Kamienica Pod Niedźwiedziem (ul. Mokotowska #8) ma pięć kondygnacji. Wyróżniają się w niej okna trzeciego piętra zamknięte łukami. Budynek został zaprojektowany przez Leona Wolskiego dla Icka Ajzensztadta [1]. Ornamentowa fasada była jedyną w Warszawie kombinacją secesji i rokoka [3]. Budowla charakteryzuje się niemalże koronkowo opracowaną fasadą, wyposażoną w lekkie konstrukcyjnie balkony, ażurową balustradkę wieńczącą gzyms koronujący i zróżnicowaną dekorację sztukatorską [5]. Nazwa pochodzi od nieistniejącej już rzeźby niedźwiedzia, umieszczonej na fasadzie kamienicy. Obecnie jedynie na ścianie szczytowej od strony północnej zachowały się niewielkie płaskorzeźbione niedźwiedzie trzymające kartusz [1].

W niektórych mieszkaniach zachowały się zabytkowe piece kaflowe. Podłogi są wykonane z kilku rodzajów drewna ułożonego w ornamenty, a nad otworami drzwiowymi znajdują się gipsowe ozdoby. Z czterech klatek schodowych dwie pierwotnie były przeznaczone dla służby, a dwie dla właścicieli. Jedna z nich jest wyłożona marmurem oraz oryginalną, ozdobną terakotą i posiada kutą balustradę z elementami sztukaterii oraz drewnianą poręcz. Pozostałe klatki są wykonane z drewna. Zachował się bogato zdobiony przejazd bramny z odbojami, tablica ogłoszeń z miejscem na skrzynki listowne oraz stalowa brama. Zachowały się w podwórzu kamienicy kute metalowe uchwyty na flagi oraz przedwojenne uchwyty na doniczki. Balkony we froncie kamienicy zostały wymienione na prostsze, odmienne od oryginalnych [2].

Ul. Mokotowska biegnąca była w przeszłości traktem komunikacyjnym wiodącym z Rozdroża do Rakowa. Około 1770 roku trakt został uregulowany i od ul. Pięknej do Polnej obsadzony drzewami. Wówczas też ulica zyskała nazwę Mokotowskiej [5].

Po 1880 roku zabudowa z Placu Zbawiciela wkroczyła na południowy odcinek ul. Mokotowskiej, zwłaszcza w pierzei północnej oznaczonej numerami nieparzystymi. Po wybudowaniu kościoła Zbawiciela w 1901 roku, postawionego na miejscu wyburzonej Czerwonej Karczmy, na parcelach wytyczonych po zachodniej stronie kościoła pojawiły się dwa obiekty. Jedynym z nich była kamienica dochodowa przy ul. Mokotowskiej 8. Kamienica została wybudowana w 1901 roku według projektu Leona Wolskiego dla starozakonnego Icka Ajzensztadta. Być może fundatorem był bankier, Stanisław Rotwand, wzmiankowany w 1898 roku jako właściciel posesji. Mieścił się tu wtedy sklep Estetyka z wyrobami przemysłowo-artystycznymi [5]. Pod koniec 1912 roku kamienicę wykupił kamienicę wykupił książę Władysław Lubomirski [1].

W 1918 roku kamienica stanowiła własność Towarzystwa Akcyjnego Ubezpieczeń „Vita”. [5]. W 1922 roku właścicielami byli Wacław i Irena Kleinadlowie [1]. W latach 1925-1926 była własnością Akcyjnego Towarzystwa Ubezpieczeń „Vita” [1]. W 1926 roku nieruchomość nabyli za sumę 35.700 dolarów małżonkowie Wacław i Irena Kleinadel, by w 1930 roku odsprzedać ją z dużym zyskiem Edwardowi Suchockiemu za 68.000 dolarów. Ostatnimi właścicielami kamienicy byli małżonkowie Olgierd i Zofia Krukowscy, którzy w 1933 roku kupili nieruchomość za 525.000 zł [5].

We wrześniu 1939 roku na skutek uderzenia pociskiem zniszczony został dach, wyrwana zachodnia część fasady na wysokości ostatniego piętra, zawalone dwa stropy. Uszkodzone zostały szczyty wieńczące wykusz i narożne pseudo wykusze, naruszona konstrukcja balkonów wykusza fasady [5]. Górne piętro odbudowano jeszcze podczas okupacji, później kamienica nie była już uszkodzona [1].

Po wojnie usunięto większość dekoracji fasady, w tym rzeźbę niedźwiedzia [1]. Na miejscu szczytu wykusza środkowego wprowadzono nowy, ascetyczny w wyrazie szczyt. Usunięto także ażurową balustradkę wieńczącą od frontu dach [5]. Budynek odebrano właścicielom i przekazano na mieszkania komunalne kwaterunkowe [1] dla ok. 20 rodzin [7].

Po 1961 roku fasada uległa uproszczeniu i zniekształceniu. Obiekt otynkowano powyżej poziomu drugiego piętra i pomalowano, usuwając pierwotne boniowanie wyższych kondygnacji. Zbito również większość zachowanych elementów sztukatorskich. Usunięto dekoracyjne, żeliwne kraty i słupki z kulami, a w ich miejsce wprowadzono proste, prętowe balustrady. Na poziomie parteru części frontowej oraz pomieszczenia oficyny zmienione zostało pierwotne rozplanowanie pomieszczeń [5]. Wprowadzono centralne ogrzewanie [7].

W 2007 roku kamienica wróciła do spadkobiercy dawnego właściciela, który odsprzedał ją fundacji Fortalicja Czemierniki. W lutym 2007 roku Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nakazał fundacji wyprowadzenie z kamienicy lokatorów w związku z zagrożeniem budowlanym [7]. Zamknięto zakład fryzjerski "Witold", zakład jubilerski, piekarnię W. Czubak [1].

W 2010 rok kamienica stała się zabytkiem [3].

Apartamenty Triforium Ancient

W latach 2013-2014 firma Real-Invest dokonała modernizacji kamienicy, budując apartamenty Triforium Ancient. Na każdym piętrze znalazło się po pięć apartamentów o powierzchni od 55 do 170 metrów kwadratowych (łącznie 26 apartamentów). Zachowano sztukaterię, parkiety oraz piece kaflowe. W parterze przywrócone zostały lokale usługowe, a w części podziemnej powstał parking dla 28 samochodów [1] z automatycznym systemem parkowania pojazdów oraz ekskluzywne spa dla mieszkańców kamienicy. Dzięki jazdom prezydenckim windy zabierają bezpośrednio do apartamentu [6].

Projekt przebudowy został opracowany przez Marka Rytycha, Bolesława Niebudka oraz Magdaleny Strzylak z pracowni Warszawa oraz Pro-Art w oparciu o projekt Radosława Lorensa z pracowni Konsystem [1]. Koncepcję tego oświetlenia opracował Profesor Wojciech Żagan z Politechniki Warszawskiej [8].