Willa Bolesława Pietrusińskiego (ul. Tykocińska #15) to zabytkowy dom [1] w stylu neobarokowym [2]. To ostatni budynek w tej dzielnicy pamiętający czasy, gdy ul. Tykocińską nazywano Marszałkowską Targówka [2]. Budynek jest murowany, podpiwniczony, zlokalizowany na działce o powierzchni 1680 m2. Pomieszczenia użytkowe rozmieszczone są na czterech kondygnacjach (z czego dwie kondygnacje ukryte są na poddaszu, między którymi prowadzą kręcone schody) [9]. Ma on rzut litery L [12]. Architekt i pierwszy właściciel zwieńczył fasadę zwieńczył wysokim szczytem z kartuszem, w którym umieścił swoje inicjały i rok budowy willi [5]. Jest to jedyny budynek na Targówku Mieszkaniowym wpisany do wojewódzkiego rejestru zabytków [7].

Przed budynkiem znajdował się ogród z placem zabaw. Pośrodku znajdowała się piaskownica otoczona ławkami, dookoła umieszczono wysokie huśtawki typu ważka. Pośrodku znajdowała się zabytkowa ortogonalna marmurowa fontanna [12].

Były tu kręcone sceny do filmu „Nie ma róży bez ognia” z 1974 roku. Willa zagrała też w filmie "Dyrygent" z 1979 roku [3].

Pierwotnie ul. Tykocińska nosiła nazwę Julianówka i była drogą przechodzącą przez kolonię o tej samej nazwie, która wywodziła się od imienia właścicielki, Julii (Julianny) z Krauzów Wiśniewskiej- Gradeckiej-Krzeszewskiej. Była to typowa posiadłość ziemska, z czasem rozparcelowana na mniejsze działki [15]. Teren, na którym stoi willa, należał do folwarku Prackich. Tzw. Pracówkę kupił w 1913 roku Szymon Eisenberg, a następnie Pinkus Pracowity. W 1930 roku parcela przy Tykocińskiej przeszła w ręce Bolesława Pietrusińskiego [10] za 900 dolarów [11].

Po przyłączeniu Targówka do Warszawy ulicę przemianowano na Julianowską. Obecna nazwa po raz pierwszy pojawiła się w 1920 roku [15]. Jej bieg uregulowano w latach 20-tych XX wieku. Była wtedy jedną z głównych ulic, a oświetlona przez latarnie gazowe i wyłożona klinkierem stanowiła "deptak" dla nowych mieszkańców [4].

Budynek został wzniesiony w 1930 roku. Mieszkał i pracował w niej jej projektant architekt Bolesław Pietrusiński [1].

Willa przetrwała II wojnę światową bez większych zniszczeń. Tuż po niej była siedzibą komitetu Polskiej Partii Robotniczej [2].

Kiedy w latach 70-tych XX wieku trwała wielka budowa okolicznych blokowisk, willa nie została naruszona (podobno ze względu na zasługi właściciela przy odbudowie miasta [15]). W tym czasie mieściło się w niej przedszkole i ZUS [2]. Przedszkole było powszechnie dostępne [3]. Wraz z budową blokowisk, ul. Tykocińską znacznie skrócono, zachowując jedynie fragment jej środkowego odcinka [15].

Przedszkole funkcjonowało do początku lat 90-tych XX wieku. Przez wiele lat mieszkała tu również starsza pani [6] Pani Zosia, druga żona Pietrusinskiego [3]. Gdy jej zabrakło [6], dom przeszedł w ręce jedenaściorga spadkobierców [2] został opuszczony [5]. Budynek zaczął podupadać. Pojawili się złomiarze, kradnący w biały dzień dachówki. W środku urządzano libacje.

Spadkobiercy starali się o zburzenie willi i sprzedaż gruntu pod zabudowę, jednak w 2009 roku obiekt został wpisany do rejestru zabytków (numer A-925) [2].

W 2012 roku willę kupiła spółka Grudnik Nieruchomości, wyremontowała ją (w 2014 roku [14]) i wystawiła na sprzedaż za 5 mln zł. Zachowano oryginalne drewniane okna i drzwi, wymieniono dach, naprawiono ściany i wszystkie wnętrza (hol, salon, pokój, gabinet, łazienkę z WC i kuchnię, na piętrze cztery sypialnie, dwie garderoby, widną łazienkę z WC oraz dwa niezależne pokoje ze skosami, holem, łazienką, WC na poddaszu). Ponieważ brakowało kupców, cena spadła co najmniej do 1.6 mln zł [2]. Sprzedaż udała się w 2016 roku [4]. Wnętrze willi zostało podzielone na kilka osobnych pomieszczeń, które można wynająć lub kupić [13], przykładowo 26 m2 w suterenie za 64 tys. zł, a największe mieszkanie na parterze (67 m2) za 670 tys. zł [14].