Menolly Nowe Powiśle (ul. Wybrzeże Kościuszkowskie #45) to projekt, który powstał w pracowni Kuryłowicz & Associates we współpracy z architektem Konradem Hałasą [2]. Powstał w oparciu o wysokiej jakości materiały: granit, marmur, piaskowiec, egzotyczne drewno i szkło [5]. Są to dwa budynki mieszkalne z lokalami usługowymi w części parterowej, tereny zielone z placem zabaw, układ komunikacyjny i infrastruktura podziemna [9]. Budynek jest ogrodzony i wyposażony w ochronę oraz całodobową recepcję [1] w budynku portierni [9]. Działka zajmuje 14545 m2 [2]. Powierzchnia całkowita wynosi 58858 m2 [6]. Budynki mają 5-7 kondygnacji nadziemnych [6] oraz dwupoziomowy garaż podziemny na ponad 400 samochodów [5]. W inwestycji znajduje się 296 (295 [8], 298 [5], 308 [6]) mieszkań o powierzchniach od 45-180 m2. Na najwyższym piętrze znajdują się penthousy z przestronnymi tarasami [1]. Generalnym wykonawcą był Warbud [8]. Konstrukcje wykonało Buro Happold Polska [23].

Kompleks tworzą dwie niezależne od siebie budynki. Pierwszy ciągnie się wzdłuż Wybrzeża Kościuszkowskiego i składa się z pięciu segmentów: trzech wyższych i dwóch niższych, stanowiących łączniki. Drugi to wariant długiej oficyny. Budynki oddziela wewnętrzna, zadrzewiona strefa komunikacyjna, zwężająca się w kierunku ul. Lipowej i dająca perspektywę. W jej zamknięciu widać obrośniętą dzikim winem ścianę biblioteki uniwersyteckiej, a z drugiej strony ścianę kotłowni III dawnej elektrowni. Uliczka jest dostępna tylko dla mieszkańców, ale przez ażurowe ogrodzenie może ją oglądać każdy. Historycznym akcentem jest także niewielki schron. Mieszkania mają proste układy, są ustawne i widne nawet na parterach. Z lokali na wyższych piętrach rozciągają się widoki na Wisłę oraz na ogród na dachu BUW-u. Lokale mają dość ograniczone metraże i wysokość poniżej 2.8 metra [23].

Na wprost głównego wejścia do Centrum Nauki Kopernik stoi punkt wartowniczo-obserwacyjny. Jest to konstrukcja powojenna, tzw. naziemny punkt obserwacyjny (NPO) [17]. Przez wielu NPO jest niesłusznie uważany za bunkier z czasów II wojny światowej [21].

Obiekt pierwotnie stał bardziej na północ, na terenie osiedla. Deweloper postanowił go ocalić przed zagładą i przeniósł do narożnika inwestycji. Początkowo stanowisko miało służyć do obserwacji zagrożeń i potencjalnych ataków, gdyż wówczas rozpościerał się stąd świetny widok na drugą stronę Wisły. Pod konstrukcją obserwacyjną znajdowało się gazoszczelne pomieszczenie dla załogi o wymiarach 2x2 metry. Dwuosobowa załoga miała do dyspozycji telefon. W razie zagrożenia zgłaszała je do właściwego schronu na terenie elektrowni. Załoga zamykała się wówczas w środku, uszczelniała drzwi, a na terenie elektrowni ogłaszano alarm [17].

Ul. Lipowa jest dawną drogą jurydyki Stanisławów i została wytyczona w 1768 roku. Jej współczesną nazwę nadano w 1770 roku [16]. Ul. Dobra pojawiła się na mapie po raz pierwszy w 1740 roku, była wtedy drogą biegnącą po wysypisku śmieci i gruzu [19].

Na mapach do 1862 roku teren obecnego osiedla Nowe Powiśle stanowiły niezagospodarowane tereny zalewowe. Pierwsza zabudowa kwartału zaczęła pojawiać się od 1879 roku [18].

Rektyfikacja Warszawska

Na planie z 1981 roku przy skrzyżowaniu ul. Leszczyńskiej (numery #2 i #4) i ul. Dobrej (#48 i #50) znajdował się budynek w kształcie odwróconej litery F. Przed budynkiem znajdował się dziedziniec z fontanną. Był to kompleks Rektyfikacji Warszawskiej Polskiego Przemysłu Wódczanego. Kompleks powstał w latach 1887-1888 z inicjatywy Towarzystwa Warszawskiego Oczyszczania i Sprzedaży Spirytusu. W 1898 roku Towarzystwo zbudowało drugi zakład przy Ząbkowskiej, gdzie została przeniesiona produkcja [11]. Po przeniesieniu zakładu na Pragę, na ul. Dobrej nadal działała wytwórnia, albo przynajmniej dyrekcja wytwórni. Nazwa firmy w 1937 roku brzmiała Rektyfikacja Warszawska - Winkelhausen - Akwawit [14]. Zakład został częściowo zniszczony w 1939 roku. W czasie II wojny światowej w miejscu zabudowań powstały składy węgla dla elektrowni miejskiej [11]. Firma Polski Przemysł Wódczany Zakłady Przemysłowe Rektyfikacja Warszawska, Winkelhausen i Akwawit Spółka Akcyjna w Warszawie figurowała pod adresem ul. Dobra 48/50 jeszcze w 2013 roku [13]. Fragment Rektyfikacji Warszawskiej znajdował się również na terenie sąsiedniego bloku przy ul. Dobrej #54, gdzie również znajduje się poświęcony jej opis.

Przedwojenna ul. Dobra miała nawierzchnię z kostki bazaltowej. W 1922 roku pojechał nią pierwszy tramwaj elektryczny linii P, kursujący w pętli na trasie Powiśle - Nowe Miasto – Powiśle [19].

Na terenie obecnego osiedla w 1935 roku znajdowały się: Rektyfikacja Warszawska (ul. Dobra 48/50, ul. Leszczyńska 2/4) od południowego-zachodu, kompleks należący do betonowni miejskiej (ul. Lipowa #1a) od północnego-wschodu. Od południowego-wschodu, przy ul. Leszczyńskiej #2a, trwało wyburzanie kilku połączonych kamienic, w których miejscu już rok później znajdował się pusty plac.

Betonownia

Betonownia miejska przy ul. Lipowej 1a do 1922 roku znajdowała się w Zarządzie Wydziału Technicznego. W 1927 roku otrzymała prasę hydrauliczną do wyrobu płyt pod dużym ciśnieniem. Zatrudniano w niej wtedy trzy osoby personelu i trzy osoby służby. Od 1928 roku podobnie zaczęła podlegać Wydziałowi technicznemu [20]. Tworzyły ją: kamienica przy ul. Lipowej, budynek od ul. Radnej i główna hala od Wybrzeża Kościuszkowskiego. Główny kompleks betonowni znajdował się nieco dalej na północ.

Do 1945 roku teren kwartału został zrównany z ziemią. Zachowały się jedynie pojedyncze pozostałości po magazynach w części południowo-wschodniej oraz mury kamienicy przy ul. Lipowej 1a.

Na terenie utworzono magazyny i garaże w części centralnej i zachodniej oraz stację transformatorową w części wschodniej. Istniały bez zmian co najmniej od 1976 do 2001 roku.

W 2005 roku zostały wyburzone magazyny. Przeniesiono również punkt obserwacyjny na swoje obecne miejsce.

Projekt osiedla powstał w latach 2006-2007 [2]. Projekt wykonawczy zagospodarowania terenu przygotowała w 2008 roku pracownia Miostudio [10]. 5 września 2008 roku miała miejsce uroczystość wmurowania kamienia węgielnego. Dokonał tego ksiądz prałat Ryszard Kazimierz Lewandowski. Całość odbywała się przy akompaniamencie Królewskiej Orkiestry Symfonicznej i pokazie sztucznych ogni [5]. W 2009 roku powstało wygodne patio, dojścia do lokali, ogródki lokatorskie, schodki, murki, zieleń oraz mała architektura [10]. 26 Listopada 2010 roku zakończono prace. Imprezę poprowadził Piotr Gąsowski, a przemówieniem uroczystość uświetnił ambasador Irlandii w Polsce [7].

Osiedle miało być pierwszym etapem (inwestycja Nowe Powiśle była podzielona na dwa etapy). II faza Nowego Powiśla miała objąć restaurację historycznych budynków Elektrociepłowni Powiśle [4], jednak nie została zrealizowana. Teren dawnej elektrociepłowni Menolly sprzedała w 2012 roku firmie Hochtief Development Poland. Projekt architektoniczny II etapu powstał w pracowni APA Wojciechowski [3].

Menolly Nowe Powiśle było sprzedawane w boomie mieszkaniowym, przez co cena za 1 m2 najdroższych apartamentów przekraczała 40 tys. zł [21]. Tym samym osiedle jest uznawane za jedno z najdroższych w Warszawie.

W 2016 roku trwał remont przedwojennej kamienicy przy ul. Lipowa 1a. Do istniejącej części została dostawiona nadbudówka [15]. Elewacje odsłonięto na w marcu 2017 roku [22].