Eklektyczna kamienica (Mokotowska #57) liczy cztery kondygnacje i co jest niespotykane, jest dziesięcioosiowa. Wyróżnia się dekoracją, którą stanowią cztery figury atlantów w polskich strojach ludowych Krakowiaków i Górali, dźwigające dwukondygnacyjne loggie balkonowe. Zwana jest dlatego Krakowiacy i Górale [1]. W narożnikach bramy znajdują się figury krasnali. W bramie kamienicy zachował się przedwojenny dębowy bruk [2], jeden z dwóch zachowanych w Warszawie (drugi można obejrzeć w kamienicy Majera Wolanowskiego[5]). Budynek został zaprojektowany przez Zygmunta Binduchowskiego, wraz z sąsiednią kamienicą, dla hrabiego Rodryga Mroczkowskiego [2].

Kamienica składa się z części frontowej, mieszczącej przestronne mieszkania, wyposażone w oświetlenie, węzeł sanitarny, bieżącą wodę i piece kaflowe oraz z trzech oficyn (bocznej i dwóch poprzecznych, bez oświetlenia, węzłów sanitarnych i bieżącej wody w lokalach) z niewielkimi pomieszczeniami, przeznaczonymi dla najemców o skromniejszych możliwościach finansowych. Wejście główne usytuowano w prześwicie bramowym tak, by w czasie deszczu umożliwić pasażerom pojazdów zaprzęgowych przejście do domu bez otwierania parasola. Dębowa posadzka w przejeździe miała za zadanie tłumić hałas końskich kopyt i żelaznych obręczy kół powozów. W narożnikach prześwitu stoją żeliwne odboje w postaci krasnali, które chroniły narożniki budynku przed uszkodzeniami [3].

Ściany klatki schodowej i podniebienia schodów pokryte są sztukateriami, biegi schodów i parapety białym marmurem, a podesty ozdobnymi, terakotowymi płytkami. Do mieszkań prowadzą dekorowane, dwuskrzydłowe drzwi z supraportami. Wykończeniem klatki schodowej jest kuta balustrada z drewnianym pochwytem i żeliwnymi słupkami, podtrzymującymi latarnie. Na przełomie XIX i XX wieku mieszkania od frontu kamienicy wyposażono w dekorowane, barwne piece kaflowe oraz w posadzki taflowe (parkiet ułożony w geometryczne wzory z różnych gatunków drewna), w oficynach natomiast kładziono podłogi z oheblowanych desek sosnowych oraz instalowano piece kaflowe pozbawione dekoracji [3]. Wrażenie robi również lustro na piętrze, nadające wnętrzu optycznej głębi. [6]. Kamienica jest wpisana do rejestru zabytków pod nr 711 [7].

Kamienica powstała w latach 1900–1904 [1].

Podczas powstania warszawskiego mieścił się w tym miejscu szpital polowy [1].

Po II wojnie światowej kamienica ocalała w dobrym stanie, zniszczeniu uległy jedynie jej oficyny [2].

Za czasów PRL budziła niesmak, ponieważ była przeładowana ornamentyką secesyjną [4]. Zlikwidowano balkon pomiędzy atlantami oraz stworzono w jego miejsce drzwi wejściowe [2].

W kamienicy funkcjonowała kawiarania "Emocja", działająca od lat 70-tych XX wieku. W środku znajdował się okazały piec kaflowy. Właścicielką była Irena Neumann Judycaka de Spallart. Była tu jedna z pierwszych pizzerii w Warszawie, a następnie pierogarnia [8].

30 stycznia 2013 roku anarchiści z grupy 15w08 zdewastowali elewację oraz figury atlantów [1].