Komora Wodna (ul. Kłopotowskiego #1/3, inne nazwy to Dom Mostowy lub Dom Pod Kolumnami) została wybudowana w stylu klasycystycznym, według projektu Antonio Corazziego. Budowla wsparta na filarach składa się z wyższego środkowego członu zwieńczonego ryzalitem i symetrycznych bocznych skrzydeł [2]. Charakterystycznym elementem budynku komory wodnej jest wykonana przez Tomasza Accardiego i Pawła Malińskiego [11] płaskorzeźba "Neptun na rydwanie" [14] w trójkątnym tympanonie, przedstawiająca boga mórz, Posejdona, pędzącego na rydwanie ciągniętym przez hippokampy – konie o rybich ogonach.

Na budynku są umieszczone tablice z XIX wieku, które pokazują poziom wód z czasów wylewów Wisły z 1813 roku – 10 cm powyżej linii fundamentu, z 1839 roku gdzie stan wody był równy z terenem na którym stoi komora i z 1844 roku, kiedy odnotowano najwyższy stan wody - około 62 cm powyżej stanu z 1839 roku [12].

Powstanie mostów łyżwowych, które umożliwiały sezonową przeprawę przez Wisłę było przyczyną budowy komory wodnej, czyli budynku administracyjnego w którym pobierano opłaty za przejazd mostem i przewóz towarów [1]. Początkowo mosty na płaskodennych łodziach zwanych łyżwami powstawały podczas ważniejszych wydarzeń, jak przeprawy wojsk albo wolne elekcje [2]. Dopiero w 1775 roku został zbudowany stały most ma łodziach, zwany mostem Ponińskiego, który połączył ulicę Bednarską i Szeroką (dziś Kłopotowskiego). Nazwa mostu pochodzi od nazwiska podskarbiego wielkiego koronnego Adama Ponińskiego, który wywalczył dla siebie monopol na pobieranie opłat za przejazd nim [2]. Przeprawa ta była czynna przez większą część roku, a gdy przychodziła zima most rozbierano [4].

W latach 1824-25 [5] w sąsiedztwie przyczółku mostu po stronie praskiej, w miejscu koszar pontonierów [14], wzniesiono budynek komory celnej (wodnej). Budynek komory był połączony z tyłu z budynkiem lazaretu wojskowego, później rozbudowanego jako zespół carskich magazynów wojskowych, zniszczonych w 1944 [14]. Odpowiednikiem komory po lewej stronie Wisły były łaźnie Teodozji Majewskiej przy ulicy Bednarskiej.

Warszawa rozwijała się dynamicznie pod względem gospodarczym i infrastrukturalnym. W 1864 roku otwarto pierwszy most stały - Most Kierbedzia (obecnie na jego filarach stoi Most Śląsko - Dąbrowski). To był „cios” dla budynku, który jedynie przez 40 lat pełnił swoją funkcję. Nie opłacało się już budować mostów łyżwowych, które przestały być użytkowane [1].

Do 1869 roku praktycznie zapomniano o budynku komory wodnej, który niszczał przez brak jakichkolwiek działań. Wtedy właśnie zdecydowano o jego renowacji. Usunięto zachodnie skrzydło. W jego miejscu od lat 1899-1900 przeprowadzono tory wąskotorowej kolejki jabłonowskiej (Jabłonna-Otwock), zaprojektowanej przez inż. Krzysztofa Kiersnowskiego. Kolej funkcjonowała do lat 50-tych XX wieku [15]. Wschodnie zostało gruntownie wyremontowane i oddane do ponownego użytku jako budynek mieszkalny dla pracowników wodociągów praskich [1]. Bowiem w tym właśnie roku uruchomiono wodociąg dla praskiej części Warszawy, który usytuowany był między dzisiejszymi ulicami Kłopotowskiego i Okrzei. Działał on przez 27 lat do 1896 roku. Budynek wodociągów wraz z wieżą ciśnień miał formę nakrytej kopułą rotundy z przyległą wieżą zwieńczoną tarasem z balustradą. Projektantami budynku byli architekci: Zygmunt Kiślański i Edward Cichocki. Niestety budynki nie przetrwały do naszych czasów, istniały do 1944 roku [6].

W latach 1944-1945 w budynku komory wodnej mieszkali saperzy radzieccy budujący drewniany most wysokowodny służący wojsku, łączący ul. Karową z ul. Kłopotowskiego [7]. Prawobrzeżna Warszawa nie została doszczętnie zniszczona w czasie wojny, a budynek komory wodnej przetrwał bez poważniejszych uszkodzeń.

Po wojnie ponownie pełnił funkcję budynku mieszkalnego. Mieściła się tutaj też siedziba Biura Turystycznego "Juventur" [8].

W latach 60-tych XX wieku budynek Komory Wodnej był bardzo zaniedbany, a w obliczu powstawania wokół nowych osiedli zagroziło to jego całkowitą rozbiórką. W 1965 roku został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 547 [1], dzięki czemu go uratowano. Zdecydowano się jednak na usunięcie płaskorzeźby Neptuna ze względu na niebezpieczeństwo jej odpadnięcia. Przeprowadzona w latach 1975-1980 przez B. Świderskiego [14] renowacja budynku umożliwiła mu powrót do dawnej świetności. Wnętrze zostało dokładnie odtworzone, wyremontowano również zewnętrzną fasadę budowli [9]. Budynek komory wodnej stał się w 1986 roku Urzędem Stanu Cywilnego dla Pragi Północ [10].

W latach 2007-2008 wykonano remont kapitalny budynku. Odnowiono elewację, wymieniono instalacje gazowe, wodno-kanalizacyjne i telekomunikacyjne oraz część dachu. Pozostały jedynie stare, drewniane okna. Od tego czasu jest tu Urząd Stanu Cywilnego [16].