Zabudowę tego terenu tworzą obecnie dwa budynki (Rezydencja Opera I, ul. Niecała #7 oraz Rezydencja Opera II, ul. Niecała #9). Rozdziela je teren zielony. Na północ od nich znajduje się niezagospodarowany teren, przeznaczony na budynek przy ul. Niecałej #5.

Niecała 5

Projekt budynku przy ul. Niecałej 5 powstał w pracowni ARE, pod kierunkiem arch. Jakuba Wacławka i Grzegorza Stiasnego. Za konstrukcję odpowiada Gabriel Pawenta. Budynek ma osiem kondygnacji naziemnych i dwie podziemne. Zaplanowano w nim 22 apartamenty oraz 2 lokale użytkowe, a w garażu 21 miejsc postojowych. Powierzchnia użytkowa to 1929 m2 [34]. Inwestorem jest SBM Dembud [33]. Decyzję o warunkach zabudowy wydano w 2017 roku, natomiast do 2021 roku nie rozpoczęto żadnych prac [35].

Rezydencja Opera I

Rezydencja Opera I to ultraluksusowy siedmiokondygnacyjny budynek mieszkalny, który mieści 39 eleganckich apartamentów [10], w tym trzydzieści o powierzchni 100-200 m2, pięć 60-metrowych studiów i trzy 200-metrowe penthouse-y, które mają dwupoziomowe pokoje dzienne oraz dostęp do ogrodu na dachu [12]. Budynek zaprojektowali Andrzej i Barbara Kaliszewscy, Bohdan Napieralski [10] i Adam Sufliński [16]. Inwestorem był Dom Development [10], a głównym wykonawcą Hochtief [15]. Basen wykonała firma ZRB Jan Major [25].

Do wysokiego na siedem metrów holu, wyłożonego kamieniem i egzotycznym drewnem wchodzi się przez dwukondygnacyjną sień. Za holem znajduje się kominek i recepcja, a od strony wyjścia na Ogród Saski oranżeria. Na parterze są dwa lokale usługowe. Pozostała cześć parteru zajmują dwie sauny (sucha i mokra), jacuzzi, przebieralnia i toalety. Pod budynkiem zaprojektowano dwukondygnacyjny garaż na 55 miejsc, który z apartamentami łączą windy. Jest też basen o wymiarach 15 x 4 m, zaopatrzony w przeciwfalę (urządzenie wywołujące prąd wody). Mieszkańcy mają usługi concierge, w tym sprzątanie mieszkania, opiekę nad domowymi zwierzętami, usługi kurierskie i cateringowe. Na wyposażeniu jest też reprezentacyjna limuzyna [12].

Budynek nawiązuje do architektury z czasów secesji. Wykorzystano tytanową blachę [12], trawertyn turecki oraz trzy rodzaje polskiego kamienia: strzegomski granit, wapienie z Morawicy i Pińczowa. Trawertyn pochodzi z kamieniołomu w pobliżu miasta Kaisiri. Obłożono nim schody, korytarze, wnętrza wind i okrągłe kolumny stanowiące element konstrukcyjny. Został dostarczony przez firmę Lion Construction Polska, która reprezentowała Federal Marble. Obróbką w Polsce zajmował się zakład kamieniarski Mar-Gran przy ul. Ordona 1 [1].

Od strony Ogrodu Saskiego budynek osłonięto stylowym, kutym ogrodzeniem [12]. Elewacja od ul. Niecałej jest lekko wypukła, symetryczna, dziewięcioosiowa. Dwie skraje osie mają półkoliste balkony i kończą się przybudówkami na ostatnim piętrze, nawiązującymi do mansardowych dachów. W środkowej osi znalazły się osłaniające drzwi balkonowe gięte kraty. Parter z witrynami sklepowymi jest cofnięty, przed wejściem stoją kolumny. Podobnie cofnięty jest apartament na ostatniej kondygnacji z ogromnym tarasem. Elewacje boczne zwężają się półkoliście, na rzucie klepsydry. Od północnego zachodu umieszczono prostokątne okna, natomiast od południa znajdują się cztery osie charakterystycznych półkolistych balkonów, przypominających statki kosmiczne lub amfiteatr. Dwie klatki schodowe doświetlono świetlikami w dachu na planie kwadratu.

Do wysokich na 3.3 m apartamentów wchodzi się przez drzwi mające 2.4 metra wysokości. Lokale (z wyjątkiem najmniejszych) mają zaprojektowany na planie koła westybul z rozetą na marmurowej posadzce i oświetlone zostały okrągłym plafonem. Prawie wszystkie mają kominki. Pokój dzienny ma sięgające od podłogi do sufitu okna i drzwi balkonowe. Niektóre apartamenty mają po dwa balkony. W łazienkach i kuchniach zastosowano ogrzewanie podłogowe. W dziesięciocentymetrowych warstwach podpodłogowych można ukryć rury do centralnego odkurzacza, a w czterocentymetrowej przestrzeni podsufitowej instalacje elektryczne, teletechniczne i elektroniczne. Zamontowano też instalacje antynapadową, przeciwpożarową i podwyższonego poziomu dwutlenku węgla [12]. Winda wjeżdża bezpośrednio do niektórych mieszkań. W przykładowym apartamencie jest salon z kominkiem, kuchnia z jadalnią, biblioteka, dwie sypialnie z łazienką i garderobą, pokój gościnny z łazienką, pomieszczenie gospodarcze i toaleta [9].

Budynek został ukończony w 2004 roku [10]. Na życzenie inwestora nie było publicznej sprzedaży mieszkań. Wybrano 2000 najbardziej wpływowych osób w Polsce i zaproszono ich do zakupu. W efekcie, nim ruszyła budowa, cały budynek był już sprzedany [15]. Ceny zaczynały się od 14 tys. zł/m2 [12], a kończyły się na 39 tys. zł/m2 [11]. Żyrandol na parterze przy wejściu kosztował 80 tys. zł, windy 600 tys. zł, każda z donic 30 tys. zł, a fontanna na klatce 85 tys. zł [25]. Budynek nosił tytuł najdroższej rezydencji w Warszawie do czasu budowy wieżowców Złota 44 i Cosmopolitan w 2013 roku [27].

Rezydencja Opera II

Elegancka, modernistyczna bryła zaprojektowana przez pracownię Andrzeja Kaliszewskiego mieści 11 luksusowych apartamentów. Budynek ma siedem kondygnacji [17]. Deweloperem był Dom Development [23], a generalnym wykonawcą Warbud. Powierzchnia użytkowa ma 4077 m2, a kubatura 18 266 m3 [26].

Posadzka została wykonana z granitu, a drzwi wejściowe do mieszkań wykończono drewnem brzozy czeczotki. Przy wejściu znajdują się rzeźby stylizowane na barokowe [17]. Jedna z nich to rzeźba Muzy autorstwa Zbigniewa Gosa [26]. W holu atmosferę tworzą kamienie, piękny rysunek drewna i kameralne oświetlenie. Na posesji rośnie miłorząb japoński [23].

W 2006 roku, przed budową, pojawiły się protesty m.in. Zarządu Oczyszczania Miasta i stołecznego konserwatora zabytków, z uwagi na naruszenie kompozycji wizualnej Ogrodu Saskiego [28]. Budynek powstał w latach 2010-2012 [26]. Najdroższy apartament osiągnął cenę 65 tys. zł/m2 [17], ceny zaczynały się od ok. 28 tys. zł/m2 [31]. Podczas budowy pojawiły się skargi na spękania ścian sąsiednich budynków [29].

Ulica Niecała powstała przed 1762 rokiem jako droga przecinająca ogród [3] za pałacem Sandomierskim, wówczas zajmowany przez Aleksandra Lubomirskiego, a później sprzedany Henrykowi Bruhlowi [30]. Już wtedy stał przy niej niewielki domek. W 1784 roku teren ten tworzyła posesja (hip. 614) stanowiąca własność Panien Kanoniczek z pobliskiego klasztoru w Marywillu z Senatorskiej [39]. W 1789 roku przedsiębiorca Sylwestrowicz rozparcelował posesję, wytyczając [3] 11 działek [39] po obu stronach drogi [3]. Drogę kończył parkan i od tego ślepego zamknięcia wywodzi się nazwa ulicy [40]. W 1790 roku stały przy niej trzy budynki murowane, w tym dwa o nieznanych dziś numerach: Michała Biernackiego i Floriana Ładzińskiego. Trzecim była kamienica Ignacego Łaszczyńskiego pod nr 11 [3], zamykająca ulicę od strony królewskiego ogrodu [40]. Łaszczyński długo nie zgadzał się na przebicie przejścia przez dziedziniec [39].

W 1830 roku na posesji były dwa domy dwupiętrowe (nr 8 i 11), sześć budynków piętrowych (kamienice nr 2, 3, 5, 7, 12 i oficyna frontowa nr 10) oraz zabudowa parterowa na posesjach nr 4, 6, 8, 7, 9 i 10 (połowa posesji). Dwa z budynków były drewniane (8 i 10), pozostałe murowane [42].

W 1853 roku powstał projekt autorstwa Henryka Marconiego, przewidujący rozbiórkę zamykającego ulicę, poprzecznego skrzydła kamienicy nr 11 i wybudowanie w jej miejscu bramy do Ogrodu Saskiego, mającej formę łuku triumfalnego, wspartego na dwóch parach kolumn toskańskich. Arkadowy przelot bramy miał otwierać widok na wzgórze z zaprojektowanym w tym czasie Wodozbiorem. Łuku nigdy nie wybudowano, powstała jedynie brama filarowa autorstwa Juliana Ankiewicza z okrągłym placykiem ułatwiającym zawracanie pojazdów [3]. Otwarcie przelotu przyczyniło się do podniesienia atrakcyjności ulicy. W 1868 roku mieszkania na parterze, zamieszkałe większości przez aktorów oraz artystów, przemieniono na lokale handlowe [42].

W latach 1876-1879 wytyczono przez posesję pałacu Bruhlowskiego ulicę, którą nazywano Brylowską. W 1879 roku otrzymała ona nazwę hr. Pawła Kotzebue, a w 1917 (1919 [21]) roku zmieniono jej nazwę na ul. Aleksandra Fredry [7].

Kamienica Vorbrodta

Piętrowa kamienica W. Vorbrodta (nr 5, 614Ł) [42] powstała w latach 1817-1818 [7]. Miała pięcioosiową fasadę z jednoosiowym ryzalitem środkowym, w którym przebito otwór przejazdu bramnego. Piętro było niższe niż parter. Było oddzielone od niego szerokim, dwulistwowym gzymsem, miało okna z profilowanymi opaskami i zostało ujęte pasami boni ze strzępiami [42].

Na początku XX wieku funkcjonowano tu laboratorium kosmetyczne Władysław Klimecki (rok zał. 1892), prowadzone wraz ze sklepem przez Bolesława Ogilbę i M. Więckowską. Była też wytwórnia kapeluszy słomkowych i filcowych S. Harmir i S-ka [41], skład mebli M. Kaftala i restauracja E. Reych i Synowie [42].

Między 1926 i 1928 rokiem zatwierdzono projekt nadbudowy kamienicy, wówczas własność Z. Pilczera, nie wiadomo jednak, czy został zrealizowany. W 1929 roku mieściła się w niej restauracja Ziemianka Władysława Klajmica, salon kosmetyczny W. Klimeckiego, sklep kosmetyczny firmy Kalotechnika i salon obuwia Antoniego Wypyszczańskiego [42].

W 1939 roku kamienica przetrwała w stosunkowo dobrym stanie pożar [42]. Ponownie została spalona w 1944 roku. Były plany jej rekonstrukcji, natomiast około 1950 roku ją wyburzono [8].

Warszawskie Towarzystwo Lekarskie

Towarzystwo Lekarskie Warszawskie zostało założone w 1820 roku. Zanim powstała siedziba przy ul. Niecałej, zebrania odbywały się w mieszkaniach prywatnych oraz w Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1832-1857 spotykano się w gabinecie anatomicznym przy ul. Jezuickiej 73. Od 1858 roku generał gubernator Warszawy zezwolił na zebrania w sali posiedzeń Rady Lekarskiej w Pałacu Mostowskich, a następnie przeniesiono je do Instytutu Szczepień w Szpitalu Dzieciątka Jezus. W 1860 roku była to biblioteka Domu Petrykusa przy ul. Wierzbowej 11 [4].

Przed 1829 rokiem północną połowę szerokiej posesji przy ul. Niecałej 7 (614L) zajmowała piętrowa kamienica. Uzupełniała ją oficyna boczna i oficyna poprzeczna. Po 1830 roku wybudowano drugą (południową) piętrową kamienicę, z szerokim gzymsem kordonowym, gdzie osadzono ramy i cokoły podokienników piętra. Okna tej kondygnacji otrzymały opaski profilowane i gzymsowe naczółki. Po 1857 roku pojawiły się facjaty w dachu [42].

W 1865 roku dr Jan Bącewicz przekazał na zakup siedziby Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego 22500 rubli w srebrze. Posesję przy ul. Niecałej (1281 m2) zakupiono od Marianny Paderewskiej 24 maja 1872 roku za 33 tys. rubli. Kamień węgielny położono 6 sierpnia 1872 roku, a 4 października 1873 roku Towarzystwo przeprowadziło się do nowego (przebudowanego w miejscu starszego [42]) budynku. Budowa bocznych oficyn trwała aż do 1904 roku. Całkowity koszt budowy wyniósł 78 121 rubli [4].

Za projekt pałacyku [2] odpowiedzialny był Bronisław Muklanowicz. Na parterze, pomiędzy boniowanymi lizenami znalazły się wielkie witryny rozdzielone wąskimi filarami z płycinami w trzonach. Skrajne z pięciu osi zaakcentowano pozornymi ryzalitami, które na podwyższonym piętrze ujęto boniowanymi pilastrami toskańskimi. Dwuskrzydłowe okna ryzalitów ujęto na tej kondygnacji półkolumnami toskańskimi i zwieńczono trójkątnymi naczółkami. W polu dwulistwowego gzymsu kordonowego osadzono podokienniki ze ślepymi balustradami tralkowymi. Takie balustrady otrzymały także trzy środkowe większe okna, zamknięte półkoliście i obwiedzione profilowanymi opaskami z klińcowymi zwornikami. Ponad szerokim pasem fryzu tryglifowego i profilowanym gzymsem głównym przeciągnięto pas attyki z cokołami oraz parami rzeźb figuralnych dłuta Faustyna Cenglera przy skrajach ryzalitów (Apollo, Diana, Eskulap i Hygea) i dwiema wazami pomiędzy nimi [42]. Na posesji był również dziedziniec z fontanną.

Na pierwszym piętrze urządzono pomieszczenia reprezentacyjne: salę biblioteczną oraz salę posiedzeń podzieloną na trzy pasma dwiema parami kolumn. Część środkowa była wyższa od bocznych i ozdobiona w stropie plafonem al fresco z wizerunkiem Hipokratesa [42].

Na początku XX wieku mieściła się na parterze pracownia ubiorów damskich S. Lewiego oraz sklep towarami manufakturowymi A. Okęckiego [42].

Towarzystwo mieściło się w niej do 1905 roku, kiedy zostało przeniesione do sąsiedniej kamienicy wybudowanej na tej samej posesji [2]. Był to pięciokondygnacyjny budynek według projektu Karola Jankowskiego i Franciszka Lilipopa w stylu secesyjnym. Miał siedmioosiową fasadę, przy czym na wysokości sześciu osi końcowych w parterze i na piętrze znajdowały się tylko po dwie olbrzymie witryny. Na pierwszej osi (ponad bramą zwieńczoną secesyjnym ornamentem, m.in. sową wzbijającą się do lotu) i oknem piętra nadwieszono niewielki wykusz z loggiami balkonowymi i sterczynowym zwieńczeniem, wyższy o piętro od gzymsu koronującego. Pozostała część elewacji, na drugim i trzecim piętrze dzielona lizenami, miała dekoracyjne nadproża okien niższej kondygnacji oraz czteroliniowy fryz nadokienny na drugim piętrze, spięty maskami kobiecymi na wysokości filarów. Ponad gzymsem znalazł się stromy dach łamany z lukarnami [42].

W 1929 roku w kamienicy mieścił się sklep galanteryjny i jubilerski Juliana Chojnackiego oraz sklep radiotechniczny zakładów Natawis [42].

W okresie okupacji podczas II wojny światowej siedziba Towarzystwa została zamknięta i popadła w ruinę, a w czasie Powstania Warszawskiego spłonęła [4]. Dekretem Bieruta z 1951 roku plac przeszedł na własność państwa [4]. Dom Towarzystwa Lekarskiego rozebrano po 1947 roku [3], po czym pozostał pusty skwer.

Długoletnie zabiegi Towarzystwa podejmowane od połowy lat 80-tych XX wieku doprowadziły do odzyskania własności 10 września 1998 roku (w 1990 roku posesja była we władaniu Stronnictwa Demokratycznego). Zwrot nieruchomości obwarowano koniecznością zabudowy w ciągu pięciu lat, co zmusiło Towarzystwo do szukania inwestora. Po rozpatrzeniu wielu ofert, 28 lutego 2002 roku teren sprzedano firmie Dom Development. Za część środków ze sprzedaży zakupiono nową siedzibę, willę przy ul. Raszyńskiej 54 [4].

Kamienica Weschkiego

Pod koniec XVIII wieku na posesji stała murowana oficyna [41].

Kamienica Emila Weschkiego (nr 9, hip. 614K) powstała na zlecenie Wilhelma Goldberga po 1857 roku. Architektem był Julian Ankiewicz. Wąska frontowa kamienica była dwupiętrowa, od strony podwórza posiadała sutereny i antresolę [22]. Miała trójosiową fasadę neorenesansową. W pasowo boniowanym przyziemiu zaprojektowano prostokątny otwór wejściowy, ujęty obustronnie przez znacznie większe otwory witryny i przejazdu bramnego, zamknięte łukowo. Wszystkie trzy uzyskały profilowane, ornamentowane opaski. Trzy półkoliście zamknięte okna piętra ujęto parami pilastrów korynckich, które dźwigały zespolony naczółek: gzymsowy nad oknami skrajnymi i trójkątny nad środkowym. Ślepe parapetowe balustrady tralkowe okien bocznych połączono z taką samą balustradą balkonu środkowego porte-fenetru, łukowo wygiętego i wspartego na kielichowym kroksztynie, dekorowanym liśćmi akantu. Kordonowy gzyms modylonowy, podbudowany suto ornamentowanym fryzem. Odcinał drugie piętro, na którym w obszernym polu prostokątnej płyciny wstawiono pięć wąskich, arkadowo zamkniętych okien z profilowanymi opaskami łuków spływającymi na filarki. Strefy łuków z rocaillowymi zwornikami osadzono na tle pasm boniowania. Kolejny pas ornamentowanego fryzu stanowił podstawę dla wydatnie wysuniętego gzymsu koronującego [42].

Na początku XX wieku mieściła się tu wytwórnia wyrobów elektrotechnicznych Aleksandra Szumowskiego, w której zatrudnionych było 16 robotników (rok założenia 1896) [42].

W 1929 roku mieściły się tu sklep futrzarski Abrama Frajma i kwiaciarnia Tadeusza Brodniewicza. Na parterze urządzono też sklep, farbiarnię i pralnię firmy Sukcesorzy J. Judlin, powszechnie znanej jako Ch. Geber, od nazwiska szwagra właściciela domu. Na zapleczu wystawiono boczną oficynę gospodarczą, w części drewnianą, zaopatrzoną w galerię komunikacyjną piętra. Na dachu oficyny tylnej urządzono taras z widokiem na Ogród Saski [42].

W 1939 roku kamienica została zburzona [32].

Ul. Niecała 11

Na terenie późniejszej posesji o numerze 11 (hip. 614I/J/K, dzisiaj jest to nr 9) znajdowały się trzy niezależne działki. Były tu: budynek i jego oficyny zamykające ul. Niecałą od południa, kamienica wzdłuż ul. Niecałej, przylegająca do wąskiej posesji nr 9 oraz fragment Hotelu Bruhlowskiego zlokalizowanego w większości wzdłuż dzisiejszej ul. Fredry (podawany często jest nr 13).

W latach 1817-1818 miała miejsce przebudowa dwuskrzydłowej kamienicy w północnej części działki. Podwyższono ją do dwóch pięter. Skrzydło zamykające ulicę liczyło siedem osi i było zaakcentowane trójosiowym ryzalitem środkowym, nieco wyższym od reszty fasady, prawdopodobnie rozczłonkowanym pilastrami i zwieńczonym trójkątnym frontonem. Parter pokryto boniowaniem pasowym, pokrywającym także lizeny ujmujące elewacje frontowe w obu skrzydłach. Profilowany gzyms podbudowany pasem gładkiego fryzu oddzielał przyziemie od pięter. Styczne do niego okna pierwszego piętra uzyskały profilowane opaski i gzymsowe naczółki wsparte na konsolach (w ryzalicie naczółki były zapewne trójkątne). Listwowy, parapetowy gzyms międzykondygnacyjny spinał okna drugiego piętra, pod nim zaś były kroksztyny parapetów okien. Ich oprawy różniły się brakiem konsol pod naczółkami [42]. Kamienica dotrwała do 1947 roku, choć częściowo w ruinie [39].

Hotel Brühlowski (Hotel Brül) zbudowano około 1882 (1880 [6]) roku [5]. Za projekt odpowiadał Witold Lanci [5]. Pierwszym właścicielem był Iser Cohen. Budynek miał pięć kondygnacji [6]. Hotel znajdował się przy ul. hr. Pawła Kotzebue 14, a po 1919 roku po zmianie nazwy przy ul. Fredry 12 [20] róg ul. Niecałej 13 [42]. Nazwa hotelu pochodziła od pobliskiego pałacu Brühla. Dysponował 94 (64 [24]) pokojami [6] i był zaliczany do kategorii pierwszorzędnych hoteli w Warszawie [20]. Hotel przez pewien czas był własnością Zabłockiego [24]. Trzypiętrowy gmach miał trzy skrzydła, dwa od ul. Kotzeube, trzecie, czteroosiowe plus ścięty narożnik od ul. Niecałej. Główna 19-osiowa elewacja, zwieńczona belwederkami i zaprojektowanymi między nimi mansardami, zwrócona była ku Ogrodowi Saskiemu [42]. W hotelu działała wytworna restauracja [39].

Pod koniec istnienia domu J. Sikorskiego zamykającego ul. Niecałą (nr 11), mieściła się w nim redakcja Gazety Polskiej (był to czołowy dziennik krajowy [38]), w której redaktorem naczelnym był wówczas Józef Ignacy Kraszewski. Budynek został zburzony w kilka lat po wytyczeniu ul. Kotzebuego, w latach 80-tych XIX wieku [39].

Na początku XX wieku mieściła się na Niecałej 11 restauracja B. Badzińskiej i E. Wilamowskiego, a cały parter skrzydła Hotelu Bruhlowskiego od ul. Niecałej zajmował skład zegarków Zenit [42].

27 grudnia 1918 roku polski rząd wojskowy zawiesił działalność bolszewickiej misji Wesołowskiego, a członkowie jego delegacji zostali internowani w Hotelu Brülowskim. W relacjach z zatrzymania pojawiły się informacje o znalezieniu nieproporcjonalnej do zakresu planowanych działań kwoty pieniędzy. Następnego dnia działacze Komunistycznej Partii Robotniczej Polski zwołali wiec protestacyjny na Placu Saskim i parotysięczny tłum przeszedł spod soboru Aleksandra Newskiego pod Hotel Brülowski, śpiewając Warszawiankę. Spośród tłumu padły w kierunku wojska strzały. W wyniku wymiany ognia śmierć poniosło kilka osób, kilkadziesiąt zostało rannych. Według prasy strzelali komunistyczni bojówkarze planujący odbić internowanych członków delegacji Czerwonego Krzyża. 2 stycznia 1919 roku Piłsudski i Moraczewski wprowadzili z tego powodu stan wyjątkowy [18].

W 1929 roku pod numerem 11 mieściły się sklepy z obuwiem Wolfa Lewina (Sella) oraz Władysława Rekwarta, a także bar Marywil Franciszka Cyndeckiego [42].

W 1920 roku właścicielem hotelu została Aleksandra Borman. Był on wówczas m.in. siedzibą poselstwa Danii [6]. Hotel został przebudowany w 1938 roku. Właścicielem był wtedy Edmund Mętlewicz [6]. Obiekt działał do 1939 roku [24], kiedy został spalony [39]. W 1944 roku pozostałości zostały wysadzone przez Niemców, a rozebrano je w latach 1945-1946 [6].

W czerwcu 1934 roku ul. Niecałej nadano nazwę Króla Alberta I, władcy Belgii [40]. Uroczystość przemianowania odbyła się w obecności burmistrza Brukseli, Maksa [39].

W okresie międzywojennym ulica była zwarcie zabudowana budynkami od dwóch do sześciu kondygnacji. Po stronie nieparzystej były wyłącznie układy jednopodwórzowe [3]. W kamienicach mieściło się wiele firm, najczęściej związanych z branżą odzieżową i obuwniczą [41]. Było to też przejście pomiędzy ul. Marszałkowską i dzielnicami północnymi. Chodnik nie mógł pomieścić tłumów kursujących, ani ulicznych sprzedawców. Wieczorem ulica była zakorkowana przez auta jadące do Teatru Letniego [39]. Ulicę pokrywał asfalt, a do Powstania Warszawskiego na ulicy znajdowały się czteropłomieniowe latarnie gazowe [3].

W czasie okupacji Ogród Saski był dostępny tylko dla Niemców. Przejście było zamknięte, a na pustej jezdni zamkniętej ulicy bawiły się spokojnie dzieci [39].

W pierwszym tygodniu Powstania Warszawskiego ul. Króla Alberta I była granicą między polską częścią Warszawy oraz niemieckim bastionem pałacu Bruhlowskiego i Saskiego [39]. Niemcy spalili zabudowę i wymordowali ponad 140 mężczyzn wyciągniętych z domów na południowym odcinku ulicy [3]. Pod koniec sierpnia zginęło tu kilkunastu Powstańców z oddziałów Parasola, którzy cofali się do Śródmieścia [39].

Spośród przedwojennej zabudowy przetrwały tylko budynki o numerach 5 i 7 [3], które dość szybko wyburzono.

27 marca 1949 roku ul. Króla Alberta I z powrotem przemianowano na ul. Niecałą. Do 1958 roku taką samą nazwę nosiły dzisiejsze ul. Kędzierzyńska, Nadarzyńska, Narożna, Szumiąca, Pomocnicza i Jagody [37].

Przez cały okres PRL-u był to niezabudowany skwer, który porosły samosiejki. Od lat 80-tych XX wieku na polanie między drzewami znajdował się plac zabaw [25].

Rezydencja Opera I została wybudowana w latach 2005-2006 [9]. W grudniu 2007 roku prawnuk Mieczysława Fogga, Michał Fogg, otworzył na parterze rezydencji kawiarenkę Cafe Fogg poświęconą najsłynniejszemu pieśniarzowi Warszawy. Niestety przetrwała tylko pół roku, ponieważ hałas przeszkadzał mieszkańcom [3].

Rezydencja Opera II powstała w latach 2011-2012 [9].