Przy ulicy Młynarskiej #60 znajduje się jeden z dwóch cmentarzy muzułmańskich w Warszawie [2]. Muzułmański Cmentarz Kaukaski (tzw. Mizar) jest niewielką i niepozorną nekropolią [2]. Ogrodzony jest ceglanym murem z wielką stalową bramą [4], na której znajduje się tablica z nazwą cmentarza, dewastowana kilka razy w roku [8].

Cmentarz nie ma ochrony ani monitoringu [8]. Większość nagrobków nie zachowała się. Jedynym elementem przyciągającym uwagę jest wysoka piaskowcowa kolumna nagrobna gen. Zachariasza Kieńskiego. Między krzakami, pod murem znajdują się niewielkie pagórki z tabliczkami z drewna i kamienia [4]. Cmentarz jest niedostępny dla zwiedzających.

Wśród pochowanych tu osób był gen. Zachariasz Kieński, zmarły w Toskanii. Jego nagrobek, połączony z nagrobkiem jego żony Wilhelminy, ma formę kolumny na cokole ozdobionej tzw. tamgą (herbem tatarskim). Oprócz niego II wojnę światową przetrwały 3-4 nagrobki: głaz z mogiły Aleksandra Buczackiego (myli się go z Janem Murza Tarakiem Buczackim, pierwszym tłumaczem Koranu na język polski [2]), nagrobek podporucznika Aleksandra Melecha i nagrobek pułkownika kozaków Inaluka Kazbekowa [1].

Przed założeniem tego cmentarza wyznawców islamu grzebano na polach między Czerniakowem a Siekierkami [6]. Muzułmanie rozpoczęli starania o własny cmentarz [1]. W 1830 roku (1939 albo 1939 1938 [1]) gmina muzułmańska zakupiła placyk od gminy ewangelicko-augsburskiej za 2152 ruble [5] (998 m2, według innego źródła 0.3 ha) [1]. Z początku grzebano tu głównie wojskowych z rosyjskiej armii, później też cywili, np. przyjezdnych kupców. Na ich nagrobkach umieszczano polskie, rosyjskie lub arabskie inskrypcje [8]. Prostych żołnierzy i podoficerów grzebano bezpłatnie, na ich nagrobkach nie ryto żadnych napisów [1].

Opieka nad cmentarzem należała do władz wojskowych, które doprowadziły do powstania nekropolii, jednak władze nie zajmowały się cmentarzem. Przez całe lata armia usiłowała przerzucić odpowiedzialność na władze miejskie. Już w 1851 roku cmentarz przedstawiał obraz skrajnego zaniedbania. Dopiero w 1853 roku po interwencji feldmarszałka Iwana Paskiewicza nekropolia otrzymała nowe ogrodzenie, które trzeba było wielokrotnie naprawiać [1].

Rosły tu drzewa i gęste krzewy. W cieniu rozłożystych kasztanów i akacji znajdowały się białe płyty zdobione półksiężycami. Cmentarz szybko się zapełniał [1]. Ponieważ Koran zabrania chowania zmarłych na szczątkach innych wiernych [5], w 1867 roku powstał nowy cmentarz przy ul. Tatarskiej, a rok później zaprzestano pochówków przy ul. Młynarskiej [1].

Pozostawiony cmentarz stawał się coraz bardziej zapuszczony, znikały kolejne nagrobki i roślinność. Pod koniec XIX wieku planowano przenieść ocalałe pomniki na nowy cmentarz, nie doszło to jednak do skutku [1].

Podczas II wojny światowej pochowano tu trzech Karaimów, których pogrzebano na tym cmentarzu, aby zmylić Niemców i ocalić ich rodziny. W czasie Powstania Warszawskiego wszystkie okoliczne cmentarze były miejscem walk, co dopełniło dzieła zniszczenia [1]. Walczyły tu bataliony „Wigry” i „Antoni” Armii Krajowej [3]. Pomnik Kieńskiego w czasie wojny stracił urnę wieńczącą go kolumnę [1]. Okresu walk nie przetrwała również dokumentacja cmentarza.

W 1956 roku wokół cmentarza ustawiono kamienne ogrodzenie z zamkniętą bramą, bez żadnej informacji o przeznaczeniu terenu [1].

W 1969 roku cmentarz zajmował ok. 1200 m2 [1].

Cmentarz został wpisany do rejestru zabytków 7 czerwca 1992 roku pod numerem 1523 [3].

W 2006 roku przy murze pojawiły się cztery mogiły i sześć prowizorycznych tabliczek z personaliami zmarłych [1]. Byli to najprawdopodobniej Czeczeni. W prasie pojawiły się wówczas opinie, że cmentarz jest nadal czynny [9].

3 lipca 2014 roku, razem z pozostałymi pięcioma nekropoliami tworzącymi zespół zabytkowych cmentarzy wyznaniowych na Powązkach, cmentarz został uznany za pomnik historii [3].