Kamienica Colonna-Walewskich (ul. Koszykowa #64 róg ul. Pięknej #47) to budynek o dwóch fasadach i podwójnym numerze [7]. Według niepewnego źródła został zaprojektowany przez architektów: Henryka Stifelmana i Stanisława Weissa) [11]. Zarówno od północy jak i od południa ma niesymetryczną fasadę, z obecnością wykuszy i balkonów. Na południowej fasadzie, od strony zachodniej, znajdują się dwa piony okien z gzymsem między piątym i szóstym piętrem. W części wschodniej pierwsze oraz drugie piętro kaskadowo wysuwają się nad ulicę. Od drugiego do piątego piętra w środkowej części umieszczono balkony (loggie), a po ich obu stronach wykusze z podwójną parą okien. Na wysokości szóstego piętra wyodrębniają się dwie półkoliste glorietty oraz balkon i niewielkie okna między nimi. Nad całością znajduje się trójkątny, falisty szczyt z trzema okrągłymi oknami. Fasada północna jest wizualnie podobna do południowej, jednakże balkony (a tym samym część wschodnia) jest dwukrotnie węższa. Dlatego od zachodu są trzy, a nie dwa piony okien i ostatni pion przy skraju budynku posiada balkony.

Na początku ulica Piękna nosiła nazwę ul. Bazyliańskiej, w 1770 roku zmieniono ją na Piękną. Nazwa oddawała ówczesny wygląd ulicy, która została obsadzona drzewami i stanowiła element założenia ujazdowskiego [9]. Podobnie ul. Koszykowa stała się jednym z traktów promieniście rozchodzących się z pl. Na Rozdrożu. Zajęła miejsce dawnej drogi łączącej majątki królewskie Koszyki i Rozdroże [6]. Przedwojenna zabudowa parceli kształtowana była w ramach XVIII-wiecznego stanisławowskiego założenia urbanistycznego, zwanego również osią stanisławowską. Inicjatorem był król Stanisław August Poniatowski, który przez układ placów gwiaździstych chciał połączyć ówczesną Warszawę ze swoją podmiejską rezydencją w Ujazdowie. Ukształtowane w ten sposób narożne parcele wypełnione w 100% zabudową, tworzyły niezwykle wąskie narożniki. Parcela u zbiegu ul. Pięknej i Koszykowej, zachowała swój pierwotny kształt nadany jej w 1876 roku [10].

Na początku XX wieku była tu posesja o numerze hip. 1390D. Wczesnomodernistyczna kamienica powstała dla rodziny hr. Colonna-Walewskiego około 1911 roku (1904 roku [4], 1905 roku [5]). Wkrótce po ukończeniu budowy przeszła w ręce kupca płótnem Wolfa Hufnagla [3]. Był to wysoki w stosunku do sąsiedniej zabudowy, sześciopiętrowy budynek o ciekawej fasadzie, którą zdobiły wykusze oraz loggie. Na delikatny detal zdobniczy [7] składały się boniowania piętra, prostokątne płyciny podokienne, płyciny w balustradach balkonowych oraz girlandy pod gzymsem kordonowym [3].

Kamienica nie została zniszczona w czasie II wojny światowej [4].

Dziś można zobaczyć pierwotną bryłę budynku [7], jednakże podczas powojennego remontu usunięto większość detalu fasady od południa. Zniszczono także całkowicie detal od strony ul. Pięknej, z wyjątkiem boniowania dolnych kondygnacji [3]. Ściana szczytowa (29 metrów) przez powojenne lata górowała nad połączeniem ul. Pięknej i ul. Koszykowej [1].

Fasadę można było oglądać w filmie Jack Strong z 2014 roku [8].

W 2017 roku na pustej ścianie, od strony powstającego biurowca, narysowano mural reklamujący piwo [2].

Zakład fryzjerski

W 1905 roku swoją działalność rozpoczął tu istniejący do dzisiaj zakład fryzjerski. Wiadomo, że otworzyła go pewna żydowska rodzina. Pamiątką z tych czasów są witryny wystawowe, które do dzisiaj nie zostały wymienione. W 1930 roku praktykę w zakładzie rozpoczął Ludwik Kowalewski. U niego strzygł się Józef Piłsudski. Kowalewski nie zamknął zakładu podczas II wojny światowej. Lokal stał się miejscem działań konspiracyjnych. W podłodze głównego pomieszczenia znajdowała się klapa, pod którą kryło się zejście do piwnicy. Z niej można było wyjść na malutkie podwórko, a stamtąd na ul. Piękną. W 1973 roku pracę w zakładzie rozpoczęła Elżbieta Wichrowska, która po przejściu Kowalewskiego na emeryturę w 1983 roku przejęła zakład. W 2013 roku został nakręcony film o tym zakładzie, pt. Okiem warszawskiego fryzjera. Jest to podobno najtańszy zakład w dzielnicy [5].