Pod adresem ul. Sobieskiego 100 znajduje się prawdopodobnie pierwsze zamknięte osiedle w Warszawie. Są to dwa kaskadowe bloki połączone ze sobą, parterowa przybudówka i dziedziniec. Kompleks powstał w celu zapewnienia mieszkań pracownikom ambasady ZSRR i ich rodzinom. Został zaprojektowany w stylu [1] modernistycznym [10] przez Piotra Sembrata i Janusza Nowaka. Za konstrukcję odpowiadał inż. Andrzej Krawczyk. Budynek o konstrukcji szkieletowej H w najwyższym punkcie (33 metry [10]) ma 11 kondygnacji, które spadają kaskadowo osiągając w najniższym punkcie 3 kondygnacje. W środkowej partii mieści się prześwit, zamknięty od góry dwiema połączonymi bryłami. Projekt nawiązuje do form roślinnych i do klasycznych realizacji modernizmu oraz awangardy rosyjskiej [1]. Działka, na której się znajduje, ma 6356 (6250 [7]) m2 [6]. Otoczona jest solidnym stalowo-marmurowym ogrodzeniem z drutem kolczastym. Na terenie całego obiektu rozmieszczone są kamery. Od strony ulicy znajduje się ciąg budynków socjalnych w formie przybudówki, a od strony Parku Sieleckiego staw w kształcie fosy. Elementy składające się na ten budynek mają odstraszać i uniemożliwiać jakikolwiek kontakt [1].

Park Sielecki

W miejscu osiedla przed II wojną światową znajdował się południowy fragment ogrodu w stylu angielskim (krajobrazowym), wchodzącego w skład Folwarku na Sielcach. Sam folwark istniał najprawdopodobniej już od XVI wieku, a jego główne zabudowania przetrwały do dzisiaj (chociaż w zmienionej formie). Ogród miał powierzchnię blisko 11 hektarów i był przecięty wartką strugą wód, miejscami rozlewającą się w malownicze stawy. Na południu kończył się sadem owocowym, w którym pełno był drzew morwowych, gdzie hodowano jedwabniki i wyrabiano surowy jedwab [13].

W latach 30-tych XX wieku Sielce należały do najuboższych regionów Warszawy. Dawny ogród księcia Konstantego mocno podupadł, zamieniając się w rodzaj parku dzielnicowego z minilunaparkiem [14]. W 1932 roku oczyszczono i pogłębiono dno stawu w celu osuszenia parku. W 1932 roku zostało zawiązane Towarzystwo Przyjaciół Belwederu, Czerniakowa, Sielc i Siekierek, które sprawowało pieczę nad oddanym do użytku publicznego parkiem [13]. W miejscu osiedla przy Sobieskiego 100, na terenie parku znajdował się budynek, najprawdopodobniej gospodarczy. Został zniszczony podczas II wojny światowej, a po niej usunięty.

Obszar parku w południowej i zachodniej części został rozparcelowany i zabudowany w okresie powojennym. Teren przy ul. Sobieskiego 100 nie był wykorzystywany aż do budowy kompleksu mieszkaniowego w 1977 roku.

W czasach PRL-u nastąpiła „wymiana” gruntów między Warszawą i Moskwą. ZSRR otrzymał kilkanaście działek w Warszawie, a Polska miała otrzymać obiekty w Moskwie (których jednak nie uzyskała) [2]. Obecnie Rosja stwierdza, iż teren przy ul. Sobieskiego 100 został im przekazany na podstawie porozumienia z 1974 roku. Polska nie potwierdza istnienia takiej dwustronnej umowy [6].

Osiedle mieszkalne przy Sobieskiego 100 zostało wzniesione w latach 1977–1978 na potrzeby ambasady Rosji. Pełniły też rolę darmowego hotelu dla Rosjan w delegacji (dyplomatów, biznesmenów, robotników [12]). Budynki z założenia miały być samowystarczalne. W części socjalnej mieściła się kino, sauna, świetlica dla dzieci, klub, centrala telefoniczna czy biblioteka. Budynek był zamieszkany oficjalnie w latach 1978-1989 roku [1]. Przez Warszawiaków osiedle było nazywane „Zoną Kagiebowców” lub „Szpiegowcem” [6].

Kompleks został opuszczony po upadku Związku Radzieckiego. Kwestia własności gruntu do tej pory nie została rozwiązana. Ambasada rosyjska nie oddała budynku ani nie płaci za wynajem [1]. Przy wejściu nadal znajduje się tablica: Teren Ambasady Rosyjskiej. Znajduje się pod ochroną oddziału specjalnego Policji [2].

W 1998 roku warszawski urząd rejonowy wystawił obiekt na przetarg [11]. Obiekt został wydzierżawiony spółce Fart [3], kierowanej przez biznesmena Tadeusza Rusieckiego [12]. Zatrudniała pracowników Centralni Handlu Zagranicznego, PGNiG oraz negocjatorów umów gazowych Polska – Rosja. W 2005 roku zajęło się nią ABW [2].

Po latach władze starostwa powiatu warszawskiego odkryły, że w dokumentach nie ma śladów po tym, że jakiś przetarg się odbył [11]. Nieruchomości wróciły do Polski [12] i w 2008 roku prezydent Warszawy oddał kompleks pod zarząd i administrację Skarbu Państwa [3]. Mimo to ambasada Federacji Rosyjskiej nie wpuściła urzędników próbujących wejść na teren [12]. Placówka nie może zostać przejęta, gdyż jest chroniona immunitetem dyplomatycznym wynikającym z Konwencji Wiedeńskiej [3]. Mimo opuszczenia udało się w opuszczonym budynku znaleźć gazety z 2004 roku, co wskazuje, ze budynek był zamieszkany jeszcze po oficjalnej wyprowadzce [12].

Club 100

Budynek jest od wielu lat opuszczony poza tzw. Sotką [2]. To potoczna nazwa Club 100, który rozpoczął działalność w 2005 roku. Bardzo szybko stał się modny wśród Rosjan przebywających w Warszawie [3]. Aby dostać się do środka potrzebny był rosyjski paszport i znajomości w ambasadzie Rosji [2]. Na dziedzińcu znajdowały się w latach 2005-2008 kawiarniane parasole [6]. Brama przypomina zardzewiałą, lecz to nowoczesny i bezgłośny mechanizm otwierany na pilota [12]. W środku klub wygląda na wyjęty z lat 70-tych XX wieku. Na ścianach obrazy dyktatorów, szklanki musztardówki, stare stoły bilardowe, prześmierdnięte fotele i kanapy. W oknach zasłony i firany [8]. Można zjeść prawdziwe rosyjskie pierogi (pielmieni), podaje się dobrą zupę zwaną "solianka". Jest tam bilard rosyjski i piłkarzyki. W barze leci rosyjska telewizja [9]. Klub znajduje się w podziemiach budynku socjalnego [1], jest schowany w dawnych garażach, które stanowią zarazem mur, tam też muszą znajdować miejsca noclegowe dla gości [12].