Fasada kamienicy przy ul. Mokotowskiej #55 jest podzielona na trzy części. Prostokątne części boczne są nieco wysunięte w stronę ulicy i mają dodatkowe niskie piętro szóste. Przez południową część prowadzi brama na podwórze. Część środkowa ma pięć kondygnacji. Na parterze znajdują się szerokie witryny wystawowe. Okna są prostokątne z wyjątkiem wyróżniającej się kondygnacji czwartej z tarasem i oknami półkolistymi. Między drugą i trzecią kondygnacją jest śródpiętrowy gzyms, poniżej którego widoczne jest zdobienie imitujące boniowanie. Kamienic ma oficynę od strony północnej i zachodniej, a od południa połączona jest z budynkiem o numerze Mokotowska 51/53.

Początkowo były to pola, później zabudowania na obrzeżach Warszawy.

Kamienica Warszawskiego Chrześcijańskiego Towarzystwa Ochrony Kobiet (ul. Mokotowska 55) powstała w latach 1913-1930 [1]. W 1934 roku pod tym adresem działało poselstwo Węgier [5].

W okresie Powstania Warszawskiego budynek został przeznaczony na szpital polowy i działał od 1 sierpnia (3 sierpnia [2]) [3]. Szpital zorganizował dr Józef Hochsinger-Moszczeński. Po opuszczeniu przez niego placówki komendantem został dr Alojzy Maciejewski, a jego zastępcą dr Danuta Ciążyńska-Zwolińska. Narzędzia chirurgiczne dostarczyła firma Olszewski, a urządzenia i instrumenty operacyjne wraz z aparatem rentgenowskim przekazali lekarze z prywatnych gabinetów [2]. Siostry Franciszkanki Zgromadzenia Rodziny Marii zorganizowały kuchnię i pralnię oraz wyposażyły placówkę w pościel, bieliznę oraz sprzęt gospodarczy, przekazywane przez ludność cywilną [2].

Sale szpitalne na I i II piętrze przygotowano na 50 łóżek, na I piętrze urządzono dodatkowo salę operacyjną [3]. Codziennie pojawiało się kolejnych 10 rannych, zatem właściwie bez przerwy pracowało 5 lub 6 chirurgów [2]. Był słynny doktor Lott, doktor Domiński, doktor Klara [4]. Gdy przybywało rannych, przenoszono ich na parter, a w końcu do piwnic. Początkowo prąd dla potrzeb sali operacyjnej i opatrunkowych w piwnicy "produkowały" za pomocą rowerowych dynamo młode dziewczęta, później zastąpili je jeńcy niemieccy. Po pewnym czasie uruchomiono agregat z motorkiem motocyklowym [3]. W oddzielnej sali leżeli jeńcy niemieccy (którzy wstawili się za szpitalem po kapitulacji). Do szpitala trafił m.in. gestapowiec, który nie pozwalał dopuścić nikogo do siebie, tylko prosił o broń, żeby się zastrzelić. Ponieważ miał zgorzel nogi, po kilku dniach zmarł [8]. Gdy nie było wody, trzeba było przebiegać przez Aleje Jerozolimskie do parku, żeby przynosić wodę [8]. Potem udało się wywiercić studnię i czerpać wodę za pomocą pompy. Siostry na podwórku w kotle gotowały zupy z tego, co miały [4].

20 września 1944 roku wskutek silnego ostrzału artyleryjskiego budynek został dotkliwie uszkodzony, a piętra w oficynie całkowicie zrujnowane. Mimo, że nie było światła, wody i żywności, szpital był przepełniony. Do 2 października szpital obsłużył 749 rannych [3] (1884 rannych [2]).

Po kapitulacji część pacjentów i pielęgniarek wyjechała z transportem jeńców, pozostałych ewakuował Polski Czerwony Krzyż. Szpital prowadził filię przy ul. Chopina [2].

Najprawdopodobniej w 1945 roku budynek przeszedł na własność miasta [6].

Pierwsze zebranie założycielskie Polskiego Towarzystwa Urologicznego odbyło się w czerwcu 1949 roku w mieszkaniu dr. Wacława Lilpopa przy ul. Mokotowskiej 55 [7].

W 1965 roku układ urbanistyczny całej ul. Mokotowskiej został wpisany do rejestru zabytków [6].

Obecnie front jest własnością wspólnoty mieszkaniowej, natomiast dwie oficyny należą do miasta. We frontowej części 14 mieszkań jest własnościowych, a 19 komunalnych. Kamienica niszczeje, odpadają tynki, pękają ściany, zniszczone są balustrady i posadzki [6].

W 2015 roku firma Ipeco chciała przeprowadzić rewitalizację i rozbudowę kamienicy. Na generalny remont budynku, m.in. renowację elewacji, zmodernizowanie klatek schodowych, wymianę windy, odgruzowanie piwnic i nowe instalacje firma zaplanowała 2.5–3 mln zł. Miały powstać nowe mieszkania w nadbudowanej części kamienicy na strychu (sześć lub osiem lokali) oraz w oficynie. Jednak propozycję zakwestionował konserwator zabytków oraz część mieszkańców [6].