Kamienica (ul. Bednarska #7 róg Dobra 85) ma trzy kondygnacje naziemne, poddasze i jedną kondygnacje podziemną. Pełni funkcję mieszkalno-biurową. W części biurowej Bednarska Office posiada windę [12]. Od strony ul. Bednarskiej znajduje się pięć pionów okien, a od strony ul. Dobrej 10 pionów. Przy skrzyżowaniu ulic budynek jest ścięty, posiada wejście, balkon (jedyny w budynku) i okna o podwójnej szerokości. Między wszystkimi kondygnacjami znajdują się śródgzymsy, dodatkowo własne gzymsy maja okna na pierwszym piętrze.

Zarządza nim Wspólnota Mieszkaniowa [8]. Biura wynajmują renomowane firmy ogólnopolskie [13]. Całkowita powierzchnia budynku wynosi 1780 m2 [22]. Ul. Bednarska została wpisana w całości w 1965 roku do rejestru zabytków [5] pod numerem 5 [6], a jako budynek figuruje w rejestrze zabytków pod nr 872 [8].

Ulica Bednarska powstała w wąwozie dawnego strumienia zwanego Jordanem, spływającego w dół skarpy warszawskiej do Wisły [6]. W XV wieku powstały zabudowania wzdłuż wąwozu, a strumień zmienił się w ściek i wysypisko śmieci dla okolicznych mieszkańców. Dolną część ulicy zwano wówczas Gnojową, Od Wisły lub Do Wisły [5]. Nazwę Bednarska otrzymała przed 1743 rokiem [1].

W 1768 roku były tu tylko schodki ku Wiśle.

W latach 1775-1864 stała się trasą dojazdową do mostu łyżwowego (Ponińskiego). Została wówczas wybrukowana i odnowiona [1]. Przy ulicy wybudowano kilka hoteli. Najdroższym i najbardziej eleganckim był Hotel Bawarski (hip. 2682 [3]) [1], czyli ta istniejąca do dzisiaj kamienica.

Hotel został wzniesiony w latach 1836-1837 według projektu Jana Jakuba Gaya (albo Jana Chrystiana Kamsetzera [20]) [4] w stylu klasycystycznym [1] dla Józefa Neugebauera. Narożnikowy dom składał się z frontowej, dwupiętrowej części środkowej oraz piętrowych skrzydeł. Na zapleczu posiadał oficyny [4]. Były tam też zwykłe mieszkania, w jednym z nich, zajmowanym przez Włodzimierza Wolskiego, spotykali się [3] w latach 1838-1843 [21] młodzi poeci określani mianem cyganerii warszawskiej [3]. W połowie XIX wieku hotel cieszył się dużą popularnością [1]. Należy zaznaczyć, że hotel o takiej samej nazwie znajdował się również przy ul. Krakowskie Przedmieście 39 [9].

Nieco później stał się miejscem spotkań różnych tajnych organizacji i sprzysiężeń przygotowujących grunt pod powstanie styczniowe [3]. W 1852 roku hotel był własnością Michała Berendsa [21]. Po budowie Mostu Kierbedzia w 1864 roku i likwidacji mostu łyżwowego, ulica straciła na znaczeniu [1]. Hotel istniał jeszcze w 1868 roku [21]. W hotelu otworzono dom publiczny [1]. Około 1877 roku w budynku ulokowała się trzyklasowa szkoła dla chłopców [4].

W okresie międzywojennym od strony ul. Bednarskiej i ul. Dobrej mieścił się na pierwszym piętrze komisariat granatowej policji [14] nr I Krakowskie Przedmieście [6]. Był on cztery razy do roku przystrojony kwiatami: 11 listopada, 19 marca, 3 maja i 15 sierpnia [14]. Mieszkali tutaj lokatorzy o zróżnicowanym poziomie zamożności: od kupców czy rzemieślników po zubożałe rodziny. Znana była rodzina Bojarskich, m.in. Wacław Józef, współwłaściciel Spółdzielni Wytwórczej Polskich Rymarzy i Siodlarzy [10]. W domu mieszkały dwie rodziny piaskarzy, jedną nazywano Bombolami. W budynku mieszkało wiele dzieci, w latach 1936-1937 przewodził im Wacław junior Bojarski [14].

W pierwszych dniach sierpnia 1944 roku działał tu harcerski pomocniczy punkt sanitarny [18]. Na opuszczony przez Powstańców teren 8 sierpnia 1944 roku na podwórze wkroczyło przez główną bramę kilkunastu Niemców z pistoletami gotowymi do strzału. Mieszkańcy mieli natychmiast zgromadzić się na podwórzu. Tłum poprowadzono na ul. Krakowskie Przedmieście, a następnie wywieziono do Pruszkowa [17].

W wyniku wojny budynek był wypalony, skrzydło zostało zawalone w ok. 60%. Wartość zniszczeń oszacowano w 2004 roku na 313 tys. zł [20]. Budynek odbudowano w 1949 roku w ramach Kolonii Mieszkaniowej Mariensztat [8]. Kamienica została całkowicie przebudowana i wystylizowana na starszą niż jest, ma jednak zachowane oryginalne mury [2]. Zmieniła się narożna część frontowa. Trzyosiową elewację z długim tarasem zastąpiono jednoosiową z balkonem. Dawny przejazd bramny zamieniony został na wejście do budynku. Zrezygnowano z odbudowy oficyn [4].

Po odbudowie w bocznym skrzydle kamienicy przypominającej literę L wydzielono 11 lokali mieszkalnych, do których lokatorzy wprowadzili się jesienią 1951 roku. Kubatura całego domu wynosiła 10375 m3, a części mieszkalnej 4000 m3. Większa część budynku od frontu została wybudowana z przeznaczeniem na osiedlowy dom kultury, wyposażony w dużą salę świetlicową, zwaną również salą teatralną. Sala do wysokości 2.5 m została okryta boazerią, natomiast słupy wspierające sklepienie otrzymały okładzinę wykonaną z lastryka. W sali była scena na 250 osób. Ponadto w domu kultury przeznaczono pomieszczenia na czytelnię i bibliotekę, czego domagał się osobiście Bolesław Bierut. Były też klub, sala do gier sportowych, świetlica i trzy niewielkie salki, , lokale administracyjne, poczekalnia z bufetem, garderoby i umywalnie. Na trzecim piętrze ulokowano pracownie dekoracyjne i mieszkania służbowe [23].

W 1954 roku w domu wykończono lokal dla Zespołu Pieśni i Tańca "Warszawa" [19]. W PRL-u mieszkał tu Janusz Głowacki, kontynuując najlepsze tradycje cyganerii [7]. W latach 70-tych XX wieku w części kamienicy mieszkały Pallotynki [16], a w latach 80-tych XX wieku w budynku mieścił się urząd lokalowy [11].

Obecnie budynek po gruntownym remoncie odzyskał urok [4].