Obecnie posesja przy ul. Radzymińskiej #191/193 nie jest zagospodarowana.

Nie wiadomo dokładnie, kto wzniósł istniejącą tu kamienicę. Prawdopodobnie powstała dla żydowskiego kupca albo przedsiębiorcy Nyzenholtza, który był właścicielem posesji Kolonia Targówek 18- C. Dom istniał co najmniej w 1933 roku, chociaż pozwolenie na budowę uzyskali małżonkowie Kamińscy w 1935 roku. Trzypiętrowy dom po wybudowaniu otrzymał nazwę Willa Dziuńka i górował nad parterową zabudową Zacisza [1].

Willa Dziuńka (potocznie Trzypiętrówka, ul. Radzymińska 193, dawniej ul. Generalska 63) była murowana z czerwonej cegły, otynkowana, z lekko spadzistym dachem krytym papą. Od ulicy prowadziła na podwórze łukowata brama z drewnianą wstawką i drewnianymi drzwiami. Nad bramą znajdował się napis „krawiec” i żydowskie nazwisko. Z bramy wchodziło się na klatkę schodową w prawo, po trzech stopniach. Klatka, podobnie jak brama, była pomalowana na kolor jasnobeżowy z jasnozieloną lamperią. Była kamienna, z kutą balustradą w kształcie skręconych kwadratowych prętów i z drewnianą poręczą. W budynku znajdowało się 21 lokali mieszkalnych i dwa handlowe [1].

Do kamienicy po lewej stronie przylegał jednopiętrowy budynek, tzw. jednopiętrówka [1].

Podczas okupacji Niemcy zmagazynowali w kamienicy stos min i wycofując się postanowili je wysadzić. Wybuch oznaczałby zagładę Zacisza. Ponieważ jednak żołnierze niemieccy zaopatrywali się tu w doskonały bimber, ujawnili w sekrecie, co się szykuje. Wobec tej wiadomości parlamentariusze Zacisza przekazali im różnej wielkości baryłeczki, a w zamian oddział zgodził się odstąpić od zadania. Zorganizowano szybko wózek z kradzionych u Gloecha kół i miny przewieziono na koniec pól Jórskiego. Ułożono z nich tam cztery olbrzymie stosy, które Niemcy wysadzili [1].

Po wojnie był to budynek komunalny, przez moment mieściła się tu gminna świetlica [1].

Na parterze znajdowały się lokale usługowe. Na lewo od bramy, zarówno przed II wojną światową, w czasie okupacji jak i po wojnie, prowadził sklep spożywczy Jan Kulnis. W latach 50-tych i 60-tych XX wieku Trzypiętrówka pełniła rolę centrum handlowego. U Kulnisów kupowano okrągłe chlebki, piwo, portery, warzywa, lizaki, zimne sztuczne lody, oranżadę w kilku kolorach, wodę sodową (syfony) czy ogórki małosolne. Towar dostarczał żukiem pan Jaczewski. Przy sklepie działał też bar-restauracja, a zapukawszy nocą w okienko w bramie i wsunąwszy gotówkę można było dostać butelkę czegoś mocniejszego. Na prawo od bramy znajdował się sklep mięsny Baranków. Dalej na prawo było okno i drewniane drzwi do mieszkania pana Maciejczyka. Był też szklarz, kuśnierz i fryzjer Władzio [1].

Podwórze zostało zamknięte od zachodu i północy przez komórki. Od wschodu znajdował się budynek ubikacji z trzema kabinami. Pośrodku podwórka stał trzepak. Na wschód od kamienicy było dzikie przejście od ul. Koniczynowej, później pojawił się chodnik plus wąskie trawniki [1].

W latach 80-tych XX wieku budynek sprawiał wrażenie rudery, okna były utkane starymi szmatami, z powybijanymi szybami. Połamane były schody, tak samo klozety i śmietniki na podwórzu. Według legendy działkę zajął jeden z lokalnych notabli i miał pomysł urządzenia tu stacji benzynowej [1].

Kamienicę zburzono w latach 90-tych XX wieku, najpewniej około 1995 roku [1]. Od tego czasu był to skwer, na którym umieszczono billboard.

Od 2014 roku [4] w sądzie toczyło się postępowanie miasta o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie [1]. Po uregulowaniu statusu własności, w grudniu 2021 roku działka o powierzchni 459 m2 przy ul. Radzymińskiej 191 oraz działka o powierzchni 456 m2 przy ul. Radzymińskiej 193 zostały wystawione w przetargu na sprzedaż, pierwsza za cenę 635 tys. zł [5][6] i sprzedane.