Willa Kazimierzówka (Kazimierówka [3], ul. Trawiasta #16, dawniej al. Leśna 10, ul. Kościelna 5 [5]) to drewniana willa wzniesiona w stylu świdermajer [1]. Tej jednopiętrowy budynek ma charakterystyczne werandy na ścianie zachodniej: rozległą dolną i znacznie mniejszą górną [6]. Od północy jest ganek wejściowy i lukarna w części dachu. Budynek znajduje się w głębi posesji, od ul. Trawiastej trudno go dostrzec.

To przykład połączenia stylistyki nadświdrzańskich willi o szalowanych elewacjach z zaakcentowanymi elementami konstrukcji z elementami architektury zakopiańskiej [1], widoczną w dekoracji wysuniętych przed lico elewacji krokwi, wsporników (podpławnic) oraz w dekoracji ganku z detalem z założonych na łuku belek (nawiązujących do zamkniętych łukiem otworów okien i drzwi, tzw. psów) i w opracowaniu balustrad [5]. M.in. z tego powodu budynek jest wpisany do rejestru zabytków.

O ile forma zewnętrzna czerpie z architektury ludowej, wnętrza urządzono zgodnie z popularną wówczas estetyką secesyjną [2]. Zachowały oryginalny układ funkcjonalno-przestrzenny, pierwotną aranżację i wystrój. Przetrwały piece ceramiczne, sztukaterie, stolarka drzwiowa, klatka schodowa czy podłoga z desek [1]. Rozplanowanie przestrzeni stanowi konsekwencję letniskowego charakteru budynku [5].

Ze względu na oryginalność substancji zabytkowej oraz widoczne walory artystyczne i estetyczne Budynek był scenografią licznych produkcji filmowych, m.in. w serialu "Białe tango" (1982) Janusza Kidawy, w filmach "Kronika Wypadków Miłosnych" Andrzeja Wajdy (1986), "Tulipany" Jacka Borcucha (2005) [2].

Na przełomie XIX i XX wieku tereny te należały do dóbr wilanowskich. Ich ówczesny właściciel hr. Ksawery Branicki postanowił rozparcelować część gruntów na działki. Powstała podwarszawska miejscowość letniskowa, którą na cześć żony hrabiego Anny nazwano Aninem [1].

Budynek to jeden z pierwszych tutejszych domów letniskowych. Działkę o nr hip. 33 [5] zakupił w 1910 roku Edward Klein. Usytuowaną w głębi posesji drewnianą willę wzniesiono [1] w 1910 roku lub w latach 1911-1912. Gabaryty (jedna kondygnacja z poddaszem), konstrukcja drewniana oraz forma architektoniczna odzwierciedlają uzdrowiskowy charakter osiedla oraz są pochodną ówczesnych ograniczeń budowlanych. Prawdopodobnie przed 1918 rokiem nieruchomość została zakupiona przez prof. Kazimierza Sławińskiego, który nadał jej nazwę Osada Kazimierzówka [5] nr 33, lecz niezbyt często w niej mieszkał i w rezultacie wynajmował dom znajomym na letnisko [6].

W latach 1920-1921 w czasie wojny polsko bolszewickiej w związku z bliskością frontu, w budynku mieściło się dowództwo I Pułku Szwoleżerów, kierowane przez płk. Gustawa Orlicz-Dreszera [5]. Zapewne z tego okresu są widoczne do dziś ślady pocisków [2] na południowej elewacji [1].

W kwietniu 1935 roku posiadłość przeszła w ręce rodziny Ruśkiewiczów (m.in. Leonarda i jego stryja Stanisława). Leonard, jako pracownik browarów Haberbusch & Schiele raz na dwa tygodnie otrzymywał deputat. Pod bramę domu podjeżdżał wóz konny zaprzężony w dwa silne perszerony z dwiema skrzynkami piwa i napojów [6].

W 1944 roku w willi stacjonowały sowieckie wojska. Działała tu m.in. oficerska stołówka, a rosnąca przed domem dorodna lipa podobno do dziś przypomina swoim krzywym pniem o zderzeniu z czołgiem [6].

Tuż przed 1945 rokiem [1] albo tuz po II wojnie światowej wzniesiono parterowy murowany aneks od strony północno wschodniej [5].

Po II wojnie światowej jedna z trzech córek Leonarda, Mirosława, wyszła za mąż za Jerzego Makarewicza. Około 1956 roku w willi organizowane były klimatyczne prywatki organizowane w Kazimierzówce przez jej młodszą siostrę, Krystynę [6].

Około 1960 roku nastąpiła parcelacja całej działki na pięć mniejszych ok 1000-metrowych, wymuszona potrzebą uniknięcia wykupu ponadnormatywnej ziemi przez Państwo [6].

W XXI wieku, po spłaceniu pozostałych spadkobierców, syn Mirosławy i Jerzego, Jacek Makarewicz z małżonką, stali się jedynymi właścicielami willi [6]. Co zdarza się niezwykle rzadko, zawnioskowali o wpisanie jej do rejestru zabytków. Wpis został dokonany w 2020 roku. Umożliwia to korzystanie z dotacji, ale także nakłada szereg obowiązków [7]. Właściciele mają w planach mają remont generalny, więc prawdopodobnie nastąpi wymiana poszycia dachu, docieplenie ścian i przebudowa funkcji poddasza [6].