Teatr Rampa mieści się przy ul. Kołowej #20 i podlega pod Urząd Miasta St. Warszawa [2].

Usadowienie budynku nawiązuje do założeń barokowych. Pałacowy korpus główny poprzedzono obszernym dziedzińcem (planowany pl. Horodelski, obecnie Park Wiecha), ujętym po bokach oficynami (planowane pierwotnie kino, budynek administracyjny i dom handlowy), urządzając na tyłach ogród (obecnie ośrodek sportowy). Gmach zamykał oś obsadzonej drzewami ul. Remiszewskiej, która miała połączyć założenie z ul. Radzymińską [4].

Budynek powstał jako Dom Kultury Targówek. O jego budowie Kazimierz Karabasz nakręcił w 1956 roku film Gdzie diabeł mówi dobranoc. Jest to jeden z tzw. czarnych reportaży, pokazujących ciemne strony polskiej rzeczywistości [1] i przedłużającą się inwestycję.

Nie wiadomo kiedy pojawiła się miejska legenda, że budynek jest stacją metra głębokiego. Może to wynikać ze zbieżności momentu rozpoczęcia budowy obu inwestycji [27]. Linia podziemnej kolejki została wytyczona jednak w kierunku Targówka Fabrycznego [1]. Mit był potęgowany do tego stopnia, że twierdzono, że podziemna stacja pod teatrem istnieje, ale nie zdołano jej połączyć z tunelem [27].

Architektura

Budynek zaprojektowano w czasie realizmu socjalistycznego. Projekt wraz z założeniem urbanistycznym przygotowali Zenon Buczkowski, Zbigniew Pawlak i Zbigniew Zagrodzki. W koncepcji wyraźnie widać inspirację klasycyzmem petersburskim (Teatr Aleksandryjski) i rodzimym (Biblioteka Raczyńskich w Poznaniu) [1]. Kubatura wynosi 21 000 m3 [4].

Bryła budynku przypomina też Filharmonię Pomorską w Bydgoszczy, wybudowaną w latach 1954-1958 [32].

Zbudowany na rzucie prostokąta czterokondygnacyjny budynek ma siedmioosiową fasadę od strony parku [22]. Jest z obu stron ograniczony narożnymi alkierzami, a część centralną tworzą trzy pary drzwi oraz dwa okna w skrajnych osiach. Loggia nad wejściem na pierwszym piętrze to również pięcioosiowy, kolumnowy portyk wgłębny (na dwie kondygnacje). Miała pełnić funkcję trybuny dla mówców w czasie zgromadzeń ludowych [4]. Kolumnadę tworzy pięć par kolumn, umieszczonych na ich przedłużeniu ryzalitów oraz wypełniających przestrzeń porte-fenetrów [22]. Środkowa partia, w której mieści się sala teatralna, została podniesiona ponad korpus budynku. Na wysokości zwieńczenia bocznych alkierzy znajduje się tralkowa balustrada, a za nią kolejna kondygnacja z niewielkimi oknami. Wieńczy ją wąski tympanon z symboliką nawiązującą do sztuki [4].

Do teatru prowadzą trzy wejścia: wejście główne od parku, wejście od parkingu do Przestrzeni Eksperymentalnej oraz wejście do Klubu Tragediowego od ul. Kołowej [24]. Nad drzwiami wejściowymi znajdują się rzeźbione w drewnie dwie maski. Na elewacjach bocznych dziewięć osi okien jest oddzielonych ryzalitami, a głębokie ościeżnice na poziomie pierwszego piętra ograniczone są balustradą tralkową. Okna na parterze zdobią kraty z inicjałami TNT (Teatr na Targówku). Od północy i zachodu na tyłach teatru znajduje się parking, z tyłu są też wydłużone jednokondygnacyjne dobudówki.

Wnętrze

Wnętrza korespondują z surowym i monumentalnym wyrazem architektonicznym elewacji i odznaczają się prostotą, symetrią i logiką struktury [1]. Teatr zajmuje cały budynek. Przez wejście główne wchodzi się do przedsionka z kasą, dalej do wspartego na sześciu marmurowych kolumnach foyer z lustrzanymi ścianami, gdzie mieszczą się także szatnie i bufet dla publiczności [22]. W obiekcie są dwie ogólnodostępne szatnie na parterze (lewa dla Sceny Kameralnej, obie dla Sceny Dużej) [24]. Stąd prowadzi wejście do położonej na parterze [22] i liczącej 120 (150 [22]) [26] miejsc Sceny Kameralnej teatru [22]. Podobnie jak scena główna ma kaskadowo umieszczone składane fotele. Wnętrza są w kolorze butelkowo-zielonym.

Z obszernego i jasnego foyer pierwszego piętra przechodzi się na widownię, która składa się z parteru i niewielkiego balkonu [22]. Scena Duża ma 309 miejsc [26], znajduje się na I piętrze budynku i posiada dwa wejścia od foyer I piętra (strona A i strona B), dwa wejścia od strony lóż (Loża A, Loża B) i dwa wejścia od balkonu [24]. Ściany sali są wyłożone brązową boazerią, wyżej pokrywa je tkanina w dyskretny wzór. Nad widownią znajduje się biały plafon z kolistym wgłębieniem na żyrandol [22]. Mimo dokonanych remontów i adaptacji we wnętrzu budynku zachował się spójny charakter westybulu i foyer, będących świadectwem pierwotnej koncepcji wystroju wnętrz [1].

Scena o dwu kieszeniach służących za magazyn dekoracji ma 10.5 m głębokości, 17.75 m szerokości i 8.15 m wysokości. Wymiary otworu sceny to 9.25 x 4.85 m. Przykryty wąski kanał nie wychodzi poza granice otworu sceny. Z widowni można wejść na proscenium po znajdujących się po obydwu stronach schodkach. Bardzo niskie podscenie służy za podręczny magazyn [22].

Klub Tragediowy to kameralne wnętrze z małą sceną i klubową atmosferą [26] pod kameralne przedstawienia, stand-upy, imprezy, recitale, koncerty, spotkania, szkolenia. Umożliwia teatralne lub kawiarniane ustawienie widowni dla 60 osób [8]. Scena Eksperymentalna wyposażona w całościenne lustra jest wykorzystywana do przeprowadzenia interaktywnych warsztatów i aktywnych szkoleń [26].

Pomieszczenia teatru są dość duże i wygodne. Są trzy garderoby damskie i trzy męskie, każda na jedenaście stanowisk. W gmachu są pracownie krawieckie (damska i męska), rekwizytornia i magazyn rekwizytów, pokój maszynistów, stolarnia połączona ze ślusarnią i tapicernią, malarnia, perukarnia, pracownia elektrotechniczna, magazyn kostiumów zajmujący całą najwyższą kondygnację budynku. Na wysokości balkonu widowni mieszczą się kabiny: elektryka z nastawnią SPE (Spółdzielnia Przyrządów Elektrycznych), akustyka oraz ich pracownia. Ponadto w teatrze znajdują się biura i pokój lekarski [22]. Na pierwszym piętrze znajduje się teatralny bufet [26], działa też Cafe Rampa, klimatyczna kawiarnia przy Scenie Kameralnej z otwartym tarasem na zewnątrz [8].

Repertuar

W repertuarze Teatru Rampa do 2024 roku znalazło się ponad 550 tytułów spektakli i wydarzeń artystycznych. Pierwsze były m.in: „Musicale, musicale” (reż. Marian Jonkajtys, 1974, pierwsze przedstawienie w teatrze [15]), „Książę i żebrak (reż. Zbigniew Koczanowicz, 1975, pierwsze autorskie widowisko), „Fanfan Tulipan” (reż. Wieńczysław Gliński, 1979), „Romek i Julka” (reż. Tadeusz Wiśniewski, 1982), „Pierwszy dzień wolności” (reż. Józef Czarnecki, 1984, sprzeciw władz wywoływało włączenie do sztuki fragmentów z nagrania obwieszczania przez gen. Jaruzelskiego stanu wojennego) [3][16].

Alicja Majewska i Danuta Rinn występowały w rewii przebojów "Kto chce piosenkę" (1975) i przedstawieniu "O zachowaniu przy stole" (1976). Powstały widowiska "Bal u Czarnoksiężnika" (1977), „Miejsce dla gwiazdy” (1978, widzowie po pierwszej części spektaklu głosowali, który z artystów ma jeszcze raz wystąpić), "Toast weselny" (1977), "Dziury na drodze" (1979) [14], „Obiecanki cacanki” (reż. Andrzej Żarnecki, 1981) [16].

Za dyrekcji Jana Krzyżanowskiego w repertuarze pojawiły się "Betlejem polskie" (reż. Henryk Giżycki, 1984), "Rozmowy uchodźców" (reż. Tadeusz Wiśniewski, 1985), "Jan Maciej Karol Wścieklica" (reż. Andrzej Maria Marczewski, 1985), "Król Maciuś Pierwszy" (reż. Lidia Grzędzińska, 1985), "Królowa przedmieścia" (reż. Tadeusz Wiśniewski, 1986), „Cabaretro” (1988, autorski pastiszowy wieczór składający się z przedwojennych piosenek) [14].

Tu został wystawiony pierwszy musical na polskiej scenie [2] pt. Złe zachowanie” (reż. Andrzej Strzelecki, 1988, słynny dyplom studentów warszawskiej szkoły teatralnej z 1984 roku z udziałem między innymi: Janusza Józefowicza, Piotra Furmana, Anny Majcher, Dariusza Odiji, Wojciecha Paszkowskiego, Piotra Siwkiewicza i Anny Ścigalskiej [14]). W okresie transformacji wystawiano „Zimy żal” (reż. Magda Umer, Jeremi Przybora, 1989) [3], "Muzykoterapię" (1989), "Sweet fifties" (1989), "Love" (1991) [14], Czerwony stoliczek” (reż. Andrzej Strzelecki, 1990, spektakl otrzymał ostatnią w historii Teatru Rampa zgodę na rozpowszechnianie wydaną przez komunistyczny Główny Urząd Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk [16]), „Love” (reż. Andrzej Strzelecki, 1991) [3], "Kundel" (1992), „Big Zbig Show” (1992, główną postacią był Zbigniew Zamachowski) [14], „Film” (reż. Andrzej Strzelecki, 1995), „Criminale Tango” (reż. Wojciech Młynarski, 1997), Bracia krwi” (reż. Andrzej Rozhin, 1998, pierwszy oryginalny broadwayowski musical [16]), „Dell Amore” (reż. Krzysztof Majchrzak, 1998), „Brassens” (reż. Wojciech Młynarski, 1999), „Jeździec burzy” (reż. Arkadiusz Jakubik, 2000, zawierał wstawki filmowe Wojciecha Smarzowskiego [16]) [3], „Życie na poczekaniu” (reż. Jarosław Witaszczyk, 2002, na podstawie wierszy Wisławy Szymborskiej), „Siódme - mniej kradnij” (reż. Jan Szurmiej, 2003), „Wielka woda” (reż. Jan Szurmiej, 2003, według tekstów Agnieszki Osieckiej) [14], „Sztukmistrz z miasta Lublina” (reż. Jan Szurmiej, 2004) [3] „Kandyd, czyli optymizm” (reż. Maciej Wojtyszko, 2005) [14], „Klimakterium… i już” (reż. Cezary Domagała, 2006), „Nie uchodzi, nie uchodzi…czyli damy i huzary” (reż. Maciej Wojtyszko, 2006), „Tajemniczy ogród” (reż. Cezary Domagała, 2007), „Oscary, Oscary… czyli piosenki ze statuetką” (reż. Jerzy Satanowski, 2008), „Perły kabaretu Mariana Hemara” (reż. Janusz Szydłowski, 2008), „Matka” (reż. Grzegorz Mrówczyński, 2010), „Monsters” (reż. Witold Mazurkiewicz), „Mistrz i Małgorzata” (reż. Michał Konarski, 2012), „Tango Piazzolla” (reż. Robert Talarczyk, Witold Mazurkiewicz, 2012), „Musicalove” (reż. Jakub Wocial, Magda Depczyk, 2014), „Rent” (reż. Jakub Szydłowski, 2014), „Rapsodia z Demonem” (reż. Michel Driesse, 2015), „Jesus Christ Superstar” (reż. Jakub Wocial, Santiago Bello, 2016), „Cafe Sax” (reż. Cezary Domagała, 2017), „Twist and Shout” (reż. Santiago Bello, 2018), „Niepokój nauczycielski” (reż. Michał Walczak, 2021), „Grand Musical Hotel” (reż. Michał Walczak, 2021), Testament Dziadersa“ (reż. Mateusz Płocha, 2021), „Niekończąca się historia“ (reż. Magdalena Miklasz, 2021), „Czarny Papież“ (reż. Michał Walczak, 2022), „W grobie się nie mieści“ (reż. Marcin Bartnikowski, 2022), „Depesze“ (reż. Błażej Biegasiewicz, 2022), „40-latek“ (reż. Joanna Drozda, 2023), „Casanova. Warszawskie zauroczenie” (reż. Michał Walczak, 2023), „Wirujący seks. Polskie love story” (reż. Tadeusz Kabicz, 2023), „Balladyna. Kryminalne zagadki stolicy” (reż. Joanna Zdrada, 2024), „Rasputin” (reż. Michał Walczak, 2024), „Dzika Strona Wisły Albo Zwierz W Wielkim Mieście. Ekoszopka 2024” (reż. Michał Walczak, 2024) [3], „Zły. Warszawska jazz opera” (reż. Jerzy Jan Płoński, 2025) [10].

Tytuły dla dzieci to m.in. „Zwierzęta Doktora Dolittle” (reż. Jerzy Bielunas, 1997), „Złota Kaczka” (reż. Jan Szurmiej, 2005, musical familijny), „Tajemniczy Ogród” (reż. Cezary Domagała, 2007) [16], „Pinokio, czyli świerszczykowe opowieści” (2009) [14], „W pogoni za bajką” (reż. Cezary Domagała, 2011) [16]. Rampa współpracuje z grającym dla dzieci Teatrem Tańca i Muzyki Tintilo. Ich wspólną produkcją był musical "Świat Bastiana" na motywach "Niekończącej się historii" Michaela Ende w reżyserii Teresy Kurpias (2009). Odbywają się tu też pokazy dyplomowe Szkoły Aktorskiej Haliny i Jana Machulskich. [14].

Grali tu Artur Barciś, Andrzej Kozak, Wiesław Stefaniak, Ewa Florczak, Roma Buharowska i Bożenna Małczyńska, śpiewali Hanna Banaszak, Adrianna Biedrzyńska, Ewa Dałkowska, Maria Pakulnis, Magda Umer, Janusz Józefowicz, Piotr Machalica i Jeremi Przybora [16]. W 1992 roku przy teatrze powstał zespół o nazwie Kwartet Rampa (Grzegorz Kucias, Joanna Pałucka, Anna Ścigalska, Stefan Każuro) [14].

W spektaklu Warsztat Andrzeja Strzeleckiego z 1993 roku wystawionym w telewizji wystąpiły takie gwiazdy jak Hanna Banaszak, Stanisława Celińska, Agnieszka Kotulanka, Hanna Śleszyńska, Elżbieta Zającówna, Piotr Gąsowski, Daniel Olbrychski, Marian Opania, Jan Peszek, Krzysztof Tyniec, Grzegorz Wons, Wiktor Zborowski, Jerzy Zelnik [16].

Z inicjatywy Krzysztofa Miklaszewskiego powstał cykl „Dni Świętego Patryka”. Obejmował on koncerty propagujące irlandzką muzykę i taniec z udziałem artystów z Irlandii oraz polskich zespołów muzycznych i tanecznych. Od 2002 roku wydarzenie koordynowała Małgorzata Piątek-Roman [16].

W niedziele o 11:00 w teatrze odbywają się nabożeństwa Zboru Zielonoświątkowego „Nowe Życie”. Pastorem zboru jest prezbiter Włodzimierz Rudnicki [33].

Istniejący dzisiaj budynek nie jest pierwszą placówką kulturalną w tym miejscu. W sąsiedztwie obecnego Parku Wiecha znajdowały się na początku XX wieku Ogrody Lampego, w których wystawiano sztuki w teatrzykach ogródkowych [28].

Co najmniej od 1937 roku teren dzisiejszego Parku Wiecha oraz teatru Rampa zajmował pl. Horodelski, który miał pełnić funkcję centrum przedwojennej dzielnicy [28]. W praktyce było to ubite kartoflisko (wcześniej w tym miejscu były pola uprawne) [4]. Gmach teatru stoi w północno-zachodnim narożniku tego terenu. Koncepcja samego placu powstała, gdy ul. Wileńska straciła na swym znaczeniu po wyburzeniu Dworca Petersburskiego i planiści, w nadziei ożywienia tego rejonu, wytyczyli na jej przedłużeniu centralną arterię dzielnicy – al. Tadeusza Korzona (od ul. Plantowej do ul. Trockiej) – a plac umieszczając w jej centrum. Jednak z powodu II wojny światowej planów tych nie zrealizowano [30].

Podobno początkowo na dom kultury planowano zaadaptować znacznie mniejszą, starą kotłownię [4].

Dzielnicowy Dom Kultury Targówek

Projekt budowy w szczerym polu gmachu [31] Dzielnicowego Domu Kultury Targówek został szczegółowo opisany 17 grudnia 1950 roku [27]. Wynikał z polityki powojennych władz, które zaplanowały sieć domów kultury w całej Warszawie. Monumentalna bryła z kolumnadą i dekoracją rzeźbiarską na froncie miała kontrastować z drewnianą zabudową i ulicami wyłożonymi kocimi łbami [1]. Pojawiła się wtedy nazwa Pałacu na Pustkowiu [31]. Początkowo projekt przewidywał budowlę o kubaturze 10 tys. m3. Komisja Oświaty doszła jednak do wniosku, że jest to zbyt mało, gdyż powinien być to ośrodek życia społecznego i kulturalnego dzielnicy i postanowiła powiększyć kubaturę do 20 tys. m3. Czas budowy był obliczony na dwa lata [23].

Budynek miał składać się z dużego hallu na parterze, świetlicy i czytelni. Na piętrze zaplanowano amfiteatralną salę widowiskową na 500 miejsc. Scena o rozmiarach 18 x 8 m miała dawać dobre warunki dla rozwoju amatorskich zespołów świetlicowych. Duży taras przy domu miał zostać wykorzystany do zabaw tanecznych na wolnym powietrzu. Część pokoi przeznaczono do pracy kółek marksistowskich czy samokształceniowych. Osobno miała powstać sala gimnastyczna [23].

Jako pierwsza została oddana do użytku sala gimnastyczna, która spełniała do czasu otwarcia głównego gmachu rolę sali koncertowej i odczytowej (obecnie to pawilon sportowy przy ul. Kołowej [4]) [23]. Budowa gmachu głównego trwała od 1951 roku [1]. W pierwszym roku zostały wykonane wykopy pod fundamenty. Zaplanowano wyniesienie murów głównego budynku do wysokości parteru oraz montaż kotłów centralnego ogrzewania [23]. Jednak od wkopania kamienia węgielnego do rozpoczęcia budowy minęło 5 lat [31].

Pierwsze wersje projektu zakładały bardziej dekoracyjną elewację. Miała mieć bogatszy detal, bardziej ozdobną kolumnadę i być zwieńczona w całości balustradowymi attykami i sterczynami lub nawet pełnoplastycznymi figurami. Z powodu ograniczeń finansowych projekt zmieniono na skromniejszy. Zrezygnowano z detali, uproszczono boniowanie, a w miejscu zwieńczenia wprowadzono trójkątny tympanon [1]. Budowa obiektu przeciągała się też w czasie, gmach otwarto w połowie 1959 roku [13]. Koszt budowy kosztował 30 mln zł [31].

Wnętrza teatru zaprojektowała Anna Boye-Guerquin. Zastosowano okładziny z marmurów na słupach, ścianach i ladach oraz na posadzkach i schodach, do tego parkiety lub wykładziny dywanowe. Ścianki i drzwi oszklono w konstrukcji aluminiowej, uzupełniają je kraty ozdobne. Stropy zostały podwieszone z rampami oświetleniowymi w sali widowiskowej i w hallach, kinkiety i lampy wykonano z blach aluminiowych. Drzwi sali widowiskowej otrzymały warstwy izolacyjne antyakustyczne. Na ścianach umieszczono tkaniny żakardowe z izolacją [5].

Po oddaniu do użytku było to nowoczesne centrum kulturalne z wielofunkcyjną przestrzenią, w której oferowano szeroki program adresowany do lokalnej społeczności [1]. Mieszkańcy potocznie mówili o nim Dedek [31]. Odbywały się tu warsztaty, koncerty, spektakle i potańcówki [17]. W dolnej sali [20] działało popularne kino Promyk [19], które organizowało popularne wśród małych mieszkańców poranki filmowe. Była też elegancka kawiarnia i biblioteka [31].

Dom Kultury od początku mierzył się z trudnościami finansowymi. Sposobem na ratowanie budżetu była organizacja kursów zawodowych. Najpopularniejsze były kursy radiotechniczne i samochodowe, a stopniowo pojawiały się kursy kosmetyczny, racjonalnego żywienia i dżudo. Obiekt z czasem stał się też popularnym miejscem organizacji wesel prawobrzeżnej Warszawy. Było ich tak dużo, że organizowano je równolegle w różnych salach. Cennik z 1960 roku podaje, że za wynajem sali, kuchni i sześcioosobowej orkiestry nowożeńcy płacili ok. 2000 zł [31].

Po otwarciu sali sportowej grupa lokalnej młodzieży, nazywana gangiem, w niej jako w centrum życia towarzyskiego. Nazywano ich Czupryniastymi. Gdy otwarto główny gmach, szybko opanowała nowy budynek, grając w karty oraz prowokując sąsiedzkie utarczki. Ich obecność zniechęcała mieszkańców do korzystania z oferty. Dyrektor Domu Kultury, Zbigniew Piskuń zachęcił ich do nauki gry w brydża, dzięki czemu powstały trzy drużyny brydżowe. Inni zaczęli uczęszczać na kursy savoire-vivre i tańca towarzyskiego. Jedna z instruktorek tańca miała takie poważanie wśród Czupryniastych, że po warsztatach wspólnie z nią odwiedzali kawiarnię [31].

Latem przed Dedekiem rozkładało się Wesołe Miasteczko, zapewniając dodatkową rozrywkę mieszkańcom [31].

Dom kultury działał do 1975 roku [1]. Pod koniec istnienia za patrona miał Jerzego Czeszejko-Sochackiego [25].

Teatr na Targówku

1 marca 1974 roku w Domu Kultury Targówek powstała scena Stołecznej Estrady pod nazwą Teatr na Targówku [25]. Pomieszczenia dostosowano do potrzeb spektakli [12]. 1 maja 1975 roku zarządzeniem Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy nr 30 z dnia 30 kwietnia 1975 roku został powołany Teatr na Targówku pod dyrekcją Mariana Jonkajtysa [3]. Nazwa była inspirowana Teatrem na Tagance [2].

W tym czasie występowały tu takie gwiazdy estrady jak: Danuta Rinn, Alicja Majewska, Ewa Śnieżanka, Grzegorz Markowski, Tadeusz Ross czy Jerzy Złotnicki. Jako dyrygent pracował Czesław Majewski [3].

W 1981 roku nowy dyrektor, Jan Krzyżanowski, zmienił profil teatru. Obok spektakli muzycznych pojawiła się klasyka oraz sztuki współczesne. Z teatrem związani byli Juliusz Loranc, Lucjan Kaszycki, Sława Przybylska, Józef Fryźlewicz, Mieczysław Voit, Barbara Horawianka [3], Janusz Sent, Aleksandra Koncewicz, Andrzej Tomecki [12].

W 1986 roku rozpoczęła się przebudowa gmachu [12], którą zakończono na początku lat 90-tych XX wieku [1].

Teatr Rampa

W 1987 roku dyrekcję objął Andrzej Strzelecki i stworzył typowo musicalowy Teatr Rampa [3], który od 1988 roku działa jako Teatr Rampa na Targówku [11]. Nazwę Teatr Rampa wymyślili Andrzej i Zuzanna Łapiccy [2].

Dyrektor Andrzej Strzelecki, który był zarówno reżyserem jak i aktorem, na bazie swoich studentów stworzył nowy zespół. Wielkim sukcesem były przedstawienia musicalu „Metro” na deskach teatru [12]. Na popularność Rampy pracowali tacy twórcy jak: Janusz Józefowicz, Stanisław Tym czy Magda Umer [3].

W latach 1997-1998 dyrektorem Teatru był Andrzej Maciejewski, a dyrektorem artystycznym Krzysztof Miklaszewski [3]. Maciejewski otworzył teatr dla wydarzeń z pogranicza sztuk, np. Festiwalu Kultury Hiszpańskiej i Hispanoamerykańskiej "La Fiesta" [1].

W 1998 roku dyrekcję Rampy przejął Witold Olejarz, który kierował sceną do 2021 roku. Działalność artystyczna prowadzona była pod kierunkiem kolejnych dyrektorów artystycznych: Krzysztofa Miklaszewskiego (1997-2002), Jana Prochyry (2003-2010) [3]. W sezonach 2011/2012 i 2012/2013 artystyczny kierunek teatru wyznaczali kierownicy poszczególnych scen: Cezary Domagała (Scena Dziecięco-Młodzieżowa), Witold Mazurkiewicz (Scena Kameralna), Grzegorz Mrówczyński (Scena Mrowisko, zlikwidowana w grudniu 2014 roku) oraz Jakub Wocial (Scena Musicalowa, od 2012). We wrześniu 2015 roku dyrektorem artystycznym Teatru Rampa został Cezary Domagała [2].

W 2007 roku do teatru przeszli aktorzy z likwidowanego ówcześnie Teatru Nowego [16].

Pomieszczenia sceny kameralnej zajmowała wypożyczalnia Biblioteki Publicznej [26]. Budynek teatru został gruntownie odnowiony i zmodernizowany w latach 2007-2008 [8].

6 grudnia 2013 roku podczas wichury z bocznej ściany budynku (obok wjazdu na parking) oderwał się wielki kawał styropianowej elewacji [18].

Od września 2021 roku teatrem kierował Michał Walczak we współpracy z Łukaszem Strzelczykiem oraz Martą Zalewską [3].

W ramach lokalnych inicjatyw powstała Otwarta Rampa, w której na deskach teatru mogą powstawać projekty skierowane do społeczności sąsiedzkiej [21].

W styczniu 2022 roku Teatr Rampa znalazł się w rejestrze zabytków [1].