Sanktuarium Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży znajduje się przy ul. Gwintowej #3, w pobliżu Trasy Siekierkowskiej [2]. Mieści się tu rzymskokatolicka parafia Najświętszej Maryi Panny Królowej Wyznawców, będącej w opiece Ojców Pijarów. Kościół zaprojektował architekt Janusz Tofil. Świątynia ma 30 metrów wysokości, 38 metrów długości oraz 27.5 metra szerokości. Obok znajduje się wolnostojąca dzwonnica w kształcie wieży o wysokości 51 metrów [1]. W kościele znajdują się koronowany obraz Matki Boskiej, figura Matki Bożej w Ołtarzu Głównym i stacje Drogi Krzyżowej z 2003 roku [10]. Świątynia ma białą elewację zewnętrzną i dach pokryty miedzianą blachą z literą M w fasadzie [13].

W sąsiedztwie kościoła zbudowano budynek zakonno-parafialny [6]. Jest też kaplica sanktuarium w miejscu objawień, które tu miały miejsce (ołtarz stoi w miejscu, gdzie rosło drzewko wiśni [18]) oraz kaplica z obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem Jezus oraz gałązką wiśni w ręku, autorstwa Marii Wollenberg-Kluzy, namalowany według opisu wizjonerki objawień. Obraz przedstawia Matkę Bożą jako Królową [13].

Kolegium Ojców Pijarów prowadzi tu Pijarską Szkołę Podstawową nr 89 im. ks. Onufrego Kopczyńskiego. Uczy się w niej ok. 100 uczniów [15]. Działa też Publiczne Gimnazjum Kolegium Zakonu Pijarów oraz Parafialny Klub Sportowy Falconia. Przed szkołami znajduje się boisko szkolne Szkół Pijarskich [16]. Obok jest dom pielgrzyma z miejscem dla 50 osób [10]. Od strony południowo-zachodniej przy ul. Gwintowej znajduje się pod arkadami ujęcie wody oligoceńskiej [12].

W okresie międzywojennym były to grunty orne dóbr ziemskich Czerniaków.

Sanktuarium powstało w związku z objawieniami maryjnymi, jakie według relacji doświadczała w okresie 3.03.1943-15.09.1949 Władysława Fronczak (później Papis [7]) [1], mieszkająca z rodzicami przy ul. Gościniec 6 [11]. W momencie pierwszego objawienia miała 12 lat [1]. Po powrocie z nabożeństwa majowego, przez okno ujrzała na tle kwitnącej wiśni [2] w ogrodzie państwa Janowskich [13] postać Matki Bożej [2]. O zdarzeniu opowiedziała rodzicom, którzy udali się z dzieckiem do lekarza [3], znanego psychiatry pracującego w Szpitalu Dzieciątka Jezus. Ten po trzygodzinnym badaniu a następnie konsultacji z ośmioma kolegami po fachu orzekł, że jest zupełnie zdrowa na ciele i umyśle [13].

27 maja 1943 roku Matka Boża miała jej oznajmić: „Śpiewajcie i módlcie się do Mnie tu. Teraz postawcie krzyż albo kapliczkę”. Dziewczynka poprosiła rodziców o obrazek, który wcześniej zakupili podczas odpustu w kościele parafialnym i powiesiła go na wiśni. 12 sierpnia 1943 roku Maryja poprosiła o kapliczkę od jej sąsiada. Bazyli Halczyj rzeczywiście miał już zakupioną w Warszawie kapliczkę. Powieszono ją na drzewie, z figurką Matki Bożej we wnętrzu [17].

W kolejnych widzeniach Maryja mówiła „Dzieci moje, okrywam was Swoim płaszczem i błogosławię”, „Gdy będziecie szli Moimi śladami, nie zginiecie”, „Kto będzie szedł za Mną i za Synem Moim, to Syn Mój z nim będzie” [3]. Treścią objawień było wezwanie do poprawy życia w duchu dziesięciu przykazań [1]. Około 50 razy Władysława widziała Pana Jezusa (pierwszy raz 28 czerwca 1943 roku [7]). 29 maja 1943 [11] (1944 [10]) roku w odpowiedzi na pytanie o koniec wojny ukazała się świetlista wstęga z datą 1945. 19 lipca 1943 roku Władysława spisała podyktowaną jej Litanię do Matki Bożej oraz Koronkę. Na polecenie prefekta ks. Feliksa Szmita, zmartwychwstańca, Władysława sporządzała po objawieniach notatki, tworząc tzw. Dzienniczek objawień na Siekierkach [3]. We wrześniu 1943 roku Kundegunda Janowska, właścicielka ogrodu, w którym miały miejsce objawienia, wystawiła niedaleko wiśni szklaną gablotkę-kapliczkę, na betonowym fundamencie, w której umieściła oprócz figurki Matki Bożej zeszyt z notatkami prowadzonymi przez Władysławę oraz zapisy litanii i koronki [13]. Kapliczka miała postać postumentu betonowego w formie kwadratu o boku jednego metra i półtora metra wysokości. Została poświęcona wiosną 1944 roku [11].

Mimo, że w Siekierkach stacjonowały skoszarowane jednostki niemieckie, gromadzące się dziesiątki lub nawet setki ludzi ani razu nie spowodowały interwencji niemieckiej, co uznano za rodzaj cudu. Pewnego razu posterunkowy Herman zajrzał wieczorem do domu, gdzie trwała modlitwa. Nakazał tylko, aby szczelnie zasłonić okna i odszedł [13].

22 sierpnia 1944 roku Niemcy przeprowadzili akcję eksterminacyjną na Siekierkach. Mieszkańców wyrzucono z domów (Władysława Fronczak wraz z rodzicami została wysiedlona [13]). Budynki podpalono i zrównano z ziemią [17]. Spłonął m.in. drewniany dom, z którego okien wizjonerka patrzyła na miejsce objawień, natomiast wiśnia oraz mała kapliczka przetrwały [13].

3 maja 1946 roku postawiono jako wotum dziękczynne nową, większą kaplicę z cegieł, których było pełno na ulicach Warszawy [11]. Do niej przeniesiono obraz Najświętszego Serca Jezusowego i figurę Matki Bożej z kapliczki-gablotki. W budowie pomagał ks. Feliks Szmit [17]. Mogła pomieścić jedynie kilka osób i została poświęcona 8 maja 1949 roku [11]. O budowie kościoła nie można było marzyć, bo władze komunistyczne nie pozwalały wówczas w Warszawie na budowę nowych świątyń [9].

Objawienia trwały do 15 września 1949 roku [8].

Wielkie znaczenie miał przyjazd do kaplicy ks. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w 1970 roku, kiedy podczas przemówienia do zgromadzonych na modlitwie wypowiedział słowa „Jeżeli nie ja, to mój następca zbuduje świątynię, aby Matka Boża otrzymała tu należną chwałę” [11].

W ogrodzie, obok kaplicy, pod koniec lat 70-tych XX wieku ustawiona została figura Matki Bożej, która w czasie okupacji niemieckiej stała przed wejściem do Domu Seniora, na ul. Belwederskiej. Figurka przetrwała Powstanie, choć bomba wybuchła tuż przy niej. Uratował ją p. Koza i po wielu latach przekazał Zgromadzeniu Sióstr Najświętszej Rodziny z Nazaretu, które po renowacji ustawiły ją na Siekierkach [17].

Planując trasę siekierkowską pierwotnie jej bieg wyznaczono przez środek kapliczki objawień [13].

Pierwsza msza święta na miejscu objawień odprawiona została 3 maja 1977 roku za pozwoleniem kardynała Stefana Wyszyńskiego. Odwiedzał on wcześniej Siekierki kilkakrotnie, obserwując trwających w modlitwie mieszkańców. Od 1980 roku w kaplicy regularnie odprawiano nabożeństwa, za które odpowiedzialny był Pijar, ks. Edward Szajor (pełniący w parafii św. Stefana obowiązki wikariusza [3]). Jego zakon od 16 listopada 1980 roku został oficjalnym opiekunem samodzielnego ośrodka duszpasterskiego, jaki powstał na Siekierkach [1].

W 1978 roku powiększono istniejącą kaplicę, doprowadzono energię elektryczną, a rok później wodę [11]. Kaplica była rozbudowywana dalej w 1979, 1980 i 1981 roku. Istniejąca obecnie została wybudowana jako wotum dziękczynne za uleczenie z choroby alkoholowej [7].

3 maja 1983 roku władze państwowe wydały decyzję o przejęciu posesji przez Pijarów [2]. W 1984 roku ks. Kardynał Józef Glemp poświęcił miejsce pod budowę nowej świątyni [10]. Biskup Zbigniew Kraszewski 22 października 1988 roku wmurował kamień węgielny i poświęcił dolny kościół, a parafia pod wezwaniem NMP Królowej Wyznawców została erygowana 15 marca 1988 roku [7].

W 1991 roku erygowano Dom Zakonny Ojców Pijarów pw. Najświętszej Maryi Panny Łaskawej [1].

W 1992 roku otwarto przy zakonie szkołę podstawową na Siekierkach, w 1993 roku Parafialny Klub Sportowy Falconia [11], a w 2004 roku gimnazjum [14].

Kościół Matki Bożej Królowej Wyznawców został ukończony i poświęcony przez kardynała Józefa Glempa 17 września 1994 roku. Od 1997 roku posiada rangę Sanktuarium Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży. Oprócz głównej świątyni w Siekierkach dalej istnieje kaplica w miejscu objawień (została ona poświęcona przez Prymasa Józefa Glempa 29 sierpnia 1999 roku [7]) oraz kaplica w której przechowywany jest obraz Matki Bożej Nauczycielki Młodzieży [1].

O. Edward Szajor, budowniczy sanktuarium, zmarł 8 października 1998 roku [9]. Prymas Polski wyraził zgodę na pochowanie go w obrębie sanktuarium [11].

W latach 2002-2006, z fundacji p. Wąsowskich, zostało uzupełnione wyposażenie i wystrój wnętrza kościoła. Projektantem architektury wnętrza był Mariusz Krupiński, a aranżacji plastycznej Iwona Jesiotr-Krupińska, która była także autorką monumentalnej rzeźby Matki Bożej w głównym ołtarzu i stacji Drogi Krzyżowej. W latach 2007 i 2008 zostały zbudowane 28 głosowe organy [3].

Między 2005 i 2008 rokiem w miejscu powojennej chatki powstało boisko i budynek szkoły.

W katastrofie smoleńskiej w 2010 roku zginał dotychczasowy budowniczy i proboszcz, o. Józef Joniec z zakonu Pijarów [13].

2 maja 2010 roku świątynia została konsekrowana przez abp. Kazimierza Nycza [13].

Władysława Franczak (Papis), która po zakończeniu objawień wyszła za mąż i urodziła czworo dzieci, do końca życia w każdą czwartą niedzielę miesiąca opowiadała w świątyni o niezwykłych wydarzeniach sprzed lat. Zmarła 16 kwietnia 2016 roku [17].