Mazowiecki Szpital Bródnowski (ul. Kondratowicza #8, potocznie: Szpital Bródnowski) jest jednym z największych szpitali w Warszawie. Kompleks tworzy osiem połączonych ze sobą budynków na poziomie przyziemia. Wejście od północy jest nieco podniesione, a najniższa kondygnacja przy wjeździe na Szpitalny Obszar Ratunkowy nadbudowana rampą, przez co znajduje się ona częściowo pod ziemią jako niski parter. Część główną tworzą bloki A, B, C połączone dwoma trzykondygnacyjnymi przejściami. Na wschodzie znajduje się dwukondygnacyjny blok H ze znacznie nowszym fragmentem Centrum Gamma Knife od północy. Z kolei na zachodzie są trzy bloki E, F i G (skrajne pięciokondygnacyjne i środkowy trzykondygnacyjny) które są połączone na poziomie niskiego parteru. Za ostatnim znajduje się znajduje się okrągły budynek kliniki Budzik dla Dorosłych.

Powierzchnia terenu liczy 78168 m2, z czego 39700 m2 to położony w południowo-zachodniej części park służący rekreacji pacjentów i personelu. Od ul. Kondratowicza znajduje się płatny parking szpitalny dla pacjentów (pracownicy parkują przy bloku H), a w północno-zachodnim narożniku jest lądowisko dla helikopterów.

Na leczenie pacjentów Szpital Bródnowski wydaje ponad 200 mln rocznie. W placówce przeprowadzanych jest w ciągu roku blisko 7 tys. operacji, 200 tys. porad w poradniach przyszpitalnych i 42 tys. interwencji SOR. Średnio rocznie hospitalizowanych jest ponad 28 tys. pacjentów. Wykonuje się też 100 tys. badań obrazowych (USG, RTG, TK, MRI) [20]. Przez pierwsze 25 lat (do 2004 roku) w szpitalu hospitalizowano ponad 400 tys. chorych, a w przychodniach wykonano ponad 5 milionów konsultacji specjalistycznych [1]. W pierwszych 40 latach w szpitalu bródnowskim urodziło się 66 tys. dzieci [20].

W Szpitalu Bródnowskim na przestrzeni lat było podejmowanych wiele innowacyjnych inicjatyw, m.in. utworzono pierwszy w Polsce ogólnokrajowy system kontroli jakości wyników leczenia cukrzycy i jej powikłań; rozpoczęto unikalne w skali kraju operacje wszczepiania stymulatorów i przeszczepiania komórek embrionalnych mózgu u pacjentów z chorobą Parkinsona i uogólnioną dystonią; przeprowadzano po raz pierwszy w Polsce operacje mózgu w głębokiej hipotermii z zatrzymaniem krążenia i z zastosowaniem krążenia pozaustrojowego, operacje przeszczepów naczyniowych wspomagających krążenie mózgowe; opracowano autorskie patenty protez stawu biodrowego; wprowadzono pierwszy raz w Polsce metody histeroskopowe w diagnostyce i leczeniu zmian wewnątrzmacicznych [29].

Ze względu na nowoczesne wyposażenie i zaplecze diagnostyczne oraz wysoko wykwalifikowaną kadrę dydaktyczną szpital jest ośrodkiem nauczania studentów II Wydziału Lekarskiego Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego (8 katedr i klinik [21]), a także prowadzi kształcenie podyplomowe lekarzy w ramach Centrum Medycznego Kształcenia Podyplomowego [5] oraz Instytutu Żywienia i Żywności [21]. Prowadzone są tu zajęcia dla zagranicznych studentów zgodnie z programem Harvard Medical University [2]. W 2021 roku w szpitalu szkoliło się około 1200 studentów, 140 rezydentów i 122 stażystów [20].

Na terenie szpitala kręcono ujęcia do filmu Moje córki krowy z 2015 roku [22].

Struktura organizacyjna

Szpital bródnowski uznawany jest za jedną z najlepszych placówek medycznych w Warszawie [19]. Przy szpitalu jest przychodnia, w której działa 30 Poradni Specjalistycznych oraz Przychodnia Podstawowej Opieki Zdrowotnej. W szpitalu może być jednocześnie hospitalizowanych 669 pacjentów [5]. Mieści się tu też ok. 15 oddziałów i 6 zakładów diagnostycznych i terapeutycznych [19].

Do bloku A na poziomie II kondygnacji prowadzą dwa wejścia, za nimi jest rejestracja, szatnia, ochrona, apteka szpitalna oraz pokoje administracji szpitala (w tym gabinet dyrektora). Pod nimi na I kondygnacji znajdują się pracownie, w tym EEG. III kondygnację zajmują poradnie przyszpitalne. Przy bloku A na wprost bramy wjazdowej mieści się Szpitalny Oddział Ratunkowy [25] z zadaszonym postojem na trzy karetki.

W bloku B znajdują się zakłady diagnostyczne: na II kondygnacji Zakład Diagnostyki Ultrasonograficznej z Pracownią Mammografii, Zakład Diagnostyki Obrazowej (RTG i Rezonans Magnetyczny) oraz Zakład Medycyny Nuklearnej. Na I kondygnacji mieszczą się: Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej, Centralna Sterylizatornia oraz Dział IT. Na III kondygnacji znajduje się Oddział Anestezjologii i Intensywnej Terapii (szpital posiada oddział intensywnej terapii i dwa pododdziały intensywnej opieki (kardiologiczny i internistyczny) [21]) [25].

Najwyższy blok C mieści bufet i kaplicę (I kondygnacja) oraz główne oddziały szpitala: Zespół Oddziałów Otolaryngologii i Poradnię Urazowo-Ortopedyczną (II kondygnacja), Blok Operacyjny (III kondygnacja, 14 sal zabiegowych, są też 3 niezależne bloki operacyjne bezpośrednio na oddziałach [5]), Zespół Oddziałów Chorób Wewnętrznych, Kardiologii i Nadciśnienia Tętniczego (IV kondygnacja), Zespół Oddziałów Chirurgii Ogólnej, Naczyniowej i Onkologicznej (V kondygnacja), Zespół Oddziałów Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej i Rehabilitacji (VI kondygnacja), Zespół Oddziałów Okulistyki oraz Odział Neurochirurgii (VII kondygnacja), Zespół Oddziałów Chorób Wewnętrznych i Gastroenterologii oraz część ginekologiczna Oddziału Ginekologii i Położnictwa (VIII kondygnacja), Zespół Oddziałów Chorób Wewnętrznych, Endokrynologii i Diabetologii (IX kondygnacja) [25].

W bloku H mieści się administracja szpitala oraz Zakład Patomorfologii (I oraz II kondygnacja) czy Oddział Dzienny Terapii Uzależnienia od Alkoholu [25].

W bloku E znajduje się Zespół Oddziałów Ginekologii i Położnictwa z salami porodowymi (II, IV oraz V kondygnacja) z osobną izbą przyjęć oraz Zespół Oddziałów Neonatologii (III kondygnacja). W bloku F mieści się Zakład Rehabilitacji i Fizykoterapii (I, II oraz III kondygnacja), a w bloku G Centrum Zdrowia Psychicznego (I kondygnacja), Oddziałem Psychiatrii (IV i V kondygnacja) oraz Zespół Oddziałów Neurologii (I, II oraz III kondygnacja) [25].

Do struktury organizacyjnej szpitala należy też Śródmiejskie Centrum Kliniczne (ul. Hoża #56), gdzie funkcjonuje II Oddział Kardiologii, II Pracownia Hemodynamiki, II Pracownia Stymulatorów, II Pracownia Ablacji i Pracownia Echo Holterów oraz Centrum Attis MSB (ul. Górczewska #89), gdzie znajdują się Oddział Wewnętrzny, Oddział Rehabilitacji Stacjonarnej, Oddział Onkologii, Oddział Chirurgii oraz apteka, Pracownia RTG USG Mammografii, Badania Laboratoryjne, Pracownia Echo Holterów, Pracownia Endoskopii, Zakład Rehabilitacji i Fizykoterapii [25].

Budzik dla Dorosłych

W listopadzie 2019 roku w południowo-zachodniej części szpitala rozpoczęto budowę kliniki Budzik dla Dorosłych. Projekt budynku stworzyli Paulina Bujak, Jacek Bolechowski i Krzysztof Popiński z Autorskiej Pracowni Architektury CAD. Klinikę zbudowała Fundacja Akogo Ewy Błaszczyk. Patronat honorowy nad realizacją objęła małżonka Prezydenta RP Agata Kornhauser-Duda [7]. Jest to trzypiętrowy budynek o powierzchni 3.8 tys. m2 w kształcie rotundy. Dostępne są dwa piony komunikacyjne, pomieszczenia zlokalizowane są dookólnie, a w centrum znalazł się prześwit przez całą wysokość. Na dachu zaplanowano zielony ogród ze świetlikiem, który jednak nie został zrealizowany [35]. Placówkę ukończono w 2022 roku [7]. Całkowity koszt inwestycji wyniósł blisko 60 mln zł. Działkę użyczył Samorząd Województwa Mazowieckiego, a większość środków (44 mln zł) pochodziła z Funduszu Sprawiedliwości [36].

Przyjęcie pierwszych pacjentów zaplanowano na marzec 2023 roku [8]. Klinika została wyposażona w 16 łóżek oraz specjalistyczny sprzęt medyczny i rehabilitacyjny, m.in. system pionizowania pacjentów i przemieszczania ich po terenie placówki za pomocą szyn zamontowanych w suficie [8]. Pomoc w klinice otrzymują dorośli pacjenci w stanie śpiączki po urazach neurologicznych [7].

Gamma Knife

Centrum Neuroradiochirurgii Gamma Knife rozpoczęło działalność 17 listopada 2010 roku. W uroczystości otwarcia wzięła udział Anna Komorowska oraz Adam Struzik [38]. Został wówczas wybudowany dwukondygnacyjny budynek w północnej części bloku H.

W 2010 roku spółka medyczna Allenort sprowadziła do Szpitala Bródnowskiego rezonans magnetyczny i tomograf niezbędne do ustalenia mapy mózgu oraz specjalistyczny nóż Gamma knife (wykorzystujący metody stereotaktycznej radioneurochirurgii [38]), przypominający tomograf. To pierwsze takie urządzenie w Polsce, które usuwa nowotwory mózgu bez konieczności rozcinania czaszki. Sprzęt kosztował 18 mln zł [37]. Od marca 2011 roku Centrum Gamma Knife Warszawa przyjmuje komercyjnie pacjentów [30]. Negocjacje z NFZ w sprawie opłat za refundowany zabieg z wykorzystaniem sprzętu trwały 10 miesięcy i stanęły w sierpniu 2011 roku na kwocie 24.9 tys. zł [37].

W roku 2012 spółka zdobyła II nagrodę organizacji Ogólnopolskiego Systemu Ochrony Zdrowia (OSOZ) w kategorii innowacyjne pomysły w ochronie zdrowia [38].

W Centrum Gamma Knife działa poradnia onkologiczna oraz poradnia neurochirurgiczna [28]. W 2022 roku urządzenie zostało wymienione na najnowszy model, co umożliwia napromienianie guzów o większej objętości. Aparat Leksell Gamma Knife jest najdoskonalszym urządzeniem stosowanym we współczesnej radiochirurgii stereotaktycznej mózgu [30].

Lądowisko

W latach 2013-2014 w miejscu dawnego fragmentu parkingu w północno-zachodniej części terenu powstało lądowisko dla helikopterów na potrzeby Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Koszt budowy wyniósł blisko 2 mln zł, w tym 1.7 mln zł zostało dofinansowanych z funduszy unijnych [9]. Lądowisko otrzymało specjalistyczne oświetlenie, które umożliwia lądowanie także w nocy [15].

Kaplica

Na I kondygnacji bloku C zlokalizowana została kaplica rzymskokatolicka, w której codziennie odprawiane są msze święte. Kaplica jest pw. kard. Stefana Wyszyńskiego [34], natomiast niektóre źródła wskazują, że wcześniej patronem był św. Stefan Węgierski [33].

Menina Tirolesa

W części wejściowej szpitala znajduje się figura z 2019 roku o nazwie Menina Tirolesa. To dar dla szpitala za wyleczenie za pomocą terapii genowej dwójki dzieci, które trafiły do Warszawy z Hiszpanii. Figurę pochodzącą z Muzeum Prado przekazała Columbus Children Foundation podczas wizyty m.in. Gotzone Sagardui, Ministra Zdrowia Kraju Basków. Namalował ją akrylem na włóknie szklanym Begoña Fernández-Cascado [39].

Przez ten teren przebiegała linia Obrony Warszawy w 1939 roku [11].

Prace projektowe nad budową szpitala wśród powstających osiedli mieszkaniowych rozpoczęły się w 1968 roku i były prowadzone w Biurze Projektów Służby Zdrowia. Głównym architektem był mgr inż. arch. Stanisław Roszczyk. Generalnym wykonawcą budowy był Kombinat Budownictwa Mieszkaniowego Warszawa-Wschód. Nadzór inwestycyjny i finansowy pełniła Dyrekcja Rozbudowy Miasta, działająca w imieniu Prezydenta m. st. Warszawy [1].

Budowę rozpoczęto w 1973 roku, jednakże w latach 1975-1977 nastąpiło wstrzymanie prac, wynikające z braku środków finansowych [1]. Według niektórych źródeł była to trudna inwestycja również dlatego, że szpital budowano na mokradłach. Podobno w miejscu istniejącego tu gospodarstwa była spora sadzawka. Robotnicy mieli problemy ze stawianiem fundamentów, bo wciąż je zalewała woda podskórna, więc teren musiał zostać znacznie osuszony. Stąd wysokie budynki szpitala oddano do użytku jako ostatnie [11]. Początkowo szpital zajmował około 55 tys. m2 [2].

Na budowie w 1977 roku odnaleziono armatę przeciwpancerną wz. 36, która jest obecnie wystawiona w Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie [10].

W 1978 roku ukończono budowę pawilonu H, w którym tymczasowo została zlokalizowana przychodnia przyszpitalna. Budynek został zapełniony sprzętem oczekującym na przyszłe zagospodarowanie (820 sztuk łóżek, szafki, taborety). Na stanowisko pierwszego dyrektora 1 marca 1978 roku został powołany dr Tadeusz Sikorski, który tę funkcję pełnił do czerwca 2004 roku. Przychodnia rozpoczęła przyjmowanie pacjentów w lipcu 1978 roku. W następnych miesiącach sukcesywnie uruchamiano poradnie specjalistyczne [1].

Początkowo planowano, że szpital będzie bezoddziałowy, o progresywnej opiece nad pacjentem. Zespół lekarski miał opiekować się chorym według "ciężkości" jego stanu, a nie według specjalności. Najtrudniejsze przypadki miały być hospitalizowane na piętrach dolnych. W miarę poprawy pacjent miał (wraz ze swoim łóżkiem) być przenoszony na coraz wyższe piętra, aż do rehabilitacji na 6 i 7 kondygnacji. Ostatecznie, po wielu dyskusjach, na przełomie 1978 i 1979 roku zapadła decyzja o odstąpieniu od takiej organizacji pracy na rzecz klasycznej struktury oddziałów [1].

22 stycznia 1981 roku przyjęto pierwszego pacjenta do leczenia szpitalnego [1]. 4 lutego 1981 roku wykonano pierwszą operację w Klinice Chirurgii [2]. Proces organizowania i wyposażania oddziałów został zakończony w lipcu 1981 roku. W chwili uruchomienia szpital dysponował 802 (820) łóżkami, rozmieszczonymi w 14 oddziałach oraz izbą przyjęć. Przychodnia przyszpitalna dysponowała 27 poradniami specjalistycznymi, a w skład jej weszły ponadto dwie przychodnie wojewódzkie (gastrologiczna i cukrzycowa). Na zaplecze diagnostyczne składały się: Zakład Radiologii, Zakład Diagnostyki Laboratoryjnej, Pracownia Diagnostyki Izotopowej, Pracownia Radioimmunologii, Pracownia Diagnostyki Kardiologicznej, Pracownia Endoskopowa, Zakład Patomorfologii, Zakład Ultrasonografii. Ponadto w skład szpitala wchodziły: Dzienny Oddział Psychiatryczny oraz Zakład Rehabilitacji i Fizykoterapii [1]. Po wybudowaniu szpital otrzymał status Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego dla województwa stołecznego. Ponieważ szpital był jednym z największych w stolicy, pozwalał na zorganizowanie leczenia we wszystkich specjalnościach, co obniżało koszty leczenia. Objął opieką mieszkańców Bródna, częściowo Targówka, Białołęki i gmin przyległych [1], łącznie obszar zamieszkały przez około 600 tys. mieszkańców [5]. Początkowo średnia liczba chorych wynosiła około 1.8 tys. osób rocznie [19].

Prace budowlane ostatecznie zakończyły się w 1984 roku [10].

Podpisano umowę z Akademią Medyczną w Warszawie, a następnie z Centrum Medycznym Kształcenia Podyplomowego i Instytutem Żywności i Żywienia w celu korzystania ze szpitala na potrzeby działalności dydaktycznej i naukowej, co pozwoliło na napływ wysokokwalifikowanej kadry lekarskiej [1].

W początkowym okresie w stosunkowo nowoczesny sprzęt wyposażone były Pracowania Medycyny Nuklearnej, Pracownia Ultrasonografii i Pracownia Endoskopii Gastroenterologicznej, pozostałe jednostki dysponowały standardowym wyposażeniem w aparaturę diagnostyczną i leczniczą. W połowie lat 80-tych XX wieku zainstalowano w Pracowni Radiologii ciemnie automatyczne. Poszerzył się zakres badań, głównie kontrastowych: radikulografie, mielografie, a w nieco późniejszym okresie flebografie kończyn dolnych [2].

W Klinice Chirurgii Ogólnej [1] w latach 80-tych XX wieku prowadzono badania i stosowano polskie protezy naczyniowe (sztuczne tętnice). Wprowadzono oryginalne metody leczenia zwężeń i niedrożności tętnic szyjnych, zwężeń i tętniaków aorty i tętnic obwodowych, własne metody endoskopowego leczenia chorób żył i chirurgicznego formowania nowych zastawek żylnych [29].

Wśród pacjentów i ich rodzin popularna była tutejsza kawiarnia Cofeinka [11].

W latach 90-tych XX wieku powstał Zakład Zaburzeń Rytmu, Pracownia Echokardiografii, w której pierwszy raz w Polsce rozpoczęto w 1989 roku badania echokardiograficzne z zastosowaniem metody przezprzełykowej i pierwsze w Polsce badania echokardiograficzne kontrastowe, badania nad poprawą delineacji wsierdzia lewej komory oraz przejściem kontrastu przez krążenie płucne. Utworzono również pracownie: testów wysiłkowych, diagnostyki inwazyjnej zaburzeń rytmu serca, immunologiczna [2], hemodynamiki oraz elektrofizjologii z wszczepianiem i kontrolą stymulatorów serca [1].

W 1992 roku szpital został wyposażony w aparaturę do rezonansu magnetycznego, tomografii komputerowej oraz mammografii, która w 2003 roku została w całości wymieniona na sprzęt nowszej generacji. Utworzono tu pierwszy w Polsce ogólnokrajowy system kontroli jakości wyników leczenia cukrzycy i jej powikłań. Powstał ośrodek intensywnego nadzoru i leczenia chorób metabolicznych [1].

W 1993 roku uruchomiono Pracownię Endoskopii Zabiegowej, wyposażoną w nowoczesny aparat RTG i sprzęt endoskopowy [1], dzięki której wprowadzono endoskopowe metody leczenia chorób dróg żółciowych, jak usuwanie nieoperacyjne złogów i zakładanie protez. Stworzono też możliwość wykonywania zabiegów pod kontrolą ultrasonografii. Wprowadzono i rozwijano laparoskopową technikę operacyjną [29]. Zorganizowano pracownię okulistyczną wyposażoną w laser argonowy i sprzęt do angiografii siatkówki [1].

W 1999 roku, po reformie administracyjnej, szpital otrzymał nazwę Wojewódzkiego Szpitala Bródnowskiego [1].

W 2003 roku uruchomiono stały dyżur lekarski, który umożliwia udzielanie teleporad z wykorzystaniem transmisji EKG przez telefon. W 2004 roku Klinika Kardiologii otrzymała oczekiwaną od wielu lat aparaturę do badań hemodynamicznych, co umożliwiło utworzenie Pracowni Hemodynamicznej i wykonywanie koronarografii i biopsji serca oraz wprowadzenie nowoczesnych metod leczenia chorób serca (angioplastyka, stenty zakładane do naczyń wieńcowych) [2]. Od 2008 roku pracownia pełni całodobowy ostry dyżur hemodynamiczny. 30 kwietnia 2018 roku zakończono remont adaptacyjny oraz instalację systemu hemodynamicznego PHILIPS AZURION 7 z najnowocześniejszym torem wizyjnym i redukcją dawki [26].

W 2004 roku dyrektorem szpitala została Teresa Bogiel [3], która pełniła tę funkcję do 2010 roku, kiedy nastąpiły zmiany w strukturze [4], po czym kierowała ona dalej szpitalem na stanowisku prezesa zarządu [4].

W 2009 roku rozpoczęto prywatyzację szpitala, która zakończyła się w 2011 roku przekształceniem szpitala, jako pierwszego na Mazowszu, w spółkę prawa handlowego. Po przekształceniu szpital przyjął nazwę Mazowiecki Szpital Bródnowski, Mazowiecki Szpital Wojewódzki w Warszawie [5].

W 2012 roku oddano do użytku nowoczesny dziewięciosalowy blok operacyjny [29]. Rozpoczęto też remont i docieplanie elewacji budynku C oraz łączników z budynkami A i B [15]. Zmianie uległa też charakterystyczna, niebieska barwa poziomych pasów elewacji, gdyż budynek został otynkowany na szaro [5].

Na lata 2013-2015 planowano budowę nowoczesnego budynku radioterapii, którego specjalnością miała być nowoczesna metoda leczenia nowotworów chemią oraz rezonansem magnetycznym. Zaplanowano miejsce dla 60 pacjentów, a koszt budowy szacowano na około 60 mln zł. Obiekt miał zostać połączony z obecnym budynkiem szpitala [5]. Inwestycja jednak nie doszła do skutku.

W 2014 roku uruchomiono całodobowe Krajowe Centrum Leczenia Chorób Naczyniowych Mózgu [27]. Dzięki determinacji prof. Mirosława Ząbka i prof. Bankiewicza zostało otwarte w 2016 roku pierwsze w Europie i drugie na świecie Interwencyjne Centrum Neuroterapii, w którym ostatecznie znalazła się sala hybrydowa wyposażona w najnowszej generacji rezonans magnetyczny 3-teslowy (umożliwiający wykonywanie operacji w czasie rzeczywistym silnego pola magnetycznego [31]) oraz system neuronawigacji 3D. Prof. Ząbek jako pierwszy w naszym kraju wykonał skutecznie wszczepienie stymulatora mózgu czy zastosował eksperymentalną terapię genową [20]. 22 października 2021 roku centrum otrzymało 18 mln zł unijnej dotacji m.in. na system Visualase (pozwala pozwoli na usuwanie nowotworów mózgu czy ognisk padaczkowych z podglądem), system FUS (niszczy ogniska w mózgu z wykorzystaniem ultradźwięków), systemy robotyczne do wykonywania precyzyjnych biopsji mózgu oraz wyposażenie anestezjologiczne [31].

W nocy z 19 na 20 czerwca 2016 roku jeden z pacjentów dostał ataku furii. Udało się go zamknąć w jednym z pomieszczeń, jednak mężczyzna uciekł i wyskoczył przez okno z szóstego piętra [18].

W 2017 roku przeprowadzono remont w oddziałach neurologii i psychiatrii [14] za kwotę ponad 8 mln zł. Otwarto nowe sale (liczba łóżek wzrosła z 48 do 70) i łazienki. Niewykorzystywane poddasze zostało zaadaptowane na sale edukacyjne, pomieszczenia biurowe i socjalne. Przeprowadzona została także wymiana okien, instalacji grzewczej i ocieplenie ścian [17].

Podczas pandemii COVID-19 wiosną 2020 roku szpital był jednym z jej największych ognisk w Polsce. Do 2 kwietnia 2020 stwierdzono 87 przypadków zakażenia koronawirusem SARS-CoV-2 wśród personelu i pacjentów [21]. W 2021 roku szpital znalazł się w grupie 2 tys. najlepszych szpitali na świecie [19].

Na przełomie 2020 i 2021 roku została wykonana modernizacja Zespołu Oddziałów Chirurgii Urazowo-Ortopedycznej i Rehabilitacji w budynku C (sal pacjentów i pooperacyjnych, rehabilitacji, ciągów komunikacyjnych, pomieszczeń pomocniczych oraz instalacji) i budowa sali operacyjnej [12]. W latach 2024-2024 przebudowano II piętro budynku C (Zespół Oddziałów Kardiologii, Chorób Wewnętrznych i Nadciśnienia Tętniczego) za kwotę 33 mln zł [13].

Kompleksową modernizację przeszły też oddziały położnictwa i neonatologii. Wydano ponad 13.6 mln zł, z czego przeszło 12.8 mln zł to środki samorządu Mazowsza. Oddział Neonatologii ma najwyższy III stopień referencyjności, jest jednym z najlepszych w Polsce. W czerwcu 2021 roku trafił do niego nowoczesny sprzęt z pierwszej edycji Budżetu Obywatelskiego Mazowsza, a w pierwszej dobie użytkowania udało się wykryć u małego pacjenta wrodzoną wadę serca [20].

W 2021 roku zespół kierowany przez dr. Pawła Skowronka wykonał pierwszą operację endoprotezoplastyki stawu kolanowego z wykorzystaniem jedynego w kraju i trzeciego w Europie urządzenia robota operacyjnego OMNIBotics [20].

1 kwietnia 2022 roku nastąpiło połączenie Mazowieckiego Szpitala Bródnowskiego z Centrum Leczniczo-Rehabilitacyjnym i Medycyny Pracy ATTIS. W skład Centrum ATTIS MSB wchodzi kompleks ambulatoryjno-szpitalny z siedzibą przy ul. Górczewskiej 89 oraz przychodnie specjalistyczne przy ul. Śliskiej 5 i ul. Pawińskiego 2 w Warszawie [16].

We wrześniu 2022 roku zakończyła się modernizacja Szpitalnego Oddziału Ratunkowego, na którą samorząd Mazowsza przekazał ok. 13 mln zł. Rocznie obsługuje on 30-50 tys. pacjentów, a zaprojektowana ok. 40 lat temu przestrzeń nie sprzyjała szybkiemu i sprawnemu działaniu. SOR zyskał dużą poczekalnię dla pacjentów, rejestrację do osobnej obsługi pacjentów samodzielnych oraz przywiezionych przez karetki, gabinet segregacji medycznej, strefę konsultacji z dziewięcioma gabinetami, sale opatrunków, terapii natychmiastowej, resuscytacyjno-zabiegową, obserwacji oraz pomieszczenie wstępnej intensywnej terapii [24].

Na 2024 rok planowano (wstrzymywaną długo przez Ministerstwo Zdrowia) przebudowę budynków D i H. Wartość projektu wynosi blisko 800 mln zł, a dzięki rozbudowie powierzchnia szpitala zwiększyłaby się o ponad 30 tys. m2. Ze środków ma powstać też nowoczesny szpitalny oddział ratunkowy [23].