Osiedle Jagiellońska tworzą bloki przy ul. Jagiellońskiej #2, #4, #6, #1, #3 i #5A. Administracyjnie w skład osiedla wchodzą też budynki w innych lokalizacjach: Jagiellońska 62 i 64, Namysłowska 6 i 6A, Szanajcy 3, Floriańska 14 oraz Targowa 80 i 82 [10]. Łącznie jest to 14 budynków mieszkalnych z 958 lokalami, 80 lokali użytkowych i 6 garaży wolnostojących. Powierzchnia eksploatacyjna wynosi 58 330 m2, z czego lokale mieszkalne stanowią 51142 m2, a lokale użytkowe to 7188 m2. Tereny zielone i grunty osiedla zajmują 38851 m2. Osiedle Jagiellońska zamieszkuje około 2000 mieszkańców [10].

Zespół mieszkaniowy Jagiellońska był jedną z pierwszych prób odejścia od budowy osiedli wolnostojących bloków na rzecz budownictwa pierzejowego, które zastosowano tutaj poprzez umieszczenie budynków mieszkalnych między zachowanymi kamienicami. Do budowy użyto prefabrykatów i cegłę żerańską. Budowa osiedla była częścią większych prac mających na celu uporządkowanie okolicy Portu Praskiego [1]. Inwestorem jest Robotnicza Spółdzielnia Mieszkaniowa Praga [3], a założenie powstało według projektu Bohdana Gniewiewskiego [12].

Na budynku 5a od strony ul. Kępnej znajduje się pamiątkowa tablica Tchorka [13]. Tablicę odsłonięto w latach 50-tych XX wieku na zachowanym fragmencie ceglanej ściany dawnego budynku Rzeźni Miejskiej. Na ceglanym murze ze śladami po kulach z egzekucji umieszczono tablicę [22] o treści: Miejsce uświęcone krwią Polaków poległych za wolność ojczyzny. Tu 12 listopada 1943 roku hitlerowcy dokonali egzekucji na 60 więźniach Pawiaka [21]. Inskrypcja na tablicy nie wspomina o okolicznych mieszkańcach rozstrzelanych wówczas z zemsty za strzelaninę z żandarmami [22].

Dzisiejsza ul. Jagiellońska powstała przed 1762 rokiem [13]. Południowa część dzisiejszej ul. Jagiellońskiej, gdzie królował handel i rzemiosło, nazywana była ul. Wspaniałą. Północna część, zamieszkała przez szlachtę i prowadząca do dworków królewskich dworzan, nazywana była ul. Senatorską. Ulica była ówczesnym ścisłym centrum Pragi, najważniejszym szlakiem komunikacyjnym i reprezentacyjnym [19]. Jej zabudowa została zniszczona podczas wojen napoleońskich [13].

Na teren osiedla od strony zachodniej sięgały też tereny rzeźni miejskiej, tzw. Jatki. Było to tradycyjne miejsce handlu bydłem, końmi i trzodą chlewną, istniejące już w XVIII wieku. Było kilka terenów przeznaczonych na jatki, te najbardziej znane (miejskie) mieściły się na placu pomiędzy dzisiejszymi: ul. Sierakowskiego, ul. Okrzei, ul. Wrzesińską i ul. Kępną. Powstały w 1899 roku w miejscu zlikwidowanego wtedy targu końskiego. Były bardzo prymitywne, składały się z kilku rzędów drewnianych bud i baraków [23].

Przebieg dzisiejszej ul. Jagiellońskiej wytyczono na nowo około 1818 roku od dzisiejszej ul. Kłopotowskiego aż do Jabłonny, a odcinek w stronę Grochowa około 1835 roku, w ramach planu uregulowania ulic na Pradze autorstwa Jakuba Kubickiego. Ulica otrzymała wtedy nazwę Szeroka [13]. Był to pierwszy w dziejach Pragi plan uregulowania ulic [17].

Po otwarciu mostu Kierbedzia w 1864 roku odcinek między współczesnymi ul. Zamoyskiego i al. Solidarności nazwano ul. Moskiewską [13].

W XIX wieku pod numerem #3/5 znajdował się VII oddział Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności [12].

Wulkan

Warszawska Fabryka Wyrobów Metalowych Wulkan została założona w 1828 roku [4]. Produkowała wyroby metalowe, sztancowane i emaliowane [12]. Początkowo Wulkan działał przy ul. Brukowej [16]. Przy dzisiejszej ul. Jagiellońskiej 4-6 fabryka rozpoczęła działalność w 1881 roku. Zabudowania fabryczne wzniesiono według projektu Edwarda Lilpopa. Dalsza rozbudowa zakładu była przeprowadzona według projektu Karola Jankowskiego i Franciszka Lilpopa w latach 1906-1914. Najlepsze dla "Wulkanu" lata przypadają na okres 1912-1914, kiedy fabryka zatrudniała około 3000 osób [4]. Głównym odbiorcą był rynek rosyjski [11]. Podczas I wojny światowej fabryka Wulkan była notowana na giełdzie [12]. Wulkan produkował m.in. manierki dla armii carskiej, a w okresie II Rzeczpospolitej dla armii polskiej. Jednym z pracowników był Stefan Aleksander Okrzeja [4], który pracował tu jako ślusarz. Został stracony na stokach cytadeli w 1905 roku [18].

Po upadku rynku rosyjskiego, fabryka realizowała zamówienia do krajów bałkańskich i nadbałtyckich, Ameryki Północnej i Południowej, Indii, Egiptu i Palestyny. W 1921 roku podjęto produkcję wojskową [11]. W 1926 roku w fabryce pracowało około 800 osób, co czyniło ją jednym z większych zakładów na Pradze. W okresie kryzysu lat 30-tych XX wieku i związanego w tym spadku zatrudnienia część pomieszczeń wynajęto Państwowemu Monopolowi Tytoniowemu [4]. W 1929 roku zatrudnionych było już tylko 300 osób [11].

W czasie okupacji fabryka działała jako Warschauer Gesellschaft der Metall-u. Emalienwarenfabrik [12]. W 1944 roku Niemcy podpalili część fabrycznych zabudowań [4]. Przed 1948 rokiem zostały one prowizorycznie odbudowane [11]. Po wyzwoleniu fabryka kontynuowała produkcję, jednak na mniejszą skalę [12]. W 1963 roku [14] cała zabudowa (dochodząca do ul. Targowej) została wyburzona. W sumie znajdowało się tu 31 różnej wielkości i przeznaczenia budynków oraz dość wysoki komin, który dotrwał do połowy lat 70-tych XX wieku [4].

W latach 70-tych XX wieku w ruinach fabryki Stanisław Jędryka nakręcił na podstawie książki autorstwa Adama Bahdaja serial Stawiam na Tolka Banana [2]. Opuszczony teren fabryki Wulkan miał przedstawiać Klondike (położone w książce na terenie Parku Skaryszewskiego).

1 kwietnia 1916 roku ulicy nadano po raz pierwszy obecną nazwę ul. Jagiellońskiej [13].

Zachodnią część terenu fabryki Wulkan zajęła w latach 20-tych XX wieku Rzeźnia warszawska przeniesiona tu wówczas z Solca [23].

Ul. Jagiellońska słynęła wówczas z licznych placówek opiekuńczych i organizacji prowadzących działalność charytatywną [14]. Społecznicy z Koła Prażan zorganizowali przy ul. Jagiellońskiej 3/5 w 1916 roku tzw. Sierocin, czyli ośrodek opiekuńczy dla opuszczonych dzieci [12]. Nieopodal działało Towarzystwo Opieki nad Niemowlętami, a od 1924 roku oddział Kasy Chorych i pogotowie ratunkowe [14].

W czasie II wojny światowej funkcjonowały dwie nazwy ul. Jagiellońskiej: Królewiecka (Königsbergerstrasse), potem Bałtycka [13].

12 listopada 1943 roku obok ul. Kępnej przechodziło trzech żandarmów, którzy zostali ostrzelani z okien narożnej kamienicy. Od ul. Jagiellońskiej przybili na odsiecz kolejni Niemcy, którzy unieszkodliwili strzelających: dwóch zastrzelili, jednego schwytali. W międzyczasie otoczono kordonem ul. Kępną, od ul. Targowej aż po ul. Jagiellońską i rozpoczęto łapankę. Po schwytaniu na skrzyżowanie z ul. Jagiellońską podjechało kilka motorów z koszami. Jeden z SS-manów fotografował przechodzących, ustawiających się do egzekucji [20]. Dowieziono ok. 60 więźniów Pawiaka, po czym cała grupa została rozstrzelana. Podczas egzekucji zakazano podchodzić do okien, a skazani mieli zaklejone usta i założone na głowę papierowe worki [22].

W 1952 ulicy nadano nazwę Stalingradzka [13].

Osiedle Jagiellońska wybudowano w miejscu zabudowań fabryki Wulkan oraz kilku kamienic, które okresie powojennym popadły w skrajną ruinę [1]. W latach 60-tych XX wieku zaniedbanie kamienic doprowadziło do ich skrajnego zdewastowania, usunięcia tynków i balkonów, aż wreszcie do zawalenia [14].

Całe osiedle Jagiellońska (początkowo funkcjonowało pod nazwą Stalingradzka [10]) powstało w latach 1979-1989 [1]. Budynki osiedla przy ul. Jagiellońskiej od 1 do 8 zostały wzniesione około 1984 roku. Budynek przy ul. Jagiellońskiej 1 ma kilkadziesiąt lokali mieszkalnych. Liczba kondygnacji wynosi w nich od 6 do 12. W przyziemiu mieszczą się lokale użytkowe [5]. Blok w narożniku ul. Jagiellońskiej i ul. Kępnej powstał częściowo w miejscu magazynów Żydowskiego Instytutu Historycznego [8].

W połowie lat 70-tych bloki przeszły pod administrację SM Osiedla Kijowska [10].

Osiedle Jagiellońska jako samodzielne powstało 1 stycznia 1990 roku, kiedy wydzieliło się z Osiedla Kijowska [3]. W 1992 roku przywrócono ulicy nazwę Jagiellońska [13].

Lokale przy ul. Jagiellońskiej są zagłębiem sklepów z wyposażeniem łazienek, kafelkami i wszelkiego rodzaju armaturami [19].