Kompleks Warszawa Zachodnia to w istocie dwa osobne dworce: kolejowy i autobusowy, połączone przejściem podziemnym. Dworzec kolejowy powstał w trakcie budowy linii średnicowej na przedłużeniu ul. Kopińskiej. Od lat 60-tych XX wieku aż do 2015 roku (kiedy pojawił się nowoczesny podziemny obiekt wraz z biurowcem West Station) znajdował się od strony Woli. To, co powszechnie było uważane za dworzec Warszawa Zachodnia, było budynkiem dworca autobusowego z lat 80-tych XX wieku. Przez zaniedbanie sprawia on ponure wrażenie. Atmosferę potęguje też świadomość, że według niektórych źródeł obok dworca w czasie II wojny światowej mógł znajdować się obóz koncentracyjny KL Warschau albo komory gazowe (te już są dużo mniej prawdopodobne).
apteka
biurowiec
darmowe WiFi
dostępne całodobowo
dworzec autobusowy
dworzec kolejowy
fastfood
hotel
kawiarnia
poczta
sklep
tereny kolejowe
toalety
trasa szybkiego ruchu
wiadukt
ścieżka rowerowa
Dworzec Warszawa Zachodnia to w rzeczywistości dwa dworce: PKS Warszawa Zachodnia (Aleje Jerozolimskie #144) i PKP Warszawa Zachodnia (Aleje Jerozolimskie #142 oraz ul. Tunelowa #2). Stacja jest trzecim co do wielkości dworcem w Warszawie i najdalej na zachód wysuniętą stacją linii średnicowej [6].
Istnieje możliwość dotarcia przejściami podziemnymi do wszystkich obiektów [1]. Co ciekawe, częścią tunelu (pod peronami) zarządza spółka PKP Polskie Linie Kolejowe, częścią pod placem spółka PKP SA, przy al. Jerozolimskich przejście należy do PKS-u, a pod samą ulicą do miasta [19].
Od strony ul. Tunelowej znajduje się budynek dworca, w którym są kasy biletowe, informacja, toaleta, kiosk, pomieszczenie ochrony, bankomat i automat z napojami oraz bezprzewodowy Internet. Jego powierzchnia wynosi 400 m2 [3].
Nowy budynek dworca od strony al. Jerozolimskich jest nowoczesnym obiektem dostosowanym do potrzeb osób niepełnosprawnych, posiadającym klimatyzację i monitoring. Ma windy, a w podziemiach mieszczą się punkty handlowe i gastronomiczne [1]. Jest w nim 6 stanowisk kasowych, biletomaty, bankomaty, poczekalnia, przechowalnia bagażu, toalety, pokój dla matki z dzieckiem, Punkt Obsługi Pasażera ZTM oraz część handlowo-usługowa (m.in. McDonalds) [3]. Jest w nim 40 siedzisk, a w pokoju matki z dzieckiem wygodna kanapa, a na ścianie wielka mapa kolejowa. Przed dworcem dodatkowo powstała strefa postojowa kiss&ride z 33 miejscami. Dworzec znajduje na poziomie -1, a jego powierzchnia wynosi tylko 1300 m2 [23]. Wejście osłania wielka szklana kopuła, a obok niej znajduje się wysoka na 20 metrów wieża zegarowa z tarczą o średnicy 3,5 metra [2].
Na stacji PKP Warszawa zachodnia jest 8 peronów. Peron nr 1 (WKD) znajduje się na wysokości 400 mm nad poziomem główki szyny. Na peronie znajduje się automat biletowy WKD. Przy wejściu na peron nr 2 znajduje się kasownik biletów ZTM (peron obsługuje ruch podmiejski). Perony o numerach od 2 do 7 są na wysokości 860 mm [3]. Peron nr 8 (dawny przystanek Warszawa Wola [6]) jest oddalony o 200 metrów [6] od pozostałych, znajduje się pomiędzy ul. Tunelową i al. Prymasa Tysiąclecia (na wysokości 830 mm). Schody z peronów do tunelu pozbawione są ułatwień dla niepełnosprawnych [3]. Na peronach przeznaczonych dla pociągów dalekobieżnych znajdują się wiaty i zadaszone poczekalnie [6].
Centralny Dworzec Autobusowy Warszawa Zachodnia to główny i największy warszawski dworzec autobusowy [13]. Właścicielem i operatorem jest przedsiębiorstwo Polonus. Dworzec posiada 11 stanowisk odjazdowych dla autobusów, w tym 2 międzynarodowe. Znajdują się w nim m.in. pięć kas biletowych, informacja, przechowalnia bagażu, punkty gastronomiczne i usługowe, punkt pocztowy i toalety [3]. Dziennie odprawianych jest niemal tysiąc autobusów, w tym prywatnych i międzynarodowych. Dworzec dysponuje placem postojowym mogącym pomieścić sto autobusów [13]. Istnieją przejścia podziemne do stanowisk dworca autobusowego, nie są jednak wykorzystywane [25]. W ostatnim czasie powstało nowe i czytelne oznakowanie języku polskim, angielskim i rosyjskim, elektroniczne ekrany nad kasami, które zastąpiły stare i wysłużone tablice z cyferkami, podświetlany kaseton z nazwą dworca. Powstał salonik pasażera o podwyższonym standardzie. Teren został dostosowany dla niepełnosprawnych, obiektu obniżono krawężniki i w pierwszym dworcu w Polsce uruchomiono punkt pomocy osobom niepełnosprawnym. Obiekt może też pochwalić się nocną poczekalnią. Cały teren jest całodobowo monitorowany przez 80 kamer [33].
W części wysokiej budynku na czterech piętrach mieści się Hostel Zachodni. Przy recepcji Hostelu ustawione są automaty z napojami i przekąskami. Dysponuje on 168 miejscami w pokojach 1, 2, 3 i 4 osobowych. Większość pokoi posiada pełen węzeł sanitarny [25].
Po stronie wschodniej znajdują się parkingi, postój taksówkowy, przystanki dla wysiadających oraz kilkustanowiskowa pętla autobusów miejskich [13]. Część ta wygląda fatalnie, prace blokują roszczenia dawnych właścicieli do niektórych fragmentów działki [23].
W 2016 roku otwarty został pierwszy z dwóch planowanych biurowców West Station [3]. Jest to siedziba spółek z grupy PKP [6]. Inwestorem został czeski HB Reavis Poland i Xcity Investment (początkowo projekt miała realizować francuska firma Nexity [29]). Posiada on 13 kondygnacji nadziemnych i 3 podziemne [15] oraz bezpośrednie połączenie z dworcem kolejowym [3]. Projekt wykonała polska pracownia FS&P Arcus. Kompleks ma oferować łącznie ponad 68 000 m2 powierzchni biurowej klasy A. Inwestycja może pochwalić się międzynarodowym certyfikatem ekologicznym BREEAM Interim na poziomie Excellent [26], zaprojektowane zostały specjalne zielone enklawy wewnątrz biura, wentylowane naturalnymi ruchami powietrza z zewnątrz i wypełnione naturalną roślinnością. Szacunkowy koszt realizacji to około 1,5 mln EUR [27]. Pod kompleksem znajdzie się podziemny garaż na 1300 aut [16] (w pierwszym biurowcu jest ich 840 [28]).
Sterowanie ruchem pociągów na stacji Warszawa Zachodnia odbywa się, z jednej nastawni, zwyczajowo nazywanej grzybkiem, znajdującej się od strony ul. Tunelowej. Nastawnia wyposażona jest w trzy pulpity nastawcze dla rejonów: Warszawa Zachodnia Podmiejska (WZP), Warszawa Zachodnia Dalekobieżna (WZD) i Warszawa Zachodnia Szczęśliwicka (WZS). WZP steruje ruchem podmiejskim pociągów, z linii kolejowych nr 447, 448, 445 (do Łowicza i Skierniewic) oraz łącznicy nr 919 z Warszawy Ochota Postojowa. Są to tory 20-25. WZD sterująca ruchem pociągów z linii 1, nr 3, nr 8 (do Warszawy Włochy i do Skierniewic), nr 23 (do Warszawy Głównej Osobowej) oraz nr 46 (do stacji Warszawa Czyste i Szczęśliwic). Są to tory 1-8. Przejazd między częścią podmiejską i dalekobieżną jest możliwy tylko dla pociągów jadących od strony Dworca Centralnego. WZS steruje ruchem pociągów z linii nr 20 (Warszawa Główna Towarowa – Warszawa Praga), nr 211,212,213,214 (tory postojowe), nr 42 (Warszawa Główna Osobowa – Warszawa Szczęśliwice) oraz nr 918 (Warszawa Bema). Nastawnia nie uczestniczy w sterowaniu ruchem pociągów WKD na linii 47 [6].
Gdy w 1845 roku otwarto Drogę Żelazną Warszawsko-Wiedeńską, przebiegał tędy szlak kolejowy od stacji przy skrzyżowaniu Marszałkowskiej i Alej Jerozolimskich do Pruszkowa. W 1875 roku w ten rejon dotarła linia obwodowa łącząca szerokotorowe koleje na prawym brzegu Wisły z koleją normalnotorową. W 1903 roku doprowadzono kolejną linię, szerokotorową Kolej Kaliską [4].
Stacja zlokalizowana za ulicą Towarową, uruchomiona w 1875 roku, nosiła nazwę Warszawa Czyste [31][4]. Śladem tej stacji są istniejące przy ul. Tunelowej zabudowania [4].
Pierwsze plany budowy stacji Warszawa Zachodnia powstały w 1919 roku, w ramach przebudowy Warszawskiego Węzła Kolejowego. Miała stanowić zwrotną stację końcową warszawskiej linii średnicowej [14] prowadzonej w latach 1919–1933 [3]. Stacja była niezbędna, gdyż planowano elektryfikację linii. Pociągi dalekobieżne prowadzone parowozem miały zmieniać lokomotywę na elektryczną, jechać linią średnicową, a dalej znów podpiąć na parowóz. Miejsce wyznaczono w rejonie zbiegu linii obwodowej i kaliskiej [4].
Otwarcie dworca nastąpiło w 1936 roku, Funkcję dworca spełniał obiekt przy ulicy Skalmierzyckiej (obecnie al. Jerozolimskie) [14], tam gdzie obecnie znajduje się West Station (na przedłużeniu ul. Kopińskiej) [30]. Stacja posiadała pięć peronów o wysokości 960 mm nad główką szyny. Przedwojenne perony to obecnie perony od czwartego do siódmego. Peron trzeci, chociaż znajduje się w miejscu przedwojennego peronu, jest konstrukcją z lat 60-tych XX wieku, powstał podczas wydzielania grupy podmiejskiej na linii średnicowej.
W 1936 roku w północnej części, tam gdzie obecnie jest ul. Tunelowa i budynek dworca, znajdowały się bocznice kolejowe. Przez teren dworca PKS przebiegała droga, zaś pozostałą część placu stanowiły nieużytki [30].
Obiektem pamiętającym przedwojenne początki jest też modernistyczny budynek dawnej nastawni [4].
Charakterystycznym elementem peronów do 2012 roku były windy bagażowe znajdujące się we wschodniej części peronów 4-7. Powstały przed wojną do transportu poczty i bagażu do pociągu [4]. W latach 80-tych XX wieku obłożono je kamieniem [37]. Od dawna nikt ich nie używał. Te z peronu czwartego i szóstego funkcjonowały ostatnio w 2002 roku, pozostałe jeszcze wcześniej [37]. Były zbyt małe aby zmieścić wózek akumulatorowy lub przyczepę do niego. Ponieważ kolej zrezygnowała z przesyłek bagażowych, rozważano aby wykorzystać je jako windy [4]. Pomysł upadł i przedwojenne szyby, które miały zachowane oryginalne urządzenia zostały rozebrane w 2012 roku [4].
[1938] Układ linii przedwojennych (źródło)
28 listopada 1942 roku funkcjonariusze granatowej policji znaleźli w okolicach warszawskiego Dworca Zachodniego zwłoki mężczyzny. Denatem okazał się być Marceli Nowotko, przerzucony pod koniec 1941 roku przez Sowietów na teren okupowanej Polski w celu odtworzenia struktur partii komunistycznej. Było to najpewniej zabójstwo. Wyrok śmierci na domniemanym zamachowcu, szefie Gwardii Ludowej, Bolesławie Mołojcu, wykonano 29 grudnia 1942 roku [39].
Podczas Powstania Warszawskiego i po jego zakończeniu z Dworca Zachodniego odchodziła większość transportów, którymi Niemcy przewozili warszawiaków do obozów w Pruszkowie i Ursusie [3].
Istnieją sprzeczne relacje, czy na terenie dworca mieścił podobóz koncentracyjny KL Warschau [6] oraz olbrzymia komora gazowa w sąsiadującym od zachodu tunelu [11].
Według jednego ze źródeł w 1942 roku Niemcy przystąpili do budowy lagrów w okolicach Dworca Warszawa Zachodnia. Teren obozowy rozciągał się po obu stronach tunelu ul. Bema. W okolicy, gdzie obecnie znajduje się Dworzec PKS, usytuowano obóz Lager III. Zajmował on powierzchnię ok. 20 ha, gdzie wybudowano 12 baraków dla więźniów. Baraki liczyły co najmniej po 600 miejsc, z wyjątkiem czterech baraków po 300 miejsc. Więźniami byli głównie Polacy i Grecy. Lagry ogrodzone były drutem kolczastym w dwóch rzędach, zasiek miał wysokość 3 m. Przy ogrodzeniach umieszczono wieże strażnicze. Lager III posiadał bramę główną wychodzącą na tunel przy ul. Bema. [22]. Patrząc jednak na zdjęcie lotnicze z 1945 roku nie widać w tym miejscu żadnych pozostałości użytkowania ziemi przez człowieka (w przeciwieństwie do terenów po drugiej stronie ulicy). Zdaniem ekspertów IPN we wszystkich podobozach KL Warschau zginęło ok. 20 tysięcy ludzi [13]
Tunel w osi al. Prymasa Tysiąclecia (dawniej ul. Bema) zbudowano przed wojną w latach 30-tych XX wieku. Był znacznie krótszy niż obecnie, bo przebiegał tylko pod kilkoma torami [13]. Miał długość 82 m i wysokość 6 m, zbudowany został w konstrukcji stalowej. Obok głównego tunelu przejezdnego, od strony wschodniej istniał węższy tunel dla pieszych. Wiele osób wierzy, że w tym tunelu znajdowały się komory gazowe. Pojawiają się zeznania, że w 1942 roku Niemcy stworzyli dwie banie gazotwórcze oraz wielkie wentylatornie, które tłoczyły gaz do tunelu w celu gazowania Warszawiaków, a następnie wysysały ten gaz z tunelu i wydmuchiwały na torowiska. Prowadzono w tej sprawie śledztwo. Wskazywano obecność drzwi gazoszczelnych, zamykanych od zewnątrz. Świadkowie zeznawali, że tunel nocami był zamknięty i dostęp do niego pilnie strzeżony, widzieli również wywożone stosy zwłok aż do 1944 roku. Lagry miały przejąć po wojnie NKWD, a następnie UB [18]. Przeciwnicy argumentują, że dwóch ceglanych cylindrów, w których miano wytwarzać śmiertelny gaz nie ma niemieckich zdjęciach lotniczych wykonanych w czasie wojny. Banie zrobione z silikatowej cegły na pewno istniały między torami nad tunelem, kiedy w latach 70-tych XX wieku pojawiły się pierwsze sugestie istnienia KL Warschau (widoczne są na zdjęciach z 1976 oraz z 1994 roku). Według przeciwników istnienia komór mógł to być układ wentylacyjny zbudowany po wojnie [13]. Ponadto istnienie komory gazowej nie zostało odkryte w okresie okupacji przez wywiad organizacji podziemnych, mimo sugerowanej eksterminacji tam 1/5 ludności Warszawy [11]. W pierwszej połowie lat 90-tych XX wieku, podczas przebudowy tunelu, banie i wentylatory usunięto [13]. W 1996 roku umorzono śledztwo [11].
[1939] Warszawa Zachodnia (źródło)
[1940] Nastawnia (źródło)
[1941] Wejście na perony (źródło)
[1941] Perony (źródło)
[1941] Peron (źródło)
[1941] Warszawa Zachodnia PKP (źródło)
[1944] Wywózka (źródło)
[1944] Wywózka (źródło)
[1944] Teren dworca (źródło)
[1944] KL Warschau (źródło)
[1944] Warszawa Zachodnia PKP (źródło)
[1944] Warszawa Zachodnia PKP (źródło)
[1944] Dworzec PKP (źródło)
[1944] sierpień 1944 , Warszawa Zachodnia, sekcja spedycji towarowej (źródło)
Odbudowa dworca po II wojnie światowej miała miejsce w latach 1946-1947 [15].
[1947] Widok tunelu ul. Bema (źródło)
Po wojnie dworzec nie rozwijał się i pełnił podrzędną rolę [3]. Od 1936 roku do przełomu lat 60-tych i 70-tych XX wieku był to drewniany barak znajdujący się od strony Ochoty przy ulicy Skalmierzyckiej. Ulica Skalmierzycka zniknęła wraz z budową przedłużenia al. Jerozolimskich. Dojazd do dworca zapewniała wówczas ulica Kopińska. W czasie rozbudowy stacji w latach 60-tych (70-tych [3], 50-tych [32]) XX wieku przedłużono przejście podziemne od peronu siódmego do ulicy Tunelowej, gdzie zbudowano niewielki pawilon [4].
Podczas modernizacji linii średnicowej w latach 60-tych XX wieku zbudowano nową nastawnię Warszawy Zachodniej w kształcie grzybka. Jest to obiekt podobny do nastawni na Warszawie Wschodniej [4].
W latach 1972-1975 uruchomiono zintegrowany z dworcem przystanek Warszawskiej Kolei Dojazdowej Warszawa Zachodnia WKD [15]. Pawilon od strony ul. Kopińskiej zniknął najpóźniej w 1975 roku, gdyż przeszkadzał w budowie dodatkowych peronów dla grupy podmiejskiej i WKD [34].
Nowy kompleks mieszczący dworce PKP i PKS miał powstać w latach 1973-1978 od strony al. Jerozolimskich. Projekt przygotował zespół pod kierunkiem Zygmunta Kłopockiego z Biura Projektów Kolejowych w Poznaniu. Zaplanowano kompleks w kształcie litery L. Dłuższe ramię przebiegało równoległe do torów miało mieścić część kolejową, a krótsze ramię dworzec PKS. Na styku obu dworców został zaplanowany biurowiec. Budowa ruszyła w 1973 roku, jednak została wstrzymana na czas budowy Dworca Centralnego [4]. Szkielet konstrukcji biurowca straszył pustką prawie dziesięć lat, zanim go przeszklono [38]. Ruszyła ponownie, gdy na plac budowy wkroczyło Przedsiębiorstwo Robót Kolejowych nr. 7 (PRK-7). W 1980 roku ukończono część PKS-u oraz dwa podziemne przejścia. Teren budowy części kolejowej został zagrodzony i zarósł krzakami i drzewami [4]. Potem znajdowały się tam magazyny [30].
Kiedy otwierano dworzec autobusowy, wydawał się szczytem peerelowskiej nowoczesności. Obszerna hala z kasami, poczekalnią i sklepami, podziemny tunel do dworca kolejowego, a w nim m czysta toaleta [12]. Podziemne tunele prowadziły pod wiaty autobusowe. Podziemny korytarz, łączący dworzec kolejowy z autobusowym, zanim nie obrósł budami z kebabem, był szerszy. Była tam urządzona została ogromna toaleta, w której pasażerowie mogli się umyć. Przy zejściu do tunelu istniały schody ruchome, jednak szybko się popsuły [35]. Ściana nad kasami pierwotnie ozdobiona była mozaiką [14]. Była to najprawdopodobniej ostatnia wielka inwestycja warszawska otwarta za rządów Edwarda Gierka [35]. Przejął rolę centralnego dworca od poprzednio zapuszczonego dworca autobusowego przy skrzyżowaniu ul. Leszno i ul. Okopowej [13].
Wykonane ze stalowych płaskowników litery miały charakterystyczny krój, trochę jak z Elementarza [37]. Podobno były w latach 50-tych XX wieku podświetlane żarówkami. Układały się w napis Warszawa Zachodnia, witający pasażerów wchodzących na dworzec od strony ul. Tunelowej. Na dachu pawilonu przetrwały kilkadziesiąt lat. W 2012 roku je usunięto, a w ich miejscu zamontowano standardowe litery [32].
[1973] Makieta (źródło)
[1973] Budowa dworca autobusowgo (źródło)
[1974] Zbiorniki nad tunelem Bema (źródło)
[1974] Wnętrza zbiorników nad tunelem Bema (źródło)
[1976] Budowa biurowca (źródło)
[1977] Wizualizacja dworca (źródło)
[1978] Budowa (źródło)
[1980] Dworzec (źródło)
[1980] Perony PKS (źródło)
[1985] Wnętrze dworca PKS (źródło)
Gdy zaczynała się III RP, dworzec PKS był już zapuszczony [12].
Około 1989 roku udostępniono przystanek Warszawa Wola [8].
We wrześniu 2007 roku PKP przedstawiło inwestorom propozycję współfinansowania inwestycji w zamian za atrakcyjne działki. W 2009 roku PKP wybrało firmę Nexity SA. Na 17 hektarach terenów PKP miał powstać biurowiec, hotel, obiekty rekreacyjne, usługowe oraz parking typu Parkuj i Jedź. Jednak z braku zainteresowania w 2010 roku zrezygnowało z przebudowy dworca. W styczniu 2011 roku PKP znalazło kolejnego inwestora, którym został słowacki deweloper BH Reavis. Umowa na budowę West Station została podpisana 16 czerwca 2011 roku [6]. Był to pierwszy w Warszawie przypadek inwestycji kolejowej realizowanej na zasadzie Partnerstwa Publiczno-Prywatnego [7].
W 2012 roku pobliski przystanek Warszawa Wola został formalnie włączony do stacji Warszawa Zachodnia jako peron nr 8 [3]. Ponieważ trudno do niego trafić, pojawiają się opinie, że jest to Warszawa Zachodnia peron 9 i 3/4 [4].
Na kilka miesięcy przed Euro 2012 wyremontowano najważniejsze elementy dworcowej infrastruktury [6]. Odmalowano i posprzątano tunel. Przy tej okazji zburzono zabytkowe wieże z peronów i zdjęto stary napis z wejścia od strony ul. Tunelowej [32].
W latach 2014-2015 roku przeprowadzono budowę dworca PKP po stronie południowej [3]. Zaprojektowano też dwa wysokie biurowce [6].
Toaleta dworca PKS jest widoczna w scenie filmu Body/Ciało z 2015 roku. Dworzec jest też plenerem miejsc, które nie zmieniły się od stanu wojennego (m.in. Ile waży koń trojański z 2008 roku) [35].
Przejście przy Dworcu Zachodnim zostało otwarte po remoncie w 2017 roku. Po obu stronach tunelu zostały wybudowane pochylnie. Wyremontowano też ściany korytarza głównego i klatek schodowych. Okładziny ścian zostały wykonane z kamienia, a na podłodze pojawiły się płyty kamienne wraz z płytami prowadzącymi dla osób niewidomych. Przy okazji remontu powstało nowe odwodnienie, a stare oświetlenie zastąpiło LED-owe [17].
[2006] Napis na stacji kolejowej (źródło)
[2007] Warszawa Zachodnia PKP (źródło)
[2007] Handel w tunelu (źródło)
[2007] Perony PKS (źródło)
[2007] Baraki przed dworcem (źródło)
[2007] Perony PKP (źródło)
[2007] Kasy PKP (źródło)
[2007] Tunel pod torami (źródło)
[2010] Propozycja nowego dworca (źródło)
[2010] Przejście pod torami (źródło)
[2010] Przejście PKS (źródło)
[2010] Przejście pod. al. Jerozolimskimi (źródło)
[2010] Pomieszczenia (źródło)
[2010] Warszawa Zachodnia PKP (źródło)
[2010] Windy bagażowe (źródło)
[2010] Perony (źródło)
[2011] Nastawnia (źródło)
[2011] Wizualizacja nowej części (źródło)
[2011] Wizualizacja nowej części (źródło)
[2011] Wizualizacja nowej części (źródło)
[2011] Tunel pod torami (źródło)
[2011] Wentylatory w tunelu (źródło)
[2011] Schemat sugerowanych komór gazowych (źródło)
[2011] Nastawnia (źródło)
[2011] Projekt Nexity (źródło)
[2012] Peron ósmy (źródło)
[2012] Perony (źródło)
[2012] Dworzec autobusowy (źródło)
[2012] Wnętrze dworca PKS (źródło)
[2012] Tablica odjazdów PKS (źródło)
[2012] Mozaika na ścianach (źródło)
[2012] Wejście z peronów PKS do tuneli (źródło)
[2012] Wyjście pod al. Jerozolimskimi (źródło)
[2012] Wyjście na peron PKP (źródło)
[2012] Perony dalekobieżne (źródło)
[2012] Przejście podziemne (źródło)
[2012] Oznaczenia w przejściu przed remontem (źródło)
[2012] Hostel (źródło)
[2012] Wizualizacja nowej części (źródło)
[2012] Rozbiórka wind bagażowych (źródło)
[2012] Widok na wejście do tuneli (źródło)
[2012] Remont (źródło)
[2013] Wejście (źródło)
[2013] Hala dworca (źródło)
[2013] Załamanie w miejcu dobudowania tunelu ul. Bema (źródło)
[2013] Po wybuchu butli z gazem (źródło)
[2014] Dawna nastawnia (źródło)
[2014] Biurowiec (źródło)
[2014] Nastawnia (źródło)
[2014] Budowa (źródło)
[2014] Prace wykończeniowe (źródło)
[2014] Prace wykończeniowe (źródło)
[2014] Wejście (źródło)
[2014] Perony PKS (źródło)
[2014] Dworzec PKS (źródło)
[2014] Dworzec PKS - perony (źródło)
[2014] Dworzec PKS od wschodu (źródło)
[2014] Dworzec PKP - perony (źródło)
[2014] Budynek hotelu (źródło)
[2014] Dworzec PKS - poczekania (źródło)
[2014] Dworzec PKS - stanowiska (źródło)
[2015] Wejście do dworca PKP (źródło)
[2015] Kasy biletowe (źródło)
[2015] Pokój matki z dzieckiem (źródło)
[2015] Zegar (źródło)
[2015] Wejście (źródło)
[2015] Poczekalnia (źródło)
[2015] Łazienka na nowym dworcu PKP (źródło)
[2015] Dworzec od ul. Tunelowej (źródło)
[2015] Dworzec od ul. Tunelowej (źródło)
[2015] Budowa (źródło)
[2015] Budowa (źródło)
[2015] Budowa (źródło)
[2015] Projekt przebiegu linii tramwajowej (źródło)
[2015] Budowa (źródło)
[2015] Widok na wejście do tuneli (źródło)
[2016] Mapa dworca PKP (źródło)
[2016] Budowa (źródło)
[2016] Schemat stacji (źródło)
[2016] Mozaiki (źródło)
[2016] Pokój hostelowy (źródło)
[2016] West Station - wejście (źródło)
[2016] Hall (źródło)
[2016] Plan piętra (źródło)
[2016] Wejście do West Station (źródło)
[2016] Nowe tablice informacyjne (źródło)
[2016] Perony PKS (źródło)
[2016] Schemat dworca PKS (źródło)
[2016] Dworzec PKP (źródło)
Atlas Warszawy IWAW | http://www.iwaw.pl © 2014-2021