PIT-RADWAR (dawniej Centrum Naukowo-Produkcyjne Elektroniki Profesjonalnej RAWAR, ul. Poligonowa #30) jest jednym z największych zakładów przemysłu zbrojeniowego w Polsce. Specjalizuje się w produkcji systemów automatyzacji dowodzenia, systemów radiolokacyjnych i systemów identyfikacji swój-obcy (IFF) [8]. W zakładach zatrudnionych jest około 1400 pracowników [9].

Działania badawczo-rozwojowe w systemach radiolokacyjnych obejmują radary półprzewodnikowe, w szczególności z antenami aktywnymi m.in. Mobilny Trójwspółrzędny Radar Obserwacyjny Średniego Zasięgu TRS-15, radary N22-N(3D), RM-100, CRM-203 (nawodny), ARS-800 (samolotowy do obserwacji powierzchni morza). Radary tworzone są w oparciu o struktury skalowalne oraz koncepcję Software Defined Radar. Ponadto projektowane są tu środki ogniowe (efektory) przeznaczone do systemów przeciwlotniczych bardzo krótkiego zasięgu, m.in. w zestawie POPRAD, armatach AG-35 i A-35 czy na ORP Kaszub oraz systemy wspomagania podejmowania decyzji C4ISR dla Obrony Powietrznej i Wojsk Lądowych. Rozwijane są tu system DUNAJ (integrujący informację z radarów) i system PRZELOT-SAMOC (wspomagający podejmowanie decyzji na stanowisku obrony przeciwlotniczej), systemy ŁOWCZA/REGA (dla Wojsk Obrony Przeciwlotniczej), system WOŁCZENICA (dla rozpoznania elektronicznego), system SZAFRAN (dla dowodzenia związkiem taktycznym), systemy ZDPSR SOŁA i RZRA LIWIEC [9].

Przy ul. Ostrobramskiej #99 stoi długi pięciopiętrowy budynek biurowy z początku lat 80-tych XX wieku. Obok niego od początku lat 80-tych XX wieku nad ul. Ostrobramską umieszczono kładkę dla pieszych. W latach 2010-2011 została zmodernizowana i uzupełniona o ślimaki dla rowerów. W 2015 roku wzdłuż budynku poprowadzono ścieżkę dla rowerów.

W zachodniej części, przy ul. Poligonowej znajduje się ogromny parking. W okresie międzywojennym planowano poprowadzenie tędy południowej obwodnicy kolejowej, po której obu stronach miały biec ul. Lubaszowska i ul. Kotłowa. Pierwotnie ul. Poligonowa była poprowadzona tam, gdzie dzisiaj jest wewnętrzna jezdnia parkingu [13] i łączyła się skrzyżowaniem z ul. Ostrobramską. Pracownicy parkowali swoje auta na dziko po jej zachodniej stronie, tam gdzie obecnie jest parking. Miedzy 1976 i 1982 rokiem ul. Poligonowa została przesunięta bardziej na zachód. W efekcie dzisiejsza ul. Poligonowa została poprowadzona w miejscu ul. Kotłowej, a pierwotna ul. Poligonowa została poprowadzona w miejscu ul. Lubaszowskiej. W efekcie pojawiły się zawirowania w numeracji budynków [13].

Przy parkingu stoi długi trzykondygnacyjny gmach Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji. Był on wpisany do rejestru zabytków z uwagi na monumentalną architekturę budzącą skojarzenia z socrealizmem. Ponad parterem ciągnął się szpaler podwójnych kolumn o wysokości dwóch kondygnacji, a na dachu znajdowała się ażurowa balustrada. Jednak w latach 2013-2014 roku budynek przeszedł remont i został obłożony pomarańczowymi płytami, pomiędzy którymi rozciągają się połacie refleksyjnego ciemnogranatowego szkła. Urzędnicy jednak tego nie odnotowali i w 2016 roku wnioskowali o objęcie ochroną elewacji frontowej [15]. Ponieważ ta była już znacznie przekształcona, budynek został wykreślony z ewidencji zabytków [16].

Przed budynkiem umieszczono na głazie rzeźbę z postacią Michała Archanioła, patrona pracowników zakładów zbrojeniowych. Anioł trzyma w prawej dłoni miecz, skierowany na przydeptaną postać, w lewej ręce ma natomiast wagę.

Przy kładce znajduje się biurowiec NZOZ HIT-Medica, dawna Przyzakładowa Przychodnia Lekarska [11], która pod obecną nazwą działa od 1996 roku [12].

W centralnej części kompleksu umieszczono dwa zespoły jednokondygnacyjnych hal produkcyjnych, z wyniesionym w części środkowej dachem z bocznymi świetlikami. Na południe od hal znajduje się trzykondygnacyjny budynek przemysłowo-biurowy, a jeszcze dalej warsztaty i garaże, między którymi ulokowano zbiornik przeciwpożarowy. We wschodniej części terenu są dwa długie, połączone ze sobą budynki: trzykondygnacyjny biurowy oraz produkcyjny, a na południu kilka mniejszych obiektów technicznych.

Część źródeł umieszcza na terenie dzisiejszych zakładów dawny Fort XI Grochów, jednak zarys fortu znajdował się nieco dalej na wschód i południe niż dzisiejsze zakłady (na których terenie było przedpole fortu).

W okresie międzywojennym planowano rozparcelować ten teren, m.in. wydłużyć ul. Peruna i utworzyć nowe ulice: Profilową, Międzyrzecką, Warstwicową.

Po II wojnie światowej w miejscu biurowca przy ul. Ostrobramskiej znajdowało się duże gospodarstwo rolne. Pojedyncze zabudowana były również od ul. Myśliborskiej.

Decyzja o powołaniu przedsiębiorstwa zrodziła się pod koniec lat 40-tych XX wieku [5]. Fabryka była pierwszą dużą budową pośrodku pola [13]. Zakłady Radiowe T-1 miały objąć dotychczasowy wydzielony pion radiolokacji Zakładów Radiowych im. Kasprzaka [2] w celu stworzenia krajowego przemysłu radiolokacyjnego [3]. Budowę zakończono w 1954 roku [1].

Pierwszym wyrobem przedsiębiorstwa był radar do kierowania ruchem artyleryjskim SON-4 na licencji radzieckiej. Pierwszym polskim radarem był opracowany w 1956 roku zestaw NYSA (stacja radiolokacyjna Nysa-A, wysokościomierz Nysa-B i radar Nysa-C [9]). W 1958 opracowano pierwszy polski radar nawigacyjny RWM-61 BAŁTYK [7]. Do końca lat 50-tych XX wieku wyprodukowano kilka tysięcy radarów dla polskiej marynarki zarówno cywilnej jak i wojennej [9], zestawy NYSA były eksportowane do Syrii, Indonezji [3] i na Sri Lankę [7].

Początkowo RAWAR produkował sprzęt wyłącznie na potrzeby wojska. Lata 60-te XX wieku to czas konstrukcji stacji ostrzegawczych JAWOR i wysokościomierzy BOGOTA. W okresie tym produkowano również stację radarową P-35 na licencji radzieckiej dla wojsk Układu Warszawskiego [2]. Powstał też radar do wykrywania celów niskolecących NAREW [10].

W 1975 powstał wysokościomierz NIDA jako ostatnia konstrukcja na technice lampowej, a do modyfikacji stacji JAWOR użyto tranzystorów [7], po czym rozpoczęto wykorzystywanie układów scalonych [2]. Zakład zaczął produkcję sprzętu cywilnego dla morskiej floty handlowej, radary kontroli prędkości dla policji [3], a nawet kuchenki mikrofalowe [10].

W 1977 roku w wyniku połączenia zakładów RAWAR, ZDRAD, PROFIL i ANTEN powstało Centrum Naukowo-Produkcyjne Elektroniki Profesjonalnej RADWAR [4], połączone następnie z zakładami UNITRA-Warel [7] i Przemysłowym Instytutem Telekomunikacji [2]. Pierwszą umową eksportową był kontrakt z Libią dotyczący stworzenia systemu obrony powietrznej i ochrony wybrzeża, zawierający centra dowodzenia i nadzoru, posterunki obserwacji wybrzeża (POW-10) oraz mobilne zestawy radiolokacyjne zawierające odległościomierz JAWOR M2, wysokościomierz NIDA [10] oraz radar niskiego pułapu NAREW [2]. Oferta zakładów poszerzyła się wówczas o polowe stacje balistyczne [9].

W latach 80-tych XX wieku opracowane zostały stacje do wykrywania celów nisko lecących N-21 (mobilna, na pojeździe gąsienicowym), N-22 (mobilna, na podwoziu kołowym), N-23 (brzegowa), N-25 (wersja okrętowa) oraz zestaw zawierający odległościomierz N-31 i wysokościomierz N-41. Niektóre stacje były eksportowane do Rumunii i Indii. Dla Rumunii zbudowano także radarowy system kontroli ruchu nawodnego na kanale łączącym Dunaj z Morzem Czarnym Cernavoda-Constanca [1].

W 1992 roku rozpoczęto produkcję pierwszej polskiej trójwspółrzędnej stacji radiolokacyjnej o nazwie N-11 (HAWANA [9]) [3]. Skupiono się na systemach identyfikacji "Swój-Obcy" SUPRAŚL (Mk-XII na licencji Thomsona [7]) oraz projekcie przeciwlotniczego zestawu artyleryjskiego LOARA (pomyślnie przeszedł w 2002 roku badania MON [2], projekt zaowocował takimi produktami jak Przeciwlotniczy Zestaw Artyleryjski BLENDA i System Automatyzacji Dowodzenia Obroną Powietrzną ŁOWCZA [1]) [2]. W 1993 roku prowadzono badania nad wozem automatyzacji dowodzenia ŁOWCZA-3 (do 2003 roku wyprodukowano pięć takich wozów) [7]. Prowadzono prace badawczo rozwojowe nad systemami WETLINA i CZECZOTKA. Zaprzestano produkcji radarów nawigacyjnych. Ostatnim wyrobem do radiolokacji morskiej była antena szczelinowa 9XK [7].

W 1994 roku powstał przenośny radar policyjny RAPID, a w 2001 roku radar z graficzną rejestracją obrazu FOTORAPID [7].

W XXI wieku opracowano zestaw automatyzacji dowodzenia obroną przeciwlotniczą REGA i przeciwlotniczą platformę rakietową POPRAD, mobilną małogabarytową stację radiolokacyjną MMSR, okrętowy radar obserwacyjny środowiska przybrzeżnego MUBLER oraz rodzinę radarów N-26 [1].

W 2002 roku RADWAR został wcielony w skład grupy kapitałowej Bumar [1]. W 2008 roku Przemysłowy Instytut Telekomunikacji przekształcony został w Spółkę Akcyjną Skarbu Państwa, a w 2010 roku wraz z CNPEP RADWAR i PPPE DOLAM utworzyły grupę Dywizja Elektronika [8]. Spółka PIT-RADWAR powstała 30 grudnia 2011 roku poprzez połączenie Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji S.A. (założonego w 1934 roku), Centrum Naukowo-Produkcyjnego Elektroniki Profesjonalnej RADWAR S.A. i Przedsiębiorstwa Produkcyjnego Podzespołów Elektronicznych DOLAM S.A. (założonego w 1961 roku) [4]. 5 marca 2012 roku spółka zmieniła nazwę na Bumar Elektronika S.A [8], a 30 czerwca 2014 roku powróciła do nazwy PIT-RADWAR S.A. Od 2014 roku spółka znajduje się w składzie Polskiej Grupy Zbrojeniowej [9].

We wrześniu 2017 roku przystanek przy zakładach zmienił nazwę z Radwar na Poligonowa [6].