Luksusowe śródmiejskie kamienice [1] zostały zbudowane najprawdopodobniej dla doktora Maurycego Saidmana [2] według projektu Maksymiliana Goldberga [1] i Hipolita Rutkowskiego [2]. Całość tworzyły trzy moduły. Dwa identyczne, pięcioosiowe, powstały wzdłuż ul. Skolimowskiej (#4 i #6). Wyróżniały się wykuszami na osi środkowej, flankowanymi przez osie balkonów. Trzeci moduł (ul. Skolimowska #2, róg Chocimska #33) to budynek narożny, z wykuszem od ul. Chocimskiej. Był wyższy od dwóch pozostałych o jedną kondygnację (na ostatnim piętrze znalazły się tarasy dla poszczególnych mieszkań). Całość od ul. Skolimowskiej otrzymała podcienia na prostokątnych słupach, w których znalazły się pomieszczenia handlowe. Wynikało to z przepisów z lat 30-tych XX wieku, które nakazywały wprowadzanie podcieni przy węższych ulicach [1]. Kamienica ma charakterystyczny półokrągły narożnik, elewacje licowane piaskowcem, a ściany holu marmurem [8]. Domy powstały w konstrukcji żelbetowej [1].

Za bramą znajduje się prostokątna klatka schodowa z szybem windy i mozaiką na podłodze [5], wykonaną według wzoru firmy Dziewulski Lange [11].

Ulica Chocimska powstała około 1820 roku jako droga podwalna [3] na krótkim odcinku między pl. Unii Lubelskiej a ul. Skolimowską [6]. Około 1875 roku wał ziemny został rozrzucony, zaś dawną uliczkę wytyczono na nowo jako ul. Langerowską. Większość parceli po nieparzystej stronie ulicy należała do osiedla Murowanka, zaś sama ulica dochodziła do pawilonu Rogatki Mokotowskiej. Od 1892 roku północnym fragmentem ul. Chocimskiej biegły tory kolejki wilanowskiej [3]. W granicach Warszawy ulica znalazła się w 1916 roku, a w 1919 roku zmieniono jej nazwę na Chocimską. Podczas okupacji ulicę podzielono na dwie części, fragment północny nazwano ul. Eugeniusza Neumanna (Eugen-Neumann-Strasse). W 1945 roku ulica przyjęła ponownie nazwę używaną do dzisiaj [6].

Obszar w kwartale dzisiejszych: ul. Puławskiej, ul. Chocimskiej, ul. Skolimowskiej był niezabudowany do końca XIX wieku. Na przełomie XIX i XX wieku pojawiły się kamienice. Najdłużej pusty pozostał właśnie fragment wzdłuż ul. Skolimowskiej.

Trzy budynki powstały w latach 1936-1937 [1]. W 1938 roku mieściło się w nich Przedstawicielstwo Handlowe ZSRR [2].

Budynki przetrwały w dobrym stanie II wojnę światową [3]. Z tego powodu zajmowała je w latach 1945-1952 siedziba Biura Odbudowy Stolicy (i redakcja tygodnika Stolica [9]), stąd popularna nazwa [4]: Dom Biura Odbudowy Stolicy (BOS) [2]. W momencie wyboru siedziby nad wejściem widniały już napisy „min nie ma”. Architekci Jan Zachwatowicz i Piotr Biegański, delegowani do utworzenia Biura Odbudowy Warszawy, wybrali je i umieścili karty z pieczęcią, że budynki zostały zajęte przez władze miejskie [12]. W pierwszym okresie pracy BOS najważniejsze było rysowanie podkładów pod plany i inwentaryzacja zniszczeń miasta. Ci, którzy nie mieli jeszcze butów rysowali podkłady, ci, którzy buty mieli robili inwentaryzację zniszczeń w terenie [5]. Biuro zatrudniało około 1400 specjalistów wszystkich dziedzin odbudowy [7]. Oprócz gloryfikowanej błyskawicznej odbudowy Warszawy, Biuro zajmowało się też burzeniem pozostałości secesyjnej Warszawy, niepasujących do nowego światopoglądu [10]. W budynku pracownicy BOS również mieszkali [8].

Pod koniec lat 40-tych XX wieku kamienice zostały ponownie zasiedlone przez mieszkańców [1].

Kamienica zagrała w filmie [5].

W 2014 roku znalazły się w wykazie nieruchomości objętych roszczeniami dawnych właścicieli. Obecnie jest to siedziba prywatnych firm oraz funkcjonuje tu Wspólnota Mieszkaniowa [2].