Przy al. Ujazdowskich #22 (hip. 1724D, przed II wojną światową był to adres al. Ujazdowskie 34) znajduje się Kamienica Władysława Ławrynowicza [1]. Często mylona jest z Kamienicą Portera, która adres al. Ujazdowskie 22 miała przed wojną [2]. Kamienica jest wpisana do rejestru zabytków pod numerem 752 [11].

Pięciokondygnacyjny [18] budynek posiada cześć frontową oraz trzy oficyny tworzące podwórze typu studnia [6]. Został wzniesiony według projektu Józefa Piusa Dziekońskiego. Fasada była inspirowana architekturą pałaców weneckich, w szczególności Palazzo Ca dOro [1]. Wyłożona jest czerwono-żółtą cegłą ceramiczną (klinkierową) z zakładów Granzowa [11] w Kawęczynie. Budynek jest bogato zdobiony [15]. Balkony zbudowane zostały w typie buforialnych loggii na najwyższej kondygnacji. Część frontowa posiada parę ryzalitów bocznych, zwieńczonych schodkowo-sterczynowymi szczytami [18]. Ten neogotycki charakter był jedną z propozycji stylu narodowego z przełomu XIX i XX wieku [1].

Wielkie witryny okienne zamknięte są charakterystycznym ostrołukiem. Do wzmocnienia pilonów i przekryć wielkich otworów w parterze użyto pomocniczej konstrukcji żelaznej. Wzdłuż całej długości frontu nad otworami parterowymi ułożono trzy rzędy dwuteowych belek leżących obok siebie, o wysokości 260 mm. W pilonach ustawiono kolumny złożone ze starych relsów kolejowych [13].

Na uwagę zasługuje sklepiony krzyżowo przejazd bramny na podwórze, zagrodzony ręcznie kutą kratą z zachowanym do dzisiaj podpisem zakładu (firma Siarkiewicz [16]), w którym została wykonana [11]. W przejeździe i na klatce schodowej budynku frontowego zachowała się oryginalna posadzka [6] wyłożona żółto-szarymi kafelkami. Drzwi do mieszkań pomalowane są na kolor kremowo-żółty. Dodatkowo każde piętro wzbogaca wyrzeźbiona w ścianie biała nisza [20].

Oprócz lokali mieszkalnych i użytkowych swoje siedziby miały lub mają tutaj m.in. PZPN (mieścił się tutaj w latach 1947-1999, później przeniesiony został ul. Miodową 1 [14]) [5], Polskie Towarzystwo Lekarskie, Naczelna Izba Pielęgniarek i Położnych (przeniesiona później na ul. Pory 78 [10]) [7], Studio dźwiękowe u22 Grzegorza Kaźmierczaka [8], Restauracja gruzińska Rusiko [9] czy Butik MISTroom [12].

Obok kamienicy, przy ulicy znajduje się właz do kanału. Jest przy nim tablica z opisem: „Tu, na środku Al. Ujazdowskich, znajduje się właz do kanałów będących w czasie Powstania Warszawskiego drogami łączności Śródmieścia Południowego z Mokotowem. W dniach 26 i 27 września 1944 r. wychodzili nim ewakuowani z Mokotowa jego obrońcy.” [15].

W połowie XVIII wieku teren ten nie był zagospodarowany.

W 1891 roku właścicielem większych gruntów w tym miejscu był hr Pusłowski [21]. Posesja o numerze hip 1724D została wydzielona z tej działki. W wyniku podziału powstało sześć adresów: ul. Wiejska 13, 15, 17 oraz Aleje Ujazdowskie 18, 20, 22 [18]. Sama kamienica została wzniesiona w 1895 roku [1], zapewne po zakupie gruntu przez Władysława Ławrynowicza. W 1913 roku należała do jego spadkobierców (zaadresowana była wówczas przy al. Ujazdowskich 20), a w 1915 jej właścicielem był Białowąs (nadal przy al. Ujazdowskich 20) [21].

W latach 20-tych XX wieku była własnością Jakóba Potockiego [6], właściciela gruntów na Wawrzyszewie [15]. Posiadała wówczas już adres al. Ujazdowskie 34 [21]. Od 1920 roku Niemcy utrzymywali tu swoje przedstawicielstwo, które następnie przenieśli je do pałacyku Klary Dillenius przy dzisiejszej ul. Pięknej [17]. Od potockiego kamienicę odkupili Stanisław Popowicz i jego żona, Michalina Maria z Murawskich [15]. W 1939 roku kamienica była własnością T. Przeworskiego [18].

W 1944 roku budynek frontowy spłonął, jednak mury bez większych zniszczeń przetrwały II wojnę światową [1].

Kamienica została odbudowana po wojnie [3]. W 1955 roku przeszła na własność Skarbu Państwa [6]. Swoją siedzibę znalazł tu wówczas Polski Związek Piłki Nożnej [15].

W latach 60-tych XX wieku znajdował się tutaj sklep z pianinami i fortepianami marki Calisia [18]. W latach 70-tych XX wieku przeprowadzono w budynku generalny remont (między innymi skuto stropy i podłączono centralne ogrzewanie) [15].

W 1993 roku kamienica została odrestaurowana [1] przez Pawła Marka i Magdalenę Jakubowskich. Wykonano konserwację i aranżację dekoracji malarskiej fasady [4].

W 2016 roku na podwórku odbyło się otwarcie Black Record Store z udziałem wielu znanych artystów [19].