Rzymskokatolicka parafia Najświętszego Serca Pana Jezusa (ul. Borkowska #1) obsługiwana jest przez księży diecezjalnych [5]. Na początku XXI wieku parafia została podzielona [9]. Obecnie liczy około 3700 wiernych [1].

Pierwszym proboszczem był ks. Stanisław Olszewski, który szykanowany przez UB został zwolniony po kilku miesiącach przez władze kościelne [9]. Proboszczem, który przeniósł tu kościół drewniany, był ks. Stanisław Witkowski [4]. W 1955 roku proboszczem został ks. Aleksander Laskowiecki, który był nim przez 13 lat. Jego następcą został ks. Józef Iwaniuk, który służył tu 25 lat. W latach 1993-2002 proboszczem w Starej Miłośnie był ks. kan. Jerzy Banak, znany biblista. Doprowadził do wydania jedynego parafialnego wydania Pisma Świętego: Biblii Warszawsko-Praskiej w tłumaczeniu bp. Kazimierza Romaniuka w edycji staromiłośniańskiej. Latem 2002 roku proboszczem w Starej Miłośnie został ks. Krzysztof Cyliński [9].

Na terenie posesji znajdują się dwa kościoły. Nowy murowany jest świątynią parafialną pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa [2]. Stary drewniany kościół nosi wezwanie św. Antoniego Padewskiego i jest kościołem filialnym [5]. Dość duży niezagospodarowany teren jest na południu. Na posesji jest również plebania i budynki garażowe. Plebania jest dwukondygnacyjna z dodatkowym użytkowym poddaszem, stylistycznie nawiązuje do świątyni. Z trzech stron ma półkoliste (mniejsze lub większe, największy od południa) balkony. Część wejściowa jest trzyczęściowa, z portalem drzwiowym pośrodku.

Świątynia murowana

Świątynia nawiązuje architekturą do klasycyzmu i baroku [8]. Główna część ma plan krzyża. Po zewnętrznej stronie na zakończeniach transeptu oraz prezbiterium znalazły się barokowe wyniesione nad dach zaoblenia, na poziomie parteru wzbogacone półkolumnami, niszami i wycięciami. Nawy boczne są lekko obniżone, z pasem okrągłych świetlików rozdzielonymi łukowymi wspornikami zakończonymi prostokątnymi filarami. Na poziomie parteru wokół kościoła znalazły się wysokie, półkoliście sklepione okna, rozdzielone ryzalitami. Z tyłu prowadzi asymetrycznie położone wejście do zakrystii, z długim podjazdem od wschodu. Pod tarasem od części wschodniej jest również niewielkie boczne wejście do kościoła. Front został skierowany w stronę północno-wschodnią, a od zachodu umieszczono parking.

Fasada ma trzy kondygnacje. Najwyższa część to centralnie umieszczona wysoka wieża z hełmem, która dominuje nad okolicą (wieża łącznie z krzyżem ma 35 metrów) [8]. Wieżę tworzą cztery wysokie i wąskie słupy, zakończone gzymsem i ślimakami, a następnie powtórzone na kolejnej kondygnacji w mniejszej skali. Prześwit między filarami daje wrażenie lekkości i rozdzielenia wieży na dwie części. Część środkowa fasady nawiązuje do płaskiej barokowej elewacji z łukami nad wejściem, centralnie przerwanymi w miejscu wyniesienia wieży. Faktycznie część ta znajduje się pośrodku szerokiego tarasu, na który prowadzą symetrycznie umieszczone drzwi nad łukowatym dachem. Z kolei część pod tarasem, obejmująca wielki portyk, jest klasycystyczna. Po obu stronach pojedynczego wejścia znajdują się dwie półkolumny, a po ich zewnętrznych stronach wąskie pionowe okna. Dach wsparty jest od frontu na czterech parach podwójnych kolumn. Kolumny zostały powtórzone również w częściach bocznych. Do wejścia prowadzą proste schody, z boku których ukośnie umieszczone zostały dodatkowe prostokątne filary, półkoliście sklepione.

Wnętrze jest proste i jasne, wysokie nawy boczne oddzielone są prostokątnymi kolumnami pomalowanymi na kolor kawowy, każda z wyraźnym śródgzymsem, nad którymi umieszczono łukowe przejścia. Pośrodku nawy głównej wiszą dwa trzypoziomowe żyrandole. Do prezbiterium prowadzi mozaika na posadzce. W bocznych oknach umieszczono witraże.

Na ścianie ołtarzowej został namalowany na tle okręgu Chrystus z uwypuklonym gorejącym sercem. W cztery strony odchodzą od niego czerwone i złote promienie, tworząc kształt krzyża. Po prawej stronie umieszczono tron biskupi, a biały stół ołtarzowy i mównicę ustawiono tuż ponad schodami. Z lewej strony jest wejście do zakrystii. Po prawej stronie we wnęce znajdują się miejsca dla lektorów. W lewej nawie znajduje się ołtarz boczny z figurą Marysi, przed którym stoi chrzcielnica. Na ścianie szczytowej obu naw bocznych umieszczono ok. 2020 roku okrągłe malowidła: lewe nawiązuje do litery M nad którą znajdują się gwiazdy i korona, prawe powtarza układ z ołtarza głównego, z ptakiem wewnątrz. Na sklepieniach przed transeptem na wąskich pasach znalazły się sentencje. Na ścianie nawy prawej powieszono obraz "Jezu Ufam Tobie". Nad wejściem wysunięty jest szeroki balkon, a na ścianie nad wejściem znalazły się dwuczęściowe organy.

W świątyni znajdują się mozaiki z wizerunkiem Serca Pana Jezusa oraz sceny z Biblii, które nawiązują do Bożego Miłosierdzia. Uwagę przykuwa figura św. Michała Archanioła przywieziona z Gargano. Księża michalici udzielili zgody i w świątyni można podczas specjalnych nabożeństw przyjąć szkaplerz św. Michała. W świątyni jest też kaplica adoracji Najświętszego Sakramentu [1]. W wąskim wnętrzu z boku stoi figura Maryi, a po obu stronach umieszczono pojedyncze klęczniki.

Świątynia drewniana

Drewniany kościół pw. św. Antoniego Padewskiego [4] znajduje się we wschodniej części terenu. Świątynia umieszczona została pomiędzy gęstego poszycia drzew, z dojściem prowadzącym po schodach od północy.

Budynek został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 1249-A w dniu 15 października 1984 roku.

Jest to budynek w stylu nawiązującym do budownictwa podhalańskiego [4]. Przyciąga młode pary, które chcą zawrzeć w niej związek małżeński [1]. Kościół został zbudowany z drewna sosnowego według projektu Bronisława Gajewskiego, przez cieślę Wacława Wędrowskiego. Jest nieorientowany, jednonawowy, konstrukcji zrębowej (sumikowo-łątkowej rzadko spotykanej w województwie mazowieckim [10]) [9] i więźbie stolcowo-kleszczowej z niskim wieszarem o żelaznym strzemieniu. W dachu nad nawą w części północnej sygnaturka [11] ośmioboczna, zwieńczona została cebulastym, blaszanym hełmem z latarnią [9]. W części południowej znajduje się druga sygnaturka z daszkiem namiotowym, również zwieńczona żelaznym krzyżem [11]. Z zewnątrz kościół jest oszalowany: w dolnej części pionowo, w górnej poziomo [10]. Nad głównym wejściem umieszczona została figura Jezusa Chrystusa z gorejącym sercem, wykonana z drewna i tworzywa sztucznego [15].

Nad nawą dach jest dwuspadowy, nad kruchtą i prezbiterium trójpołaciowy, a nad magazynem i składzikiem, czyli pomieszczeniami wokół prezbiterium, pulpitowy. Wszystkie pokryte są gontem [11]. Wnętrze kościoła nakryto stropem płaskim [10] wspólnym dla nawy i prezbiterium [9] z kasetonami autorstwa Anny Grocholskiej, ze scenami ze Starego i Nowego Testamentu [10].

Od północy znajduje się prostokątna kruchta (od kościoła oddzielona kowaną kratą żelazną [7]), od wschodu zakrystia, od południa magazyn, a od zachodu składzik [11]. Chór muzyczny wsparty został na dwóch słupach, o prostej linii parapetu z organami. Podłoga jest drewniana [9]. Prezbiterium jest węższe od nawy, prostokątnie zamknięte [10]. Ołtarz główny z dębowym krzyżem z Chrystusem ma 2.5 m wysokości. Są też dwa skromne ołtarze boczne [9].

W świątyni znajdują się m.in. trzy barokowe figury pochodzące ze Śląska oraz stacje Drogi Krzyżowej, prawdopodobnie z Rzeszowszczyzny. W trakcie remontu w 2006 roku pod uszkodzoną boazerią odsłonięto starą polichromię z lat 50-tych XX wieku autorstwa Wincentego Kiliana i Zygmunta Wieniawy-Markiewicza. Przedstawia Chrystusa, aniołów muzykujących oraz świętych Judę, Tadeusza i Stanisława [9].

Dach w kościele wymaga odrobaczenia desek co 2-3 lata, gdyż świątynia stoi w lesie [9].

Teren wokół świątyni drewnianej

Na zewnątrz przed drewnianą świątynią stoją ławki dla wiernych. Są wokół też liczne miejsca pamięci, drewniane rzeźby, kapliczki. Idąc wokół kościoła zgodnie ze wskazówkami zegara są to: 1) głaz-pomnik W hołdzie żołnierzom Rzeczypospolitej, 2) drewniana figura Chrystusa Frasobliwego, 3) drewniana dzwonnica, 4) grota maryjna z figurami: Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej, świętego Józefa z Dzieciątkiem Jezus, świętego Jana Pawła II oraz świętej Bernadety Soubirous, 5) posadzony jako wotum za ocalenie świątyni po podpaleniu 3 października 2006 roku dąb "Jan Paweł II", 6) krzyż ze zniszczonego ogniem drewna świątyni, poświęcony w Wielki Piątek 2 kwietnia 2010 roku, 7) głaz pamięci żołnierzy Armii Krajowej oraz 8) krzyż misyjny z 2011 roku [11]. Jest też tablica pamiątkowa ku czci profesora Kazimierza Dąbrowskiego [13] i kopiec pamięci ks. Jerzego Popiełuszki [4].

Polny kamień upamiętniający działalność żołnierzy Armii Krajowej ma napis "Pamięci żołnierzy Armii Krajowej III Plutonu V Kompanii Dęby i Harcerzy Szarych Szeregów Rój Wierna rzeka z terenu Starej Miłosny. Koledzy, społeczeństwo 1944-1994". Z kolei na ciosanym granitowym kamieniu Żołnierzy Rzeczypospolitej i Harcerzy, umieszczonym na postumencie z kamieni, widnieje napis: “W hołdzie żołnierzom Rzeczypospolitej, harcerzy Szarych Szeregów hufca “Wierna Rzeka” 3-ci Plut. Por. Jerzego Michała Zouner ps. “Kmita” VII obwodu “Obroża” IV Rejonu Korafel-Fromczyn Narodowe Siły Zbrojne – Armia Krajowa Wolność i Niezawisłość. Społeczeństwo Stara Miłosna 4.IX.1994, 1939-1945 Wyk. J. Sadowski” [12].

Drewniana, współczesna dzwonnica zbudowana została na planie kwadratu, o ścianach zwężających się ku górze z gontowym dachem namiotowym [9]. Znajduje się nad wejściem figurka świętego Floriana [11].

Na tablicy pamięci prof. Kazimierza Dąbrowskiego znajduje się napis "przyjaciel ludzi cierpiących który tak wielką moc czynienia dobra otrzymał s. Kard. Wyszyński profesor dr med. I fil. Kazimierz Dąbrowski 1902-1980 światowej sławy humanista, moralista i uczony lekarz psycholog pedagog i społecznik założyciel zagórza i wspólnoty zagórzańskiej – 1939 twórca państwowego instytutu higieny psychicznej -1935 towarzystwa kultury moralnej – 1939 i wyższej szkoły higieny psychicznej w zagórzu – 1949. Zawsze bez reszty oddany ojczyźnie, kościołowi i narodowi w 95-tą rocznicę urodzin profesora tablicę tę kładą uczniowie i przyjaciele" [13].

Naokoło kościółka stoją ręcznie kute stylowe latarnie [7].

Parafia została erygowana 1 stycznia 1937 roku przez kard. Aleksandra Kakowskiego [1] z części parafii Wiązowna, Okuniew i Zerzeń [2].

Pierwszy kościół-kaplica znajdował się na skarpie przy szosie terespolskiej, tam gdzie dziś jest cmentarz [7]. W 1944 roku drewniana świątynia została zniszczona, ocalała jedynie figura Serca Pana Jezusa [1].

Po wojnie nabożeństwa tymczasowo odprawiano na plebanii w dużym pokoju przerobionym na kaplicę. O pozwoleniu na budowę nowego kościoła nie było mowy [7].

Świątynia w Rokitnie

Kościół św. Antoniego Padewskiego pierwotnie znajdował się w Rokitnie. Kiedy 12-19 października 1914 roku, po I wojnie światowej, murowana świątynia w Rokitnie legła w gruzach [7], miejscowy proboszcz postanowił zbudować nieduży, drewniany kościółek. Kilkanaście okolicznych dworów przekazało sporo drewna i niemałe kwoty, byli to między innymi Tadeusz Wierusz Kowalski, Stanisław Wilhelm Lilpop i Jan Uzdowski [17]. Część kupiono z tartaku Niemców w Błoniu i Rybitwie, za 5000 marek oraz z okopów po Moskalach, za 2000 rubli [19]. W maju 1916 roku przystąpiono do budowy, wykonaniem zajął się cieśla Wacław Wędrowski z Warszawy. W październiku 1916 roku ks. Leopold Łyżkowski dokonał poświęcenia świątyni pod pierwotnym wezwaniem św. Jakuba. Koszt budowy wyniósł ponad 12 tysięcy rubli [17].

Projekt architektoniczny wykonał Bronisław Gajewski [17]. Prace przeprowadzili majster Ciesielski i Józef Otorowski. Antoni Janicki, Ludwik Szukalski i Andrzej Wójcik wykonali ołtarz wielki, przerobili ambonę, urządzili ołtarze boczne i rozmieścili ocalone stacje Męki Pańskiej. Kaplicę malował Wacław Mączyński z Kopytówka [19]. Jednonawowy kościółek przypominał raczej spory dom niż kościół. Jego prezbiterium, oddzielone kratkami od reszty kościoła, miało kształt kwadratu. W miejscu ołtarza z cudownie ocalałym obrazem Matki Bożej stało drewniane tabernakulum. Oprócz głównego ołtarza były jeszcze dwa boczne: Chrystusa Ukrzyżowanego i Świętego Antoniego. Dach pokryto papą, a małą wieżyczkę z niedużym dzwonem blachą cynkową. Wnętrze pomalowano na biało [17].

Świątynia służyła do sierpnia 1931 roku, kiedy zakończono odbudowę pierwotnego kościoła [17]. Kościół od wiosny 1932 roku służył jako magazynek parafialny, później jako sala zebrań Akcji Katolickiej. Kilka razy przymierzano się do rozbiórki. Rada Parafialna i proboszcz planowali od września 1939 roku przekazać świątynię na czterooddziałową szkołę elementarną z Czubina [17].

Po II wojnie światowej ks. Stanisław Witkowski wpadł na pomysł, żeby przenieść tu kościółek stojący bezużytecznie w Rokitnie. Na takie rozwiązanie UB się zgodziło, bo liczba obiektów sakralnych nie zmieniła się. Pomysłodawcami, oprócz księdza, byli Jan Nowak, Józef Krawczyk i Aleksander Bieńkowski [7]. Na początku czerwca 1948 roku do Rokitna pojechało kilku cieśli i paru pomocników, by rozebrali kościółek [17]. Byli to Józef Czwarnóg, Konstanty Witan, Józef Kowalski, Bronek Rączka, Józef Możdżyński, Jan Ranicki, Roman Dowiat, Józef Pająk [7]. Demontaż trwał około tygodnia [17].

W którąś czerwcową niedzielę 1948 roku do Starej Miłosny wyjechały z częściami rokitniańskiego kościoła 42 zaprzęgi konne, w tym cztery z blachą [7]. Gdy ponad kilometrowa kawalkada dojechała do Wisły, tuż przed wjazdem na tymczasowy drewniany most przy ul. Karowej, zatrzymał ich patrol żandarmerii wojskowej i milicji ludowej. Milicjanci podejrzewali, że taka ilość drewna może pochodzić tylko ze złodziejstwa. Dopiero „żelazny list” wydany przez proboszcza z Rokitna wszystko wyjaśnił, choć na wszelki wypadek spisano furmanów i księdza wikarego. Na miejscu okazało się, że część przywiezionego budulca nie nadaje się do użytku, szczególnie deski, które w większości były zbutwiałe. Pozostałe, bardziej „zdrowe” użyto, ale za kilka lat okazało się, że trzeba je jednak wymienić. Przy montażu wykorzystano przede wszystkim dębowe bale, czyli główną konstrukcję, oraz krokwie dachowe i wieżyczkę. W nowym miejscu wzniesiono budowlę identyczną jak w Rokitnie [17].

Kościół został zmontowany w latach 1949-1950 [3]. Ustawiono go na nowej posesji około 300 m od poprzedniego, na ziemi kupionej od inż. Drebeta, dzięki staraniom ks. Stanisława Witkowskiego. Pracami budowlanymi kierował arch. Stanisław Marzyński [4]. 6 sierpnia 1950 roku abp Stefan Wyszyński poświęcił nową świątynię. W tym samym roku dla upamiętnienia dogmatu o Wniebowzięciu Najświętszej Maryi Panny została zbudowana obok kościoła grota z Lourdes [9]. Wewnątrz kościółek otynkowano. Na ścianie prezbiterium położono bogatą polichromię, której centrum zajmowała postać Zbawiciela z otwartym sercem, zgodnie z wezwaniem. W latach późniejszych położono nowy dach gontowy, nową boazerię oraz rozbudowano okazałą wieżyczkę [17]. Pierwszą instalację elektryczną w świątyni instalowali więźniowie niemieccy, jako jeńcy wojenni [7].

W późniejszych latach zmieniano wygląd kościoła. Powstał szalunek wewnętrzny (zachowany do dziś), dobudowano wieżyczkę, a na dachu położono gont [16].

Świątynia zawdzięcza dzisiejszy wygląd proboszczowi Józefowi Iwaniukowi. Zlecił on plastyczce Annie Grocholskiej pokrycie polichromią sufitu ze scenami z Pisma Świętego [9]. Boczne ściany i sufit ozdobiono malowidłami o treści religijnej w tzw. stylu naiwnym. Na obrazie po prawej stronie, tuż pod chórem, umieszczony był napis z błędem ortograficznym o treści: "Panie, ukarz (zamiast ukaż) nam swoje oblicze" [6].

22 stycznia 2006 roku miał miejsce pożar drewnianego kościoła [1]. Strażacy dojechali po kilku minutach i przez cztery godziny walczyli z ogniem. Bryła i konstrukcja budynku pozostały nienaruszone [14]. Spaliła się kruchta i fasada frontowa [3], zniszczeniu uległy też organy [9]. Z wyposażenia ocalała tylko figura Chrystusa na krzyżu (z ołtarza głównego, mimo że była wykonana z drewna nasączonego woskiem [18]). Ponieważ przy wejściu były wybite szyby, zakłada się, że było to włamanie i podpalenie [14]. 3 lutego 2006 roku z inicjatywy księdza proboszcza powstał Społeczny Komitet Odbudowy Kościoła [18] i kościół został odbudowany [3].

Nowy budynek plebanii powstał w latach 2008-2010.

Gdy Stara Miłosna zaczęła się rozrastać, abp Sławoj Leszek Głódź podjął decyzję o budowie nowej, murowanej świątyni. Prace planistyczne rozpoczęły się w 2010 roku [1]. We wrześniu 2012 roku położono kamienie węgielne, które pochodzą z fundamentów drewnianej parafialnej świątyni św. Antoniego oraz z Sanktuarium Cudownego Medalika w Paryżu. Do specjalnej tuby włożono również cudowny medalik dotknięty do ciała św. Katarzyny Laboure, karty z podpisami żyjących obecnie parafian, a także podobizny królów Polski [8]. Budowa rozpoczęła się w 1012 roku [8] i zakończyła w 2016 roku. Kierownikiem budowy był inżynier Jacek Milewski [8].

Świątynię konsekrował abp Henryk Hoser 25 września 2016 roku [1].

W 2016 roku do ogrzewania wnętrza kościoła zainstalowano pompę ciepła EUROS GEO PRO o mocy 47 kW oraz ogrzewanie podłogowe [20].

W czerwcu 2021 roku przy kościele pojawiły się nowe figury Serca Pana Jezusa, Matki Bożej z Lourdes i Świętego Józefa [21].