Zajezdnia autobusowa Ostrobramska R3 (ul. Ostrobramska #28) to największa zajezdnia autobusowa w Warszawie [1]. W listopadzie 2019 roku stacjonowało tu 347 pojazdów: 16 Solarisów Urbino 10, 86 Solarisów Urbino 12, 1 Solaris Urbino 15, 208 Solarisów Urbino 18, 35 Solbusów SM18 LNG i 1 Mercedes E-Citaro [7]. Działa tu też Stacja Kontroli Pojazdów WX/168 (wjazd od ul. Marii Rodziewiczówny) [8]. Główny wjazd i wyjazd znajdują się od ul. Ostrobramskiej. Centralną i południową część zajmuje ogromny plac parkingowy dla autobusów, zabudowania zajezdni znajdują się w północno-zachodniej części kompleksu. W części północnej-wschodniej znajduje się stacja tankowania gazu oraz klasyczna stacja paliw. Jest też szereg pomniejszych zabudowań.

Na wschód od zajezdni, pod tym samym adresem (ul. Ostrobramska #28) znajduje się pięciokondygnacyjny mieszkalny budynek wielorodzinny, powstały przed 1976 rokiem. Około 2016 roku została wykonana termomodernizacja budynku. Na północ od niego znajduje się duży prywatny parking.

W południowo-zachodnim narożniku, już poza terenem zajezdni (ul. Ostrobramska #28A, #28B), znajduje się szereg 1- i 2-kondygnacyjnych zabudowań o zróżnicowanych bryłach, zajmowanych obecnie przez zakłady związane z motoryzacją, m.in. Energy Gaz Polska, Fiat Serwis, Autoczęści, Wulkanizacja Tadex. Pierwszy, centralny budynek powstał przed 1976 rokiem (działająca tu firma Auto Ostrobramska powstała w 1974 roku [10]). Pozostałe zostały dobudowane w latach 80-tych XX wieku.

Przed powstaniem zajezdni były tutaj pola uprawne.

Projekt zajezdni opracowało w 1964 roku Przedsiębiorstwo Projektowania Budownictwa Miejskiego Miastoprojekt Stolica - Południe. Autorami technologicznej części projektu byli inż. Edward Laskus i inż. Józef Sowilski [3]. Zajezdnia funkcjonuje od 21 lipca 1969 roku. Jest pierwszym powojennym zakładem autobusowym prawobrzeżnej Warszawy. W pierwszych latach eksploatowano na niej popularne ogórki (Jelcze MEX272 oraz AP021) [1], przeniesione z innych zajezdni. Mieściła ok. 270 autobusów [2].

W 1976 roku dostarczono pierwsze Jelcze PR100 (Berliety) [1], co umożliwiło wycofanie wszystkich Jelczy 021 [2], a pod koniec 1977 roku dostarczono PR110U [1], dzięki czemu zajezdnia mogła pozbyć się Jelczy MEX272. Wraz z dostawą w latach 1979-1980 dużej liczby Ikarusów 280.11 i 280.26 zajezdnia przekazała na Inflancką i Chełmską wszystkie Jelcze PR100 [2]. W 1980 (1983 [2]) roku pojawiły się Ikarusy 260.04 [1], co umożliwiło wycofanie awaryjnych Jelczy PR110. W czerwcu 1984 roku trafiły tu na przechowanie pojazdy przeznaczone dla zajezdni Stalowa, której otwarcie przedłużało się (zostały tam przeniesione w listopadzie 1985 roku) [2].

Od 22 sierpnia 1985 do 11 kwietnia 1986 roku [2] stacjonowały tu dwa prototypowe Autosany H10-30 [1].

Pod koniec lat 80-tych XX wieku rozbudowano zaplecze o nową halę obsługi codziennej i myjni oraz nową halę diagnostyki. W 1994 roku przebudowano budynek dyspozytorni [3]. Między 1987 i 1997 rokiem stacjonowały tu wyłącznie węgierskie Ikarusy. W 1997 roku pojawiło się 14 Jelczy M121M, a w 1998 roku kolejne cztery sztuki. W 1999 roku przybyło siedem Jelczy M181M [1].

W 2001 roku pojawiło się 12 sztuk MAN NG313 oraz 20 sztuk Solarisów Urbino 15, a w 2002 roku 7 sztuk MAN NG313 oraz 2 sztuki Solarisów Urbino 15. W 2004 roku przeniesiono wszystkie Jelcze M181M do zajezdni Redutowa, a w 2005 roku wszystkie MANy do zajezdni Stalowa [1].

W 2005 roku pojawiło się 40 sztuk Solarisów Urbino 18, pierwszych autobusów w Warszawie wyposażonych w klimatyzację (numery taborowe: 8401-8440). W 2007 roku przeniesiono z zajezdni Woronicza kolejnych 40 sztuk.

W 2006 roku nastąpiła zmiana numeracji zajezdni z R10 na R3 [1].

W 2010 roku wykonano modernizację zajezdni. Halę obsługi codziennej odmalowano, a oświetlenie wymieniono na bardziej wydajne. Kanały zostały pogłębione i doświetlone. W myjni zostały wymienione okna oraz zamontowano nowe urządzenia. Przebudowano także dyspozytornię, pomieszczenia dla kierowców oraz zmodernizowano stację paliw. Na placu postojowym wymieniono lampy oraz nawierzchnię [2].

W 2010 roku wpisano na stan zajezdni 16 Solarisów Urbino 10 oraz 42 sztuki Urbino 18, a w 2011 roku 32 sztuk przegubowców Solaris (w tym 4 hybrydowe) oraz 36 sztuk Urbino 12 [1]. Od 2011 roku [2] w zajezdni stacjonowały wyłącznie Solarisy [1]. W styczniu 2011 roku w zajezdni stacjonowało 298 autobusów [3].

W styczniu 2015 do zajezdni dotarło pierwszych 10 osiemnastometrowych Solbusów Solcity zasilanych LNG [6], a łącznie w 2015 roku dostarczono 35 Solbusów SM18, zasilanych gazem LNG. Stacjonowało tu również Volvo 7900 Hybrid [1]. W czerwcu 2015 roku rozpoczęła działalność warszawska stacja tankowania LNG oraz CNG. Obiekt obsługuje nawet 200 pojazdów dziennie [5]. Stacje wybudował Gazprom Germania. Stacja umożliwia korzystanie z CNG dzięki dodatkowemu modułowi LCNG, który umożliwia wytwarzanie sprężonego gazu ziemnego z regazyfikacji gazu skroplonego. Jest to pierwszy tego typu obiekt w Europie Środkowo-Wschodniej. Nowoczesną instalację i technologię stacji paliw gazowych zaprojektowała i dostarczyła amerykańska firma Chart Ferox. Budowę rozpoczęto w marcu 2015 roku, kiedy dostarczono na teren zajezdni dwa 15-metrowe zbiorniki LNG o pojemności 60 m3 oraz wymienniki ciepła o masie 3t [9]. W maju 2019 roku podpisano roczną umowę o wartości 4 mln zł na dostawę od PGNiG skroplonego gazu ziemnego LNG do 35 ekologicznych autobusów gazowych [4].

W kwietniu 2018 roku usunięto z zajezdni Solarisy Urbino 12 ze względu na brak autobusów z alkomatami na Ostrobramskiej [1].

Zakład był przez pewien czas miejscem stacjonowania pojazdów zabytkowych Klubu Miłośników Komunikacji Miejskiej [1]. 13 lipca 2019 roku zajezdnia posiadała 351 autobusów [6].