Kamienica Stanisława Rostkowskiego (al. Jerozolimskie #99, dawniej al. Jerozolimskie 75 (1977-1992), al. Jerozolimskie 107, al. Jerozolimskie 93 (1930-1945) [56]) [2] tworzą obecnie dwa budynki, powstałe w odmiennej stylistyce i okresie.

W 2024 roku mieściły się tu m.in. Caffeine Tattoo (lok. 1) [34], KUD (lok. 3) [27], Warszawskie Centrum Psychologiczne (lok. 4) [26], Human Resources International Polska (lok. 7) [17], OVO Studio Sante (lok. 9) [38], Teleratka (lok. 9) [39], Affiliate Partners (lok. 9) [35], Progressive Brokers (lok. 12) [45], Centrum Laseroterapii i Dermatologii Estetycznej (lok. 14) [19], Placówka Rodzinna (lok. 15) [25], Kancelaria Notarialna dr Iwona Moryc (lok. 16) [31], V4 Legal (lok. 16) [28], Szkoła językowa (lok. 22) [46], Praktyka Lekarska Maciej Piotr Koniski (lok. 30) [43], Stampfli Polska (lok. 31) [40], OXALIS (lok. 28A) [18], iExpert.pl (lok. 32) [21], biuro ps-architekci.pl (lok. 37) [33], ScanVet (lok. 39) [41], Art Nouveau Centre Apartament (lok. 43) [24], Ośrodek Psychoterapii i Terapii Uzależnień Olcha (lok. 44) [7], Lookash House of Hair (lok. 57) [29], gabinet dr Mieszko Olczak (lok. 61) [37], Świetlica Środowiskowa Gapiszon [8], studio Sante [15] czy Galeria Bohema.

Fundamenty i ściany murowane z cegły o grubości 16 cm, a konstrukcyjne 58-91 cm. Stropy drewniane z podsufitką, a w nowszej części stropy Kleina. Więźba dachowa drewniana, płatwiowo-kleszczowa, z płatwią wspartą na pionowych stolcach z mieczami [56].

Balkony zostały umieszczone w kondygnacjach II-VI czwartej osi, w kondygnacjach IV i V osi skrajnej północnej, oraz ponad drzwiami na główną klatkę schodową (druga oś od północy). W kondygnacji nad drzwiami wejściowymi balkon prostokątny, wsparty na trzech kroksztynach, ograniczony betonową balustradą z ażurowymi, półkoliście zamkniętymi prześwitami. W osi czwartej na II kondygnacji balkon półkolisty, z jednym wspornikiem, zamknięty balustradą, na III kondygnacji balkon prostokątny, płyta wsparta na trzech konsolach, balustrada pełna, z podziałem na sześć kwadratowych kwater. W kondygnacjach IV i V w obu w/w osiach balkony prostokątne, na trzech konsolach, w kondygnacji IV z balustradą ozdobioną ażurowym motywem odwróconych łuków półkolistych i ścianek pełnych, żłobkowanych, na V kondygnacji balkony prostokątne, z balustradą tralkową (tralki jak w zamknięciu budynku bramnego), na VI kondygnacji na czwartej osi balkon z półkolistą płytą na jednym wsporniku, z balustradą podzieloną na prostokątne pola, górą ażurowe, dołem pełne, kanelowane [56].

Kamienica posiada sześć klatek schodowych: trzy dostępne z I podwórza w nowszej części i trzy dostępne z II podwórza. Klatka nr 1 dostępna z przedsionka (w skrzydle wschodnim), nr 2 dostępna z przejazdu bramnego i nr 3 (w skrzydle zachodnim) zaopatrzone w dwubiegowe schody ze spocznikami na każdej pełnej kondygnacji i na każdym półpiętrze. Przed drzwiami na 1 i 2 klatkę stopień z bloku granitu o fakturowanej powierzchni. Drzwi na 3 klatkę, poprzedzone kilkoma stopniami z okładziną marmurową (dolny stopień z bloku granitu). Drzwi do mieszkań oryginalne, drewniane, dwuskrzydłowe, ramowo-płycinowe, każde skrzydło dwudzielne, gdzie kwatery oddziela od siebie dekoracyjna opaska z poziomymi nacięciami. Klatki schodowe 1 i 3 dostępne są z sieni oddzielonej przeszklonym fazowanymi szybkami. Schody posiadają marmurową okładzinę, na spocznikach terakota szaro-biała układana szachownicowo, metalowa balustrada z drewnianym pochwytem. Na parterze na ścianach do wysokości ok. 100 cm okładzina marmurowa. Sufit ujęty fasetą z perełkowaniem. Pośrodku sufitu rozetka obramiona liściastym wieńcem. Na parterze wnęka — siedzisko z marmurową okładziną. Poręcz metalowa, kuta, złożona z przęseł powtarzalnych, w układzie przemiennym: dwa pręty o przekroju prostokątnym, zdobione dwoma talerzykami każdy i trzech prętów o przekroju kolistym, z guzem, od góry ujęta pasem z pojedynczymi lub zdwojonymi ślimacznicami. Klatki nr 4 i 6 (wschodnia i zachodnia) w II podwórzu wyposażono w schody dwubiegowe, o konstrukcji z ceramicznych łuków odcinkowych, z dodatkowym spocznikiem w połowie jednego biegu (prawdopodobnie w wyniku przebudowy w 1911 dla skomunikowania z powstałą wówczas częścią), stopnie i pół-stopnie drewniane, na spocznikach deski. Klatka nr 5 w skrzydle południowym zaopatrzona w dwubiegowe schody ze spocznikami na każdej pełnej kondygnacji i na każdym półpiętrze, stopnie i podstopnie z białego marmuru, na podestach szaro-biała terakota układana w szachownicę, metalowa balustrada z drewnianym pochwytem. Klatki 4 i 6 o charakterze gospodarczym posiadają skromny wystrój [56].

Pierwszy przejazd bramny sklepiony kolebką o niskiej strzałce. Pośrodku obu ścian umieszczone prostokątne otwory drzwiowe, bez obramień (drzwi wtórne), każdy poprzedzony stopniem z fakturowanego granitu. Na ścianach na wysokości ok. 100 cm przebiega pas okładziny z szaro-białego marmuru (szerokości 20 cm), w zwieńczeniu ścian szeroki pas fryzu ze sztukatorską dekoracją z motywami faliście ułożonych liści, winnych gron i owoców, ujęty astragalem i perełkowaniem. Na sklepieniu trzy poziome pola oprofilowane ramą ze skręconej taśmy, a w polu środkowym czterolistna rozeta. W narożnikach otworu bramnego osadzone żeliwne, kanelowanie odboje zwieńczone sterczyną w formie gałki na cokoliku. Wnętrze drugiego przejazdu rozplanowane na kształt litery L. W części południowo-zachodniej węższe, mieszczące przy ścianie zachodniej wydzielone pomieszczenie z wejściem na klatkę schodową. W ścianie wschodniej przejazdu drzwi do mieszkania, poprzedzone granitowym stopniem. Wzdłuż ścian szeroki krawężnik z bloków granitowych. U podstawy i na wysokości ok. 100 cm pas szerokości ok. 20 cm z marmuru. Na suficie dekoracja sztukatorska (faseta i rozeta z przecinających się okręgów z motywem perełkowania) [56].

Występują bardzo zróżnicowane okna, m.in. duże trójskrzydłowe zamknięte łukiem odcinkowym z zaznaczonymi klińcami (w parterze pierwszej osi zwornik wyróżniony rustyką), węższe prostokątne i nieobramione, triady okien, trójskrzydłowe duże prostokątne bez obramień, trójskrzydłowe okno zamknięte łukiem koszowym z dużym, ozdobionym ulistnioną maską kluczem. Na piątej kondygnacji z dużym rustykowanym kluczem, ujęte dodatkowo kimationem jońskim, a na najwyższej kondygnacji w wykuszu wielkie okno zamknięte łukiem koszowym, w dolnej partii rozdzielone na trzy pola dwiema niskimi półkolumienkami i rodzajem konsol wspierającymi odcinek gzymsu, natomiast w części górnej o czteropolowym podziale stolarki [56].

Na I i II dziedzińcu nawierzchnia wyłożona kostką prasowaną z betonu, w kolorze ceglasto-czerwonym, pomiędzy położonymi naprzeciw siebie wejściami do 1 i 3 klatki schodowej pas z kwadratowych płyt chodnikowych. Pozostała część podwórza ma nawierzchnię z dwóch rodzajów płytek terakotowych [56].

Pierwsze zewnętrzne podwórze

Luksusowa kamienica widoczna od ulicy została zaprojektowana przez Artura Gurneya [8]. Duża szerokość posesji umożliwiła niestandardowe rozwiązanie planu [10]. Frontowa część domu wzniesiona została na rzucie podkowy, tworząc podwórze otwarte od al. Jerozolimskich, od których zostało oddzielone parterowym budynkiem portierni [51] i murem z bramą [1]. Powstał tzw. układ zabudowy redanowej [4]. Ten sposób zorganizowania podwórza pozwolił na lepsze doświetlenie i przewietrzenie mieszkań oraz pozbycie się studni, które były zmorą kamienic przełomu XIX i XX wieku [51].

Kamienica posiada sześć pięter i nadano jej cechy wczesnego modernizmu [51]. W twórczości Gurneya typowa była stylizacja neogotycka [2] i mariaż form i motywów romantycznych [10]. W zdobieniach widać wiele elementów o charakterze posecesyjnym, m.in. płyciny o nieregularnie pofałdowanej powierzchni w dolnej części elewacji, oddzielenie kwiatowym fryzem na wysokości drugiego piętra, półkoliste lub łukowato zwieńczone okna czy zgeometryzowana dekoracja roślinna [4]. Elewacje bocznych skrzydeł od strony dziedzińca ozdobione są ryzalitami, które zwieńczone zostały trójkątnym szczytami [3]. Są też narożne płytkie wykusze od poziomu drugiego piętra [49]. Całość urozmaicono zróżnicowanymi w kształcie oraz detalu balkonami [10]. Ostatnia kondygnacja została cofnięta i przykryta mansardowym dachem. Od frontu znalazły się dwa rozległe tarasy.

Dwie dolne kondygnacje elewacji pokrywa linearne boniowanie płytowe, o boniach z pionowym, drobnym ryflowaniem powierzchni. Na całej powierzchni partii cokołowej występują nieregularnie rozrzucone płyty z plastyczną rustyką. Narożniki od strony podwórza są ukośnie ścięte. Dwukondygnacyjną partię cokołową zamyka szeroki pas fryzu, ozdobionego kwadratowymi płycinami z motywem czteropłatkowych rozet w trzech powtarzalnych typach. Ponad piątą kondygnacją przebiega wąski gzyms kordonowy ozdobiony kimationem jońskim. W parterze elewacji północnych skrzydeł bocznych umieszczone są dwie płytkie blendy arkadowe. We wszystkich wykuszach na wysokości nadświetli otworów umieszczone są plakiety z reliefową dekoracją o motywie stylizowanego kartusza. Na czwartej kondygnacji wykuszy narożnych okna ujęte są wąskim pasem profilowanego gzymsu podokiennego i rozdzielone czterema półkolumnami toskańskimi [56].

Kamienica jest jednym z czterech budynków w Warszawie zaprojektowanym przez Gurneya [5], z mniejszym niż pozostałe udziałem cech zamkowo-obronnych [10].

Mieszkania są wysokie na 3.5 metra. Prowadzą do nich marmurowe, zadbane klatki schodowe z drewnianymi wrotami w żeliwnych okuciach. W kamienicy jest winda, na piętrze przewidziano po dwa lokale [6] o znacznej powierzchni (powyżej 100 m2) w wysokim standardzie (np. parkiet drewniany, kamień naturalny, gres) [54].

Drugie wewnętrzne podwórze

Drugie podwórze ma klasyczny układ zamknięty [4].

Dwutraktowa oficyna, która obecnie zamyka drugie podwórze, wraz z krótkimi skrzydłami połączonymi z kamienicą frontową została wzniesiona około 1900 roku jako trzypiętrowy budynek mieszkalny, następnie nadbudowany o dwa piętra. W bramie zachowały się żeliwne wachlarzowe odboje oraz przeszklone odrzwia, ze szprosowanym nadświetlem. Uroku fasadzie dodają balkony o murowanych balustradach, wsparte na ozdobnych kroksztynach. Secesyjnym detalem jest kwiatowy fryz ponad pierwszym piętrem. W kolebkowo sklepionym przejeździe bramnym, którego strop ozdobiły sztukatorskie ramy, znalazła się drewniana (odnowiona) lista lokatorów. Sam przejazd bramny znajduje się w trójprzęsłowym segmencie, umiejscowionym miedzy bocznymi skrzydłami kamienicy. Po jego bokach są dwa lokale użytkowe, wyżej taras z betonową balustradą [3].

Elewacje wschodnia i zachodnia symetryczne w zakresie rytmu otworów i dekoracji, z niesymetrycznie opracowaną partią dwóch z trzech osi ryzalitów. W osiach 2, 3 i 4 elewacja wysunięta płytkim ryzalitem. W drugiej osi od północy nad niskimi drzwiami płytki, prostokątny wykusz okien klatki schodowej. Ryzalit 1 i 2 osi zwieńczony trójkątnym szczytem. Ponad otworami piątej kondygnacji wąski gzyms kordonowy w osi skrajnej ryzalitu i nad oknem w wykuszu został przekształcony w kimation joński. Narożniki elewacji północnej zostały ścięte ukośnie. Dwie dolne kondygnacje boniowane. W cokole prostokątne, poziome okienka piwniczne. Na kondygnacjach od trzeciej do piątej w osiach środkowych otwory balkonowe typu porte-fenetres. Pod oknami (z wyjątkiem okien klatek schodowych) i na balustradach balkonów umieszczone są ażurowe, metalowe kute pojemniki na skrzynki z kwiatami [56].

Jest to kamienica z czołówki serialu Miodowe lata [22], mimo że według fabuły Karol Krawczyk i Tadeusz Norek mieszkali na Woli. Serial emitowany od 1998 roku nie był też w tej kamienicy nagrywany. Odcinki powstawały w Teatrze Żydowskim w Warszawie [22] z udziałem publiczności.

Trzecie zewnętrzne podwórze

Początkowo posesja sięgała od al. Jerozolimskich aż do ul. Nowogrodzkiej, a między oficyną zamykającą drugie podwórze i ul. Nowogrodzką do końca lat 90-tych XX wieku istniało trzecie podwórze, którym można było przejść na ul. Nowogrodzką.

Gdy od ulicy został wybudowano nowoczesny budynek, bramę zamknięto na stałe [3]. Podwórze przynależy obecnie do tego właśnie budynku przy ul. Nowogrodzkiej 68.

W połowie XIX wieku pas terenu na południe od ul. Jerozolimskiej, w tym na tej posesji, nie był zabudowany.

Posesja została wydzielona w 1865 roku w wyniku parcelacji ogrodów położonych między dzisiejszymi ul. Emilii Plater i Placem Zawiszy. Powstało wówczas 36 parceli. Plac oznaczony nr hip. 1582 E/ XIX w 1870 roku był własnością Marii Iwaszkiewicz. Pierwsza zabudowa powstała prawdopodobnie po 1897 roku, po zmianie właściciela posesji, którym został Stanisław Rudowski [56].

Na początku XX wieku posesja miała adres ul. Jerozolimska 107 i mieściła się tu [1] Parowa Fabryka czekolady, cukrów i pierników [3] o nazwie Złoty Ul [1]. Została założona w 1885 roku. Jej właścicielem był [3] Julian Wakarecy [1] i jego syn. Zakład zatrudniał około 150 osób i był wyposażony w silnik o mocy 8 KM. Fabryka miała swoje składy pod adresami: ul Nowy Świat 7, Marszałkowska 123, Niecała 1, Plac Bankowy 9 i Miodowa 1. Kapitał zakładowy wynosił około 100 tysięcy rubli [3].

W głębi parceli stał wybudowany w 1900 roku trzypiętrowy dom [50]. Była to dwutraktowa oficyna na rzucie podkowy, otwarta w stronę al. Jerozolimskiej, z poprzedzającym ją dużym podwórzem z owalnym gazonem, łącząca cechy kamienicy i zabudowy fabrycznej. Do zachodniego skrzydła oficyny przylegał niższy budynek fabryczny: ceglany, jednopiętrowy, kryty dachem jednospadowym [56], pięcioosiowy [1].

Około 1904 roku nieruchomość kupił inż. Stanisław Rostkowski [1]. Piętrowe [2] zabudowania fabryczne rozebrano [50]. W 1911 roku [2] wzniósł w ich miejscu kamienicę czynszową [1]. Inwestycja stanowiła samodzielne opracowanie projektowe Gurneya, który najprawdopodobniej był też kierownikiem budowy [10].

Pozwolenie na rozbudowę i nadbudowę trzypiętrowej kamienicy zatwierdzono w listopadzie 1912 roku (często podawana jest błędna data 1911), a prace budowlane przeprowadzono zapewne w 1913 roku [10]. Podwyższono ją o dwa piętra [3] i połączono z kamienicą frontową tworząc drugie podwórze na działce. Zachowano pierwotny wystrój zewnętrzny starszego budynku [50], dodano 2 windy oraz dekoracje sztukatorskie we wnętrzach [56].

Elegancko wykończony dom przyciągał dobrze sytuowanych najemców. W 1915 roku na następne kilkanaście lat ulokował się tutaj konsulat Wielkiej Brytanii. Swoje biura miały przedstawicielstwa firm niemieckich i francuskich, polscy kupcy i przedsiębiorcy, zwłaszcza budowlani. Wśród lokatorów było wielu inżynierów, lekarzy, adwokatów, urzędników [1]. Mieszkali tu adwokat Stefan Chorzewski, ekonomista Edward Dutlinger, pisarz Bruno Winawer, jubiler Roman Lubetkin, adwokat Józef Goldman [1].

W latach 20-tych XX wieku kamienica otrzymała adres al. Jerozolimskie 93. Wówczas miało tu swoje pracownie wielu malarzy, m.in. Bronisław Bartel, Bronisław Kopczyński i Jan Kotowski. Właścicielem był łódzki potentat bawełniany Aleksander Zachert. Przez dłuższy czas wahał się z kupnem, obawiając się niewypłacalności artystów. Wkrótce jednak zmienił zdanie i dowodził, że są najmilszymi i najsolidniejszymi lokatorami [1].

W mieszkaniu pejzażysty Teodora Ziomka podczas przewrotu majowego w 1926 roku doszło do tragedii. Gdy na ulicach toczyły się walki, jego syn Jan, uczeń gimnazjum im. Staszica, zginął trafiony kulą, gdy wyszedł na balkon na piątym piętrze [1].

W latach 30-tych XX wieku [1], aż do II wojny światowej [3] właścicielem był Józef Goldbart. Lokale były zajmowane przez instytucje państwowe (jak Ministerstwo Komunikacji) oraz związki kombatanckie: Sybiraków, Żołnierzy Polskiego Korpusu Wschodniego, Murmańczyków, Kaniowczyków i Żeligowczyków, Legionistów, Strzelców [1].

W kamienicy w okresie okupacji działała winda, która często się psuła [1].

Podczas pożaru dachu w 1940 roku (albo we wrześniu 1939 roku [1]) [9] zostały zniszczone mansardowe dachy [1]. W 1940 roku z inicjatywy ówczesnego właściciela kamienicy Aleksandra Zacherta został przygotowany i zrealizowany projekt zastępczego zadaszenia niższego, w zredukowanej formie. Od strony północnej kondygnacja została lekko cofnięta, poprzedzona tarasami. W późniejszych latach wojny dach powtórnie został spalony i ponownie odbudowany [56]. Zwieńczenia zostały odbudowane bez wieżyczek [1] skrajnych osi oraz narożnych krągłych daszków [2] zwieńczonych latarniami [9].

W czasie okupacji trzypokojowe mieszkanie na piątym piętrze, w podwórzu z lewej strony służyło za tajny lokal najściślejszemu gronu współpracowników gen. Stefana Roweckiego. W konspiracji działał tu też Włodzimierz Molarow „Drabiński” czy rodzina Kopydłowskich (m.in. Włodzimierz Kopydłowski "Żyd"), którzy osiedli w kamienicy latem 1940 roku i prowadzili obserwację niemieckich transportów wojskowych, przejeżdżających linią średnicową obok kamienicy [1].

Po wojnie adres zmienił się na al. Jerozolimskie 99. Miały tu swoją siedzibę m.in. Polskie Towarzystwo Ekonomiczne [1].

Do lat 60-tych XX wieku mieściła się tu kaplica Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego, skupiającego w czasach PRL zielonoświątkowców, adwentystów dnia siódmego i kilka innych wyznań protestanckich [1]. Pierwsze powojenne spotkania zborów ewangelickich odbywały się przy ul. Czynszowej, potem przy ul. Targowej 71. W 1950 roku rozpoczęły się represje komunistyczne i aresztowania przywódców Zjednoczonego Kościoła Ewangelicznego (ZKE). Władze zamknęły również kaplicę. Po dwóch latach represje ustały i przydzielono zborom ewangelicznych chrześcijan oraz wolnych chrześcijan (którym odebrano kaplicę przy ul. Poznańskiej 13) lokal przy al. Jerozolimskich 99 pod nr 37 [14]. Działalnością zboru kierowali wówczas Ludwik Szenderowski jr. oraz Franciszek Więckiewicz, później wspólnie ze Stanisławem Krakiewiczem [1] (byłym ministerialnym radcą prawnym). W 1953 roku powstał Zjednoczony Kościół Ewangeliczny, a zbór warszawski stał się jego częścią [13]. W 1968 roku w kaplicy miał miejsce jeden z ostatnich zjazdów młodzieży Kościoła [12], gdyż po budowie kaplicy przy ul. Zagórnej 10 w 1969 roku właśnie tam przeniosły się zgromadzenia [13].

W 1991 roku kamienicę wpisano do rejestru zabytków [5] pod numerem 1430-A.

W grudniu 1996 roku prowadzone były prace budowlane od strony ul. Nowogrodzkiej [20]. Przemieszczenia górnych krawędzi ścian szczelinowych spowodowały powstanie lub poszerzenie istniejących spękań [48].

Mieszkańcy na początku XX wieku starali się o wymianę okien na nowe, jednak spotkali się z odmową konserwatora zabytków [4]. Na przełom lat 2024-2025 zaplanowano odrestaurowanie elewacji, klatek, dachu, patio i balkonów za kwotę łącznie ok. 15 mln zł [55]. W skład prac wchodzi też projekt trzech nowych kondygnacji mieszkalnych w nadbudowie kamienicy oraz odtworzenie zabytkowych wieżyczek według stanu z 1939 roku. Przewidziano 36 mieszkań o powierzchni całkowitej 3140 m2 (powierzchnia całkowita dotychczasowych mieszkań wynosiła 7960 m2) [11].