Sheraton Grand Warsaw (Sheraton Plaza, Sheraton Warsaw Hotel, ul. Prusa #2) to pięciogwiazdkowy hotel, który ma siedem kondygnacji nadziemnych i trzy kondygnacje podziemne. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 39000 m2 [12]. Dysponuje parkingiem podziemnym na 129 miejsc. Przed hotelem można również zaparkować autokar [32]. Jest jednym z czterech hoteli sieci Sheraton w Polsce (pozostałe mieszczą się w Sopocie, Poznaniu i Krakowie) [13].

Bryła budynku jest dynamiczna z wykuszami, gzymsami, koroną otaczającą szczyt narożnika, do tego szklana elewacja wzdłuż ul. Prusa [11]. Budynek od pl. Trzech Krzyży ma charakterystyczną półokrągłą fasadę. Na parterze hotelu znajduje się lobby, z którego przechodzi się do części restauracyjnej oraz butików z lewej strony oraz do recepcji, szatni i sal konferencyjnych z prawej [32]. W lobby znajduje się tzw. Gathering Table, gdzie są dźwiękoszczelne przestrzenie sprzyjające prywatnej atmosferze, gniazdka i lampki [20]. Przestrzeń wspólną wykończono w kolorach bieli i brązu, zdobią je kryształowe żyrandole, marmury, fotele i świeże kwiaty w wazonach. Obok hallu głównego znajdują się cztery windy, w tym jedna zarezerwowana do obsługi gości konferencyjnych, poruszająca się między podziemnym garażem i piętrem +1. Na poziomie -1 znajduje się strefa Wellness [32] z nowoczesną siłownią, salą do zajęć gimnastycznych, trzema salami do masażu, sauną i łaźnią parową, a także pokojami wypoczynkowymi [20]. Na poziomie +1 znajduje się druga część centrum konferencyjnego, a piętra od drugiego do szóstego zajmują pokoje [32].

W Sheratonie nocowali m.in. Król Szwecji Karol XVI Gustaw z małżonką, królowa Hiszpanii Zofia, król Norwegii Harald V Glucksburg z małżonką [28], królowa Jordanii Rania [25], rodziny królewskie z Malezji, Japonii, Holandii, Belgii [11], Kataru i Arabii Saudyjskiej [25]. Byli tu Catherine Deneuve, Sophia Loren, Jane Seymour, Steven Segal, Morgan Freeman, Patrick Swayze, Jose Carreras, Jose Cura [28], Dalajlama, Pamela Anderson, Moby, Al Gore, Tony Blair [11], Madeleine Albright, Joe Cocker, Shaggy [29], Shinzo Abe, John F. Kerry, Condoleezza Rice, Jose Manuel Barroso, Emmanuelle Seigner, Carolina Herrera, Mark Webber, Felix Baumgartner, Ryszard Horowitz, Shakin Stevens czy Garri Kasparow [25]. Z Polaków w hotelu zatrzymywali się Lech Wałęsa, Grzegorz Markowski czy Andrzej Piaseczny [29].

Kręcono tu m.in. film Kilerów Dwóch [34].

Pokoje

Hotel posiada 350 pokoi (w tym 267 w skrzydle głównym) [13]: Classic, Deluxe, Family, Club, Apartament Club Junior, Apartament Club Deluxe, Apartament Club Executive, Apartament Prezydencki [31]. Po remoncie pokoje otrzymały nowy wystrój, zaprojektowany przez Alexa Kravetza. Pojawiły się w nich zestawy sypialniane Sheraton Signature Sleep Experience wraz z wyprodukowanym specjalnie dla tej sieci łóżkiem, eliminującym wszelkie punkty ucisku. W każdym pokoju jest otwierane okno [19], zestaw do przygotowywania kawy i herbaty, deska do prasowania i żelazko, sejf, biurko, duży telewizor, a w łazienkach kosmetyki, szlafrok i suszarka do włosów [31]. Pokoje wykończono w stonowanej kolorystyce (biel, beże, brązy, błękity) [32].

Największy i najbardziej luksusowy jest Apartament Prezydencki o powierzchni 160 (173 [32]) m2, zaprojektowany przez Keitha Wrighta. Olbrzymi salon w jesiennych odcieniach brązu i beżu został podzielony na kącik wypoczynkowy, jadalny, miejsce do oglądania telewizji i kącik biblioteczny z wygodnym biurkiem i stylowym fotelem. W apartamencie jest osobna kuchnia i dwie sypialnie, w tym jedna z garderobą. Przy każdej jest łazienka, jest też trzecia dodatkowa łazienka dla gości. Łazienka przy głównej sypialni to pokój kąpielowy, wyposażony zarówno w wannę, jak i kabinę prysznicową. Wykorzystano w niej marmurowe okładziny, granitowe blaty i kryształowe lustra [28]. Oryginalną dekoracją są grafiki polskiego artysty, nawiązujące do historii hotelu [32].

Część biznesowa

Ostatnie, szóste piętro hotelu to piętro klubowe, które nie jest dostępne dla wszystkich gości. Znajduje się tu 60 pokoi o podwyższonym standardzie, prywatna recepcja, a także dostęp do Sheraton Club Lounge, w którym można urządzić spotkanie służbowe, zjeść śniadanie, a wieczorem uraczyć się drinkiem. Przewidziano wygodne miejsca do pracy ze stanowiskami komputerowymi, skanerem i drukarką. Można zorganizować tu kameralny event na maksymalnie 20 uczestników [32].

Centrum konferencyjne liczy 1200 m2 powierzchni [32] i dysponuje jedenastoma salami konferencyjnymi [20]. Za ich projekt jak i dobór wyposażenia odpowiedzialna była Anita Rosato. Paletę nasyconych śliwek i intensywnych czerwieni podkreślono kolorami miodu i szafranu. Na podłodze znajduje się dywan, którego wzór został specjalnie zaprojektowany dla hotelu. Rozmieszczono też dzieła sztuki [18]. Największą jest znajdująca się na parterze Sala Balowa o powierzchni 500 m2 i wysokości 4.9 metra, która mieści 500 osób [32]. Dwie ze ścian są półokrągłe. Nowoczesne oświetlenie ledowe połączono ze sztukaterią oraz kryształowymi żyrandolami. Istnieje możliwość wprowadzenia do wnętrza większych obiektów, np. samochodów pokazowych. Salę można podzielić na pięć mniejszych przestrzeni. Sala Balowa, podobnie jak sąsiednia sala Amsterdam, nie ma dostępu do światła dziennego. Na parterze znajdują się jeszcze dwie sale konferencyjne, mieszczące po 35 osób. Na pierwszym piętrze znajduje się siedem kolejnych sal konferencyjnych, noszących nazwy europejskich stolic. Najmniejsze z nich to Paryż i Rzym (55 m2), największa Londyn (mieści 100 osób). Do wszystkich sal konferencyjnych dojeżdża winda towarowa, którą można transportować większe elementy z garażu. Przerwy kawowe można zorganizować zarówno w przestronnym foyer na I piętrze, jak i w samych salach lub w restauracji brunchowej [32].

Sheraton dysponuje 1700 m2 nowoczesnej powierzchni biurowej do wynajęcia w Sheraton Plaza. W budynku dostępne są biura coworkingowe i serwisowane, a wynajmujący mogą korzystać z infrastruktury hotelu [16].

Pierwszym szefem kuchni Sheratona był Kurt Scheller, jeden z pierwszych w Polsce kucharzy celebrytów, a po nim szefem kuchni został Marcin Sasin [21]. Na I piętrze znajduje się bufet Mezzano, który posiada oddzielną kuchnię (dawniej w hotelu funkcjonowała restauracja śniadaniowa The Olive [32]). Na co dzień obsługuje śniadania i zamówienia gości hotelowych w ramach serwisu pokojowego. Możliwe jest tu również zorganizowanie eventu na 120 osób [23]. Jest też Lobby Bar od strony pl. Trzech Krzyży, przestrzeń do spotkań przy aromatycznej kawie lub koktajlu [32].

InAzia

Początkowo w tym miejscu mieściła się restauracja The Oriental, która w 2013 roku przeszła remont [21] i nowej restauracji nadano nazwę inAzia [29]. Wnętrza utrzymano w klimacie orientalnym, w ciepłych odcieniach brązu, żółci i pomarańczy [32]. Poprzez wewnętrzne okna można podziwiać mistrzów przy pracy [20]. Zewnętrznych okien nie ma, a delikatne oświetlenie sprzyja intymnym rozmowom, wyciszeniu i degustacji dań kuchni azjatyckiej. Istnieje możliwość wynajęcia VIP Room (na 8 osób), oddzielonego przesuwnymi drzwiami, tzw. Japanese Shoji Screens [32]. Ostatnia modernizacja miała miejsce w 2019 roku. Według rankingu Tripadvisor to najlepsza azjatycka restauracja w stolicy [21].

Cucina Mia

W hotelu działała przez blisko dwie dekady amerykańska restauracja i bar SomePlaceElse [11]. Było to miejsce spotkań w swobodniejszej atmosferze, zarówno w porze lunchu, jak i wieczorem. Lokal był w pełni dostosowany do imprez, wyposażony w dobrej klasy nagłośnienie, sześć monitorów, które można wykorzystać podczas eventu i duży ekran w sam raz dla kibiców. W rogu przygotowane było podium dla DJ-a lub wokalisty. W SomePlace Else mieściło się około 100 osób, było też połączenie z ogródkiem letnim, wychodzącym na Plac Trzech Krzyży [32]. Początkowo było to popularne miejsce, po liftingu w 2003 roku utracił niestety swój klimat, również oferta przestała być atrakcyjna [27].

Po modernizacji został zastąpiony przez włoską restaurację Cucina Mia [11]. Atmosferę podkreśla w niej mozaika zieleni, czerwieni i beżu, a charakteru nadaje nowoczesny mural lokalnej artystki Agaty Czeremuszkin-Chrut. Podawane są tu proste, tradycyjne, włoskie dania [20]. Cucina Mia słynie z baru z kilkoma rodzajami mozzarelli i czwartkowych wieczorów Aperitivo [25]. Jest tu też tzw. Gathering Table, przy którym goście mogą się spotkać w czasie wolnym [21].

Chefs Table

W kuchni Schellera mieściła się najmniejsza restauracja Warszawy. Był to właściwie jeden stolik obsługiwany przez szefa kuchni hotelu. Jedli tu m.in. Mark Zuckerberg, muzycy zespołu Metallica, Władimir Putin [11] czy Aleksander Kwaśniewski [25]. Obecnie goście mogą podziwiać pracę kucharzy przez weneckie okno w specjalnym pomieszczeniu na sześć osób na zapleczu kuchni, a menu jest układane specjalnie dla nich [32].

Na fasadzie budynku znajduje się tablica upamiętniająca Ładysława Buczyńskiego, która zastąpiła istniejący wcześniej pomnik. Określenie „bojownik Gwardii Ludowej” na nowej tablicy zastąpiono zwrotem „bojownik polskiego ruchu oporu” [13]. Tym samym jest na niej napis: "W tym miejscu 17 stycznia 1943 roku poległ w walce z hitlerowskim okupantem bojownik polskiego ruchu oporu Ładysław Buczyński pseudonim Kazik Dębiak ur. 18.11.1919 r.".

Druga z tablic na elewacji upamiętnia otwarcie hotelu przez prezydenta Warszawy Marcina Święcickiego.

Posesja była zabudowana od strony ul. Wiejskiej co najmniej w połowie XVIII wieku. Oprócz budynku bezpośrednio przy ulicy, był też nieco cofnięty budynek na planie litery L.

Od I połowy XIX wieku na posesji znajdowały się dwie kamienice, przy ul. Wiejskiej 18 i pl. Trzech Krzyży 2 [8].

W okresie międzywojennym wzdłuż południowej granicy posesji przebito ul. Prusa [8].

Kamienice zostały rozebrane w związku z budową gmachu Riunione Adriatica di Siciurta (ul. pl. Trzech Krzyży 2 róg Prusa 2/4/6/8). Cegły z rozbiórki budynków zostały wykorzystane do budowy Domu Oświaty i Kultury na Kole [8]. Budowa gmachu włoskiego towarzystwa ubezpieczeniowego zakończyła się w 1938 roku. Był to wielki modernistyczny budynek o pięciu piętrach i elewacjach wykończonych płytami piaskowca. Na elewacji utrzymano rytm półkolistych balkonów i gładkich partii murów [4]. Budynek, uważany za największy w stolicy dom mieszkalny, miał szklaną elewację oraz purpurowy neon. Na szczycie umieszczono rzeźbę kamiennego gryfa. Szeroka brama wjazdowa prowadziła do wewnętrznych przejść i klatek schodowych [30]. Projektantem był specjalista od architektury luksusowej Edward Eber [4]. Prace żelazno-metalowe wykonała firma B. Szpiro, a prace stolarskie firma Mechaniczne Warsztaty Stolarskie L. Łuczyniec i L. Sobański [30].

Wzdłuż ul. Prusa mieściło się pięć skrzydeł mieszkalnych, każde wielkości sporej kamienicy, połączonych zygzakiem [4]. W budynku znalazło się osiem wind. Dostępne były podwójne urządzenia pralnicze, instalacja elektryczna, a wspólna ekranowa antena radiowa Siemensa zapewniała sieć radiową w mieszkaniach bez trzasków. Nowocześnie wykończono łazienki [4]. Mieszkania miały różnorodny metraż, od małych po ogromne apartamenty. Zastosowano izolację akustyczną między lokalami. Powietrze w mieszkaniach było filtrowane i ogrzewane przez filtr oliwny. Wyjątkowo pieczołowicie zaprojektowano kawalerki. Dostępne były przestronne szafy wnękowe, miniaturowe kuchnie i luksusowe łazienki. Korytarze były szerokie i pełne światła, gdzie użyto ciemnej glazury oraz lastrico na posadzkach, które wygłuszono gumowymi chodnikami [30].

Kompleks posiadał trzy podwórza. Pod każdym z nich wygospodarowano przestrzeń, kolejno pod kino, teatr oraz garaż. W teatrze scena była widoczna z najdalszego miejsca, a dwa smukłe filary podtrzymywały strop. Wewnątrz umieszczono wygodne fotele i przejścia, doprowadzono wyloty wentylacyjne i ogrzewnicze, tworząc nowoczesne wnętrze teatralne. Pojawiła się też część w stylu francuskiego kasyna, umożliwiająca dancingi. Również garaż był ogrzewany i wentylowany [30].

Wśród sklepów była kwiaciarnia Marii Zielińskiej, perfumeria Marii Zgliczyńskiej, sklep papierniczy i sklep z odzieżą damską Seniorita należący do Ewy Habdykowskiej, nastawiony na bogate panie z korpusu dyplomatycznego [30].

Był tu też Salonik Fuchsa, czyli sklep z czekoladą Fuchsa połączony z małą kawiarenką prowadzoną przez wdowę po adwokacie Dzierżanowskim [4]. Przez sklep utrzymany w charakterze modernistycznym wchodziło się do kawiarni złożonej z dwóch pomieszczeń: pierwszy był nieduży gabinet, a za nim większa salka. Wewnątrz znajdowały się miękkie, kolorowe meble i dyskretne oświetlenie pośrednie [30]. Projektantem wnętrza był architekt Karol Siciński. W kawiarni były dostępne gazety polskie i zagraniczne, a czekoladę podawano w stylizowanych filiżankach [4].

Kino Napoleon

W styczniu (marcu [10]) 1939 roku w podziemiach gmachu rozpoczęło działalność Kino Napoleon [1]. Było to ostatnie przedwojenne kino [10], uważane wówczas za najbardziej luksusowe i supernowoczesne [3]. Znajdowała się w nim bezpłatna szatnia dla widzów, bufet w holu z dobrą czarną kawą, "domyci bileterzy" oraz woźni w skrojonych bez zarzutu mundurach [4]. Ściany w poczekalni były stonowane, a w sali kinowej (z balkonem i ogromnym ekranem [1]) otrzymały rzadko spotykaną fakturę. Fotele kinowe miały czerwone obicia [4].

W czasie okupacji dom w dużej części zajęli Niemcy [4]. Starych lokatorów nie wyrzucono jednak od razu. Mieszkał tu m.in. dawny poseł na Sejm Roman Knoll. Dozorcą był Jan Kujawski, a administratorem adwokat Bełżecki [4].

Kino zostało przekształcone w kino tylko dla Niemców o nazwie Apollo (nie miało nic wspólnego z przedwojennym kinem Apollo przy ul. Marszałkowskiej 104 [2]) [1]. Polska Ludowa Akcja Niepodległościowa już w grudniu 1939 roku przeprowadziła akcję antykinową, wrzucając do środka gazy łzawiące. Większość widzów, w tym wielu oficerów niemieckich, była zmuszona w popłochu opuścić lokal [5].

Swoich bywalców miała kawiarenka Pod Palmą prowadzona przez Grotkiego (byłego wydawcę Gazety Wieczornej we Lwowie) oraz mała, wytworna restauracyjka Zakątek, prowadzona przez Rosjankę Karłowiczowę. Obok kina otwarto Café bar Frascati z kruchymi ciastkami, parówkami na gorąco z chrzanem czy gorzałką [4]. Seniorita działała do 1943 roku jako fikcyjna własność korespondenta włoskiego Alceo Valcini. Czternaście razy odmówiono niejakiemu Ulczokowi, przedstawicielowi niemieckiego Amtu, który chciał ją przejąć. Oprócz podstawowej działalności w podziemiu pełniła funkcję klubu dyskusyjnego. Przez tylny pokój sklepowy przewijali się poeci i pisarze jak Tadeusz Holender, Stefan Otwinowski, Stanisław Rogowski. Bywały literatki Hoffmanowa czy Maria Wrzesińska-Kruczkowska, aktor Tadeusz Koński i aktorka Tola Koronkiewicz [4].

17 stycznia 1943 roku bojowcy komunistycznej Gwardii Ludowej podjęli próbę zamachów bombowych na trzy kina tylko dla Niemców [1]. W kinie Apollo akcję przeprowadzili "Kazik Dębiak" (Ładysław Buczyński) oraz "Pietrek" (Mirosław Krajewski) [6]. Po zakupie biletu pierwszy z nich wszedł na salę kinową i położył walizkę z ładunkiem na jednym z foteli. Gdy powrócił do holu, wzbudził jednak podejrzenia żandarmów. Ponieważ miał odciętą drogę ucieczki, popełnił samobójstwo [1]. Był to jedyny udany zamach tego dnia [6].

22 maja 1943 roku około godziny 7:30 rano u wylotu ul. Prusa przeprowadzono zamach na oficera Gestapo Ewalda Lange, który wykonał Jerzy Zapadko ps. Mirski. Ubezpieczał go Kazimierz Kardaś ps. Orkan, który wkroczył do akcji gdy Mirskiemu zaciął się pistolet VIS i musiał wyciągnąć drugą broń, Colta. W międzyczasie Józef Pepłowski ps. Jurek TK wystrzelił w powietrze serię ze STEN-a, a dwudziestu przebywających przed kinem Apollo żołnierzy Wehrmachtu padło na ziemię. Uczestnicy akcji odjechali bez strat własnych. Likwidacja Langego trwała około 30 sekund [9]

Gmach dotrwał do 2 września 1944 roku. Tego dnia trafiły w niego niemieckie bomby lotnicze. Spore fragmenty murów runęły, a wnętrza zostały zupełnie wypalone, jednak konstrukcja wytrzymała [4].

Po wojnie uznano, że budynek nadaje się do odbudowy, jednak nigdy jednak do niej nie doszło. Ruiny usunięto wiosną 1954 roku [4].

Przez wiele lat był tu skwer z zagajnikiem [11]. W miejscu zniszczonego budynku ustawiono kamień z tablicą upamiętniającą Ładysława Buczyńskiego [13].

W 1992 roku austriacki inwestor zorganizował zamknięty konkurs na projekt hotelu, w którym wybrał pracę zespołu Tadeusza Spychały (z pracownia Spychała & Partnerzy [12]) oraz Piotra Szaroszyka (pracownia Szaroszyk & Rycerski Architekci [12]) [11]. Współpracowali z nimi architekci Herbert Swoboda i Grzegorz Kepler [33]. Wymogiem konserwatorskim była budowa niskiego łącznika pomiędzy biurowcem a oficyną Instytutu Głuchoniemych [14].

Budowę poprzedzały protesty ekologów, którzy bronili zagajnika przed wycinką, a na szklaną elewację narzekali mieszkańcy bloku po drugiej stronie ulicy, bo nie mogli się przyzwyczaić do tego, że w szybach odbijają się ich mieszkania i można zajrzeć do sąsiada [11].

Budowa zaczęła się w 1994 roku, a hotel zaczął działać jesienią 1996 roku [11]. Generalnym wykonawcą inwestycji była firma PORR [12]. Za projekt wnętrz odpowiadał Bent, Severin & Associałes z San Francisco, a układ funkcjonalny przygotował Alan Lap/Jus z Nowego Jorku [33]. Soft opening, kiedy hotel przyjął pierwszych gości, odbył się 7 maja 1996 roku, a 22 września 1996 roku odbyło się oficjalne otwarcie. Był to pierwszy hotel Sheraton w Polsce [21].

Najdroższe pokoje kosztowały początkowo około 300 dolarów za noc, a w cenie było prasowanie trzech sztuk odzieży, czyszczenie obuwia, śniadania, wieczorne koktajle i przekąski, korzystanie z faksu, kopiarek i drukarek [11]. Początkowo na szóstym piętrze mieścił się mieścił się właściwie drugi hotel, który miał swoją recepcję, osobną restaurację i obsługę kamerdynera. Po jakimś czasie szóste piętro zmieniło się w Piętro Club [25].

W 1999 roku w hotelu odbywało się trzydniowe spotkanie pierwszych dam organizowane przez Jolantę Kwaśniewską, w którym wzięły udział m.in. królowe Szwecji, Belgi i Hiszpanii. Całość koordynowała żona pierwszego dyrektora hotelu Gerta Bauera [25].

11 stycznia 2001 roku Maciej Płażyński, Andrzej Olechowski i Donald Tusk założyli tu Platformę Obywatelską [11].

We wrześniu 2004 roku pięciogwiazdkowy Sheraton przegrał spór o jedną gwiazdkę w wojewódzkim sądzie administracyjnym. Wynikało to ze zmiany przepisów w 2001 roku, które wymagały w hotelu tej klasy basenu. Jeszcze przed ogłoszeniem wyroku zniesiono ten wymóg, jednak zapadł wyrok niekorzystny dla hotelu. Ten wniósł do urzędu o ponowną klasyfikację, otrzymując z powrotem pięć gwiazdek [26].

Hotel stanowił tymczasową siedzibę szeregu ambasad: Kuwejtu (2003), Luksemburga (2007), Kataru (2008) i Zjednoczonych Emiratów Arabskich (2009) [13].

Podczas wizyty szwedzkiego króla Karola XVI Gustawa w 2011 roku okazało się, że na oficjalne przyjęcia szwedzka rodzina królewska zabiera ze sobą własną zastawę, sztućce i kwiaty. Po uroczystym posiłku król podziękował osobiście każdemu z pracowników [11].

Gdy w 2011 roku w hotelu odbyła się gala rozdania nagród Buzdygany dla ludzi zasłużonych dla polskiej obronności, ustawiono przed budynkiem samolot szkoleniowy Orlik [11].

Przez wiele lat w Sheratonie odbywały się zjazdy Polskiego Związku Piłki Nożnej. W 2012 roku został tu wybrany na szefa PZPN Zbigniew Boniek [11].

W listopadzie 2015 roku hotel został sprzedany przez Host Hotels & Resorts konsorcjum Benson Elliot, Walton Street Capital i Algonquin. Była to część większej transakcji obejmującej osiem obiektów w Europie za kwotę 420 mln euro [24].

W latach 2016-2021 hotel przechodził kilka remontów [21]. Pokoje zostały odnowione w latach 2016-2018 [11] pod okiem londyńskiego architekta wnętrz Alexa Kravetza [21]. Obecny kształt części wspólnych zaprojektowało londyńskie biuro projektowe Goddard & Littlefair. W 2019 roku odbył się remont lobby i trzech restauracji. Ciemne marmury zostały zastąpione cieplejszymi materiałami wykończeniowymi i drewnem [11]. Prace przeprowadziła Grupa Reesco. Obejmowały demontaż i usunięcie wcześniejszego wystroju, w tym posadzek i ścian działowych, przebudowę lobby hotelu z restauracjami oraz piętra +1 z częściami wspólnymi, gdzie powstał nowy bufet z kuchnią. Wymieniono instalacje gaśnicze, wentylacyjne i grzewczo-chłodnicze. Główne wejście zyskało nowe drzwi wraz z przeszkleniami. Jedynym niezmienionym elementem w lobby pozostały windy. Reesco wykonano też dostosowanie 175 pokoi, 29 apartamentów i apartamentu prezydenckiego oraz Salonu Sheraton Club do nowego designu [23]. Podczas uroczystego ponownego otwarcia 4 grudnia 2019 roku ogłoszono, że hotel otrzymał status Grand [21]. Za nowy koncept architektoniczny sali balowej, foyer i sal konferencyjnych odpowiedzialna była architektka Anita Rosato [18]. Jako ostatnia remont w 2021 roku przeszła siłownia [11].

W planach jest przebudowa skrzydła hotelu od pl. Trzech Krzyży, które ma zostać rozbudowane i przesłonięte dużym przeszkleniem [11].