Piano House (ul. Topiel #11) to sześciokondygnacyjny budynek mieszkalny [1]. Początkowo pięciokondygnacyjny miał mieć 81 apartamentów. Budynek powstał jednak według projektu, w którym istnieje możliwość łączenia mieszkań [6]. Ostatecznie sprzedano 68 apartamentów, o powierzchni 30-260 m2 [3]. Powierzchnia użytkowa wynosi ponad 7000 m2, w tym powierzchnia mieszkalna 5300 m2 i powierzchnia handlowo-usługowa 700 m2 (dwa lokale usługowe o powierzchni 290 m2 i 420 m2). Budynek ma trzy kondygnacje podziemne (92 miejsca parkingowe i komórki lokatorskie) [2]. Na ostatniej, wycofanej kondygnacji znajdują się penthousy z tarasami [5]. Na parterze ulokowano duże lobby z recepcją w kształcie wyspy [7], trzy reprezentacyjne hole prowadzące do apartamentów oraz spa i fitness [4].

Autorami projektu są architekci z pracowni Grupa 5 Architekci [6]. Forma nawiązuje do najlepszych tradycji modernizmu międzywojennego, natomiast części wspólne zaprojektowano w stylu art-deco [1]. Do wykończenia fasady użyto naturalnych materiałów wysokiej jakości: piaskowca, granitu, drewna, szkła, metali szlachetnych [2]. Drewniane okna zestawiono z okładzinami z naturalnych kamieni [5]. Elewacja została obłożona jasnożółtym piaskowcem oraz czarnym granitem wykorzystany w dolnych partiach fasady [4]. Eksponowane ściany szczytowe powstały w formie smukłych linii przypominających klawisze fortepianu. Są one podświetlone przez ledowe listwy wkomponowane w zewnętrzną elewację [7]. Ten sam wzór widoczny jest też w układzie posadzki przestrzeni wspólnych wewnętrznych i układzie posadzki wewnętrznego dziedzińca [5].

Inwestycja posiada wewnętrzny dziedziniec otwarty na otaczającą zieleń [7] i ulicę [5], ze specjalnie zaprojektowanymi alejkami, dedykowanym oświetleniem i futurystycznymi kształtami ławek [2]. Pomieszczenie na rowery ma bezpośrednie połączenie ze ścieżką rowerową [7]. Wzdłuż całej wewnętrznej elewacji zaprojektowano przylegający, zadaszony chodnik, będący głównym dojściem do holi wejściowych oraz do pomieszczenia na rowery i wózki [8].

Całość ma konstrukcję monolityczną, żelbetową. Ściany są murowane z elementów o podwyższonej izolacyjności akustycznej. Dach ma formę dachu odwróconego z zielenią ekstensywną bez dostępu dla mieszkańców. Budynek jest ocieplony wełną mineralną o grubości 15 cm. W budynku zastosowano wentylację mechaniczną. Wysokość mieszkań w świetle kondygnacji wynosi 3 metry. W budynku zastosowano balustrady przeszklone z elementami stalowymi i pochwytem ze stali nierdzewnej, posadzki na balkonach i loggiach wyłożono gresem mrozoodpornym lub płytkami terazzo, a parapety są granitowe. Tarasy na ostatnim piętrze oraz w ogródkach na parterze wykonano z paneli drewnopodobnych [9]. Ściany szczytowe umożliwiają kontynuację zabudowy pierzejowej [8]. Głównym wykonawcą jest konsorcjum Bilfinger Berger Budownictwo S.A. oraz IDS-BUD [4]. Inwestorem było Icon Real Estate [2].

W 2007 roku otwarto przy ul. Zajęczej plac zabaw, warty 280 tys. zł. Sprzęty sprowadzono ze Stanów Zjednoczonych i Szwecji. Na sporym terenie znajdują się tutaj: zjeżdżalnia dla 2-3 latków, karuzela, podwójna huśtawka dla starszych dzieci, piaskownica, dwie huśtawki typu przeciwwaga, kilka ławek, kosz do koszykówki [13].

W miejscu placu zabaw i na południe od niego (w miejscu dzisiejszego skrzyżowania ul. Zajęczej i ul. Cichej) stał spichlerz, a wzdłuż nieistniejącej jeszcze ul. Zajęczej znajdowały się magazyny.

Inicjatorem budowy spichlerza był zapewne Józef Karol Lubomirski, właściciel jurydyki Aleksandria. Spichlerz powstał zapewne przed 1701 rokiem, a ul. Cicha była drogą dojazdową. Potem obiekt kolejno mieścił przez 1740 rokiem szpital, pod koniec XVIII wieku był mieszkalną kamienicą, zaś po 1837 roku działała w nim fabryka gumy elastycznej Józefa Wimera [14].

W połowie XVIII wieku na północ od spichlerza (i innych zabudowań gospodarczych) był ogród. Całość należała do jednego z okolicznych pałaców, zapewne pałacu Gozdzkich-de Nassau, którego grunty obejmowały późniejsze Dynasy. Od 1845 roku właścicielem był terenów hrabia Seweryn Uruski, a od 1891 roku jego córka, księżna Maria Światopełk-Czetwertyńska [14]. Miejsce, w którym znalazł się apartamentowiec nie było zabudowane. Były tu tereny zielone otaczające tor wyścigowy na Dynasach.

Po 1929 roku Maria Światopełk-Czetwertyńska zainicjowała parcelację terenów pod skarpą oraz wytyczenie alei Pod Skarpą, przedłużenia ul. Cichej. W ramach przygotowań rozebrano spichlerz [14].

W 1944 roku na rogu ul. Zajęczej i Topiel znajdowała się barykada powstańcza [14].

Tuż po II wojnie światowej od strony skrzyżowania ul. Zajęczej i ul. Topiel była spora posesja z dużym placem w miejscu obecnego placu zabaw.

Funkcjonował tu skup makulatury (za który dostawano papier toaletowy) oraz skup butelek i słoików [16].

Przez okres PRL-u był to nadal pusty plac z pojedynczymi drzewami. Przed 2001 rokiem przez jego środek prowadziła ścieżka rowerowa, tworząca szlak rowerowy wzdłuż skarpy [10]. W listopadzie 2008 roku skwer ten otrzymał nazwę Tadeusza, Marii, Barbary, Włodzimierza Fijewskich, którzy mieszkali w pobliżu [11]. Po rozpoczęciu inwestycji, ścieżka została urwana.

Budowa apartamentowca ruszyła w maju 2012 roku, a zakończyła się wiosną 2014 roku [2]. Cena trzypokojowego mieszkania wynosiła ok. 20 tys. zł/m2, a cena miejsca w hali garażowej 75000, 60000, 50000 zł odpowiednio do poziomu kondygnacji (-1, -2, -3) [9]. Inwestycja otrzymała nagrodę w konkursie Luksusowa Marka Roku 2013, została też wyróżniona w kategorii Przyjazny Deweloper 2013 [5].