Przed rozpoczęciem inwestycji mieszkaniowych Regionalny Ośrodek Ochrony Środowiska nakazał remediację terenu z zanieczyszczeń, która została oszacowana [7] na ok. 12 mln zł [11].

W 2019 roku wycięto kilkadziesiąt drzew i zniszczono siedliska ptaków chronionych [3]. Teren boiska został objęty ochroną przez konserwatora zabytków, a wartość całej działki jest szacowana na 80 mln zł [19].