Na terenie posesji znajdują się dwa budynki oraz we wschodniej części Miasteczko Ruchu Drogowego.

W czterokondygnacyjnym zielonym budynku w kształcie litery L (ul. Sołtyka #8/10), na południu działki, znajduje się siedziba Straży Miejskiej: IV Oddziału Terenowego (obejmuje swoim działaniem Wolę i Bemowo) [21] oraz na II piętrze siedziba I Oddziału Terenowego (obejmuje swoim działaniem Śródmieście) [22].

Wzdłuż ul. Ostroroga #14/16 znajduje się parterowy, podłużny budynek po dawnych warsztatach (mieszczą się w nich różne prywatne firmy [10]). Pomiędzy budynkami znajduje się duży parking, teren jest też zadrzewiony.

Stacjonarne Miasteczko Ruchu Drogowego

Budowę Stacjonarnego Miasteczka Ruchu Drogowego rozpoczęto we wrześniu 2014 roku, po przekazaniu posesji straży miejskiej. Miasteczko powstało z inicjatywy stołecznej straży miejskiej, władz dzielnicy, wojewody mazowieckiego oraz Ambasady Królestwa Niderlandów [6]. Spółka Tramwaje Warszawskie przekazała infrastrukturę szynową oraz wagon tramwajowy, ZTM przekazał 20 rowerów, Wojewódzki Ośrodek Ruchu Drogowego wyposażył salę edukacyjną w tablicę interaktywną oraz plansze dydaktyczne, MPRO przekazał zieleń do nasadzeń [4]. Merytorycznie inicjatywę koordynował Urząd Dzielnicy Wola [3]. Miasto na budowę przeznaczyło ponad 820 tys. zł [4].

Podstawowym założeniem dotyczącym budowy było odzwierciedlenie w skali mikro rzeczywistości drogowej, z jaką na terenie miasta mogą spotkać się rowerzyści [3] Na powierzchni 4 tys. m2 placu manewrowego powstało 750 metrów jezdni i ścieżek rowerowych, 38 metrów torów tramwajowych, 20 sygnalizatorów świetlnych, 130 znaków drogowych, umieszczono tramwaj, zapory kolejowe, 3 skrzyżowania i rondo. Elementy te tworzą jedno z najnowocześniejszych miasteczek ruchu drogowego w Polsce [4]. W budynku przy ul. Sołtyka 8/10 udostępniono na potrzeby miasteczka salę edukacyjną [3]. Sala została wyposażona w tablicę multimedialną i stanowiska komputerowe. Jednocześnie z sali może korzystać 20-osobowa grupa uczniów [9].

W uroczystym otwarciu 4 listopada 2014 roku [6] udział wzięli: Ambasador Królestwa Niderlandów, Komendant Stołecznej Policji insp. Michał Domaradzki, Komendant Straży Miejskiej Zbigniew Leszczyński, przedstawiciele władz Miasta: Radna Małgorzata Żuber-Zielicz, Zastępca Prezydenta Jacek Wojciechowicz oraz Dzielnicy Wola: Burmistrz Urszula Kierzkowska, Katarzyna Łęgiewicz, Grażyna Orzechowska-Mikulska i Marek Sitarski, Dyrektor Zarządu Dróg Miejskich Grażyna Lendzion, Prezes Tramwajów Warszawskich Sp. z o.o. Krzysztof Karos oraz zaproszeni goście [9]. Jako pierwsi na plac manewrowy wjechali uczniowie Szkoły Podstawowej nr 63 [6]. Miasteczko jest w okresie kwiecień-październik otwarte w weekendy i udostępnione bezpłatnie dla mieszkańców [7]. Na terenie miasteczka przeprowadzane są egzaminy na kartę rowerową [3].

Przed II wojną światową na terenie zajmowanym obecnie przez Miasteczko Ruchu Drogowego znajdowały się dwie zabudowane i ogrodzone posesje (hip. 6163 oraz hip. 5358). Pojedyncze budynki znajdowały się również przy skrzyżowaniu ul. Sołtyka i ul. Ostroroga (hip. 6070, hip. 5585). Centralna część kompleksu nie była zagospodarowana.

Zespół Szkół im. Batalionu Zośka

Historia Zespołu Szkół im. Batalionu "Zośka" sięga 1952 roku, kiedy w nowopowstałym Technikum Ekonomicznym Ministerstwa Gospodarki Komunalnej przy ul. Nowogrodzkiej 58 uruchomiono wydział budowy i eksploatacji miejskiej trakcji elektrycznej. W 1954 roku szkołę przemianowano na Technikum Gospodarki Komunalnej, a w 1958 roku otwarta została ZSZ nr 3 o profilu mechaniczno-elektrycznym, przemianowana w 1961 roku na Technikum Elektryczne nr 17. Zajęcia praktyczne dla specjalności "trakcja elektryczna" odbywały się przy ul. Młynarskiej, w sali udostępnionej przez Miejski Zakład Komunalny. Została nawiązana dwunastoletnia współpraca z MZK, której efektem było m.in. nauczanie zawodu na podstawie programów autorstwa pracowników Zakładów. Młodzież kształciła się również w m.in. w Elektromontażu Elektrociepłowni na Siekierkach czy w Hucie Warszawa [16].

W 1956 roku nowy dyrektor p. Teodor Gajewski wystąpił z propozycją budowy nowej szkoły przy ul. Sołtyka 8/10. 4 lutego 1964 roku położono kamień węgielny. W pracach budowlanych brali udział wszyscy, zarówno dyrektor jak i uczniowie, przepracowując łącznie 18 tysięcy godzin. Oficjalne rozpoczęto zajęcia w nowym gmachu w roku szkolnym 1966/67. Wśród kandydatów na patrona znaleźli się m.in. Gabriel Narutowicz i Batalion "Zośka", jednak Komitet Warszawski PZPR wskazał Aleksandra Kowalskiego [16].

Przy 5-letnim Technikum utworzono w 1966 roku 3-letnie Technikum Elektryczne na podbudowie ZSZ. W 1972 roku powstało Liceum Zawodowe. W 1973 roku dyrektorem szkoły został Paweł Kochanek, a placówka została przekształcona w Zespół Szkół Zawodowych nr 21 (przemianowany następnie na Zespół Szkół Elektrycznych Nr 1 [17]), który stworzyły Technikum Elektryczne nr 17, Liceum Ogólnokształcące nr 5, Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3 oraz Technikum Elektryczne dla Pracujących (istniejące od początku lat 50-tych XX wieku, mieszczące się w budynku od 1966/67 roku [17]). Przebudowano część sal dydaktycznych, m.in. pracownie maszyn elektrycznych oraz aparatów i urządzeń elektrycznych. Utworzono pracownie podstaw elektrotechniki, podstaw technologii i konstrukcji mechanicznych, fizyki, chemii, w ramach realizacji prac dyplomowych pod kierunkiem: Józefa Baranowskiego, Kazimierza Wawrzaka, Stanisława Bielaka, Wojciecha Skowrońskiego, Ryszarda Urbana, Janusza Szyszko i Andrzeja Zalewskiego. W 1968 roku powstała Izba Pamięci Narodowej [16].

W latach 1985-1995 szkoła w skład zespołu wchodziła Przyzakładowa Szkoła Zawodowa Urzędu Telekomunikacji Warszawa-Żoliborz, która kształciła uczniów w zawodzie „monter urządzeń telekomunikacyjnych”. W 1993 roku przy szkole utworzono Zasadniczą Szkołę Zawodową dla Dzieci Niewidzących, a Zespół Szkól Elektrycznych nr 1 otrzymał imię Batalionu Zośka. W 1995 roku do Zespołu włączono powstałe rok wcześniej XC LO. Rok później dyrektorem Zespołu Szkół został Andrzej Zawadzki [16].

W 2001 roku w skład Zespołu Szkół im. Batalionu "Zośka" wchodziły XC Liceum Ogólnokształcące, Technikum Elektryczne nr 2 i Zasadnicza Szkoła Zawodowa nr 3. Planowano wówczas zamknąć szkołę, jednak dzięki protestom żołnierzy Batalionu Zośka, rodziców i nauczycieli funkcjonowała jednak ona jeszcze kilka lat [16], najpewniej do 2005 roku.

Warsztaty szkolne

W 1966 roku szkoła doczekała się własnych warsztatów, do 1976 roku były one o profilu mechaniczno-elektrycznym, a następnie o profilu elektryczno-elektronicznym [16]. Warsztaty kształciły w zakresie montażu instalacji i urządzeń elektrycznych, naprawy sprzętu elektrycznego i elektronicznego, naprawy elektrycznych artykułów gospodarstwa domowego i sprzętu RTV czy wykonywania instalacji elektrycznych [15]. 28 sierpnia 2006 roku podjęto decyzję o ich likwidacji [12].

Centrum Kształcenia Ustawicznego nr 3

Centrum Kształcenia Ustawicznego Nr 3 w Warszawie to publiczna szkoła dla dorosłych, w której nauka jest bezpłatna [19]. Powstała w 1979 roku z połączenia VIII Liceum Ogólnokształcącego dla Pracujących (rok założenia 1945), Technikum dla Przodujących Robotników (rok założenia 1971) i Ośrodka Szkolenia Kursowego (rok założenia 1979) [19]. W 1983 roku utworzono przy Centrum Zasadniczą Szkołę Zawodową Nr 46, która prowadziła działalność do 2000 roku. W 1991 roku włączono do Centrum I Liceum Ogólnokształcące Zaoczne dla Pracujących. W 1995 roku przekształcono Ośrodek Szkolenia Kursowego w Wojewódzki Ośrodek Dokształcania Zawodowego, który z kolei w 1999 roku przekształcono w Ośrodek Dokształcania Zawodowego [20]. Kolejnymi dyrektorami (po 1979 roku) byli: Witold Konewka (do 1985 roku), Helena Żemis (do 1997 roku), Leszek Danis (do 2002 roku), Grzegorz Chmielewski (do 2007 roku) i Halina Matuszewska [19].

1 września 2005 roku szkoła została przeniesiona do budynku przy ul. Sołtyka 8/10 [19] z budynku przy ul. Felińskiego 15. W zespole w każdym semestrze uczyło się 1000-1300 słuchaczy. W 2011 roku Centrum tworzyły: Ośrodek Dokształcania Zawodowego oraz CXXVIII Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych, III Uzupełniające Liceum Ogólnokształcące dla Dorosłych, Gimnazjum dla Dorosłych Nr 159, Zasadnicza Szkoła Zawodowa Nr 19 dla Dorosłych, Technikum Nr 17 dla Dorosłych, Technikum Uzupełniające Nr 14 dla Dorosłych [20]. Pod koniec funkcjonowania mieściło się tu siedem szkół dla dorosłych, w tym jeszcze jedno gimnazjum. Była tu również jedyna w stolicy Państwowa Szkoła Sztuki Cyrkowej [23].

Budynek został wyremontowany z funduszy unijnych [23] w latach 2009-2011 [11]. W trakcie modernizacji powstały sale wykładowe do nauczania języków, pracownie informatyczne, w których uczą się zarówno słuchacze szkoły, jak i wolscy seniorzy, zmodernizowano bibliotekę, stołówkę i salę konferencyjną. Za blisko 100 tys. zł oddano pracownię fryzjerską [24]. Na remont wydano 8 mln zł. Po zakończeniu prac i oddaniu szkole nowych pomieszczeń, w połowie kwietnia 2013 roku Rada Warszawy podjęła decyzję o przeniesieniu CKU do budynku zespołu szkół nr 34 przy ulicy Księcia Janusza 45/47 [10]. Wywołało to falę oburzenia i protestów [7], gdyż uczniowie przenosząc mieliby znaleźć się w przepełnionym budynku, który od lat czeka na generalny remont [24]. Natomiast według urzędników budynek przy ul. Sołtyka nie był w pełni wykorzystywany przez szkołę działającą głównie w weekendy [10].

1 września 2015 roku przeniesienie doszło do skutku i z połączenia Zespołu Szkół nr 24 i Centrum Kształcenia Ustawicznego nr 3 powstało Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 1 (CKZiU nr 1) [13].

Straż Miejska

Po opuszczeniu budynku przez CKU, został on przekazany Straży Miejskiej, gdzie w jednym miejscu zostało połączonych kilka wydziałów z różnych lokalizacji w Warszawie [10]. W 2014 roku powstało na dawnym boisku Miasteczko Ruchu Drogowego.

W 2018 roku rozpoczęto budowę dwustanowiskowej myjni ręcznej w północnej części działki [25].