Szkoła Podstawowa nr 94 im. I Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego znajduje się przy ul. Cietrzewia #22A (dawniej ul. Parkowa 22) [2].

Budynek szkoły jest niedaleko Stawów Cietrzewia. Front znajduje się od północy. Przed wejściem jest półkolisty dziedziniec, wokół którego umieszczono ławki, elementy do zabaw (m.in. huśtawki, zjeżdżalnie, tor do gry w klasy), alejkę i niewielki skwer. Elewacja frontowa składa się z trzech części: wysuniętego holu wejściowego i dwóch symetrycznych skrzydeł zakończonych krótkimi skrzydłami. Okna są prostokątne, czteroczęściowe. Budynek ma cztery kondygnacje (ostatnia częściowo znajduje się na poddaszu, na którym okna wysunięte zostały w postaci daszków). Obok wejścia głównego na ścianie umieszczono zdobiony zegar. Od południa na przedłużeniu wejścia znajduje się trzecie skrzydło, na końcu której w 2016 roku dobudowano nową część szkoły z klatką schodową i salą gimnastyczną. Od wschodu znajduje się parking, a za budynkiem od południa boiska sportowe.

Na terenie szkoły znajdują się boiska do gry w piłkę siatkową o nawierzchni poliuretanowej, do gry w kosza o nawierzchni poliuretanowej, minikort o nawierzchni poliuretanowej oraz bieżnia do skoku w dal [11]. W hali sportowej o powierzchni 160 m2 jest możliwość podziału mobilną przegrodą na dwie sale sportowe-szermiercze [7].

Pod powierzchnią znajdują się nasypy wykonane przez człowieka, poniżej grunty spoiste plastyczne i twardoplastyczne w postaci glin pylastych i piaszczystych oraz pyłów przewarstwionych piaskami drobnymi i średnimi z domieszkami żwirów. Wodę znaleziono na rzędnej 26.59-27.28 m nad poziomem Wisły [3].

Wśród dyrektorów szkoły można wymienić m.in. Henryka Nowickiego (do 1972 roku), Janinę Dylik (do 1975 roku), Alicję Tokarską (do 1987 roku), Annę Brzywcę (do 1999 roku, objęła wówczas stanowisko dyrektora gimnazjum), Barbarę Wojtyś (do 2009 roku) [1][2] i Małgorzatę Krasowską (od 2009 roku) [9]. Jednym z nauczycieli wychowania fizycznego jest mistrz olimpijski Lech Koziejowski [8].

Szkoła podstawowa nr 94 nawiązuje tradycją do pierwszej szkoły we Włochach. Była to jednoklasowa szkoła powszechna założona w 1915 roku. Budynek szkoły oraz mieszkania nauczycieli przekazała dyrekcja fabryki Orthwaina. Uczyło się w niej 80 uczniów, a pierwszym nauczycielem był Antoni Jędraszko. Kierownikiem szkoły w latach 1923-1924 został Feliks Żebrowski [1].

W latach 1927-1928 kierownictwo szkoły objęła Eugenia Rogowska [2]. Ponieważ Włochy rozrastały się, Edward Koelichen 31 sierpnia 1928 roku przekazał gminie Skorosze działkę pod budowę dedykowanego gmachu szkoły. W 1930 roku na terenie Włoch działały już dwie siedmioklasowe szkoły powszechne w osobnych budynkach [1]. Kierownikiem szkoły nr 1 był Antoni Nowakowski i uczyło się w niej 650 uczniów [2].

Nowakowski zainicjował budowę i w październiku 1932 roku została oddana do użytku pierwsza część trzykondygnacyjnego budynku (dzisiejsza zachodnia część [15]), który został podzielony na trzy sale po 32 m2, ponadto posiadał kancelarię i klatkę schodową [1]. Przeniesiono do gmachu obie szkoły z dwóch poprzednich budynków. We wrześniu 1935 roku została wybudowana cześć składająca się z 6 sal lekcyjnych i 3 długich korytarzy o wymiarach 20 x 3 m (dzisiejsze zachodnie poprzeczne skrzydło [15]). Odtąd wszyscy uczniowie (w liczbie 960 osób [2]) uczyli się w jednym budynku. Na wniosek Rady Pedagogicznej szkoła otrzymała imię Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, a w centralnym miejscu szkoły stanęło popiersie patrona [1].

W latach 1941-1942 budynek został zajęty przez wojsko. Nauka odbywała się w prywatnych domach [1].

Po wojnie zdewastowany budynek doprowadzono do stanu używalności dzięki dobrowolnym składkom rodziców. Gdy liczba uczniów przekroczyła 1000 osób, została utworzona w tym samym budynku szkoła nr 146. Ponieważ dzieci i tak uczyły się na dwie zmiany (w niektórych klasach było 45 uczniów [2]), w 1953 roku rozpoczęto budowę wschodniego skrzydła, które oddano do użytku w 1955 roku [1]. Było one lustrzaną kopią istniejącego skrzydła zachodniego, dobudowano także salę gimnastyczną i fronton od strony północnej, dodano też lukarny dachowe w głównym korpusie budynku [15]. Jednocześnie przeprowadzono remont starego skrzydła [1].

Wejście mieściło się w szczytowej ścianie ceglanego, dwupiętrowego gmachu [13]. Korytarze były mało nasłonecznione (okna wychodziły na północ [13]), a podłoga była ciemna i pokryta preparatem, który nadawał jej połysk i pachniał naftą (tzw. "pyłochłon"). Przy wejściu znajdowała się klatka schodowa z drewnianymi poręczami, z których chłopcy urządzali sobie zjeżdżalnie. Zabawa trwała do czasu, gdy nie zamontowano na poręczach drewnianych dwucentymetrowych kulek [1]. Na poziomie sutereny była kuchnia i stołówka, na parterze mieściła się w korytarzu poprzecznym świetlica, gabinet kierownika szkoły i pokój nauczycielski były na I piętrze, a biblioteka na II piętrze. Wzdłuż głównego korytarza umieszczono klasy szkolne [13]. W latach 60-tych XX wieku budynek miał już obecny kształt, nie był jedynie otynkowany [2].

Po prawej stronie od wejścia była część gospodarczo-mieszkalna budynku (mieszkania woźnych, nauczycieli, magazyn sprzętu laboratoryjnego i artykułów piśmienniczych). Naprzeciwko wejścia znajdowały się grządki szkolnego ogródka. Za szkołą było duże boisko (nieco zagłębione, przez co zbierała się na nim woda), a w rogu nad skarpą stawu śmietnik i ubikacje. Bok dużego boiska wyznaczał rząd topoli, za którym znajdowało się małe boisko [13]. Na dziedzińcu szkolnym stał słup elektryczny z latarnią. Ambicją chłopców było zbić z procy klosz i żarówkę [1].

Najważniejszą osobą w szkole była woźna, która dzwonkiem wielkości kościelnej sygnaturki oznajmiała początek i koniec lekcji. W klasach na ścianach wisiały portrety Bolesława Bieruta, Józefa Cyrankiewicza, Konstantego Rokossowskiego, Orzeł Biały i Krzyż. Lekcje zaczynały się i kończyły krótką modlitwą wygłaszaną przez nauczyciela. Nie było szatni, a ubranie należało zostawić po wejściu do sali na wieszakach albo na gwoździu przybitym przy drzwiach. W salach stały piece kaflowe ogrzewane węglem [1]. Ławki wykonane były z litego drewna dębowego, bukowego lub sosnowego, dwumiejscowe, pochyłe, z otworami na kałamarz. Siedziało się na szerokiej ławie [13].

W roku szkolnym 1963/1964 szkoły nr 94 i 146 zostały połączone w Szkołę Podstawową nr 94, pod kierownictwem Henryka Nowickiego. W jednej części budynku mieściła się szkoła podstawowa, w drugiej utworzono zasadniczą szkołę zawodową, kształcącą w zawodzie kierowca-mechanik [1]. Rozwinęła się działalność samorządowa i harcerska. Odnowiono sale, wzbogacono je w pomoce naukowe [2].

W roku szkolnym 1974/1975 powstał Kącik Pamięci Narodowej, który w 1977 roku został przekształcony w Izbę Pamięci Narodowej. W grudniu 1977 roku otwarto Izbę Przyjaźni Polsko-Radzieckiej jako pracownię języka rosyjskiego [2].

W 1978 roku szkoła otrzymała pierwszy hymn i wystąpiła do władz z prośbą o nadanie szkole imienia Poli Gojawiczyńskiej. W lutym 1979 roku uzyskano zgodę [2]. Patronat nad szkołą sprawowała wówczas Fabryka Pras Automatycznych Ponar-Płasomat. W 1979 roku ufundowała popiersie Poli Gojawiczyńskiej, wykonała prace porządkowe na boisku i terenach przyszkolnych [12]. Uroczystość nadania imienia miała się odbyć 27 maja 1981 roku, jednak według źródeł do niej nie doszło [2].

We wrześniu 1989 roku Rada Pedagogiczna wniosła o reaktywowanie szkole imienia I Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, co nastąpiło w maju 1991 roku podczas obchodów 60-lecia szkoły [1]. Z tej okazji odsłonięto popiersie patrona i zamontowano tablicę pamiątkową [2].

W latach 1990-1993 wszystkie klasy zaczęły uczęszczać na pierwszą zmianę, wprowadzono naukę j. angielskiego, utworzono Ognisko Wychowawcze, przejęto Młodzieżowy Dom Kultury i przemianowano go na Ognisko Pracy Pozaszkolnej, powołano do życia Fundację Rozwoju Szkoły Podstawowej Nr 94, wzbogacono pracownie przedmiotowe, zbudowano kompleks boisk i kort tenisowy. W 1994 roku utworzono pracownię komputerową i wprowadzono naukę informatyki [2], utworzona została klasa integracyjna dla dzieci z porażeniem mózgowym ze szkoły nr 327. Dostosowano budynek do ich potrzeb, znaleziono wykwalifikowanego rehabilitanta i nauczyciela [1].

W 1999 roku Gimnazjum nr 2 zajęło część sal lekcyjnych w lewym skrzydle [2]. Gimnazjaliści mieli część zajęć w salkach katechetycznych sąsiedniej parafii. Uczyło się w nim 390 nastolatków [4].

W roku szkolnym 2005/2006 budynek opuściło gimnazjum, dzięki temu szkoła podstawowa zyskała nowe sale. Dokonano podziału budynku na część dla klas nauczania zintegrowanego i część dla klas 4-6. Wyremontowano sale lekcyjne, została utworzona nowa pracownia komputerowa, powstała pracownia multimedialna. W kolejnych latach pojawiły się dwie profesjonalne pracownie przyrodnicze, klimatyzacja w sali gimnastycznej, tartanowa bieżnia, boisko piłkarskie pokryte sztuczną trawą oraz bezpieczny plac zabaw. W roku szkolnym 2007/2008 teren został objęty monitoringiem. W 2009 roku odnowiono elewację i ocieplono budynek [9].

W 2009 roku wydzielono dwa niezależne ciągi komunikacyjne przeznaczone dla dzieci młodszych i starszych [9].

W roku szkolnym 2011/2012 zostało podpisane porozumienie o współpracy między szkołą i Nadwiślańskim Oddziałem Straży Granicznej im. Powstania Warszawskiego. Od 2011 roku szkoła może pochwalić się certyfikatem Szkoły Odkrywców Talentów [9]. W 2013 roku w szkole uczyło się 813 osób i pracowało 68 nauczycieli [6].

Między 2015 i 2019 rokiem została przeprowadzona modernizacja i rozbudowa szkoły [5]. Wykonano termomodernizację budynku, wymianę pokrycia dachu, modernizację boisk szkolnych i placu zabaw oraz ogrzewanie hali sportowej. Dobudowa nowego skrzydła szkoły zaczęła się w 2015 roku i trwała do wakacji 2017 roku [7]. Wykonano wzmocnienie podłoża gruntowego w technologii przemieszczeniowych kolumn betonowych CMC (wykonano 84 sztuki kolumn o średnicy 360 mm i długości 5.4-11.8 m) [3]. Koszt inwestycji wyniósł 14.5 mln zł. Uczniowie zyskali kilkanaście dodatkowych sal dydaktycznych i nową salę gimnastyczną. Powierzchnia szkoły zwiększyła się o 2510 m2 [7]. Generalnym wykonawcą była firma REM-BUDEX [3].

W 2020 roku wykonano modernizację boisk sportowych [11].