Zakład Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego à Paulo (Szarytek) znajduje się przy ulicy Tamka #35 [13]. Początkowo były to dużo większe tereny między obiema ulicami Tamki, Czerwonego Krzyża, Solec i Wisłą oraz wąski pas ciągnący się od ul. Nowego Światu między ulicami Warecką, Sienkiewicza, Sienną i Moniuszki [13].

Zakład Sióstr Szarytek tworzy zespół wielu budynków pochodzących z różnych epok. W jego skład wchodzą m.in. Kościół i Klasztor, Spichlerz, Dom Wychowanic, Kapelanka, dworki z VIII wieku oraz budynki gospodarcze. Część z nich (Dom Wychowanic, Spichlerz, Kapelanka) zostały wpisane w 1965 roku do rejestru zabytków [2]. Kompleks klasztorny zajmuje około 30% powierzchni [6], reszta to mnóstwo zieleni, liczne sady, szklarnie i pola uprawne oraz grządki z kwiatami [1]. Oryginalny bruk ułożony jest w geometryczny wzór. Do dziś zachowała się studnia oraz pochyły dziedziniec [11]. Zabytkowa jest również XIX wieczna brama wjazdowa [13].

Klasztor i Kościół pw. Św. Kazimierza

Budynek powstał jako klasztor murowany z wirydarzem (wewnętrzny dziedziniec z ogrodem kwiatowym) i kaplicą [3]. W 1842 [1] kościół odnowiono według projektu Henryka [3] (Władysława [13]) Marconiego i Franciszka Tournelle [3]. Dodano boczną nawę z figurą Jezusa Miłosiernego [13] oraz dwa dwupiętrowe skrzydła od wschodniej i południowej strony, zmieniając kaplicę w kościół [3].

Podczas II wojny światowej pierwsze zniszczenia powstały podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku. Kościół prowizorycznie odbudowano, jednak ponownie został zniszczony w 1944 roku [4]. odbudowano go w latach 1949-1956 według projektu Stanisława Marzyńskiego [1].

Bryła dwunawowej świątyni jest włączona w budynek klasztoru na planie kwadratu (z dziedzińcem pośrodku). Nad głównym wejściem znajduje się tympanon z płaskorzeźbą, a nad całością wznosi się wieżyczka z zegarem. Wnętrze jest barokowe, zdobione drewnianą sztukaterią i złotą snycerką. W niszy drewnianego ołtarza w nawie głównej znajduje się figura Najświętszej Maryi Panny. Korytarze mają sklepienia krzyżowe i szachownicowe oraz kamienne posadzki [3]. Budynki zostały wiernie odtworzone, a kościół ma dziś charakter klasycystyczny [13].

Spichlerz

Spichlerz powstał w XVIII wieku. Został otynkowany w 1966 roku [1], natomiast jest to jedyny budynek z tamtego okresu, który nie został gruntownie przebudowany.

Dom Wychowanic

Dom Wychowanic został zbudowany w 1859 roku według projektu Franciszka Tournelle’a. Został uszkodzony zarówno podczas obrony Warszawy w 1939 roku, jak i podczas Powstania Warszawskiego. Po odbudowie budynek zajęła szkoła podstawowa [1].

Kapelanka

Kapelanka powstała w 1895 roku. Podobnie jak Dom Wychowanic, została spalona w 1939 i 1944 roku, a następnie odbudowana [1].

Dom Prawd

Ze spichlerzem sąsiaduje XVIII-wieczny Dom Prawd, który od strony ulicy wygląda jak wmurowany w chodnik, jednak od strony ogrodu jest to pełnoprawny budynek. Jest to jeden z budynków gospodarczych [15].

Ogród

W klasztornym ogrodzie pochowane są Siostry Szarytki, które zmarły podczas zarazy morowej w 1706 roku. Pomagały wtedy chorym, zatem nie można było ich pogrzebać na ogólnodostępnym cmentarzu. Obecny krzyż stoi w miejscu zniszczonego, na co wskazuje data „1879” [12]. Od strony ul. Kruczkowskiego znajduje się wmurowana w ogrodzenie kapliczka z napisem: Święta Anno Módl się za nami. 1874-1974. Druga data do moment wytyczenia tego odcinka ulicy.

Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia zostało założone w 1633 roku w Paryżu przez św. Wincentego a Paulo i św. Ludwikę de Marillac [10]. W Polsce określa się ich Szarytkami, ale nie ze względu na kolor habitów (te są granatowe), lecz dlatego, że francuskie słowo „charité” oznacza miłosierdzie. Celem Zgromadzenia jest pełnienie służby ludziom cierpiącym i samotnym [14].

W 1652 roku Szarytki sprowadziła do Polski Ludwika Maria Gonzaga, żona króla Jana Kazimierza. Przez kilka lat siostry mieszkały przy szpitalu Świętego Krzyża, a w 1659 roku wprowadziły się do swojej siedziby przy ul. Tamka [4]. W 1855 roku pisano: „Na początek przysłali przełożeni trzy siostry miłosierdzia pod przewodnictwem Małgorzaty Moreaux. [..] Pod koniec r. 1651 siostry miłosierdzia już się znajdowały w Warszawie, bo spieszno im było nieść pomoc chorym zapowietrzonym, których wszyscy opuszczali. [..] Byt zgromadzenia ustalił się dopiero po wojnie szwedzkiej. Królowa cel kupiła od Agnieszki Skąpskiej dziedziczki część folwarku Kałęczyńskiego nad Wisłą przy Solcu (w roku 1659); od innych zaś właścicieli dokupiła grunta nazwane Glinki [źródła podają, że dworek i tzw. dworzec „Gisowski” zakupiła od Marianny z Potockich Wesslowej, na ziemiach zwanych Glinkami, należącymi dawniej do rodziny Gizów na folwarku Kałęczyn [13]] i na wybranym placu zaczęła stawiać zabudowania drewniane. Wystawiła dla tego królowa przy kościółku odosobniony budynek, do którego zakonnice miały zbierać chorych i ubogich [..] Samo się rozumie, że musiały być na zawołanie klasztoru apteka i pracownia, w której zakonnice same wyrabiały lekarstwa. [..] Kościołowi nadała M. Ludwika narodowy tytuł świętego Kazimierza królewicza polskiego. [..] Powoli same dziewice myśleć poczęły o rozwinięciu swojej dobroczynności na większą skalę. Z drobnych oszczędności dokupiły więcej gruntów dla klasztoru i utworzyły na około siebie nowe miasteczko, czyli jurydykę, która pod nazwiskiem Tamki i Kałęczyna przetrwała do roku 1795.” [5].

Maria Ludwika osobiście nadzorowała zatwierdzenie fundacji na sejmie w 1662 roku. Wtedy trzej najznamienitsi urzędnicy królewscy potwierdzili, że dobra zostały zakupione przez królową, które ona aktem erekcyjnym przekazała wieczyście „Szpitalowi Ubogich i Sierot” [13].

W 1677 r. wybuchła w kraju (również w Warszawie) zaraza morowa. Szarytki opiekowały się wtedy około 4000 chorych, których umieściły w odosobnionych barakach [13]

W XVII wieku w Warszawie w sierocińcu Szarytek uczono sieroty umiejętności takich jak koronkarstwo, tkactwo, szycie. Liczba wychowanek pod koniec XVII wieku dochodziła do 130 osób. Był to jeden z dwóch sierocińców w Warszawie, drugi był przeznaczony dla chłopców [8].

Dzięki darowiznom możnych (w tym kardynała Michała Radziejowskiego, biskupa Mikołaja Święcickiego i księdza Michała Bartłomieja Tarły) można było w 1697 roku zastąpić drewniany budynek nowym, murowanym. W 1699 roku rozpoczęto budowę, którą zakończono 9 lipca tego samego roku. Powstała wtedy również kaplica jednonawowa z murowanym ołtarzem i obrazem św. Kazimierza [13].

Od 1712 r. dom na Tamce stał się centralnym domem Prowincji [10].

Do 1799 roku przyjechało z Francji 88 sióstr, a do końca życia pozostały w Warszawie 52 siostry [9].

Przez wiele lat gromadzili się tu na mszy Francuzi mieszkający w Warszawie [13].

Władza ludowa chciała odebrać część ziemi należącej do sióstr Szarytek, jednak obroniły się pokazując oryginalny akt nadania ziemi przez samą Marię Ludwikę Gonzagę [7].

W 2011 roku został przeprowadzony remont elewacji kompleksu według projektu architektów Aleksandry Szadkowskiej, Piotra Jaszczaka, Agaty Boszczyk [2]. W 2013 roku Szarytki wystąpiły do dzielnicy Śródmieście o warunki zabudowy dla pięciopiętrowego obiektu (18,5 m) z dwoma kondygnacjami podziemnymi. Budynek powstałby wzdłuż ul Kruczkowskiego jako dom pomocy osobom wykluczonym [16].