Użytek ekologiczny Jeziorko Imielińskie to polodowcowe jezioro wytopiskowe po martwym lodzie [2] stadiału mazowiecko-podlaskiego [3]. Usytuowane jest na kompleksie glin zwałowych, a dno wyścielone jest osadami zastoiskowymi. Wiek zbiornika szacuje się na około 180-200 tysięcy lat [2].

Jezioro leży na obszarze zlewni Kanału Grabowskiego, z którym połączenie następuje poprzez Kanał Imieliński [11], na terenie wysoczyzny i zasilane jest głównie wodami podziemnymi (tylko w 20% wodami z naturalnej zlewni hydrologicznej [5]), odpływ natomiast ma formę cieku [11]. Ma długość 140 metrów, szerokość 120 metrów. Głębokość dochodzi do 3 metrów [2]. Powierzchnia jeziora maleje i wynosi 1.0726 ha [2].

Otulina zbiorników wynosi 5.99 ha [5]. Akwenowi towarzyszy Staw przy jeziorze Imielińskim o powierzchni 0,1615 ha [11], który tworzą zapewne umieszczone na cieku wzdłuż ul. Perkoza 2-3 niewielkie zbiorniki. Jest również malutki okrągły staw od północy.

Wokół jeziorka wydeptana jest wśród wysokich trzcinowisk wąska ścieżka [5]. Latem, ze względu na roślinność, dostęp do tafli wody jest niemożliwy. W okresach niskich stanów wód jezioro praktycznie wysycha. Dookoła znajdują się posesje domów o niskiej zabudowie [2]. Tym samym jezioro jest unikatem w skali Warszawy, jedynym tak starym zbiornikiem wodnym pośród zabudowy [6].

Fauna i flora

Na podstawie obserwacji w latach 1999-2000 stwierdzono występowanie 62 gatunków roślin jednorocznych, 6 gatunków drzew i 9 gatunków krzewów. Przeważają gatunki szuwarowe: pałka wąskolistna, pałka szerokolistna, sitowiec nadmorski, mozga trzcinowata, pieciornik gesi, nawłoć pozna, pokrzywa zwyczajna i trzcina pospolita. Wśród gatunków wodnych dominuje rogatek sztywny. Stwierdzono występowanie 28 gatunków bezkręgowców wodnych, ośmiu gatunków ryb (głównie karasia, również lina, płoci, wzdręgi, krąpia, ciernika, okonia i szczupaka). W strefie przybrzeżnej zanotowano obecność sześciu gatunków płazów: traszki zwyczajnej, ropuchy szarej, ropuchy zielonej, żaby jeziorkowej, żaby wodnej i żaby trawnej, jednego gada, zaskrońca i jednego ssaka wodnego, karczownika (nie licząc myszy domowej, myszy polnej [10], lisa i kuny domowej [8]) [10]. Gniazduje tu około 20 gatunków ptaków, takich jak: łabędzie nieme, perkozki, kaczki krzyżówki, łyski, kokoszki, łozówki, potrzosy, pliszki żółte, trzcinniczki. W okresach swoich przelotów odpoczywały bączki, perkozy rdzawoszyjne, zauszniki, płatkonogi szydłodziobe [8], mewy śmieszki, czernice i głowienki [5], cyranka, trzciniak [12], rybitwa czarna, rybitwa zwyczajna, rokitniczka, brzęczka [13], błotniak stawowy, wodnik, wąsatka, łęczak [11]. W pobliżu jeziorka na polach można spotkać też pliszki siwe, bażanty, mazurki, szczygły, szpaki, dzwońce i makolągwy [5]. Ze względu na bogactwo ptactwa teren został objęty ochroną.

Jeziorko miało w okresie PRL-u prywatnego właściciela, który o nie dbał i użytkował. Na wychodzącym w jeziorko pomoście stała drewniana budka, z której karmił ryby i ptaki. Gdy właściciel wyjechał do Izraela na przełomie lat 60-tych i 70-tych XX wieku, teren został podzielony na wielu właścicieli. Opracowania hydrograficzne z lat 1974-1999 stwierdzały dobry stan zbiornika i odnotowywały głębokość 1.5 m [5]. Szuwary i trzciny były zdecydowanie mniejsze i nie tak rozrośnięte, funkcjonował ogródek piwny na działce przy północnym brzegu jeziora [4].

W 1982 roku powstał Perspektywiczny Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego, który teren Jeziorka Imielińskiego przeznaczał na tereny zieleni i wypoczynku [9].

Od początku lat 90-tych XX wieku akwen ulegał pomniejszaniu, osuszaniu i zaśmiecaniu [3], przede wszystkim w wyniki obniżania się poziomu wód gruntowych [2].

1 września 1993 roku ustanowiony został użytek ekologiczny Jeziorko Imielińskie o powierzchni 10.6 ha. Rozporządzenie zostało jednak uchylone 17 października 1996 roku. W kolejnym rozporządzeniu, z 23 października 2002 roku, jezioro ponownie stało się użytkiem ekologicznym, ale o powierzchni 3.95 ha [3].

Korporacja Budepol realizowała w chronionej strefie budowę bloku z podziemnymi garażami. Sprzeciw organizacji społecznych doprowadził w 1994 roku do prawomocnego skazania firmy w procesie karnym i do nakazu przymusowej rozbiórki, co nie zostało jednak wykonane [8].

Obecnie teren jest podzielony na kilkudziesięciu właścicieli. Wspólnotę Gruntowo-Wodną tworzy 31 udziałowców i 3 osoby fizyczne. W 2008 roku planowano odsprzedaż tego terenu dzielnicy, a następnie przeprowadzenie rewitalizacji wraz z zagospodarowaniem terenów przyległych. Delegatura Biura Gospodarki Nieruchomościami wyceniła ten teren na 2,8 mln złotych a tereny przyległe na 4,3 mln [5]. Działania te jednak nie doszły do skutku.

Wypłycanie powoduje zmniejszanie się lustra wody, co eliminuje kolejne gatunki ptaków z tego ekosystemu, np. łabędzia, który nie może wystartować z tak małego rozbiegu czy perkoza dwuczubego, który nie może tu nurkować [9].