Kościół Matki Bożej Różańcowej (ul. Wysockiego #8) ma rangę sanktuarium diecezjalnego [7]. Inne sanktuarium Matki Bożej Różańcowej mieści się również w kościele św. Dominika na Służewie [13].

Świątynia znajduje się wzdłuż ul. Bartniczej, natomiast główne wejście prowadzi od ul. Wysockiego. Wzdłuż obsadzonej szpalerem drzew alei prowadzącej do świątyni, po obu stronach znajdują się liczne kamienie, figurki i miejsca pamięci. W północno-zachodnim narożniku przy ul. Wysockiego mieści się dom katechetyczny. Za kościołem, od ul. Ogińskiego, jest dom mieszkalny (ul. Bartnicza #7), kancelaria parafialna i plebania a na północ od niej Niepubliczne Przedszkole Zgromadzenia Sióstr Loretanek (ul. Ogińskiego #7A). Na północ od kościoła stoi kaplica przedpogrzebowa w której mieści się obecnie zakład pogrzebowy.

Świątynia to trójnawowa budowla, nawiązująca do trójdzielnej włoskiej fasady romańskiej [1] (widoczne są też cechy neogotyckie). Została zbudowana na wysokiej podmurówce [19]. Z kolei nowoczesność architektury podkreślają małe, okrągłe okienka (bulaje) w krużganku na poziomie parteru, w elewacji głównej oraz w ryzalitach [1].

Powierzchnia świątyni wynosi 1200 m2 i mieści ona 5 tys. wiernych. Projekt architektoniczny przygotował prof. Zdzisław Mączeński [1]. Bryła kościoła jest monumentalna i masywna. Prezbiterium zakończone jest półkolistą absydą, po obu stronach której znajdują się półkoliste przybudówki mieszczące zakrystię. Prezbiterium wieńczy niewielka latarnia oparta na czterech kolumnach. Dach jest prawie płaski, nad nawą główną nieco wyniesiony. Elewacje boczne mają po siedem strzelistych, półkoliście zaokrąglonych okien z witrażami nadającymi wnętrzu zielono-żółtą barwę. Są one jednobarwne, jedynie u podstawy witraża znajduje się określony symbol, jak herb Pragi, herb Jana Pawła II, Matka Boska Ostrobramska, gorejące serce itp. Na poziomie parteru po obu stronach wzdłuż całej świątyni ciągną się przybudówki z okrągłymi oknami.

Fasada jest dużą płaszczyzną z wysuniętymi do przodu dwiema bocznymi partiami w formie ryzalitów z wąskimi oknami, przypominającymi strzelnicze. Między nimi znalazły się trzy wysokie, półkoliście zamknięte arkady [1]. Od frontu do kościoła prowadzą szerokie schody, z tarasami na przedłużeniu ryzalitów. Wejście znajdujące się pod arkadami po obu stronach flankowano dwiema niszami. Drzwi wejściowe oraz nisze zwieńczone są półkoliście. Nad niszami umieszczono herby, a nad wejściem malowidło przedstawiające Maryję z Jezusem na ręku, po której obu stronach unoszą się aniołowie. Powyżej na szynach umieszczono napis z metalowych liter „Sanktuarium Matki Bożej Różańcowej”, który otacza wizerunek Maryi trzymającej różaniec.

Wnętrze wydaje się zbyt obszerne i zbyt wysokie jak na kościół osiedlowy [1]. Nawy boczne od nawy głównej oddzielają wysokie kolumny o rzucie ośmiobocznej gwiazdy, w przestrzeniach między którymi umieszczono żyrandole. Do przybudówek, które pełnią role krużganków przechodzi się pod ostrołukowymi sklepieniami. Od południa prowadzą do nich boczne wejścia, a w północnej przybudówce ustawiono konfesjonały.

W prezbiterium umieszczono marmurowy ołtarz na wysokim podwyższeniu, zgodnie z posoborowymi wymogami liturgicznymi [1]. Na ścianie prezbiterium osiem masywnych podpór zbiega się na sklepieniu. Pośrodku ściany znajduje się duży drewniany krzyż, a po obu jego stronach namalowane są w stylu iluzjonistycznym dwie figury, zapewne Maryi i św. Jana.

Na wysokości kruchty po południowej stronie znajduje się kaplica boczna Najświętszego Sakramentu. Wieńczy ją niewielka glorieta, nakryta kopułą z kulą. W kaplicy znajduje się ołtarz wykonany z drewna sosnowego, który pochodzi z kościoła św. Marii Magdaleny na Annopolu, gdzie służył najbiedniejszym rodzinom ówczesnej Warszawy [19]. W kaplicy adoracyjnej Najświętszego Sakramentu znajduje się obraz przedstawiający płonący kościół w 1939 roku oraz zabudowania parafialne, namalowany przez Janinę Strzeszewską [5]. Gdy proboszcz w 2011 roku doprowadził do koronacji figury, otworzył kaplicę całodziennej adoracji [15].

Na zakończeniu lewej nawy nad ołtarzem została umieszczona figura Matki Bożej Fatimskiej [1]. Na ścianach po obu stronach wiszą różańce wotywne. Drewniana figura ufundowana została w latach 60-tych XX wieku przez Polaków mieszkających na emigracji w Hiszpanii i Portugalii, a następnie przekazana prymasowi Wyszyńskiemu jako wyraz wdzięczności za jego wytrwałość i niezłomność podczas przesłuchań. Figurę wyrzeźbiono z jednego kawałka [12] ciemnego drewna mahoniowego. Jest prawie metrowej wysokości. Przedstawia postać o delikatnych, dziewczęcych rysach twarzy, promieniującą łagodnym, ciepłym spojrzeniem. Jej dłonie są wysunięte do przodu. Ubrana jest w białą tunikę i biały płaszcz ze złotym rąbkiem, który okrywa jej głowę opadając aż do stóp. Złocone serce otoczone świetlistymi promieniami przypomina o Niepokalanym Sercu Maryi. W ręku trzyma różaniec. Figura stoi na zdobionym złoconymi liśćmi piedestale. Początkowo figura stała w prezbiterium pod krzyżem, od 1992 roku miała swoje miejsce na marmurowym ołtarzu w lewej nawie kościoła [20]. Obecność figury spowodowała podniesienie kościoła do rangi sanktuarium [15]. Pod figurą znajduje się w tablicy Akt Oddania Polski.

Na zakończeniu prawej nawy mieści się ołtarz chrzcielny. Na ścianie w kamiennym obramieniu znajduje się szkic sceny chrztu Jezusa, a powyżej napis "Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego". U podstawy stoi marmurowa chrzcielnica. Na bocznej ścianie, obok ołtarza znajdują się w dwóch półkolistych wnękach obrazy Jezu Ufam Tobie i Matki Bożej Częstochowskiej. Poniżej jest fragment tablicy z napisem "Królowo Polski Przyrzekamy. W 50-tą rocznicę jasnogórskich ślubów narodu".

Z tyłu kościoła są liczne tablice, m.in. poświęcona pamięci żołnierzy 79. Pułku Strzelców Słonimskich, poległych w latach 1939-1945, walczących we wrześniu 1939 r. na terenie Bródna [1].

Budowę organów rozpoczął Antoni Grygorcewicz. Po jego śmierci w 1974 roku prace kontynuował Włodzimierz Truszczyński. Powstało wtedy 10 głosów. Do obecnej wielkości (27 głosów) instrument został rozbudowany w 1981 roku przez Zbigniewa Sianowskiego. Prospekt jest współczesny, architektoniczny. Umieszczone są w nim Pryncypałbas 16 w wieżach pedałowych, w centralnej części Pryncypał 8 i Oktawa 4 z manuału I. Za prospektem znajduje się szafa ekspresyjna manuału II. Instrument posiada ruchomy stół gry. Skala manuałów to C-a3, a skala pedału C-f1. Traktura gry i rejestrów jest elektro-pneumatyczna. Dostępne są dwa manuały i pedał: Manuał I (Bourdon 16, Pryncypał 8, Holflet 8, Oktawa 4, Blokflet 4, Sesquialtera 2x, Superoktawa 2, Mixtura 5x, Trompet 8, Acuta 4x, Obój 8) Manuał II (Kwintadena 8, Gedackt 8, Salicet 8, Pryncypał 4, Rurflet 4, Nasard 2 2/3, Gemshorn 2, Tercjan 2x I-P, Oktawa 1 II-P) Pedał (Pryncypałbas 16, Subbas 16, Oktawbas 8, Fletbas 8, Chorałbas 4, Kornetbas 4x, Puzon 16), dwie wolne kombinacje oraz dwie niezależne kombinacje pedałowe, crescendo, żaluzja manuału II, wyłącznik głosów językowych i tremolo. Registry zbiorowe to Piano, Forte, Tutti [18].

Wysokie i obszerne podziemia kościoła przydatne są do celów duszpasterskich [19].

Parafia liczy ok. 15000 wiernych [6]. Długą tradycję mają wspólnoty świeckich gromadzące się w pobliskim domu katechetycznym: Ruch Światło Życie (od roku 1985 roku), wspólnoty Drogi Neokatechumenalnej (od 1985 roku), Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie, oraz Stowarzyszenie Dom na Skale [7]. Pierwszym proboszczem był ks. Aleksander Sękowski (1913-), a następnymi ks. Franciszek Choiński, ks. Teofil Mierzejewski, ks. Stefan Roguski, ks. Andrzej Kubiak (1939-1944), ks. Józef Woźniak (1944-1945), ks. Tadeusz Zimiński (1945-1960), ks. Romuald Gawlik (1960-1981), ks. Mieczysław Mosak (1981-2002), ks. Zygmunt Wirkowski (2002-2006), ks. Stanisław Wołosiewicz (2006-2017), ks. Robert Rafał Szewczyk (2017-) [5][19].

Kancelaria parafialna mieści się w trzykondygnacyjnym budynku na planie prostokąta, o prostej elewacji. Powstała w latach 30-tych XX wieku jako drewniany budynek. Odbywały się tu zbiórki ministrantów i Szarych Szeregów, mieszkał tu organista i kościelny, działała kuchnia. Na piętrze mieszkali księża [3]. Murowany budynek powstał w 1966 roku [5]. W niszy nad wejściem znajduje się figura Maryi.

Kaplica przedpogrzebowa powstała w latach 30-tych XX wieku [3]. Obok niej w niewielkiej zabudowanej konstrukcji umieszczone są trzy dzwony.

Od ul. Wysockiego znajduje się budynek mieszczący m.in. dom katechetyczny i zakład pogrzebowy. Składa się z dwukondygnacyjnego budynku mieszkalnego oraz parterowej sali w kształcie wstęgi wokół malutkiego wewnętrznego patio. Budowę rozpoczęto 15 października 1985 roku, a nauka religii rozpoczęła się w 1988 roku. Na katechezę przychodziło ok. 6 tysięcy dzieci i młodzieży [5].

Budynek od wschodu pełni również rolę klasztoru sióstr [21]. Niepubliczne Przedszkole Sióstr Loretanek to budynek na planie kwadratu z wewnętrznym patio. Ma trzy kondygnacje i nowoczesną elewację, którą tworzą pionowe pasy przerywane otynkowanymi wnękami, w których umieszczono otwory okienne i drzwiowe. Od wschodu są one standardowej wielkości, od północy i południa wąskie pasy, a od zachodu balkony nad położonym z tej strony zewnętrznym dziedzińcem na którym znalazł się skwer i figura Maryi. Dach opada w stronę wewnętrznego patio, również nietypowo do środka skierowane są lukarny. Od zachodu do dziedzińca przylega parterowy pawilon, najpewniej kaplica. Sąsiadują z nim budynki techniczne i garaże. Kompleks powstał po II wojnie światowej, przed 1977 rokiem.

Na północ od świątyni znajduje się rzeźba Maryi. Maryja stoi na kamieniu na którym wyryto dwie gołębice oraz słowa „Matko błogosław nam”. Na północny-zachód duży krzyż z tablicami poświęconymi kard. Stefanowi Wyszyńskiemu i Janowi Pawłowi II (upamiętnia pontyfikat Jana Pawła II [7]) oraz umieszczonymi na ziemi ich herbami. Obok stoi obelisk Wdzięczni Bogu w formie tablicy z cytatami. Całość ogranicza różaniec z kamieni zakończony krzyżem. Położony obok Pomnik Ofiar Katastrofy Smoleńskiej, w kształcie pnia drzewa roztrzaskanego przez piorun, został odsłonięty [1] 12 sierpnia 2011 roku na północ od placu przed kościołem. Upamiętnia zarówno ofiary zbrodni katyńskiej 1940 roku jak i katastrofy smoleńskiej 2010 roku [10].

Wzdłuż alejki prowadzącej do głównego wejścia przebiega droga krzyżowa, w postaci prostych metalowych postumentów z daszkiem. Jest tam również mniejsza ścieżka do figury Maryi.

Na południe od placu przed kościołem znajduje się przy alejce krzyż, wokół którego ustawiono na podwyższeniach cztery misy.

Pomnik Druhów Sokołów

Po prawej stronie od zachodniego wejścia na teren kościoła znajduje się Pomnik upamiętniający Druhów Sokołów poległych w wojnie polsko-bolszewickiej [9]. Składa się na niego kamienno-betonowa podstawa obelisku, na której znajduje się krzyż. Napis na oryginalnej płycie brzmi: „Pamięci Druhów Sokołów oraz tych mieszkańców Nowego Bródna i Pelcowizny którzy ofiarnie życie swe oddali za Polskę w czasie wojny wszechświatowej cześć składają Sokoli i współmieszkańcy” [9]. „Sokół” to najstarsze polskie towarzystwo gimnastyczne, którego członkowie w czasie I wojny światowej walczyli w II Brygadzie Legionów pod dowództwem Józefa Hallera. W latach 1939-1989 działalność organizacji była oficjalnie zakazana [8].

Pomnik powstał w 1921 roku, odsłonięty został uroczyście rok później [11]. Początkowo na postumencie stała również rzeźba wzbijającego się do lotu sokoła [9], rwącego zniewalające łańcuchy z kulą. Po obu stronach znajdowały się latarnie żeliwne [11]. Na pomniku umieszczono trzy metalowe tablice. Po II wojnie światowej rzeźba sokoła oraz dwie tablice zostały zerwane [9]. Po 1989 roku kilkukrotnie podejmowano próby renowacji pomnika [11]. Gdy w sierpniu 2020 roku prezes Związku Towarzystw Gimnastycznych Sokół w Polsce, druh Damian Małecki, zwrócił się do Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej o pomoc w renowacji pomnika, uzyskał zgodę. Prace konserwatorskie zostały zakończone 2 listopada 2021 roku. Została odtworzona uszkodzona tablica, która znalazła się na pobliskiej plebanii. Oficjalne odsłonięcie miało miejsce 10 lutego 2022 roku. Konserwacja została sfinansowana ze środków Biura Upamiętniania Walk i Męczeństwa IPN [9].

Pierwsza drewniana kaplica (wówczas posesja miała adres ul. Białołęcka #38) powstała w tym miejscu w 1909 (1906 [3]) roku z fundacji księżnej Marii Radziwiłłowej z Zawiszów. Znajdowała się na terenie osady domków budowanych potajemnie przez ludność, która przybyła w poszukiwaniu pracy na terenie po dawnych carskich fortyfikacjach [1].

Była to drewniana, w konstrukcji ryglowej, jednowieżowa świątynia bazylikowa, trójnawowa, z pięciobocznym prezbiterium, bez nawy poprzecznej. Posiadała chór z organami, dwie boczne kaplice, wieżę zegarową z dzwonami (zabranymi później przez okupanta). Była szalowana obustronnie profilowanymi deskami, pomalowanymi na zewnątrz olejno w kolorze brązowym, zaś wewnątrz na biało. Posiadała od frontu podcieniowe wejście z trzema wrotami. Przy prezbiterium znajdowała się zakrystia. Wewnątrz znalazło się pięć ołtarzy. Ołtarz główny w prezbiterium ozdobiony był obrazem Matki Bożej Różańcowej adorowanej przez św. Dominika i błogosławioną Salomeę i obustronnie wydzielony piętrowymi galeriami [3]. Świątynia znajdowała się w miejscu, gdzie dzisiaj przed kościołem jest trawnik [16].

Z kościołem od południa (przy ul. Bartnicznej) sąsiadował budynek kancelarii parafialnej. Miał rzut kwadratu, był drewniany, dwukondygnacyjny, z dwiema werandami, mieszczący na parterze pomieszczenia kancelarii, miejsce spotkań Związku Ministrantów i harcerzy Szarych Szeregów, mieszkanie organisty, kościelnego i kuchnię, a na piętrze mieszkania księży. Na wschód od świątyni mieściła się istniejąca do dzisiaj niewielka, murowana kaplica przedpogrzebowa z półkolistą absydą [22].

Parafię pw. Matki Bożej Różańcowej erygował 26 października 1913 roku przy kaplicy abp Aleksander Kakowski [1] terenu z istniejącej parafii Matki Boskiej Loretańskiej [5].

W 1918 roku parafię odwiedził nuncjusz papieski Achilles Ratti, późniejszy papież Pius XI [1].

Pomysł na budowę murowanego kościoła zainicjował ks. Tadeusz Zimiński [1] po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku [1]. Zdzisław Mączeński opracował projekt dużego modernistycznego kościoła [14]. W celu uzyskania funduszy wydano pocztówkę z rysunkiem kościoła, którą rozprowadzano wśród wiernych. Druga wersja projektu kościoła autorstwa Mączeńskiego powstała w 1928 roku [1], a trzecia finalna w 1934 roku [16].

W latach 30-tych XX wieku północno-zachodni fragment posesji przecinała ukośnie ul. Białołęcka, do której przypisana była działka (ul. Białołęcka #38). Na wysokości dzisiejszego domu pogrzebowego odchodziła od niej ul. Kmieca, wzdłuż której po północnej stronie znajdowały się domy jednorodzinne. 5 lipca 1921 roku ul. Białołęcka zmieniła nazwę na ul. Piotra Wysockiego [3].

W 1934 roku proboszcz ks. Stefan Roguski uzyskał zgodę na budowę murowanego kościoła na tyłach drewnianej świątyni [1]. Prace rozpoczęto w 1938 roku [14]. W 1939 założono żelbetowe fundamenty, bardzo skomplikowane ze względu na warunki geofizyczne [16] oraz cokół z granitu. Dalsze prace zatrzymały działania wojenne [1].

W miejscu dzisiejszego przedszkola przed wojną mieściła się w nich piekarnia mechaniczna Żytomierska, którą prowadził ze wspólnikami Tadeusz Kupniewiecki, a także firma przewozowa Samulewskiego i sklep spożywczy małżeństwa Śniegów [22].

Drewniany kościół spłonął we wrześniu 1939 roku [1] w czasie bombardowania [3]. Podczas okupacji ministranci parafii uczestniczyli w walkach i wielu akcjach sabotażowych na terenie pobliskiej kolei (wysadzanie torów, zamiany składów) [3]. Zapewne powstała tymczasowa kaplica, która służyła wiernym w okresie okupacji i która została spalona w 1944 roku [5].

II wojnę światową przetrwała plebania na planie kwadratu przy skrzyżowaniu ul. Bartniczej i Białołęckiej. Zabudowania ul. Kmieca zostały w większości zniszczone, jedynie zachowały się ruiny piekarni [22]

Od października 1944 roku przez szereg lat nabożeństwa odprawiano w kaplicy domu Caritasu (Domu Pracy im. Kard. Aleksandra Kakowskiego [6]) przy ul. Poborzańskiej 33. Przejściowy zarząd nad parafią przejął ks. Józef Woźniak. W 1957 roku (8 maja 1949 roku [1]) [5] kard. Stefan Wyszyński wmurował akt erekcyjny pod budowę nowego kościoła i poświęcił fundamenty [1]. Kazanie było nagłośnione przez duży megafon, zbudowany przez ministranta, i słyszane w całej okolicy. Inspekcja budowlana zażądała jednak uproszczeń konstrukcyjnych i architektonicznych [16].

Ponowną zgodę na budowę uzyskano dopiero w październiku 1956 roku [1]. Budynek powstał w latach 1957-1960 według projektu Kazimierza Białkowskiego, zgodnie z zaleceniami Zdzisława Mączeńskiego, na fundamentach starej budowli [3]. W 1960 roku świątynia została oddana do użytku w stanie surowym. 13 czerwca 1960 roku odbyło się uroczyste poświęcenie. Nie zrealizowano projektu wolnostojącej, smukłej dzwonnicy, gdyż we wczesnych latach PRL-u nie zezwalano na budowę wież kościelnych [1].

We wrześniu 1960 roku kard. Stefan Wyszyński ofiarował parafii figurę Matki Bożej Fatimskiej [1]. 31 maja 1964 roku kard. Stefan Wyszyński konsekrował ołtarz i kościół. Od tego momentu wszystkie msze święte były sprawowane w świątyni [1]. W 1967 roku z okazji tysiąclecia chrztu Polski kard. Stefan Wyszyński dokonał konsekracji trzech dzwonów opatrzonych imionami: Paweł, Stefan, Romuald [5].

W 1975 roku ul. Wysockiego przebudowano i poszerzono, przedłużając ją do ul. Budowlanej (śladem odcinka ul. Białołęckiej), likwidując jednocześnie większość przecznic [2].

W 1981 roku przebudowano prezbiterium i położono marmurowe płyty na filary. Organy zostały rozbudowane z dziesięciu do 26 głosów [5].

W kolejnych latach wyposażano kościół. W 1992 roku zbudowano marmurowy boczny ołtarz Matki Bożej Różańcowej w lewej nawie kościoła (soborowy [6]). W 1994 roku powstał marmurowy ołtarz chrzcielny w prawej nawie kościoła (pojawiła się też chrzcielnica [6]). W 1999 roku wykonano witraże w prezbiterium, a w latach 2000-2001 witraże w nawach bocznych [5]. Wstawiono też nowe ławki [6].

W latach 2006-2011 wymieniono posadzkę w kościele i zakrystii, wykonano schody przed kościołem, ufundowano wszystkie konfesjonały i drogę krzyżową na zewnątrz kościoła oraz tablice poświęcone Janowi Pawłowi II i kard. Wyszyńskiemu [6]. Została wykonana figura Chrystusa i zawieszona na krzyżu w prezbiterium [5]. W 2012 roku zakończono remont elewacji zewnętrznej [6].

Kilkanaście dni po katastrofie smoleńskiej w 2010 roku stanął przed kościołem pomnik w kształcie drzewa [6].

15 maja 2011 miała miejsce koronacja figury Matki Bożej Fatimskiej, której dokonał Józef kard. Glemp Prymas w obecności abp. Henryka Hosera i bp. Alojzego Orszulika [1]. 19 czerwca 2014 roku nastąpiło poświęcenie i oddanie do użytku Kaplicy Adoracji Najświętszego Sakramentu z figurą Matki Bożej Fatimskiej jako wotum parafian za 100 lat istnienia parafii [5]. Konsekwencją tego 25 marca 2015 roku było podniesienie świątyni do rangi diecezjalnego sanktuarium Matki Bożej Różańcowej, czego dokonał ks. abp. Henryk Hoser [5].