Secesyjną kamienicę (ul. Żelazna #66, róg ul. Krochmalna #46a) wzniesiono według projektu Henryka Spigelmana dla Chaima Gerkowicza (Herkowicza [9]). Jest to narożny, czterokondygnacyjny budynek, który ma charakterystyczny wykusz w narożu, zawieszony nad chodnikiem. Ciekawy jest też wyniesiony ponad elewację ryzalit od ul. Krochmalnej na drugiej osi, z zaokrąglonymi u góry oknami.

Na ścianach przejazdu bramnego znajdują się ceramiczne oryginalne secesyjne niebieskie płytki z delikatnymi wzorami [1] oraz sztukaterie na sufitach (okładziny ceramiczne we wnętrzach przejazdów nie były w Warszawie czymś powszechnym [10]), również podłoga wyłożona jest oryginalnymi kaflami. Uwagę zwracają także ozdobne barierki zachowanych balkonów [1], uchwyty na flagi [5] i pozostałości narożnej latarni [3].

Klatka schodowa znajdowała się od strony ulicy. Zachował się na niej oryginalny układ okien ze szprosami i podłogi wyłożone kafelkami typu gorsecik. Część mieszkań posiada oryginalne drewniane, rzeźbione drzwi wejściowe czy secesyjne piece kaflowe [5].

W połowie XIX wieku były to pola tuż za granicą miasta. Na przełomie XIX i XX wieku w miejscu kamienicy istniał nieco mniejszy budynek przy ul. Żelaznej.

Kamienica powstała w latach 1910-1911 [2]. W budynku funkcjonowała mydlarnia Janiny Bajdy, wytwórnia ubrań sportowych Em-Zet, pracownia tapicerska czy Drukarnia Kometa [1].

Urodził się tu 8 grudnia 1919 roku [8] kompozytor Mieczysław Wajnberg [7]. Jego ojciec był muzykiem, grywał w teatrach, a w wytwórni płytowej Syrena odpowiadał za nagrania muzyki żydowskiej [7]. Mieczysław we wrześniu 1939 roku uciekł z Warszawy, gdy udało mu się przedostać do ZSRR zmienił imię Mieczysław na Mojsiej [8].

W 1930 roku właścicielami posesji (nr hip. 927f) byli małżonkowie Górewicz (Gurewicz) [11].

Kamienica znajdowała się w getcie warszawskim. Mieścił się w niej wówczas skład artykułów chemicznych oraz kiosk ze słodyczami [3].

W czasie wojny budynek utracił ostatnią kondygnację, czego dowodzą ocalałe stalowe wsporniki balkonów wystające z muru ponad ostatnim piętrem [5].

Po wojnie działały tu m.in. sklep z kosmetykami, punkt zegarmistrzowski (od 1962 roku, prowadził go Andrzej Grynkiewicz, po jego śmierci zakład prowadzili dalej żona i syn) czy sklep ze szczotkami i pędzlami (przeniesiony później do sąsiedniego budynku) [1].

Obecnie budynek jest opuszczony [1], ze ścian wypadają cegły [3]. Lokatorzy zostali wykwaterowani w 2008 roku [5], kiedy obiekt został sprzedany prywatnym inwestorom [6]. Na klatce można spotkać jedynie bezdomnych. Sklepiki na parterze działały nieco dłużej (co najmniej do 2011 roku) [3].

Kamienica od 2009 roku znajduje się w ewidencji zabytków [4]. Została objęta Programem Rewitalizacji Miasta Stołecznego Warszawy na lata 2005-2013 [4], jednak nie przeprowadzono w niej żadnych prac.