Jest to właściwie ciąg trzech domów zbudowanych dla rodziny Wedlów (ul. Puławska #26 i #26A oraz ul. Puławska #28 róg Madalińskiego #2/4) [1]. Powstały na zamówienie Jana Wedla, którego firma cukiernicza dbała o współpracowników i dla kadry kierowniczej zbudowała mieszkania czynszowe [14]

Puławska 26 i 26A

Kamienice są pięciopiętrowe [17] i łącznie mają czternastoosiową elewację [21]. Środkową partię fasady ujęto w czteropiętrowy ryzalit (wykusze z loggiami balkonowymi [17] ponad parterem), co podkreśla monumentalizm [21] i sprawia wrażenie podcięcia budynku. Efekt ten został spotęgowany poprzez skontrastowanie przyziemia z pozostałymi kondygnacjami (ciemna okładzina kamienna w przyziemiu oraz tynkowane ściany w kolejnych piętrach), zastosowanie przestronnych witryn oraz szerokiego, dwuosiowego przejazdu bramnego [9]. Można mówić o dwóch symetrycznych kamienicach, zaopatrzonych w zdwojony przejazd bramny [21], jednak budynki optycznie łączą się ze sobą [17] i wizualnie są traktowane jako jeden.

Kamienica otrzymała zdobienia w stylu art deco [3]. Po obu stronach bramy umieszczono płaskorzeźby z czerwonego granitu. Na lewo od bramy jest „Przemysł”: dwaj robotnicy w koszulach z zakasanymi rękawami, wykuwający na kowadle koło zębate. Na prawo od bramy znajduje się płaskorzeźba „Rolnictwo”, czyli postać kobieca z naręczem kłosów oraz rolnik w sukmanie z kosą (podobno to Piast Kołodziej z żoną Rzepichą, choć założyciel dynastii Piastów nie posługiwał się kosą, tylko sierpem). Pomiędzy otworami bramnymi znajduje się słup ozdobiony tzw. kariatydą, czyli postacią kobiecą z kiścią winogron, która miała być alegorią międzywojennej Polski. Rzeźby mogą budzić skojarzenie z socrealistycznymi figurami, ale są znacznie wcześniejsze [1]. Nad wejściem umieszczono cztery płaskorzeźby przedstawiające alegorie pór roku. Na pierwszy rzut oka wyglądają na stylizowane na antyczne, lecz w kompozycji zima widać m.in. dzieci na sankach. Autorem wszystkich płaskorzeźb jest rzeźbiarz Józef Below [2]. Cechuje je surowość masywnych, statycznie ujętych sylwetek ludzkich, uproszczony modelunek i profilowe ujęcie twarzy, co było charakterystyczne dla sztuki lat 30-tych XX wieku [1].

Nietypowym rozwiązaniem w luksusowych kamienicach czynszowych była przewaga niewielkich mieszkań dwupokojowych i kawalerek. Zredukowano też kuchnie do niewielkiego, ślepego aneksu oraz zrezygnowano ze służbówek i balkonów. Prawdopodobnie lokale były przeznaczone dla najemców korzystających z nich podczas krótkich lub okresowych pobytów w stolicy [9]. W kamienicy zachował się oryginalny wystrój wnętrz. W większości mieszkań ocalały obłożone fornirem drzwi wejściowe, posadzki z czarnych i białych płytek terakotowych, sztukaterie sufitowe, narożne kominki oraz okładziny kamienne na klatkach schodowych [1].

Na tle kamienic kręcono teledysk do utworu Ciągnik polskiego zespołu Blenders [20].

Kamienicę zbudowano w latach 1935-1937 (1935-1938 [1]) według projektu architekta Zdzisława Mączeńskiego [3]. Do budowy użyto najlepszych wówczas materiałów budowlanych i kamieniarskich [3].

Przed wojną działała tu kwiaciarnia Kędzierskiego [6]. Kamienica słynęła też z magazynu z damską bielizną Turilfa. Mieszkał tu też Karol Spitzbarth, znany jako Karol Benda, Olaf Słupski, Jan Kreczmar (filmowy ojciec Izabeli Łęckiej w Lalce) i Artur Brodaty (właściciel słynnego zakładu kamieniarskiego przy cmentarzu żydowskim). W dniu wybuchu II wojny mieścił się tu Konsulat Kolumbii [21].

Bliźniacze kamienice nie zostały zniszczone podczas II wojny światowej [17]. Mimo tego są zaniedbane, jak wiele sąsiednich kamienic [1].

W styczniu 2018 roku kamienice zostały wpisane do rejestru zabytków, w celu ochrony przed planowaną rozbudową budynku o oficynę na tyłach, co stwarzało zagrożenie dla stropów piwnicy wsuwających się pod podwórze i dla kamiennych okładzin przejazdu bramowego od strony ul. Puławskiej [1].

Puławska 28

Dom Wedla (nazywany też kamienicą Jana Wedla) to modernistyczna kamienica położona przy ul. Puławskiej 28. Budynek jest określany jako szczytowy przykład warszawskiego funkcjonalizmu, a jego bryła przypomina statek. Zewnętrzne ściany budynku pokryto klinkierowymi kafelkami oraz udającym kamienne płyty szlachetnym tynkiem z mielonym marmurem Biała Marianna [2]. Został wpisany do rejestru zabytków 4 marca 1996 roku pod numerem 1613-A [21].

Budynek skomponowany w nawiązaniu do pięciu zasad architektury Le Corbusiera stosuje wolny plan, pasmowe leżące okna, oderwanie od ziemi (słupy i otwarte prześwity z widokiem na wewnętrzny kwietnik z prostokątną sadzawką), płaski dach z tarasem rekreacyjnym osłoniętym narożną betonową kratownicą [11].

Jeden z pierwszych w Polsce domów z prześwitami, zaprojektowany w sposób umożliwiający likwidację podwórka-studni i rozluźnienie zwartej zabudowy kwartałowej [11]. Niezabudowany parter pozwolił na stworzenie ogródka aż do ulicy, co też optycznie rozszerzyło jezdnię [12]. Umożliwiał też przewiew w przypadku zastosowania broni chemicznej w czasie wojny [2], co zostało tu wprowadzone, zanim stało się to wymogiem ze względu na przepisy Obrony Przeciwlotniczej i Gazowej [12].

Istniejąca do dzisiaj kratownica umieszczona na dachu, na której niegdyś znajdował się neon firmy E. Wedel (napis: E. WEDEL CZEKOLADA pojawił się przed 1937 rokiem [15]) jest jedną z cech charakterystycznych budynku [10]. Według niektórych kratownica przypomina tabliczkę czekolady [14].

To jeden z pierwszych (o ile nie pierwszy) w Warszawie budynków o konstrukcji półszkieletowej. Stalowy szkielet budynku, całkowicie spawany, oparty został na fundamencie betonowym z amortyzatorami w postaci blach ołowianych i azbestu pod każdym słupem. Konstrukcja została dodatkowo usztywniona przez klatki schodowe i mury ogniowe [2]. Szkielet żelazny przewidujący możliwość nadbudowy jednego piętra to 12 kg żelaza na jeden metr sześcienny budynku. Słupy wykonano z ceówek NP 16 [12]. Przed obetowaniem wypełniono je proszkiem otwockim co poprawiło znacznie akustykę. Dodatkową izolację dźwiękową wykonano według Dorentsa. Ścianka zewnętrzna wykonana została z 14 cm cegły dziurawki i 5 cm supremy przedzielonej warstwą powietrza grubości 4 cm. Natomiast stropy są kleinowskie, żeberkowe [12].

Bryła ma nietypową, spójną kompozycję. Płaszczyzny ścian zawinięto wokół narożnika, a fragmenty ścian nakładają się na siebie, przybliżając i oddalając. Słupy konstrukcyjne zgrano z oknami i loggiami na fasadzie. Zastosowanie nowoczesnych rozwiązań pozwoliło stworzyć cienkie ściany wykończone kosztownymi materiałami, z dopracowanymi detalami [2]. Brama wejściowa na posesję została wykonana przez ślusarnię Szmalenberga z ul. Skierniewickiej [2]. Okładzina terrazytowa pochodzi z zakładów Terrazyt w Warszawie [6]. Budynek był bardzo dobrze wyposażony, miał eleganckie windy, chromowane skrzynki pocztowe, spalarnię śmieci, zbiorczą antenę radiową, a klatki schodowe wyłożone były ozdobną terakotą [10]. W holu kamienicy znajduje się niewielkie panneaux, natomiast na dziedzińcu z atrium, nad sadzawką stała niegdyś rzeźba [6] autorstwa Stanisława Komaszewskiego o nazwie Koziołek (inaczej "Sielanka"). Została ustawiona na wewnętrznym dziedzińcu w 1936 roku. Nie zachowała się do obecnych czasów [11].

Budynek nie miał zdobień zewnętrznych [10], jedynie nad wejściem do narożnego sklepu umieszczono płaskorzeźbę Tygrys (inaczej Lwica [16]). Jest ona dziełem Stanisława Komaszewskiego. W holu głównej klatki schodowej znajduje przedstawiające zbójników malowidło Taniec góralski autorstwa Zofii Stryjeńskiej.

Powstały tu mieszkania o średnim standardzie. Mieszkania w części frontowej mają trzy duże pokoje i ok. 85 m2, mieszkania od ul. Puławskiej mają pięć pokoi i ok. 95-97 m2, a mieszkania w oficynach na podwórzu mają cztery pokoje i ok. 80 m2. W domu nie ma mieszkania o numerze 13. Po numerze 12 następuje od razu nr 14 [2].

W powieści Szczepana Twardocha pod tytułem Morfina w tym właśnie domu mieszka główny bohater, Kostek Willemann [2].

Kamienica powstała w latach 1935-1936 (1934 [6]) według projektu Juliusza Żórawskiego [2] po wprowadzeniu ustawy promującej drogie inwestycje budowlane, tzw. Lex E. Wedel (1933), którą rodzina Wedlów wylobbowała w sejmie [8]. Dom wykonało Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych Budownictwo Sp. z o.o. należące do Romana Sobieszka. Podobnie jak w innych swoich inwestycjach, przedsiębiorstwo Sobieszka nie stworzyło mieszkania nr 13 [2]. W oryginalnym projekcie były zaplanowane trzypoziomowe apartamenty [4]. Żórawski szczególnie pilnował układania szlachetnych tynków na zewnątrz budynku. Przyjeżdżał w nocy i świecąc latarką sprawdzał czy są równe [16].

Na rogu kamienicy, w przyziemiu, istniał sklep firmowy E. Wedla [16]. Istniał do momentu odzyskania niewykupionej przez lokatorów części budynku przez spadkobierców Jana Wedla. Po dokonanej przez nich podwyżce czynszu (zbiegło się to z remontem w 2008 roku [13]) sklep musiał opuścić pomieszczenia. Po nim w budynku mieścił się sklep z winami gruzińskimi, a obecnie piekarnia. Mimo zmian właścicieli marmurowe wnętrza zachowały się bez zmian. W pomieszczeniu sklepowym można obejrzeć część przedwojennego, niklowanego wyposażenia sklepu ze słodyczami [2].

Podczas okupacji kamienica została zajęta przez niemieckich oficerów oraz agentów Gestapo [2].

Budynki były celem ataku podczas Powstania Warszawskiego. Bezskutecznie próbowali je zdobyć Powstańcy z kompanii O3 batalionu "Olza" pułku "Baszta" [2] w sile około 120 ludzi, uzbrojonych w cztery pistolety maszynowe, dwa karabiny, siedem pistoletów i kilkadziesiąt granatów, pod dowództwem por. "Ludwika". Domy Wedla były bronione przez ok. 120 policjantów. Natarcie załamało się w ogniu zaporowym ciężkiej broni maszynowej prowadzonym z bunkrów i okien budynków [5]. Kamienica podczas walk została jedynie nieznacznie uszkodzona [2].

Mieszkających tu członków PZPR nazywano "puławianami" właśnie od ul. Puławskiej [19]. Mieszkał tu też profesor Janusz Antoni Groniowski, patomorfolog [6].

W latach 60-tych XX wieku prześwity w parterze zostały zabudowane i umieszczono w nich sklepy. Ogród, wraz ze znajdującymi się tam rzeźbami, zniszczono [10].

W latach 2008-2009 budynek przeszedł gruntowny remont według projektu Leszka Tischnera [2]. Polegał głównie na wymianie tynków. Wspólnota Dom Wedla wystarała się o 670 tys. zł miejskiej dotacji (79% kosztów). Tynki zostały skute, a nowe miały być identyczne (zostały specjalnie z tego powodu sprowadzone z Niemiec tynki o składzie niemal identycznym z oryginalnym [10]). Jednak oryginalne tynki miały zróżnicowany kolor i fakturę w pasach między oknami i między kondygnacjami, naśladując kamienne płyty, a po remoncie nie uzyskano tego efektu. Stołeczny konserwator zabytków nie odebrał odnowionych elewacji i wspólnota musiała poprawić je na własny koszt. Wykonawcą była firma Techbud, która remont rozpoczęła od strony ul. Puławskiej. Nie poradziła sobie i stronę od strony ul. Madalińskiego robiła firma Sorbud. Podczas remontu nie usunięto powojennej zabudowy podcieni oraz okna zasłaniającego jedną loggię od ul. Madalińskiego [18]. Zniknęły natomiast ślady kul z czasów II wojny światowej [13].

W tej kamienicy umieścił biuro swojej firmy BBM Bartłomiej Misiewicz [19].

W 1808 roku teren ten nie był jeszcze zagospodarowany. W połowie XIX wieku był to południowy skraj znajdującej się tu posiadłości, gdzie zlokalizowany był sad. W 1979 w miejscu budynków istniały już zabudowania. Być może należały do Pauliny, partnerki Georga Narbutta, która sprzedała ten teren około 1922 roku [23].

Kamienica przy ul. Puławskiej 28 powstała w latach 1935-1936 [2], a przy ul. Puławskiej 26 i 26A do 1938 roku [3].