Przy ul. Targowej #21 znajduje się sześciokondygnacyjna kamienica mieszkalna z oficyną na podwórzu. Jej fasada jest symetryczna, dziewięcioosiowa. Środkowa oś ujęta została w dwa ryzality i półkoliście zaokrąglona. Trzy osie (środkowa, oraz druga i siódma) mają proste balkony. Ostatnia kondygnacja jest lekko cofnięta, a od strony podwórza ma tarasy.

Oficyna jest wąska, dwutraktowa, od południa zakończona ślepą ścianą. Ma pięć kondygnacji, wysuniętą część klatki schodowej oraz wysokie trój- i dwudziałowe okna w skrajnych osiach. Oficyna od wschodu połączona jest z kamienicą ścianą sięgającą czwartej kondygnacji.

W budynku po remoncie znalazło się 28 (36 [4]) mieszkań (39-65 m2) [3]. Te w kamienicy frontowej mają 3.03-3.15 m wysokości, natomiast w oficynie 2.8 m wysokości [2]. Parter kamienicy został przeznaczony na lokale handlowo-usługowe: dwa o większej powierzchni z piwnicą w budynku głównym i dwa mniejsze w oficynie [4].

Ul. Targowa w XIX wieku została przebudowana na wzór bulwaru. Wybrukowano chodniki, ustawiono szpalery klombów oraz donice z kwiatami oraz oświetlono latarniami gazowymi [9]. Powstały też wzdłuż niej eleganckie kamienice.

Nie jest znana dokładna data budowy ani architekt. Przyjmuje się, że pierwsze trzy kondygnacje powstały w 1868 roku [2] lub w 1890 roku. Była to kamienica czynszowa pod ówczesnym adresem ul. Wołowa #45 [8]. Być może należała już wówczas do kupca Michała Erlicha, który nadbudował ją o dwie kondygnacje w latach 1910-1912. Był on właścicielem posesji do 1914 (1916 roku) [2].

Kamienica składała się z budynku frontowego, lewej oficyny, tylnej oficyny i wychodka [13]. Stanowiła zamknięcie widokowe perspektywy dzisiejszej ul. Kijowskiej. Otrzymała neorenesansową elewację w duchu eklektyzmu (secesja łączy się z wieloma stylami neohistorycznymi [9]) oraz dekoracyjne żeliwne wsporniki płyt balkonowych (kamienica posiadała nieduże balkony z ozdobnymi balustradami [9]) [6]. Na elewacji wykorzystano boniowanie [9]. We wnętrzach znalazły się terakotowe posadzki na podestach klatek schodowych oraz żeliwne balustrady [6]. Centralną część dekoracji jednej z klatek schodowych zajmowało panneaux w kształcie czteroliścia mieszczące krajobraz z widocznym na pierwszym planie brzegiem rzeki lub jeziora oraz (nieco w głębi) krzewami i drzewkami. Czteroliść ujmowało obramienie z imitującymi stiuk geometrycznymi listwami oraz rozmieszczonymi na narożach gałązkami błękitnych kwiatów i ornamentalnym motywem wazonów w stylistyce bliskiej formom renesansu. Klatki zostały w 2016 roku zaadaptowane na mieszkanie, a zdobienia nie przetrwały remontu [15].

Posiadała kilkadziesiąt lokali mieszkalnych i kilka lokali usługowych w przyziemiu od ulicy [1]. Na pierwszym piętrze znajdowały się najbardziej eleganckie i przestronne apartamenty, co wywodziło się z koncepcji piano nobile, stosowanej w pałacach. Na wyższych piętrach mieszkania były mniejsze. Parter z dużymi witrynami przeznaczony był na funkcje usługowe i handlowe. Pierwszymi mieszkańcami byli pracownicy Towarzystwa Drogi Żelaznej Nadwiślańskiej [9]. Od podwórza, w części Michaela Szenkera, znajdował się żydowski domy modlitwy [7].

W latach 20-tych XX wieku właścicielem był Boruch Klaperzak, a tuż przed 1939 rokiem działka (ul. Targowa 21/23) należała do Rywki Klaperzak. Figurowała ona jako właścicielka do 1940 roku [2].

W 1945 roku kamienica przeszła na własność miasta [1]. Ponieważ był to relikt epoki burżuazyjnej, pozbywano się secesyjnych dekoracji. Mieszkania dzielono, tworząc z nich mniejsze lokale w których kwaterowani byli robotnicy i chłopi. Kamienica coraz bardziej niszczała [9].

W latach 70-tych XX wieku planowano jej wyburzenie w związku z zamiarami przedłużenia ul. Kijowskiej do Wisły [15].

Kolejna rozbiórka kamienicy była planowana w latach 90-tych XX wieku [14].

W 2002 roku kamienica przeszła z własności Urzędu Dzielnicy Praga-Północ na własność m.st. Warszawy. W październiku 2003 (1991 [15], 1998 [9]) roku z uwagi na zły stan techniczny i projekt poprowadzenia Trasy Świętokrzyskiej na wprost ul. Kijowskiej wykwaterowani zostali wszyscy mieszkańcy [1]. W 2003 (2005 [1]) roku wyburzono lewą i tylną oficynę. Planowano wyburzyć też główny budynek, ale sprzeciw wyraził wojewódzki konserwator zabytków [9]. W 2009 (2003 [2]) roku kamienica została wpisana do rejestru zabytków jako część układu urbanistycznego ul. Targowej [1]. Część okien zamurowano, inne zakryto płytami pilśniowymi. Przechodniów chroniły metalowe siatki [16].

W 2008 roku miasto planowało w wyremontowanej kamienicy urządzić kameralny hotel [1].

2 września 2011 roku w opuszczonej kamienicy miał miejsce pożar [1].

W tracie Euro 2012 na kamienicy umieszczono billboardy reklamujące sportową imprezę [1].

Kamienica była pierwszą na Pradze-Północ, która została sprzedana przez miasto. Na licytacji 27 listopada [11] 2012 roku grunt i budynek kupił deweloper Fenix Group za 1.88 mln zł [1]. Kamienica znalazła się bezpośrednio nad linią metra [14]. Kupujący musiał wyrazić zgodę, że na budynku znajdą się urządzenia pomiarowe [11].

20 marca 2014 (2013 [1]) roku na elewacji kamienicy przy ulicy Targowej 21 powstała instalacja Dekonstrukcja autorstwa Mateusza Dąbrowskiego. Nawiązuje do metalowych konstrukcji na złomowisku, które poddawane są procesowi recyclingu [5]. Był to pierwszy artcover w Polsce, nawiązujący do siatek ochronnych stosowanych podczas remontów [1].

Remont rozpoczął się w grudniu 2016 roku [4]. Jego koszty wyniosły ok. 10 mln zł [10]. Budynek został wzmocniony konstrukcyjnie, wymieniono dach, odrestaurowano elewacje i dekoracje sztukatorskie [9]. Drzwi do lokali wykonano na podstawie oryginalnych wzorców. Odnawiając wnętrza wykorzystano wyroby z niewielkich manufaktur kafli z Francji, Niemiec i Polski, w których został zachowany dawny sposób wyrobu. W środku powstały małe mieszkania dwupokojowe, a na ostatniej kondygnacji mieszkania z tarasami. Zamontowano nowoczesne windy [2]. Wykonana została nadbudowa o jedną kondygnację, odtworzono też oficynę z tyłu [4]. Budynek oddano do użytku w III kwartale 2018 roku [3].