W kompleks basenowy w Aninie (ul. V Poprzeczna #22) wchodzą dwa baseny (sportowy i rekreacyjny), 69-metrowa zjeżdżalnia, toalety i przebieralnie rodzinne. W sąsiedztwie baru i szatni ogólnej znajdują się krzesła i stoliki dla małych dzieci. Przy wejściu do głównej hali jest winda dla osób niepełnosprawnych. Pływalnia obejmuje cały parter. Niecka basenu sportowego ma wymiary 25 x 12.5 metra i wyposażona jest w sześć torów pływackich ze słupkami startowymi. Głębokość basenu wynosi od 1.2 do 1.8 metra [4]. Basen rekreacyjny ma wymiary 12.5 x 4.5 m [14] i głębokość od 0.9 do 1.35 metra. Są na nim tory do nauki pływania oraz atrakcje: hydromasaż denny i hydromasaż ścienny, leżanki, kurtyna wodna oraz sztuczna rzeka [4]. Przy basenach znajdują się trybuny, na dole dla trenerów wyznaczono 26 miejsc, na górze 99 miejsc dla widzów. Przepustowość wyliczono na 150 osób na godzinę [14], jednocześnie na basenie może przebywać 126 osób, w salach fitness 60 osób, na lodowisku 100 osób, a w obiektach gastronomii 36 osób [19]. Na parkingu jest 68 miejsc dla gości i 17 dla pracowników [14].

Na terenie kompleksu są też dwie sauny: sucha z temperaturą około 90 stopni Celsjusza oraz parowa z temperaturą około 55 stopni Celsjusza. Hydromasaże ścienne i natryski służą do spłukiwania, można też wylać na siebie „kubeł zimnej wody”. Mieści się tu również jacuzzi dla sześciu osób i basen półotwarty (zimą podgrzewany [19]) o głębokości 1.35 m, wychodzący na zewnątrz budynku [4].

W budynku znajduje się klimatyzowana sala do aerobiku ze ścianą z lustrami (80 m2), z profesjonalnym sprzętem nagłaśniającym oraz siłownia (80 m2) [5][19]. Są też dwie sale do gry w squasha [19].

Między budynkiem basenu i południową działką pobliskiej parafii jest znaczny teren zielony. W zimie uruchamiane jest tu lodowisko [7] z częścią 20 na 30 metrów dla umiejących jeździć oraz z częścią 6 na 10 metrów dla początkujących [14]. Do dyspozycji łyżwiarzy są zamykane szafki i wypożyczalnia łyżew. Od wiosny do jesieni w miejscu lodowiska funkcjonuje skatepark [6]. Tworzą go: rampa (przypomina ćwiartkę rury), minirampa, banki, quartery, funbox, grindbox i poręcz prosta, umieszczone pośrodku [7].

Kompleks ma 3200 m2 i powstał w pracowni architektonicznej Pawła Tiepłowa. Wykonawcą była firma Zambet. Koszt budowy wyniósł [14] 32 mln zł [19]. Konstrukcja budynku oraz niecki basenu jest żelbetowa. Dach tworzą dźwigary łukowe z drewna klejonego, pokryte blachą fałdową. Dwie wieże (wejściowa i zjeżdżalni) są stalowe [19].

Przy ul. Kajki #67 znajduje się pawilon gastronomiczny (murowany barak składający się z czterech niezależnych części). Na początku obok kawiarni „Kukułka” znajdował się sklep z częściami do polskich aut, nazywany przez mieszkańców Auto-Moto. Na przełomie lat 80-tych i 90-tych XX wieku była tu kwiaciarnia, a po likwidacji tych placówek otwarto sklep papierniczy [3]. W 2018 roku był tu m.in. Anns Kebab i restauracja Wok Wawerski. Przed nimi znajdował się tu m.in. „Kurczak z Rożna”.

Borowik

Sklep Społem Borowik (ul. ul. Kajki #69) to popularny i jeden z pierwszych sklepów w Aninie. Powstał w II połowie lat 60-tych XX wieku [10]. Był wówczas trend, aby większym sklepom nadawać imiona. Ponieważ obok działki był zagajnik z grzybami, stąd nazwa [20]. Wówczas pozbawiony był konkurencji i wokół pawilonu koncentrowało się życie towarzyskie. W 1970 roku pracowniczki pod kierownictwem Wandy Kilanowskiej odebrały I nagrodę w konkursie Prezydium Stołecznej Rady Narodowej [13]. W I połowie lat 70-tych XX wieku sklepy w Warszawie, w tym Borowika, przejęło WSS Społem [13].

W 2012 roku pawilon został rozebrany [13], a w jego miejscu powstała piętrowa galeria handlowa [9]. W listopadzie 2016 roku w pawilonie otwarto salę zabaw [12], która ma ponad 90 m2 powierzchni i mieści się na pierwszym piętrze. Jest w niej wielka sala z ogromnymi przeszklonymi ścianami, podzielona na ogrodzone boksy ze zjeżdżalniami, labiryntami, torem saneczkowym, basenami z piłkami, huśtawkami. Działa tu również kawiarenka dla rodziców [11].

W latach 1935-1939 obszar Anina powiększył się poprzez rozparcelowanie dalszych terenów leśnych. Dzielnicę tę nazwano Nowym Aninem. Zabudową tych terenów kierował inż. Muszyński. W Nowym Aninie osiedlali się przedstawiciele finansów, urzędnicy, wojskowi i intelektualiści. Powstał wśród nich projekt stworzenia ośrodka życia kulturalnego [15].

Kasyno

W 1926 roku architekt Jan Budaszewski przygotował projekt budowy Kasyna. Architektura miała się nawiązywać do zabudowy letniska i była kompromisem między stylem dworkowym i świdermajerem. Inicjatorem było Towarzystwo Przyjaciół Anina. Do budowy przystąpiono kilka lat później, w mocno uproszczonej formie. Ponieważ budynek powstał ze składek mieszkańców i z dochodu z rozmaitych imprez, nie starczyło środków na realizację wspartego na kolumnach tarasu pierwszego piętra, zrezygnowano też z wielu detali [2]. Był to prosty budynek [1], jednopiętrowy, z poddaszem nakrytym wysokim dachem. Fasadę ożywiono dużymi oknami o ramach pokratkowanych szprosami i ujętymi w skromne opaski. Przed budynkiem znajdował się taras otoczony świdermajerowską balustradą z desek przypominających ozdobne tralki. Nad oknami pierwszego piętra znajdował się wielki napis: Kawiarnia-Kasyno. Pośrodku przeszklone drzwi prowadziły do środka [2]. Wchodziło się do dwóch pomieszczeń. Duże było restauracją z bufetem, zapleczem kuchennym i kilkoma stolikami, mniejsze było tzw. pokoikiem brydżowym (z biblioteką [2]). Pokoik brydżowy był (poza funkcją określoną nazwą) siedzibą Towarzystwa Przyjaciół Anina. Z kawiarni schody wiodły na antresolę [8], gdzie znajdował się balkon z kącikiem bilardowym [1] i szafami ze sprzętem sportowym [2]. To miejsce było oblegane przez młodzież anińską [8]. W budynku były też pokoje zebrań różnych organizacji [15]. Wnętrze budynku udekorowane było rysunkami Jerzego Zaruby [2].

W głębi budynku znajdowała się duża sala z estradą [8]. Salę otaczała z dwóch stron galeria na wysokości pierwszego piętra (naprzeciwko sceny i z boku). Część widzów zajmowała tam miejsca podczas przedstawień [2]. W sali odbywały się bale, spektakle teatralne, koncerty, wyświetlano filmy [8]. Do głównej sali podczas budowy dostawiona została duża przybudówka z pomieszczeniami zaplecza i sceną (wyposażoną w kurtynę). Przybudówka upodabniała budowlę do ogromnej szopy [2].

W sąsiedztwie znajdowały się boiska do siatkówki i koszykówki oraz dwa korty tenisowe: starszy betonowy i nowszy wysypany miałem ceglanym [2]. W zimie wylewano tu ślizgawkę [1]. Od strony ul. Kajki usypana została górka saneczkowa. Zjeżdżało się do wykopu, na końcu którego była strzelnica. Z tej strony stał również drewniany domek, w którym mieszkała rodzina państwa Wiwegerów [8].

Do powstania kasyna przyczynili się Antoni Gąsowski i inż. Józef Miłobędzki. Restauracja była królestwem Leona Wiwegera. Przy stolikach spotykali się poeta Konstanty Ildefons Gałczyński, karykaturzysta Jerzy Zaruba, publicysta Jerzy Waldorff, aktor filmowy Zbigniew Swan i jego żona, aktorka Maria Malicka. Stanisław Kazuro organizował bezpłatne koncerty chóru Filharmonii Warszawskiej i Kapeli Ludowej Stanisława Namysłowskiego [2]. W grudniu 1937 roku urządzono wystawę obrazów (ponad 200 dzieł) okolicznych artystów oraz wystawiono sztuki „Maturę” Władysława Fodora i „Sublokatorkę” Adama Grzymały-Siedleckiego [15].

W pierwszych dniach września 1939 roku bomba, która eksplodowała u zbiegu ul. Stradomskiej (ul. Prażmowskiego) i IV Poprzecznej uszkodziła jedną ze ścian Kasyna. Wkrótce budynek zajęli Niemcy, a rodzina Wiwegerów musiała się wyprowadzić. Gdy w 1944 roku prawy brzeg Wisły zajmowała Armia Czerwona, budynek spłonął, a po wojnie nie został odbudowany [2].

W okresie PRL-u w miejscu dzisiejszego basenu był pusty plac.

W marcu 2007 roku architekt Paweł Tiepłow przedstawił projekt budowy w tym miejscu basenu [18]. Oferty na budowę złożyło pięciu oferentów, w kwotach od 27.33 do 40.71 mln zł [19]. 5 marca 2008 roku podpisano umowę na budowę pływalni i lodowiska z firmą Zambet [14], a 10 października nastąpiło wmurowanie kamienia węgielnego [19]. Według inżyniera budowy następowały znaczne uchybienia w pracach, m.in. obiekt nie został (po położeniu tynków i okładzin ceramicznych) zamknięty na zimę. W 2010 roku nastąpiły odbiory końcowe i 3 listopada uroczyście oddano kompleks do użytku [18].

Budynek Ośrodka Sportu i Rekreacji w Aninie uzyskał 71 głosów (10 miejsce) w plebiscycie Makbryła roku 2010 [17].