Kamienica (ul. Solec #103) ma pięć kondygnacji, na szóstej znajduje się poddasze. Fasada jest niesymetryczna, ma 11 osi okien od pierwszego piętra oraz sześć szerokich okien witryn na parterze i bramę wjazdową. Na trzeciej i dziewiątej osi na drugim, trzecim i czwartym piętrze znajdują się półkoliste balkony, na poziomie poddasza zwieńczone trójkątnymi szczytami. Dodatkowo trzecia, czwarta i piąta oś od prawej strony połączona jest wspólnym wykuszem i zwieńczona wspólnym trójkątnym szczytem.

Od ulicy wisi szyld księgarni-antykwariatu Hanny i Janusza Szostakowskich [3]. Budynek jest wpisany do rejestru zabytków [10].

W głębi posesji znajdują się dwa rzędy garaży.

W podwórzu znajduje się kapliczka z rzeźbą w dość nowoczesnej formie [2]. Specjalnie dla niej zostawiono kawałek ściany przy wyburzaniu domu [6]. Jest to najprawdopodobniej Chrystus wykonany przez Władysława Ulanowskiego [7], jednak część źródeł określa rzeźbę jako Maryję z kurą i kłosami [6].

W XVIII wieku wzdłuż ul. Solec znajdowała się zabudowa pierzejowa, w głębi działki były natomiast ogrody.

Kamienica powstała na działce o numerze hip. 2904 w latach 1913-1914, oficyna istniała wcześniej, zapewne od ok. 1900 roku [1].

W głębi działki był obszerny niezagospodarowany dziedziniec z ciągnącymi się prostopadle do ul. Solec pawilonami. Mieściły się tu m.in: warsztaty stolarskie "Ołtarzew" (Werne, Schilke i S-ka), mechaniczna fabryka wyrobów pończoszniczych "Powiśle", wytwórnia przyrządów szklanych "Termoareometr" T.Czerwiński i Sp. [1].

Przed II wojną światową mieszkała tu pisarka Janina Porazińska. Została stąd wypędzona w czasie Powstania Warszawskiego [11].

W czasie okupacji w podziemiach domu znajdowała się tajna wytwórnia amonitu Wydziału Saperów Komendy Głównej Armii Krajowej, pod kryptonimem „Kinga”. Wytwórnia została zorganizowana przez inż. Janinę „Jankę” Szabatowską, która kierowała nią z przerwami do połowy stycznia 1944 roku [9]. Wytwórnia była ukryta obok hałaśliwie pracującej fabryki słomianych mat ogrodniczych [5]. Od listopada 1943 roku nadzór koordynował kpt. inż. Czesław Sudlitz ps. „Kalina”. Dla lepszego kamuflażu zorganizował (w lutym 1944 roku [5]) na parterze („Kinga” mieściła się w piwnicy) wytwórnię środków piorących [5], nad którą pieczę sprawował działacz konspiracji, dr Jan Tabeau z Pionek. Po „Jance”, aż do końca działalności, wytwórnią kierowała mgr Eleonora „Magda” Herdegen. W „Kindze” w ciągu kilku miesięcy udało się wyprodukować około czterech ton amonitu [9]. Hala produkcyjna była o kubaturze stu metrów, wyrabiano w niej około stu kilogramów środka wybuchowego [4]. Załogę stanowiło 17-19 osób [5].

Najprawdopodobniej nastąpił donos do Gestapo o istnieniu wytwórni, być może złożył go jeden z pracowników załogi, Stanisław Kowalewski ps. „Nowicki” [5]. W Wielki Czwartek, 6 kwietnia 1944 roku cały teren został otoczony. Eleonora Herdegen, która parę minut wcześniej wyszła z „Kingi” po termometry do fabryki termometrów położonej po drugiej stronie rozległego podwórza, zaalarmowała Czesława Sudlitza „Kalinę”, jednak nie było szans zorganizować wsparcia AK w tak krótkim czasie [5]. Gestapo dysponowało zdjęciami wszystkich pracowników, obstawiło też wszystkie wyjścia, w tym podkop ewakuacyjny, który wychodził do ogrodu sióstr Szarytek [4]. Nad zabezpieczeniem wytwórni w pomieszczeniu zaopatrzonym w sygnalizację świetlną czuwali Stanisław Kowalewski i Antoni Audycki. Zdążyli zaalarmować załogę w podziemiu, która rozpoczęła ucieczkę podkopem. Dowódca, Mieczysław Zawadzki, gdy odsunął klapę i wychylił głowę ponad ziemię, dostał tam serię z karabinu maszynowego. Pracownicy cofnęli się do wytwórni. Niemcy, bojąc się wejść do hali, postanowili ją zatopić. Straż Pożarna na rozkaz Niemców rozpoczęła zalewanie „Kingi” przez wykuty duży otwór w suficie. Przez ten otwór wrzucano też granaty. Walka trwała parę godzin. Woda utrzymywała się powyżej pasa [5]. Obrońcy mieli tylko kilka granatów i jeden pistolet. Najprawdopodobniej wszyscy pozbawili się nim życia za wyjątkiem pani Wiśniewskiej, która przebiła się nożyczkami [4].

W „Kindze” zginęli Aleksander Załęski "Kindzior", Eugeniusz Dąbrowski "Dąb", Stanisław Żygnierski „Rom”, Edward Blechowski „Eddy”, Mieczysław Zawadzki „Lotnik", Marianna Wiśniewska „Marta”, Zdzisław Dziudzi „Czekalewski”. Aresztowani zostali: Stanisław Kowalewski „Nowicki”, Antoni Audycki „Jasio”, Jerzy Dziudzi „ Jurek” i „Generał”. Niemcy przewieźli zwłoki do Zakładu Medycyny Sądowej przy ul. Oczki, skąd zostały wykradzione przez żołnierzy AK Zygmunta Wiśniewskiego (z „Kingi”) i Józefę Ciećko „Lukrecję” (z „Farbiarni”). Spoczywają na Cmentarzu Bródnowskim w kwaterze 35 D rz. IV gr. 13-19 [8].

Pomimo walk podczas Powstania Warszawskiego, kamienica nie została zniszczona [2].

Po wojnie w oficynie posesji przez wiele lat mieściła się siedziba Polskich Pracowni Konserwacji Zabytków. Od strony ul. Solec znajdowały się Księgarnia i Antykwariat Taniej Książki Bibliomania prowadzone przez Hannę i Janusza Szostakowskich [11].

W 2015 roku nastąpiła naprawa elewacji od strony podwórza.