Dom Podkomorskiego [5] (ul. Smulikowskiego #13) to jeden z wybitniejszych przykładów tzw. "miękkiego" funkcjonalizmu, z ekspresyjną elewacją z wklęsłymi loggiami. Fasada pokryta została kamienną okładziną (fragmenty wklęsłe elewacji) oraz jasnymi gładkimi taflami (fragmenty wypukłe) i nawiązuje do kamienicy przy ul. Tamka 5 [1]. Elewacja jest symetryczna, z oknami pośrodku i przejazdem bramnym po prawej stronie. Okna po obu stronach flankowane są przez półkoliste pilastry.

W sieni znajduje się kamienno-piaskowcowa okładzina, jest też marmurowa klatka schodowa, okrągłe płyciny oświetleniowe na suficie, brama i kraty kute o motywie art deco [1]. Jako architekta większość wskazuje Juliana Lisieckiego i Janusza Kraussa [3], podawane jest czasem nazwisko Bohdana Pniewskiego [1].

Przed przebiciem ul. Smulikowskiego w latach 30-tych XX wieku były to niezagospodarowane tyły posesji przy ul. Tamka. Ul. Smulikowskiego przed 1934 rokiem nazywano Herburtowską, a w latach 1952-1992 nosiła imię Władysława Spasowskiego [6].

Kamienica Podkomorskiego powstała w latach 1934-1935 (1936-1937 [3]) [2]. Pod numerem 5 działała tutaj stacja dopełniania odmy sztucznej dla chorych płucnie [4].

W czasie Powstania Warszawskiego mieszkańcy zostali wypędzeni około 10 września. W piwnicy pozostali ludzie, którzy nie mogli lub nie chcieli wyjść [4]. Kamienica została w części zniszczona podczas walk i odbudowana po wojnie.