Obecnie jest to siedziba Zarządu RWE Stoen (ul. Wybrzeże Kościuszkowskie #41) [2].

Budynek został zaprojektowany przez Czesława Jabłońskiego i Józefa Korszyńskiego. Ma konstrukcję żelbetową z fundamentami wspartymi na palach betonowych, a jego elewację obłożono piaskowcem. Modernistyczny charakter podkreślają poziome pasy okien wzdłuż dwóch długich fasad: wschodnia ma 18 osi, a północna ma 17 osi. Wejście w czteroosiowym ryzalicie od strony Wisły zostało zaakcentowane pięcioma wąskimi lizenami w wielkim porządku. Najbardziej charakterystyczny jest zaokrąglony narożnik w stylu Streamline Moderne oraz sąsiadująca z nim zaokrąglona przeszklona klatka schodowa, która sprawia wrażenie świetlnej kolumny, przez co nawiązywała pełnionej funkcji budynku elektrowni [1].

Gmach wyposażono w szybkie windy, własną centralę telefoniczną oraz schron przeciwgazowy w podziemiach [1]. Najbardziej reprezentacyjne jest obszerne, dwukondygnacyjne atrium z kwadratowymi filarami obłożonymi ciemnym marmurem z białym żyłkowaniem [1], na których znajduje się galeria [5]. W budynku powstało wiele małych gabinetów i biur [9]. Po modernizacji wnętrz każde piętro otrzymało inną gamę kolorystyczną i zostało poświęcone innemu artyście z okresu modernizmu (byli to m.in. Mies van der Rohe czy Le Corbusier). Wprowadzono wiele elementów ze stali i szkła, oryginalne produkty związane z tymi postaciami (np. czerwony fotel Le Corbusiera), kontrastowe kolorystycznie łazienki i charakterystyczne duże przeszklenia w drzwiach [9].

W listopadzie 2009 roku przed budynkiem został oddany do użytku pierwszy ze 130 w Warszawie punkt zasilania pojazdów elektrycznych. Powstał w ramach projektu finansowanego z Unii Europejskiej, dzięki współpracy RWE Polska, Green Stream Polska i miasta stołecznego Warszawy [10].

W 2015 roku na dachu zamontowano instalację fotowoltaiczną o mocy 4.5 kW [4].

Na ścianie od ul. Tamka znajdują się dwie tablice poświęcone pracownikom elektrowni [6]. Na pierwszej widnieje napis "Ku uczczeniu pamięci pracowników elektrowni poległym przy pełnieniu obowiązków w walce z barbarzyńskim najeźdźcą w obronie Warszawy we wrzeniu 1939 roku zginęli: (cztery nazwiska). W Powstaniu Warszawskim w sierpniu i wrześniu 1944 r. zginęli: (25 nazwisk) oraz pamięci 280 pracowników elektrowni którzy zginęli śmiercią męczeńską w obozach i egzekucjach publicznych w latach 1939-1945”. Druga z tablic wspomina zdobycie elektrowni i jest na niej napis: „1 sierpnia 1944 r. 107 pracowników Elektrowni Warszawskiej żołnierzy Armii Krajowej po wielogodzinnej walce z oddziałami niemieckimi zdobyło elektrownię i mimo przewagi wroga / broniło jej do 7 września 1944 r. dostarczając prąd walczącemu miastu. W walkach poległo 25 powstańców. Pochowani są na cmentarzach: Wojskowym na Powązkach Wawrzyszewskim i Ewangelickim. Środowisko Kombatanckie Energetyków Warszawy” [11]. Została ufundowana prze Środowisko Kombatanckie Energetyków Warszawy. Powyżej tablic umieszczono po 1990 roku orła z koroną na głowie [6], obok jest też uchwyt na flagę.

W połowie XIX wieku przez posesję przebiegała droga nad Wisłą, a teren nie był zagospodarowany.

W 1935 roku na posesji znajdowały się niewysokie baraki lub domy drewniane, tworząc od ul. Wybrzeże Kościuszkowskie pierzeję. Kolejne budynki znajdowały się na wewnętrznym dziedzińcu.

Budowę biurowca rozpoczęto w październiku 1937 roku i ukończono wiosną 1939 roku. Miał on pomieścić wszystkie biura przedsiębiorstwa, rozrzucone wcześniej w pięciu punktach miasta [1]. 6 czerwca 1939 roku nastąpiła przeprowadzka Dyrekcji i Zarządu z ul. Foksal 11 [7].

We wrześniu 1939 roku w schronie pod budynkiem przebywał sztab obrony elektrowni, służba sanitarna oraz ponad tysiąc cywilów, głównie rodzin pracowników i mieszkańców Powiśla [7].

W czasie Powstania Warszawskiego w piwnicach urządzono [7] punkt sanitarny, który z czasem rozrósł się do kilkunastu łóżek [8].

W 1945 roku południową część wewnętrznego dziedzińca stanowił plac, na którym cztery alejki zbiegały się w pośrodku, zapewne przy dawnej fontannie.

Odbudowa budynku miała miejsce około 1947 roku. Wykonał ją Romuald Dziewulski z przeznaczeniem obiektu na Dom Społeczny Elektrowni Warszawskiej [5].

Przed 1976 rokiem został dobudowany na dziedzińcu budynek przy ul. Tamka 1A.

W 2010 roku miała miejsce przebudowa wnętrz [9].