Kompleks Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ul. Szamocka #3/5) to najbardziej luksusowy budynek ubezpieczyciela [1] i jeden z najdroższych w Polsce [2]. Zatrudnionych jest tutaj około 2600 osób [4]. Obiekt tworzą dwa budynki Centrali ZUS i Centralnego Ośrodka Obliczeniowego, czterokondygnacyjne, połączone podziemnym łącznikiem, wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, parkingami podziemnymi i parkingiem naziemnym [14]. Budynki są podpiwniczone i mają wysokość 15 metrów. Powierzchnia działki wynosi 32945 m2, powierzchnia użytkowa Centrali ZUS wynosi 13763 m2, a Centralnego Ośrodka Obliczeniowego 5632 m2 [18].

Budynki są o układzie szkieletowym, żelbetowym, monolitycznym. Ścianki działowe w piwnicy o grubości 12 cm wykonano z cegły kratówki, a na wyższych kondygnacjach z płyt gipsowo-kartonowych na ruszcie stalowym, wypełnionych wełną mineralną o grubości 6 cm. Klasa odporności ogniowej w zależności od typu ściany wynosi od EI30 do EI120. Stropy są pełne, monolityczne, w dachu zamontowano też klapy oddymiające. Pod ziemią znajduje się zbiornik wody do celów przeciwpożarowych o objętości 100 m3 [18].

Monumentalny gmach Centrali ZUS jest na planie lecącego orła z rozpostartymi skrzydłami. Posiada od południa pięć oficyn, z których środkowa jest najdłuższa. Wklęsła, łukowata forma frontowej fasady ciąży ku zlokalizowanemu centralnie reprezentacyjnemu wejściu, poprzedzonemu szeregiem zadaszeń. Wysoki płot w kolorze zusowskiej zieleni, fosa, dwie budki wartowników, szlabany, kamery budują dystans. Założenie urbanistyczne bazuje na osiach kompozycyjnych wyznaczających środki symetrii i podporządkowane jest ruchowi samochodowemu [12].

Wnętrza Centrali ZUS wykonano z przepychem. Zaprojektowano granitowe posadzki w holu [4], w budynku króluje metal, szkło i piaskowiec [5]. Każdy departament ma swoją salę konferencyjną (łącznie jest ich 15 [1]), nie mówiąc o gigantycznej sali konferencyjnej o powierzchni 400 m2 [13]. Gabinet prezesa ma 120 m2, jest też sala spotkań zarządu z weneckim lustrem [4], za którym zawsze siedzi strażnik (jest to pokłosie sytuacji, w której przyszedł klient z siekierą i próbował zaatakować członka zarządu). Początkowo planowano 30 sal konferencyjnych i gabinet dyrektora na 200 m2, lecz po krytyce opinii publicznej pomieszczenia zmniejszono [13]. Na kondygnacji podziemnej umieszczono garaż, kancelarię, stołówkę z zapleczem, pomieszczenia techniczne i magazynowe oraz archiwum [18].

Na kondygnacji podziemnej oraz na parterze umieszczono pomieszczenia techniczne (serwery, akumulatory, UPSy) [18].

Centralny Ośrodek Obliczeniowy to budynek na planie kwadratu z wewnętrznym patio. Jego konstrukcja jest oddzielona od konstrukcji budynku i nawet w razie trzęsienia ziemi pomieszczenie znajdujące się pod powierzchnią ziemi powinno przetrwać [13]. Są tu cztery serwerownie o łącznej powierzchni 812 m2 [15], które otacza korytarz chroniący przed wodą i pożarem (specjalny system gaszenia gazem [13] gasi pożar w 30 sekund [16]) [16]. Są tu również pomieszczenia biurowe [13]. W serwerowni znajdują się serwery klasy mainframe, z bazą DB2, serwery UNIX z procesorami Itanium z platformą do przetwarzania transakcji rozproszonych Oracle Tuxedo i bazami danych Informix, serwery UNIX z procesorami Itanium, z oprogramowaniem Tomcat i IBM WebSphereProcess Server, serwery Windows na wirtualnych partycjach VmwareVsphere oraz stacje robocze. W 2013 roku przetwarzanych było ponad 60 terabajtów danych operacyjnych i 7 miliardów rekordów [16].

W okresie międzywojennym posesja przy ul. Elbląskiej 13, od ul. Jagodzińskiej (hip. 7179) była ogrodzona płotem i znajdował się na niej znajdował się mechaniczny tartak [21] oraz fabryka fornirów i posadzek Klein i Syn [19]. Gdy Josek Klein zmarł, w październiku 1935 roku udział po zmarłym przeszedł na własność spadkobierców Abrama Kleina, Izraela-Wolfa Kleina, Liby Landau, Sury-Ruchli Berger, Estery Klajnberg i Chawy Klein [20]. Z całego kompleksu II wojnę światową przetrwały tylko ruiny potężnego centralnego budynku.

Po II wojnie światowej, do około 1990 roku mieściła się tutaj bocznica kolejowa, prowadząca do hałd złóż, być może żwiru albo węgla.

Tuż przed przejęciem terenu przez ZUS funkcjonowała tu sortownia śmieci [19].

Decyzja o budowie nowej Centrali ZUS zapadła w 1999 roku [4]. Powstała ona z powodu braku Zapasowego Ośrodka Obliczeniowego w przypadku awarii, braku w dotychczasowym budynku systemów zabezpieczających przed pożarem, ograniczonej powierzchni, usytuowania ośrodka przy ruchliwej Trasie Siekierkowskiej, rozproszenia wydziałów Centrali w różnych miejscach Warszawy oraz potrzebie zmniejszenia kosztów poprzez stworzenie wspólnej infrastruktury dla budynków Centralnego Ośrodka Obliczeniowego i Centrali [17].

W 2002 roku ZUS kupił działkę na ul. Szamockiej. Za wieczyste użytkowanie zapłacił 6 mln zł [4] i zobowiązał się płacić przez 25 lat ponad 700 tys. zł za użytkowanie terenu [13]. Budowę rozpoczęto w 2006 roku, a zakończono w 2008 roku [6]. 1 lipca 2009 roku Centrala przeniosła się do nowej siedziby [7]. Ostatecznie całość prac pochłonęła 189 mln zł (chociaż początkowo miała kosztować 113 mln) [4]. Generalnym wykonawcą był Warbud (a podwykonawcą Budinvent [3]) [13].

Budynek w 2008 roku został nagrodzony przez Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa tytułem Budowy Roku [12].

W 2017 roku przetarg na budowę serwerowni wygrał FAST Group. Oferty złożyło sześć firm. Wartość kontraktu przekroczyła 5.3 mln zł. Zaplanowana została serwerownia o powierzchni 500 m2 wraz z klimatyzacją precyzyjną, szafami rack, instalacjami niskoprądowymi, elektrycznymi i gaszeniem gazem [8].