Fragment Lewinowa o nazwie Kolonia Domki zajmuje kwartał między ul. Pszczyńską i ul. Radzymińską. Z dawnej zabudowy zachowały się tylko dwa budynki przy ul. Pszczyńskiej. Od ul. Radzymińskiej znajduje się obecnie magazyn.

Ul. Radzymińska 262

W północno-zachodniej części w okresie międzywojennym znajdował się rozległy, czysty, pełen ryb staw. Był to jeden z kilkunastu stawów Lewinowa. Istniał do lat 70-tych XX wieku [1].

Pierwszą budowlą przy ul. Radzymińskiej #262 był dom należący do p. Grasiaka. Stał od lat 20-tych XX wieku w miejscu dzisiejszego chodnika (na wysokości wejścia do McDonalds) [1].

Około 1980 roku posesję nabył p. Pękalski, który wzdłuż Radzymińskiej wzniósł murowaną halę zakładu wyrobu trumien (potocznie mówiono o kompleksie „trumny”). Domek został przesunięty do tyłu i znalazł się dokładnie na wysokości transformatora. Po niedługim czasie zakład zakończył działalność. Właściciel miał wypadek samochodowy, natomiast pewnego wieczoru syn znanego na Zaciszu ogrodnika załatwiał pod ogrodzeniem potrzebę fizjologiczną. Wtedy ktoś nerwowy wybiegł z zakładu i uderzył delikwenta tak nieszczęśliwie, że go zabił. Sprawa skończyła się w sądzie. W efekcie nieruchomość przejął bank [1].

Zabudowania były podobno zajmowane przez squatersów. W 2008 roku miał miejsce pożar, po którym zabudowania zburzono. Plac zamienił się w liściasty lasek. Metalowe ogrodzenie i biały ceglany mur od ul. Ziemiańskiej przewrócono i rozkradziono. W gęstwinie krzewów, na warstwie gruzu gromadziły się śmieci. W najdalszym kącie zamieszkał bezdomny. Wieczorami teren tętnił życiem towarzyskim. Na środkowej polance stała wyrzucona kanapa, gdzie ucinali wymuszoną drzemkę degustatorzy trunków. Co jakiś czas w system ścieżek w tym buszu wpadali tajniacy, wręczając mandaty za spożywanie alkoholu w miejscu publicznym… które było placem prywatnym. Mieszkały tu też koty i para jeży. W 2015 roku dzielnica nakazała właścicielowi porządki. Zarośla wycięto, śmieci wyzbierano, jednak ogrodzenia nie naprawiono. Firma Dolcan planowała tu budowę galerii handlowej [1].

W latach 2021-2022 otworzono tu magazyny self storage do wynajęcia.

Ul. Łodygowa 1

W latach 60-tych XX wieku, gdy wyprostowano skrzyżowanie, wyginając łukowato wlot Łodygowej, w południowej pojawiła się po południowej stronie budka dróżnika. Zniknęła wówczas połowa posesji przy ul. Łodygowej #1 (ul. Radzymińska 262A) [1].

W 1982 roku wykonano poszerzenie ul. Radzymińskiej i postawiono transformator. Po 2000 roku pojawił się kiosk, a obok niego na kilka miesięcy cukiernia [1]. W blaszakach mieściły się różne punkty usługowe.

Ul. Łodygowa 3

Przy ul. Łodygowej #3 od lat 30-tych XX wieku stał parterowy domek p. Brulińskich z dwuspadowym dachem (na południe od obecnego budynku). W czasie okupacji w pobliżu domu spadło pięć bomb lotniczych. Jedna uderzyła w ogrodzenie i spowodowała, że przesunęły się w nim wszystkie drzwi, przez co później się nie zamykały [1].

W czasie walk w 1944 roku w okolicy znajdowały się pozycje niemieckie, które ostrzeliwała polska artyleria. Jeden z pocisków trafił w okno w połowie domu, zarwał podłogę i sufit. Gdy mieszkańcy wrócili, na resztkach łóżka leżał nasz pies, który pilnował domu. Był odkarmiony, ponieważ żywił się padniętymi na posesji ciałami koni [1].

Bruklińscy po okupacji rozpoczęli remont i doprowadzili część budynku, jeden pokój i kuchnię, do zamieszkania. W okresie PRL-u prowadzili tu magiel p. Szczygielscy. W latach 70-tych XX wieku dom zmienił właściciela, a podczas poszerzania ul. Łodygowej miasto wykupiło fragment działki za 26 zł/m2 [1].

W 1995 roku wzniesiono obecny budynek, w którym znalazł się sklep spożywczy, a przy ulicy postawiono parterowy blaszany pawilon z farbami [1]. Budynek ma trzy kondygnacje (w tym poddasze) i nierównomierną bryłę. Na parterze mieszczą się lokale usługowe.

Ul. Łodygowa 5

Przy ul. Łodygowej #5 stał parterowy domek p. Ziomka, który był „wozakiem” czyli dostawcą rozwożącym konnym wozem towary i węgiel. Następnie mieścił się tu (wybudowany po 1987 roku) skład budowlany. W 2018 roku powierzchnia składu zmniejszyła się o połowę z powodu budowy przez środek posesji ścieżki rowerowej.

Ul. Pszczyńska 29 i 31

Przy ul. Pszczyńskiej 29 stoi charakterystycznie ścięty, kryty papą przedwojenny dom jednorodzinny R. i H. Mońko, z osobną oficyną w głębi. Ścięcie tylnej ściany wskazuje, że dawniej łączył się drewnianą dobudówką z domem przy ul. Pszczyńskiej 31. W 2017 roku 90-letni pan Mońko dojeżdżał tu samochodem, aby doglądać hodowanych gołębi. Sąsiaduje z nim od południa zasłonięty zaroślami, częściowo uprawiany grunt p. Słomiaka [1]. Budynek nadal jest zamieszkany.

Przy ul. Pszczyńskiej 31 mieścił się (zapewne również przedwojenny) dom Fr. Kułakowskiej, a następnie Hanny i Macieja Banachowicz. Około 2017 roku zmarła nadużywająca alkoholu córka Banachowiczów, Irena. Część domu wynajmowało wówczas pokój charakterystyczne małżeństwo. Przez stłuczone okno, zakryte brudną firanką, można było zobaczyć stół zastawiony butelkami i wiecznie grający telewizor [1]. Dom był zamieszkany do 2018 roku, kiedy został wystawiony na sprzedaż. Jednak nie znalazł się nabywca i od tego czasu budynek niszczeje.

Ul. Ziemiańska 4

Przy ul. Ziemiańskiej 4 stał parterowy dom z wejściem od zachodu. Mieszkała tam rodzina p. Popis. Głowa rodziny jeździła niegdyś taksówką marki Warszawa [1]. Budynek został wyburzony między 2008 i 2010 rokiem. Miejsce po domu wyznacza gruzowe wzniesienie oraz dwa dorodne świerki.

Do okresu międzywojennego kwartał nie był zagospodarowany. W samym narożniku od I wojny mapy znajdował się w tym miejscu budynek, być może posterunek dróżnika kolejki mareckiej. Został zlikwidowany przed 1945 rokiem [1].