Siedzibą parafii Świętego Brata Alberta (ul. Szeroka #2) jest świątynia pod tym samym wezwaniem. Kolejnymi proboszczami byli: ks. Edward Wachowicz (1988-1989) [4], ks. Józef Skarpetowski (1989-2018 [6]) [3], ks. Henryk Maciej Chibowski (2018- [9]) [1]. Parafia liczy 4300 wiernych [2]. Nie funkcjonuje tu klasyczna Rada Parafialna. Gdy trzeba zrealizować jakąś inicjatywę, proboszcz powołuje odpowiedni zespół [4].

Świątynia została ustawiona ukośnie, tak aby wejście znalazło się na wprost skrzyżowania ul. Szerokiej i ul. Brata Alberta. Od tej strony znajduje się plac, przez który prowadzą wachlarzowo trzy ścieżki. Przy jednej z nich stoi figura Maryi. Za kościołem znajduje się grota ułożona z głazów oraz nowy krzyż misyjny przy ul. Brata Alberta. Świątynia od wschodu styka się jedną ścianą z budynkiem plebanii. Od północy wzdłuż ul. Szerokiej znajduje się parking.

Plebania to dwukondygnacyjny budynek z użytkowym poddaszem. Tworzą go dwie bliźniacze części z dachem dwuspadowym, połączone od południa. W łączniku tym na obu kondygnacjach znajdują się od południa po dwie loggie, natomiast od północy szeroki dach opada do ziemi.

Kościół zaprojektował arch. dr Janusz Stępkowski, a konstrukcję inż. Janusz Zdrojewski [2]. Bryła świątyni ma dwa wyraźne poziomy, szeroki poziom parteru oraz wyniesioną część nawy głównej. Po obu stronach tej ostatniej umieszczono po cztery lukarny, zwieńczone betonowymi opaskami i dwuspadowymi daszkami. Wzdłuż całego parteru dach jest wysunięty jako podcienia.

Fasada jest przysadzista, z osią symetrii. Na poziomie parteru, oddzielonego wysuniętym, grubym dachem, znajdują się trzy pary drzwi, większe pośrodku i mniejsze po bokach. Nad mniejszymi znajdują się medaliony z mozaik, po prawej z Janem Pawłem II, a po lewej nawiązujący do Jubileuszu 2000 roku. Na ścianach bocznych znajduje się krzyż (z prawej strony) oraz figura Jana Pawła II (z lewej strony). Po zewnętrznych stronach umieszczono tablice pamięci. Na jednej z tablic znajduje się informacja o krzyżu stojącym w tym miejscu w 1920 roku. Na drugim poziomie fasady, nad dachem, umieszczono duże, wieloczęściowe okno, a nad nim kwadratowy zegar. Otacza je od frontu szkielet dzwonnicy, którą tworzą podwójne pasy betonu zbiegające się na trzecim poziomie. Zawieszone są trzy dzwony, a nad nimi całość wieńczy krzyż.

Wnętrze

Świątynia jest trójnawowa. Ściana ołtarzowa ma nawiązywać do biblijnego drzewa życia, którego zwieńczeniem jest krzyż, a owocem znajdujące się w centrum tabernakulum [5]. Prezbiterium zostało znacznie wyniesione ponad poziom nawy, prowadzą do niego z lewej i prawej strony wysunięte betonowe stopnie. Na tylnej ścianie namalowano niebo i chmury tworzące kształt trójkąta. Całą ścianę przesłania do połowy wysokości trzyczęściowa drewniana palisada. Części boczne są nieco cofnięte, w centrum części środkowej znajduje się tabernakulum. Od tabernakulum rozchodzą się nacięcia, przypominające gałęzie drzewa. Palisadę wieńczy krzyż z Jezusem, który jest przedłużeniem jednego z pali. Po obu jego stronach stoją dwie postacie. W lewej części prezbiterium umieszczono proste ławki dla ministrantów.

Palisada ma swoje przedłużenie na zakończeniu lewej nawy i na ścianie będącej łącznikiem z plebanią. Prowadzi tędy przejście, umieszczono też duże obrazy: Jezusa Miłosiernego oraz po jego obu stronach polskich świętych, m.in. św. Brata Alberta. Na wprost nawy znajduje się szereg kopii obrazów przedstawiających Maryję, m.in. ikona Matki Bożej Korczmińskiej. Oryginał znajdował się w cerkwi grekokatolickiej w wiosce Korczmin. Maryja na obrazie tuli Dzieciątko Jezus, trzymające zwój, symbolizujący księgę wyroków boskich [5]. 25 marca 2015 roku został poświęcony wizerunek Matki Bożej Kalwaryjskiej [8].

W 1998 roku do kościoła została sprowadzona z Fatimy kopia figury Maryi. Znajduje się ona w nawie bocznej, tworząc Ołtarz Matki Bożej Fatimskiej. Figurę poświęcił w 2011 roku przez ks. prał. Edward Żmijewski [5].

Po prawej stronie prezbiterium znajduje się chrzcielnica oraz wejście do kaplicy bocznej. Kaplica Adoracji Najświętszego Sakramentu powstała dzięki ofiarności wiernych. Jest to wotum dziękczynienia za 100 lat Niepodległej Ojczyzny. Została wykonana pod opieką Teresy Reklewskiej według projektu Ewy i Tomasza Tuszko w pracowni witraży Witraże SC - Architectural & Stained Glass. Kaplicę udostępniono wiernym w Uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia 2020 roku [5].

Stacje Drogi Krzyżowej wykonał prof. Stanisław Baj. Na obrazach wzrok Jezusa często jest zwrócony w stronę widza. Jasna postać Zbawiciela na ciemnym tle uświadamia, że jest On światłością [5].

Posadzka w całym kościele została wykonana z granitu pochodzącego z Góry Synaj. Symbolizuje przymierze, które Bóg zawarł z Izraelem [5]. Po wejściu do świątyni jest niewielki, przeszklony przedsionek. Nad wejściem znajduje się balkon chóru, którego zdobienie nawiązuje stylistycznie do palisady za ołtarzem. Pośrodku znajduje się płaskorzeźba z grającymi, pozłacanymi aniołami. Szerokie nawy boczne mają drabinkowe betonowe sklepienie. W kościele ustawiono w nawie głównej cztery rzędy ławek.

W 2023 roku powstały witraże w świątyni. Autorem i wykonawcą witraży są artyści Maria i Patryk Pryzmont we współpracy z Teresą Reklewską. Do okna we frontonie kościoła przygotowany został witraż przedstawiający Patrona Parafii św. Brata Alberta Chmielowskiego. Ufundowali go Mariusz, Filip i Michał Łapińscy. W dużych oknach bocznych nawy głównej po obydwu stronach kościoła przygotowano witraże przedstawiające osiem błogosławieństw. Ufundowały je rodziny z parafii: Kuchno, Paziów, Mieczów, Grzelak, Marczyńskich, Putków, Kalinowskich [11].

W 2021 roku rozpoczęto budowę 26-głosowych koncertowych organów piszczałkowych wraz z prospektem. Budowa została rozłożona na trzy lata. Całkowity koszt to ok. 2 mln zł. W I etapie (350 tys. zł) powstały konstrukcja nośna drewniana, miechy, stół gry, ława i klawiatura pedałowa, kanały powietrzne, chodniki komunikacyjne, dmuchawa i obudowa dmuchawy powietrznej. II etap (200 tys. zł) to wiatrownica Manuału I, wiatrownica Manuału II, wiatrownice Pedału, Drabiny [5].

Na południe od terenu kościelnego, przy ul. Brata Alberta, stoi krzyż postawiony tam w 1920 roku w czasie wojny polsko-bolszewickiej [4].

W 1982 roku teren nie był zagospodarowany, znajdowały się na nim pojedyncze drzewa i krzewy.

Około 1985 roku ks. Józef Urcus z Rembertowa rozpoczął starania o utworzenie parafii w Zielonej [4]. Zaproponował aby świątynię wzniesiono obok krzyża, który stał na skraju lasu między ul. Szeroką i Warszawską od 1920 roku. Okoliczni mieszkańcy błagali wówczas Boga, oby ochronił stolicę i kraj przed najazdem Bolszewików [10]. Również wezwanie kościoła było pomysłem ks. Urcusa, o co poprosił we wrześniu 1984 roku [4].

Zgodę na rozpoczęcie budowy wydała w 1982 roku Kuria, a 2 grudnia 1983 roku Urząd Miasta Stołecznego Warszawy. Pojawiły się pierwsze projekty kościoła, plebanii i pomieszczeń katechetycznych. Kościół miał stanąć na ziemi rodziny Łagunów. 1 lipca 1984 roku prymas Józef Glemb oddelegował do budowy ks. Edwarda Wachowicza [10]. Na czas budowy kościoła Kuria udzieliła w maju 1985 roku zezwolenia na odprawianie mszy polowej [2].

W 1985 roku zdecydowano się na postawienie Domu Parafialnego z kaplicą na parterze [4]. W lipcu zaczęto wylewać fundamenty. 7 września 1985 roku bp Jerzy Modzelewski poświęcił plac budowy pod kościół. Od grudnia 1985 roku służba boża była sprawowana w kaplicy urządzonej w budynku plebanii [10]. Pozwolenie na stałe przechowywanie Najświętszego Sakramentu w kaplicy zostało udzielone 9 kwietnia 1986 roku [2].

Fundamenty pod kościół zaczęto wylewać w kwietniu 1987 roku [2].

Parafię erygował kard. Józef Glemp 28 (16 [10]) lutego 1988 roku z części parafii Matki Bożej Zwycięskiej w Rembertowie i parafii Opatrzności Bożej w Wesołej [2]. Pierwszym proboszczem został ks. Wachowicz, jednak w listopadzie 1988 roku zapadł na ciężką chorobę [10]. W 1989 roku ks. Wachowicz udostępnił pomieszczenia w budynku parafialnym na potrzeby lokalnej szkoły [7].

Kamień węgielny z kościoła Sióstr Albertynek w Krakowie, poświęcony przez papieża Jana Pawła II w czasie jego drugiej pielgrzymki do Polski, wmurował kard. Józef Glemp 23 października 1990 roku [2]. Pierwszy ślub w świątyni odbył się w czerwcu 1991 roku, natomiast pierwszą Pasterkę odprawiono dopiero w 1997 roku. Wówczas wszystkie nabożeństwa zostały przeniesione do kościoła [4].

W 1999 roku kościół był gotowy. Na dachu został umieszczony krzyż, poświęcony przez bp. Kazimierza Romaniuka 14 września 1999 roku [10].

W 2004 roku budowa kościoła była na ukończeniu. Wnętrze było otynkowane, posadzka położona, wykonano ławki. Brakowało wykończenia prezbiterium wraz z ołtarzem [4]. 7 października 2005 roku na wieży kościoła zostają zawieszone dzwony, poświęcone przez abpa Sławoja Leszka Głodzia [10]. Budowa kościoła została ukończona w 2007 roku [3].