Kamienicę Heleny Flatau-Landau przy ul. Puławskiej #51 zaprojektował najprawdopodobniej Kazimierz Tomaszewski. Jest to modernistyczny, pięciokondygnacyjny budynek. Sześcioosiową fasadę ożywiają półkoliste dwa trójosiowe wykusze (na drugiej i piątej osi, od pierwszego do trzeciego piętra), zwieńczone balkonami najwyższej kondygnacji. Na pozostałych osiach znalazły się trójkwaterowe okna. Całość wieńczy skromny gzyms. Przejazd bramny znalazł się na czwartej osi, na parterze są również lokale użytkowe. Wejście do mieszkań jest po lewej stronie w przejeździe bramnym. Schody na klatce wykonano z lastico, a balustradę z prostych, stalowych prętów. Podesty pięter i półpięter zdobi terakota ułożona w biało-błękitną szachownicę. Korytarze pięter usytuowano prostopadle do schodów. Po bokach na krańcach korytarza umieszczono drzwi kuchenne [1].

W lokalu użytkowym na parterze charakterystyczne są mozaikowe kompozycje. Mozaika znajduje się na bocznych ścianach pomieszczania. Autorem kompozycji utrzymanej w kolorystyce żółtej, zielonej, granatowej i brązowej mógł być Krzysztof Henisz. Stworzona została z surowych otoczaków i kolorowej ceramiki. Żółte, największe elementy ścienne mogą symbolizować ogromne słońce. Pozostałe kolory dają ciepłą, letnią atmosferę, przypominającą lato lub plażę. Na ścianach z prawej strony wejścia umieszczono niewielkie, kwadratowe płytki ścienne w motywie szachownicy. Ciekawym elementem przełamującym ciepłe barwy jest konstrukcyjny słup, który pierwotnie znajdował się poza lokalem. Granat został przełamany kolorowymi wstawkami [2].

Zapewne z tego powodu w sąsiednim budynku mieści się Cafe Mozaika.

W latach 80-tych XIX wieku był tu plac, a zabudowa znajdowała się w południowej części.

Posesja była zamieszkała w latach 20-tych XX wieku. W 1935 roku działała tu fabryka stolarska [5].

Kamienicę ukończono w 1936 roku. Mieszkała tu poetka i nauczycielka Helena Maria Regina Stattler. Początkowo w lokalikach użytkowych mieściła się owocarnia Antoniego Rosiczki oraz kawiarnia Eugenii Rzepy. W 1939 roku właścicielami byli Helena i Henryk Flatau (brat męża Heleny, Edwarda) z zawodu inżynier [1].

W czasie okupacji Zuzanna Misiurska prowadziła tu bar, a p. Gajewski sklep jubilerski. Piwnice domu łączyły się z piwnicami domów przy ul. Puławskiej 49 i Dworkowej 5 i 7 [11]. Budynek podczas Powstania Warszawskiego był zajęty przez Niemców [12].

W czasie wojny dom nie ucierpiał. W okresie powojennym mieszkania podzielono na mniejsze [1].

Lokal użytkowy w okresie PRL należał do miasta [7]. W 1969 roku została otwarta filia pijalni wód mineralnych podwarszawskiego domu zdrojowego Uzdrowiska Konstancin [2]. Lokal wykończono niewiele później [7]. Był elegancki, ze skórzanymi kanapami pod ścianami i kantorkiem w rogu sali, gdzie rozlewano wody mineralne dla pokrzepienia zdrowia. Zapewne wtedy powstała mozaika nad kanapami, kojarząca się z plażą i słońcem [3].

Podobno działało tu również kameralne kino, w którym wyświetlano projekcje dla pracowników przemysłu filmowego. Stałymi bywalcami mieli być Stanisław Bareja, Janusz Morgenstern czy Andrzej Łapicki [10].

W XXI wieku kamienica została odzyskana przez spadkobierców dawnych właścicieli [2]. Spadkobierców reprezentuje Kancelaria Prawna Wardyński i Wspólnicy [3]. Od 2004 roku w budynku funkcjonuje Wspólnota Mieszkaniowa [4]. W 2021 roku w lokalu kręcono ujęcia do serialu [9].

W XXI wieku w lokalach mieścił się sklep zielarsko-ezoteryczny Sklep Natura i biuro podróży. W 2013 roku była tu piekarnia z kawiarnią [7] z wyrobami firmy Kałasa [2], która prowadziła Chleb Sklep [6]. Właściciele zachowali i wyeksponowali mozaikę [7].