Park Młociny (Park Młociński, Uroczysko Las Młociny [31]) zajmuje powierzchnię 103.13 ha [44] (98.09 ha). Sąsiaduje z Wisłą i stanowi element korytarza ekologicznego rzeki [32]. Składa się z dwóch jednostek krajobrazowych. Główną, północną część stanowi kompleks leśny przylegający do tarasu wiślanego. Na południu, przy ul. Papirusów, jest natomiast łąka, w większości mająca status zamkniętego dla publiczności użytku ekologicznego [40].

Park spełnia od czasów międzywojennych funkcję rekreacyjno-wypoczynkową. Osoby lubiące spacery lub biegi mają do dyspozycji małą i dużą obwodnicę [32] (pętla ma 3540 m, co 500 m jest oznaczenie [38]), wzdłuż której urządzono ścieżkę przyrodniczo-leśną [32]. W środkowym odcinku małej obwodnicy znajduje się sprawnościowa ścieżka zdrowia [32] z urządzeniami do ćwiczeń [3]. Nad licznymi kanałami poprowadzono mostki, a trasa rowerowa prowadzi po wale przeciwpowodziowym [37]. Dojeżdżający tu samochodem mogą zostawić go na parkingu przy polanie piknikowej z placem zabaw [40]. W północnej, zalesionej części, zlokalizowano kolejne dwa miejsca ze sprzętem do zabaw dla dzieci i wiatami turystycznymi [32] pod ognisko. Nad Wisłą znajduje się przystań promowa i dzika plaża.

Urządzono tu dwa punkty widokowe na drewnianych podestach [42]. Z południowego można podziwiać śródleśną łąkę z malowniczymi kępami drzew i krzewów, porośniętą różnorodnymi gatunkami traw i ziół. Północny znajduje się nad okresowo wysychającym stawem, porośniętym trawą i trzciną. Dochodzi się do niego ścieżką wytyczoną w łęgu wilgotnym [18].

Oprócz funkcji rekreacyjnych prowadzona jest tu gospodarka leśna i łowiecka, w tym dokarmianie zwierząt [44]. Zwierzyna w okresie zimowym jest dokarmiana w paśnikach obok których ustawia się lizawki. W przypadku niedostatku wody zakładane są sztuczne poidła. Ptaki zimujące są dokarmiane poprzez wywieszanie podkarmiaczek (nasiona zatopione w łoju) lub karmników z wysypanym ziarnem. Mrowiska w ochronie przed dzikami są ogrodzone [18].

Teren parku wchodzi w skład Obwodu Bielany-Młociny lasów miejskich Warszawy [44], leży w zasięgu otuliny Kampinoskiego Parku Narodowego, znajduje się w granicach Warszawskiego Obszaru Chronionego Krajobrazu, stanowi fragment Skarpy Warszawskiej, oraz jest węzłem korytarza ekologicznego od doliny Środkowej Wisły do Puszczy Kampinoskiej [18]. Park bywa mylony z Lasem Nowa Warszawa (zwanym Lasem Młocińskim), który znajduje się po drugiej stronie ul. Pułkowej [31].

Ograniczająca park od północy ul. Dziwożony nosi taką nazwę tylko od strony południowej (przeciwna strona ulicy jest częścią miasta Łomianki i nosi nazwę ul. Parkowej). Na terenie Warszawy znajduje się przy niej leśniczówka. Jest to najdalej wysunięta na północ ulica w dzielnicy Bielany [39].

Łąka

Teren (6 ha), znajdujący się między ul. Papirusów i leśnym kompleksem Parku, jest rozległą łąką w otoczeniu alei lipowej i ściany lasu [40]. Na mocy rozporządzenia Wojewody Mazowieckiego z 1 lipca 2002 roku został utworzony w tym miejscu użytek ekologiczny Przy Lesie Młocińskim, który zajmuje 4.82 ha tego terenu. Jest to pozostałość ekosystemu łąkowo-leśnego [32] z pięcioma kępami drzew i krzewów [8]. Po utworzeniu użytku ekologicznego zaprzestano intensywnego koszenia łąki [40], a wokół utworzono otulinę, którą stanowi pas terenu o szerokości 100 metrów. Celem utworzenia użytku było zachowanie śródleśnej łąki przylegającej do wilgotnych lasów łęgowych, wiązowo-jesionowych i pozostałości dawnych, bardziej wilgotnych łęgów dolinkowych, przykorytowych zbiorowisk topolowo-wierzbowych. Użytek jest położony na glebach o charakterze mad rzecznych właściwych [32].

Rośnie tu rzeżucha łąkowa, jaskier ostry, wyka ptasia czy chaber łąkowy. Na nasłonecznionych stokach przy ogrodzeniu występują gatunki charakterystyczne dla terenów suchych, jastrzębiec kosmaczek, bylica polna czy przetacznik kłosowaty. W rozrzuconych na łące kępach zadrzewień dominują lipa drobnolistna, dąb szypułkowy, brzoza brodawkowata i świerk pospolity. W zadrzewieniach i w ich pobliżu rosną grzyby, m.in. twardzioszek przydrożny, czubajka kania oraz koźlarze: czerwony i babka. Spotkać tu można kilka gatunków motyli: rusałek (admirał, pokrzywnik, osetnik, żałobnik), bielinki, modraszki, latolistka cytrynka. W nocy i o świcie na łąkę przychodzą sarny, dla których ustawiono paśnik, a także dziki oraz lisy polujące tu na norniki. Kępy drzew na łące, niedostępne dla ludzi i psów, są ostojami zwierząt. Gniazduje w nich ok. 10 gatunków ptaków, a szereg innych zalatuje. Wśród gatunków lęgowych są tu bażant, sikory, kos, dzwoniec, rudzik oraz pokrzewki: kapturka i piegża [40]. Poza tym zobaczyć tu można np. pliszkę żółtą, świergotki, czy pierwiosnka. W okresie wiosennym spotyka się liczne gatunki płazów [10].

Przy polanie widokowej, pomiędzy parkingiem a wałem przeciwpowodziowym, na obszarze o powierzchni ok. 1 ha można zaobserwować niezwykle wysoką zasobność drzewostanu, czyli ilość masy drzewnej w m3/ha. Średnia wartość tego wskaźnika w lasach w Polsce wynosi ok. 250 m3/ha, natomiast w tym miejscu jest to 720-730 m3/ha [18].

Las

Znaczną większość (ok. 85 ha) parku zajmuje kompleks leśny o zróżnicowanym składzie drzewostanów. Są w nim aleje spacerowe z ławkami, miejsce piknikowe, plac zabaw dziecięcych i plansze służące edukacji przyrodniczej. Główna przestrzeń zachowuje naturalny charakter i jest ostoją bogatej przyrody [48]. Rosnące tu drzewa należą do najstarszych w granicach miasta [32], średnio mają 70 lat [18], ponad połowa osiąga powyżej 100 lat [32]. W składzie gatunkowym przeważa sosna (60% powierzchni) oraz dąb (20%), olcha (10%) i jesion (5%), wierzba (2%), świerk (2%) i lipa (1%) [18]. Na terenie uroczyska odnotowano 18 gatunków drzew [32].

Występują tu zróżnicowane drzewostany od boru świeżego, przez lasy mieszane, po łęgowe [42]. Na pasie wydmowym wzdłuż ul. Pułkowej dominują średniowiekowe drzewostany sosnowo-dębowe o charakterze borowym, z domieszką brzozy i jałowca. Środkową częścią parku, prostopadle do Wisły, biegnie rów Kanału Młocińskiego, obecnie zupełnie wyschniętego [40]. Tutaj przeważają drzewostany olszowo-jesionowe [3] z licznymi dębami i klonami (grądy wilgotny i świeży) [40]. Od strony Wisły zbiorowisko przechodzi w las łęgowy [3].

Jest tu wiele gatunków roślin podlegających częściowej ochronie: konwalia majowa, kruszyna pospolita, kalina koralowa, szakłak pospolity, oraz kilka gatunków grzybów podlegających ochronie ścisłej, m.in. ozorek dębowy, purchawica olbrzymia i czarka szkarłatna [32].

Można spotkać tu duże ssaki wędrujące z Puszczy Kampinoskiej, jak dziki, sarny, łosie [44]. Mieszkają też mniejsze ssaki: lisy, kuny, zające, krety, tchórze, jeże, nietoperze (borowiec [3]), ryjówki, łasice, wiewiórki oraz kilka gatunków płazów (grzebiuszka ziemna, ropucha szara, żaba moczarowa) i gadów (padalec i zaskroniec) [18]. Inwentaryzacja w 2002 roku wykazała gniazdowanie w leśnej części 36 gatunków ptaków. Najliczniejszy był szpak, potem zięba, kos, rudzik, pokrzewka kapturka i sikory: bogatka i modra [40]. W parku można zaobserwować kukułki, muchołówki, wilgi, słowiki, drozdy, sójki, oraz ptaki wodne: trzciniaki i łozówki [18]. Jest to również ostoja lęgowa kilku gatunków dzięciołów. Nieregularnie gniazdują krogulec, myszołów i kruk [40]. Sikory zajęły większość skrzynek lęgowych, które zawieszono ze względu na niedużą liczbę naturalnych dziupli. Część budek zajęły szerszenie i trzmiele [18]. Stwierdzono występowanie pachnicy dębowej, owada podlegającego ochronie ścisłej [32].

Łęg

Podmokłe obniżenie w środkowej części lasu (obok polany), dawniej zalewane przez Wisłę, porasta łęg [40] wilgotny (topolowo-wierzbowy) w górnym piętrze, z olszą, wiązem, lipą i jesionem w drugim piętrze oraz bzem czarnym, dereniem, czeremchą, kruszyną oraz porzeczką w podszycie [18]. Są tu rowy odpływowe zasilające oczka wodne, będące pozostałością zanikłego zbiornika, Suchego Stawu [40]. Jest to okresowo wysychający zbiornik, porośnięty trawą i trzciną [3]. Teren ten został odcięty wałem przeciwpowodziowym od naturalnych wylewów Wisły [42].

Pas tarasu zalewowego Wisły nie jest zaliczany do parku, ale pod względem przyrodniczym te tereny są połączone. Taras jest porośnięty drzewostanem i zaroślami o cechach łęgu wierzbowo-topolowego. Gęsta roślinność, liczne powalone pnie drzew, oczka wodne oraz ciągnące się wzdłuż całego terenu starorzecze Wisły (Łacha Młocińska) nadają naturalny charakter. Jest to stała ostoja dzika, sarny, bobra i wydry, a jesienią i zimą orła bielika. Wiosną można tu słuchać koncertu słowików. Są tu też takie ptaki, jak pokrzywnica, strumieniówka, pokrzewki: gajówka i cierniówka, remiz, sikora uboga, raniuszek i wilga [20]. Nad Wisłą spotkać można rudziki, sosnówki, mysikróliki, krogulce, krzyżówki, mewy, trznadle, pierwiosnki, bociany białe, jastrzębie, pokrzywnice, strzyżyki, dzięcioły: duży oraz dzięciołek, myszołowy, błotniaki stawowe czy sieweczki rzeczne [22].

Polana piknikowa

W sąsiedztwie łąki znajduje się oddzielona od niej płotem z żerdzi polana, przy której znajduje się [3] zacieniony parking [41]. Ten fragment łąki został urządzony jako miejsce piknikowe [40]. Na polanie znajduje się kompleks urządzeń rekreacyjnych, takich jak wiaty ze stołami i ławami, paleniska z rusztami na ognisko oraz duży plac zabaw [3].

W 2011 roku miejsce to miało nienajlepszą reputację [41]. Znajdowała się tu siłownia plenerowa [7]. 17 października 2015 roku został oddany w jej miejscu plac zabaw [41], a siłownię przeniesiono bliżej ul. Papirusów [7]. Podczas inauguracji placu zabaw wystąpił Teatr Kultureska ze spektaklem "Mapa marzeń", były quizy i konkursy ekologiczne [9].

Plac zabaw to największy i najdroższy projekt w ramach budżetu partycypacyjnego w 2015 roku na Bielanach. Zdobył też największą liczbę głosów (1351). Zabawki zostały wykonane z drewna robiniowego i modrzewiowego, zabezpieczonego przed wpływem warunków atmosferycznych. Zastąpiły one stare urządzenia, które służyły dzieciom kilkanaście lat. Urządzenia zamontowano na podłożu piaskowym. Na polanie przybyło ławek, koszy na śmieci i stojaków rowerowych. Do oświetlenia wykorzystano panele słoneczne [4]. Przy ul. Papirusów, w pobliżu wejścia na ścieżkę, stoją także stoliki z wyrzeźbioną do gry szachownicą [5]. Powierzchnia drewnianego placu zabaw dla dzieci młodszych (bujak na sprężynie, huśtawki wahadłowe, huśtawka wagowa, duży i mały zestaw zabawowy, karuzela i piaskownica [7]) to 440 m2, a dla dzieci starszych (huśtawka wagowa, pojazd, bardzo duży zestaw sprawnościowy, zestaw do zjazdu linowego, piramida linowa, urządzenie wspinaczkowe i bardzo duży zestaw zabawowy [7]) to 630 m2. Boisko do siatkówki plażowej i badmintona zajęło 162 m2, a teren rekreacyjny (ze stołem do ping-ponga [9] i miejscami na grilla [20]) pozostałe 60 m2 [2]. Inwestycja została wykonana w ramach systemu "Projektuj i buduj" i kosztowała 811 tys. zł [20].

Ścieżka przyrodnicza

Na trasie ścieżki przyrodniczej jest dwanaście przystanków: 1. Lasy Miejskie m. st. Warszawy, 2. Śródleśna Łąka, 3. Ochrona lasu przed owadami, 4. Pułapki do odławiania owadów, 5. Gospodarka łowiecka, 6. Ochrona fauny, 7. Ptasi zegar, 8. Przystosowanie lasu dla potrzeb rekreacji i wypoczynku, 9. Płazy i gady, 10. Ekosystem leśny, 11. Las łęgowy, 12. Grzyby [3]. Cała trasa ma niecałe trzy kilometry. Jest oznakowana strzałkami wskazującymi kierunek wędrówki, przejście zajmuje około 90 minut [5].

Kanał Młociński

Kanał Młociński (Rów Młociński) rozpoczyna swój bieg w okolicy miejscowości Izabelin [28]. Jest to przekop, który w XIX wieku połączył bezodpływowy dawniej obszar bagna Łuże z doliną Wisły. Spowodował on osuszenie bagna i zanik istniejącego tu wcześniej jeziorka [35]. Kanał Przechodzi przez tereny Kampinoskiego Parku Narodowego i Lasu Nowa Warszawa, by znaleźć ujście do Wisły na terenie Parku Młociny. Łączna jego długość to około 5.5 km (3.15 km w granicach Warszawy) [28]. Poza okresem roztopów nie ma w nim wiele wody [35].

Mogiły

Przy ścieżce w głąb lasu, prowadzącej od skrzyżowania ul. Pułkowej z ul. Papirusów, znajduje się tablica z informacją o mogiłach. Pierwszym miejscem pamięci jest usypany kurhan pamięci żołnierzy poległych w obronie ziemi ojczystej, w którym znajdują się kamienie umieszczone przez przedstawicieli oddziałów wojskowych i harcerskich [21].

Obok znajduje się ogrodzony drewnianymi belkami symboliczny grób ułana. Prawdopodobnie do tego miejsca udało się przebić ułanom w czasie walk pod Łomiankami, 22 września 1939 roku. Kolejny tak grób znajduje się po drugiej stronie ul. Pułkowej [21].

Na północy, przy ul. Dziwożony jest również miejsce rozstrzelań [47].

Przystań promowa

Pierwsza przystań w tym miejscu działała w XIX wieku. Z chwilą otwarcia tu parku miejskiego, przeniesiono z Bielan do Młocin przystań parostatków. W dni świąteczne parostatki kursowały co kilkanaście minut, a bilet kosztował 20 kopiejek. W dni powszednie statki zatrzymywały się tu na żądanie [16]. Tu płynęli Warszawiacy "Statkiem do Młocin" w piosence Jaremy Stępowskiego [33]. Nie wiadomo dokładnie, kiedy przystań została zlikwidowana, na pewno nie była używana już na początku lat 70-tych XX wieku [25].

Plany odbudowy przystani pojawiły się w 2009 roku [25]. Inwestycję wstrzymywały ścieki z kolektora Burakowskiego, które na wysokości Młocin zrzucano do Wisły. Działania można było kontynuować po zamknięciu kolektora [11]. Prace rozpoczęły się w 2014 roku, a przystań została ukończona wiosną 2016 roku. W lipcu 2016 roku uruchomiono letnie rejsy krajoznawcze po Wiśle, odchodzące z nowej przystani [25]. Inwestorem był Zarząd Mienia m.st. Warszawy. Całość inwestycji wraz z dojazdami kosztowała [11] 524 tys. zł. Przystań zlokalizowana jest na 525 kilometrze Wisły, czyli dokładnie w połowie długości rzeki, o czym informuje tablica [12]. Do przystani można dotrzeć leśną ścieżką od ul. Dziwożony lub od parkingu przy polanie [11]. Początkowo planowano, aby pomiędzy Młocinami a Bulwarem Wiślanym przy Zamku Królewskim pływał na stałe statek [12], nawet 120 osobowy [6]. Planowano też, aby prom pomiędzy Łomiankami i Białołęką, kursował w trójkącie obejmującym również Bielany [12]. Ostatecznie pływa tu prom Kurka Wodna, zabierający na pokład dwanaście osób [13]. W przypadku kompletu mieszczą się jeszcze cztery rowery [26]. W 2016 roku, w przypadku gdy zebrało się minimum pięć osób, prom płynął w dwuipółgodzinny rejs z ornitologiem Jarosławem Matusiakiem [26]. Latem organizowane są na przystani bezpłatne zajęcia sportowe, jak joga czy karate [13].

Przystań powstała w ramach projektu „Dzielnica Wisła”. Mogą przy niej cumować zarówno promy wakacyjnych linii turystycznych, jak również statki prywatne i kajaki [24]. Centralnym punktem nowej przystani jest tzw. ślimak. To pagórkowata, wyłożona darnią konstrukcja w kształcie muszli. Ułatwia ona korzystanie z terenu osobom niepełnosprawnym. Większa część inwestycji została zrealizowana przy użyciu naturalnych surowców: ścieżki mają żwirową nawierzchnię, a brzegi umocniono kamieniem łamanym [11]. Elementy betonowe w kolorze grafitowym zastosowano tylko tam, gdzie było to niezbędne [14]. Wyposażona jest też w umocnione nabrzeże pozwalające na cumowanie jednostek pasażerskich, w sezonie żeglownym instalowany jest pływający pomost. W pobliżu przystani znajduje się też niewielka plaża i przebiega Nadwiślański Szlaki Rowerowy [25].

Plaża

Na przedłużeniu ul. Papirusów idąc około 500 metrów znajduje się piaszczysta skarpa, która pełni rolę plaży. Aby do niej dojść, należy minąć chaszcze, starorzecze i okresowo bagno [46]. Obok niej prowadzi ścieżka rowerowa. Rzeka w tym miejscu ma brzeg urwisty i płynie poniżej poziomu terenu, więc nawet nie ma możliwości zmoczenia stóp [26].

Kolektory ściekowe

Przy moście Marii Curie-Skłodowskiej (524 km rzeki [30]) znajduje się dawny megakolektor ściekowy (tzw. Bergiel). Spływały nim ścieki komunalne do Wisły [29] z 60% lewobrzeżnej Warszawy [15]. W 2012 roku kolektor został odłączony, a ścieki są przesyłane na drugą stronę Wisły do oczyszczalni Czajka [29].

Teren wokół kolektora był rajem dla wędkarzy i kłusowników. W dobry dzień można było złowić 40-50 leszczy po 3-4 kg. Głębokość Wisły przy kolektorze to 2-4 metry, przy drzewie po lewej stronie kanału jest dołek mający 7-9 metrów, w którym bytowały sumy. Rzadziej pojawiają się takie ryby jak brzana, karaś, krąp, płoć, boleń [30]. Wokół gromadziły się również ptaki, które żerowały w wypływających z kolektora odpadkach: kaczki krzyżówki, rzadziej płaskonosy, cyraneczki, cyranki, świstuny, karolinki, rożeńce, krakwy, łabędzie nieme i gęsi (białoczelne, gęgawy). Ponieważ wypływała tu ciepła woda, w czasie silnych mrozów zimowało tu nawet 1000 osobników [15].

Pierwotnie nazwa tutejszej wsi brzmiała Młoszczyny i pochodziła od słów młoka, młaka, które oznaczały moczary, bagno, mokrą łąkę. Początki wsi otoczonej gęstym, pełnym zwierzyny borem zwanym Puszczą Młocińską, będącym częścią prastarej Puszczy Mazowieckiej, datowane są na przełom XI i XII wieku. W XIV i XV wieku wieś jest wzmiankowana w źródłach jako wieś książęca [14]. Rozwojowi wsi sprzyjał pobliski trakt z Warszawy do Zakroczymia [44]. W 1526 roku Młociny weszły w skład starostwa warszawskiego. Pod koniec XVI wieku wydzielono część Puszczy Młocińskiej na zwierzyniec królewski. W czasie wojen szwedzkich wieś została spalona [14].

Pierwsze założenie parkowe powstało tu w końcu XVIII wieku według projektu Szymona B. Zuga, jako zwierzyniec pobliskiej rezydencji saskiego ministra Henryka Brühla [40]. W zwierzyńcu trzymano żubry, dziki, jelenie i daniele. Było to miejsce festynów dworskich, znajdował się tu teatr leśny. Na polowania przybywał król August III, a później król Stanisław August Poniatowski, dla którego w 1765 roku wystawiono w teatrze leśnym komedię francuską. W 1794 roku, podczas oblężenia Warszawy, Młociny zostały znacznie zniszczone [14].

W 1822 na Młociny i Bielany zaczęły docierać pierwsze konne omnibusy, nazywane żurnalierami [39]. Tereny te były popularnym miejscem organizacji pikników [37]. W drugiej połowie XIX wieku park uległ zaniedbaniu, część drzewostanu wycięto i wypasano tu bydło [40]. W 1907 roku magistrat miasta Warszawy zakupił teren tzw. Budek i Gór Burakowskich (piaszczysty grunt między szosą Zakroczymską a brzegiem Wisły, złożony ze znacznej przestrzeni łąk i dwustu około mórg lasu [16]) pod planowany park miejski [39]. Do parcelacji terenu zabrało się Towarzystwo Higieniczne, które nabyło ziemie od panów Łempickiego i Nowińskiego [17].

Ponieważ gęstość zaludnienia Warszawy z końca XIX wieku wynosiła 25130 os/km2, co było cztery razy więcej niż w Petersburgu i trzy razy więcej niż w Moskwie i Paryżu [16], powstały plan budowy miast-ogrodów. Jednym z nich było planowane miasto-ogród Młociny, zaprojektowane przez architekta Ignacego Miśkiewicza, który przewidywał budowę kilkuset willi [44] z wyraźnie wyodrębnioną częścią leśną przeznaczoną dla odpoczynku i rekreacji [42]. Park ten miał stanowić stały letni salon Warszawy z możliwością kąpieli i uprawiania wioślarstwa oraz szeregiem boisk do gier i zabaw sportowych [16]. Park został wstępnie urządzony w latach 1909-1913 [33]. W 1913 roku z inicjatywy Tadeusza Tołwińskiego nastąpiło porządkowanie i zalesianie terenu [45]. Wytyczono trakty spacerowe, wyznaczono plac zabaw i wystaw pokrywający się z dzisiejszą polaną rekreacyjną [42]. Prace przerwała jednak I wojna światowa.

Na Młociny można było dotrzeć parostatkiem (znajdowała się tu przystań dla parowców [45]) lub autobusem [44]. Współwłaściciel Młocin, pułkownik Zygmunt Łempicki, planował doprowadzenie tramwaju elektrycznego [16], jednak wcześniej, w 1929 roku, otwarta została linia kolejowa Warszawa Gdańska-Palmiry [44].

W 1930 roku teren pojawia się na planach jako Młociński Park Miejski , który był wówczas modnym i lubianym miejscem wypoczynku Warszawiaków [44].

Park był miejscem walk w czasie wojny obronnej w 1939 roku. 30 Pułk Strzelców Kaniowskich dowodzony przez mjr Bolesława Kamińskiego toczył tu opóźniający bój z Niemcami [44]. Pułk został doszczętnie rozbity. Po kapitulacji poległych zwieziono na Cmentarz Wawrzyszewski. Było to ponad 600 ciał wraz z jeńcami spalonymi żywcem w szpitalu polowym [37].

W okresie Powstania Warszawskiego działało tu Zgrupowanie AK Kampinos [44]. Ślady walk widoczne są na drzewach podziurawionych pociskami. W wycinanych chorych drzewach znajdowane są wojenne naboje [14].

W latach 1950-1952 działała sezonowa linia autobusowa M łącząca pętlę tramwajową Twardowska (wówczas Bielany) z Parkiem Młocińskim. W 1953 roku oddano do użytku linię tramwajową na Młociny [25] (nr 28), która została zlikwidowana w latach 70-tych XX wieku podczas budowy Wisłostrady [44].

Po wojnie większe znaczenie zyskał Las Bielański, a Park Młociński stopniowo przestawał być odwiedzany. Rozwój okolicy zahamowała m.in. sąsiednia Huta Warszawa [37].

Park się cywilizował. Do wnętrza lasu prowadziła ścieżka wzdłuż ul. Pułkowej albo schodki wiodące do ścieżki koło mogiły [21]. Zanim powstał użytek ekologiczny „Przy Lesie Bielańskim”, można było chodzić po całej polanie. W miejscu, gdzie obecnie jest droga przegrodzona szlabanem, stała piętrowa altana [23]. Powstał też kamienny krąg pod ognisko z rusztem [21]. Często wspominanym wydarzeniem było lądowanie śmigłowca w latach 70-tych XX wieku na polanie [23].

Firma Gaz-System, która buduje strategiczny gazociąg łączący elektrociepłownię Żerań z rurą w Rembelszczyźnie, zaplanowała przebieg rur z gazem pod Lasem Nowa Warszawa i Parkiem Młocińskim. W tym celu może zostać wycięte 1500-4000 drzew (ok. 1.7 ha), jednak po realizacji inwestycji pas zostanie ponownie zalesiony. Na prośbę dzielnicy firma zdecydowała się pociągnąć gazociąg północnym skrajem parku. Plany zakładały realizację w latach 2017-2020. Inwestycję finansuje Unia Europejska [36].

W 2018 roku pojawiła się nowa ścieżka zdrowia z wielofunkcyjnymi urządzeniami sprawnościowymi, nowe drewniane stelaże z tablicami informacyjnymi (np. jak zachować się w przypadku spotkania z dzikiem, pokazujące atrakcje w Parku Młocińskim, wskazujące ćwiczenia rozciągające przed treningiem biegowym), słupki kilometrażowe wyznaczające trasy biegowe o trzech długościach i parking dla rowerów. Urządzenia zostały wykonane na specjalne zamówienie z robinii akacjowej [50].