Mokotowska 55


Mokotowska 55

Jedna z kamienic przy zabytkowej ul. Mokotowskiej. Przez cały okres Powstania Warszawskiego działał tu spory szpital polowy. Obecnie nadal pełni funkcję mieszkalną.

rejestr zabytkówrejestr zabytkówzabudowa śródmiejskazabudowa śródmiejska

Powiedz, jak bardzo lubisz to miejsce w Warszawie:

  • Ulice:   ulica Mokotowska
  • Rok powstania:  1913-1930
  • Obszar MSI:  Śródmieście Południowe
  • Wysokość:   15 m
  • Funkcja:  mieszkaniowa
  • Styl:  klasycyzm
  • Związane osoby:

Opis urbanistyczny:

Fasada kamienicy przy ul. Mokotowskiej #55 jest podzielona na trzy części. Prostokątne części boczne są nieco wysunięte w stronę ulicy i mają dodatkowe niskie piętro szóste. Przez południową część prowadzi brama na podwórze. Część środkowa ma pięć kondygnacji. Na parterze znajdują się szerokie witryny wystawowe. Okna są prostokątne z wyjątkiem wyróżniającej się kondygnacji czwartej z tarasem i oknami półkolistymi. Między drugą i trzecią kondygnacją jest śródpiętrowy gzyms, poniżej którego widoczne jest zdobienie imitujące boniowanie. Kamienic ma oficynę od strony północnej i zachodniej, a od południa połączona jest z budynkiem o numerze Mokotowska 51/53.

Obiekty, pomniki, tablice:


Obiekty, pomniki, tablice

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

XVIII wiek i wcześniej:


XVIII wiek i wcześniej

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

XIX wiek:


XIX wiek

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

Okres międzywojenny:

Początkowo były to pola, później zabudowania na obrzeżach Warszawy.

Kamienica Warszawskiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet (ul. Mokotowska 55) powstała w latach 1913-1930 [1]. W 1934 roku pod tym adresem działało poselstwo Węgier [5].

II wojna światowa i Powstanie Warszawskie:

W okresie Powstania Warszawskiego budynek został przeznaczony na szpital polowy i działał od 1 sierpnia (3 sierpnia [2]) [3]. Szpital zorganizował dr Józef Hochsinger-Moszczeński. Po opuszczeniu przez niego placówki komendantem został dr Alojzy Maciejewski, a jego zastępcą dr Danuta Ciążyńska-Zwolińska. Narzędzia chirurgiczne dostarczyła firma Olszewski, a urządzenia i instrumenty operacyjne wraz z aparatem rentgenowskim przekazali lekarze z prywatnych gabinetów [2]. Siostry Franciszkanki Zgromadzenia Rodziny Marii zorganizowały kuchnię i pralnię oraz wyposażyły placówkę w pościel, bieliznę oraz sprzęt gospodarczy, przekazywane przez ludność cywilną [2].

Sale szpitalne na I i II piętrze przygotowano na 50 łóżek, na I piętrze urządzono dodatkowo salę operacyjną [3]. Codziennie pojawiało się kolejnych 10 rannych, zatem właściwie bez przerwy pracowało 5 lub 6 chirurgów [2]. Był słynny doktor Lott, doktor Domiński, doktor Klara [4]. Gdy przybywało rannych, przenoszono ich na parter, a w końcu do piwnic. Początkowo prąd dla potrzeb sali operacyjnej i opatrunkowych w piwnicy "produkowały" za pomocą rowerowych dynamo młode dziewczęta, później zastąpili je jeńcy niemieccy. Po pewnym czasie uruchomiono agregat z motorkiem motocyklowym [3]. W oddzielnej sali leżeli jeńcy niemieccy (którzy wstawili się za szpitalem po kapitulacji). Do szpitala trafił m.in. gestapowiec, który nie pozwalał dopuścić nikogo do siebie, tylko prosił o broń, żeby się zastrzelić. Ponieważ miał zgorzel nogi, po kilku dniach zmarł [8]. Gdy nie było wody, trzeba było przebiegać przez Aleje Jerozolimskie do parku, żeby przynosić wodę [8]. Potem udało się wywiercić studnię i czerpać wodę za pomocą pompy. Siostry na podwórku w kotle gotowały zupy z tego, co miały [4].

20 września 1944 roku wskutek silnego ostrzału artyleryjskiego budynek został dotkliwie uszkodzony, a piętra w oficynie całkowicie zrujnowane. Mimo, że nie było światła, wody i żywności, szpital był przepełniony. Do 2 października szpital obsłużył 749 rannych [3] (1884 rannych [2]).

Po kapitulacji część pacjentów i pielęgniarek wyjechała z transportem jeńców, pozostałych ewakuował Polski Czerwony Krzyż. Szpital prowadził filię przy ul. Chopina [2].

Baza stron www, gdzie można znaleźć grafiki:

Szpital przy Mokotowskiej

[1944] Szpital przy Mokotowskiej (źródło)

Szpital przy Mokotowskiej

[1944] Szpital przy Mokotowskiej (źródło)

Szpital przy Mokotowskiej

[1944] Szpital przy Mokotowskiej (źródło)

Szpital przy Mokotowskiej

[1944] Szpital przy Mokotowskiej (źródło)

Szpital przy Mokotowskiej

[1944] Szpital przy Mokotowskiej (źródło)

Odbudowa stolicy:

Najprawdopodobniej w 1945 roku budynek przeszedł na własność miasta [6].

Pierwsze zebranie założycielskie Polskiego Towarzystwa Urologicznego odbyło się w czerwcu 1949 roku w mieszkaniu dr. Wacława Lilpopa przy ul. Mokotowskiej 55 [7].

Czasy PRL-u:

W 1965 roku układ urbanistyczny całej ul. Mokotowskiej został wpisany do rejestru zabytków [6].

Przemiany 1989-2000:


Przemiany 1989-2000

Niestety nie wiemy nic o tym miejscu w wybranym temacie.

XXI wiek:

Obecnie front jest własnością wspólnoty mieszkaniowej, natomiast dwie oficyny należą do miasta. We frontowej części 14 mieszkań jest własnościowych, a 19 komunalnych. Kamienica niszczeje, odpadają tynki, pękają ściany, zniszczone są balustrady i posadzki [6].

W 2015 roku firma Ipeco chciała przeprowadzić rewitalizację i rozbudowę kamienicy. Na generalny remont budynku, m.in. renowację elewacji, zmodernizowanie klatek schodowych, wymianę windy, odgruzowanie piwnic i nowe instalacje firma zaplanowała 2.5–3 mln zł. Miały powstać nowe mieszkania w nadbudowanej części kamienicy na strychu (sześć lub osiem lokali) oraz w oficynie. Jednak propozycję zakwestionował konserwator zabytków oraz część mieszkańców [6].

Baza stron www, gdzie można znaleźć grafiki:

Fasada kamienicy

[2009] Fasada kamienicy (źródło)

Detal

[2009] Detal (źródło)

Brama

[2009] Brama (źródło)

Część środokowa fasady

[2009] Część środokowa fasady (źródło)

Projekt rewitalizacji podwórka

[2013] Projekt rewitalizacji podwórka (źródło)

Projekt rewitalizacji podwórka - przekrój

[2013] Projekt rewitalizacji podwórka - przekrój (źródło)

Podwórko

[2015] Podwórko (źródło)

Opis przygotowano: 2017-06