Parafia św. Zofii Barat mieści się przy ul. Tanecznej #65 [2]. Posesja podzielona jest na dwie części. Większa z nich, północno-zachodnia część działki, to budynki domu zakonnego, akademik oraz budynek mieszkalny w głębi działki. Z kolei w południowo-wschodnim narożniku mieści się kościół oraz plebania.

Kościół jest jednonawowy z przylegającą do niego wieżą i dwiema zakrystiami. Sufit jest drewniany, wykonany z kasetonów. Za ołtarzem umieszczono pięciometrowy krzyż z rzeźbą Chrystusa. Na prawo pod krzyżem znajduje się rzeźba Matki Bożej, a z drugiej strony tabernakulum w kształcie Słońca, z barankiem paschalnym. Boczna kaplica poświęcona jest Matce Bożej Nieustającej Pomocy i Matce Bożej Fatimskiej. Na ścianach nawy znajdują się stacje drogi krzyżowej oraz obrazy Miłosierdzia Bożego i Matki Bożej Szkaplerznej. W kościele są również ławki, konfesjonały i chrzcielnica, nowe organy i dzwony [9].

Budynek dawnej plebanii o powierzchni 80 m2 został zbudowany w 1950 roku na południe od kaplicy. Mieszka w nim wikariusz i funkcjonuje kancelaria parafialna. Plebania została poświęcona 27 czerwca 1995 roku. W 2016 roku została dobudowana do niego nowa piętrowa plebania o powierzchni 180 m2, według projektu ks. Baranowskiego [9].

Na posesji znajduje się również niewielki parking oraz garaże. Między plebanią i kościołem jest też ogród krajobrazowy, istniejący od początku XXI wieku, w którym umieszczono m.in. głazy pamięci, pośrodku krzyż, niewielką dzwonnicę i staw z kaskada wodną, nad którą stoi figura Matki Bożej.

Parafią zarządzali kolejno Ks. Tadeusz Kleczyński (1953-1976), Ks. Tadeusz Wojdat (1976-1984), Ks. Andrzej Fijałkowski (1984-1990) [1] i ks. Janusz Baranowski (1990-) [9].

W parafii św. Zofii Barat dom zakonny mają Siostry Sacre Coeur [5]. Obecnie duży dom mieści około 30 sióstr [8]. Szczególną troską otaczane są starsze siostry, których głównym apostolstwem jest modlitwa. Tutaj odbywają się Zebrania Prowincjalne, Spotkania Formacyjne, sesje i rekolekcje dla sióstr. Mieści się tutaj także Ekonomat Prowincji i Archiwum Prowincji [7]. Dom zakonny to budynek na planie litery T, z dodatkowymi dobudówkami, z osobnym wjazdem od ul. Tanecznej. W jego sąsiedztwie są też obiekty pomocnicze, jak szopy czy altana w ogrodzie.

Akademik, prowadzony przez Siostry ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa Sacré-Coeur, istnieje od 1991 roku [6]. Najpierw uruchomiono go dla 25 osób, a następnie dla kolejnych 20 w drugim budynku [8]. Jest jedną z form misji wychowawczej. Pokoje są jedno- i dwuosobowe. Każda studentka ma do dyspozycji łóżko, biurko, krzesło, lampkę, szafę oraz biblioteczkę. Dostępne jest stałe łącze internetowe. Całodobowo dla mieszkanek dostępna jest kaplica [6].

W osobnym domu, którego część jest także akademikiem dla studentek, mieszka mała wspólnota [7] sześciu sióstr [7]. Przed budynkiem do 2010 roku znajdowała się szklarnia oraz budynki gospodarskie. Duża część terenu jest niezagospodarowana, dawniej była wykorzystywana pod uprawy.

Zgromadzenie Najświętszego Serca Jezusa, założone przez św. Magdalenę Zofię Barat, powstało we Francji w 1800 roku. Zgromadzenie pojawiło się na ziemiach Polskich w 1843 roku. Pierwsze wzmianki o otwarciu domu w Warszawie sięgają 1862 roku, lecz wówczas powstanie styczniowe zniweczyło plany. Kolejna myśl o fundacji w Warszawie i Petersburgu pojawiła się w 1905 roku, wówczas niepokoje społeczne i czujność rosyjskich władz nie dopuściły do otwarcia domu zakonnego. Kolejne podejście było w 1930 roku, kiedy zwrócono się do przełożonej Generalnej Zgromadzenia z prośbą o otwarcie domu w Warszawie, odpowiedź jednak była odmowna [8].

W 1938 roku Zgromadzenie Najświętszego Serca Jezusowego zakupiło od p. Antoniego Zabłockiego teren z małym domem w Grabowie [1], ok. 5 ha ziemi [8]. W lipcu 1939 roku zakończono sprawy formalne i wykonano plany pod budowę klasztoru i szkoły [1]. Siostry przy swoim domu urządziły niewielką kaplicę [9], jednak w dalszych pracach przeszkodziła II wojna światowa.

W czasie działań wojennych własności pilnował wynajęty ogrodnik, a siostry przeniosły się na ul. Krzyckiego, a następnie do willi przy ul. Reja i do mieszkania przy ul. Mianowskiego, gdzie prowadziły tajne nauczanie. W 1944 roku siostry wróciły na Grabów [8].

Siostry zamieszkały w domu w Grabowie i pracowały w duszpasterstwie parafialnym. Dzięki pomocy sąsiadów rozbudowano dom i dobudowano małą kaplicę [1] w 1947 roku. Kaplicę powiększono w 1951 roku [8]. Ówczesna kaplica była murowana, pw. Najświętszego Serca Jezusowego. Miała wymiary 17 x 6 x 4.5 metra i posiadała jeden ołtarz. Przy kaplicy znajdowała się zakrystia, kancelaria i sala katechetyczna. W ołtarzu stała figura Najświętszego Serca Jezusowego, dłuta Trzcińskiej-Kamińskiej. W drewnianej dzwonnicy, wzniesionej w 1952 roku znajdowały się trzy dzwony (największy Maria-Ludwika z 1881 roku). Plebania była częściowo drewniana, częściowo murowana, zbudowana w 1956 roku [9].

Ponieważ w latach 50-tych XX wieku władze komunistyczne planowały ograniczyć działalność zakonów, siostry wystąpiły do metropolity warszawskiego z prośbą o pomoc. Ten uznał, że ratunkiem może być erygowanie przy nim parafii [9]. 6 grudnia 1952 roku [3] kard. Stefan Wyszyński erygował parafię pod wezwaniem Św. Zofii Magdaleny Barat i poświęcił kaplicę [1], z której przez wiele lat korzystali wierni [5]. Siostry zajmowały się duszpasterstwem przy nowej kaplicy, prowadziły gospodarstwo i szklarnie na utrzymanie wspólnoty zakonnej [8].

W 1986 roku został oddany nowy dom zakonny do użytku wspólnoty lokalnej, nowicjatu i przełożonej prowincjalnej [8].

W 1990 roku proboszczem został Ks. Janusz Baranowski, który w latach 1990-1995 w miejscu kaplicy, który siostry wraz z częścią gruntu ofiarowały parafii, wzniósł kościół parafialny i plebanię [1]. Kościół został zbudowany według własnego projektu ks. Baranowskiego [3]. W 1991 roku bryła kościoła została doprowadzona do stanu surowego. Przez kolejne trzy lata trwało jego wykańczanie [9]. Razem z kościołem została zbudowana plebania [3].

W 2004 roku świątynie ozdobiły witraże, a kościół został konsekrowany 22 maja 2004 roku [9].