Pod adresem ul. Drewniana #7 znajduje się czterokondygnacyjna kamienica. Jest symetryczna (z wyjątkiem bramy wjazdowej w osi pierwszej z prawej), siedmioosiowa. Pośrodku znajduje się klatka schodowa, z oknami w formie drabinki. W drugiej i szóstej osi od pierwszego piętra umieszczone zostały prostokątne balkony.

W połowie XVIII wieku był tu brzeg Wisły.

Teren był zagospodarowany co najmniej od początku XX wieku. Na posesji znajdował się długi drewniak, w którym były korytarze i schody, z mieszkaniami również na górze. Każdy zajmował izbę, jedynie jedna rodzina miała pokój z kuchnią. Budynek nie był skanalizowany, wychodek znajdował się na podwórku podzielonym na trzy części. Na placu tym stacjonowały konie, stajnie i dorożki. Od strony fabryki Fuchsa był stary dom, gdzie się schodziło po schodkach i gdzie również stał drewniak [5].

W latach 30-tych XX wieku zabudowa została rozebrana.

Kamienica została zbudowana w 1936 roku [1].

Zachodnia część kamienicy została zniszczona w czasie II wojny światowej.

Po wyzwoleniu Warszawy w lutym 1945 roku zwłoki pomordowanych w znajdującej się naprzeciwko szkole zostały pochowane we wspólnym prowizorycznym grobie na terenie posesji przy ul. Drewnianej 7. W maju 1945 roku z jamy wydobyto szczątki ciał w zaawansowanym już stanie rozkładu. Po resztkach ubrań lub uzębieniu zgromadzeni krewni rozpoznawali zwłoki swoich bliskich. Szczątki wkładano do skrzyń i przeniesiono na wojskowy cmentarz powązkowski. Dwa splątane ciała wdowy rozpoznały jako szczątki "Bolka" i "Sawy". W ostatnim uścisku połączył ich prawdopodobnie wybuch granatu. Wdowy zdecydowały, że ich mężowie, przyjaciele za życia, spoczną po śmierci we wspólnej mogile [4].

W 1955 roku Tomasz Sobczyński otrzymał pozwolenie na umieszczenie tutaj składu opałowego [3].

Kamienicę zreprywatyzowali Jan L. i Zbigniew B, próbując jednocześnie pozbyć się mieszkańców [2].