Architektura budynku Astoria Premium Offices przy ul. Przeskok #2 przyciąga uwagę przede wszystkim dzięki reprezentacyjnej, nowoczesnej fasadzie ze szkła, metalu i kamienia. Gmach został dopasowany do sąsiedniej, historycznej zabudowy przez lżejszy w wyrazie, podcięty, przeszklony parter. Fasada budynku od strony Pałacu Kultury i Nauki ma zaokrąglone naroża i większą powierzchnię szklaną, a zwieńczona jest glorietą. Tylną elewację tworzą kamienne ściany, rozczłonkowane rytmem prostokątnych, pionowych okien [15]. Zastosowane w budynku stropy aktywowane termicznie umożliwiają oszczędne ogrzewanie i chłodzenie [14]. Budynek uzyskał precertyfikat LEED na poziomie Gold [3]. Do środka prowadzą dwa reprezentacyjne hole wejściowe. Podziemny parking na blisko 100 miejsc postojowych umożliwia dogodny dojazd [19]. Obiekt jest zintegrowany z przestrzenią publiczną i można przez niego spokojnie przechodzić. Astorię charakteryzuje też zielony taras na 9-tym piętrze [2].

Powierzchnia całkowita jedenastokodygnacyjnego budynku wynosi 28000 m2, z czego 17600 m2 zajmuje powierzchnia biurowa, a 1400 m2 powierzchnia handlowa [3]. Inwestorem było Mayville Investments. Projekt wykonawczy stworzyło Biuro Projektów Kazimierski i Ryba [19]. Projekt architektoniczny jest autorstwa Epstein, a jego wykonawcą jest spółka Strabag Polska. Ma 45 metrów wysokości, dwie kondygnacje podziemne i od 7 (we wschodniej części) do 11 kondygnacji nadziemnych (w zachodniej części). Na parterze mieszczą się lokale handlowo-usługowe. Wartość inwestycji szacowana jest na 75 mln euro [3].

Nazwę ul. Przeskok nadała Komisja Brukowa w 1770 roku. Był to poręczny skrót między ul. Szpitalną a ul. Zgoda [8]. W 1790 roku był tu pusty plac tuż przy granicy zabudowy miejskiej.

Był tu też najprawdopodobniej cmentarz przy Szpitalu Dzieciątka Jezus, istniejący w latach 1757-1799 o powierzchni 0.13 ha lub 0.3 ha. Do dzisiaj zachował się monument, przeniesiony z dawnego szpitala w 1901 roku na dziedziniec kościoła Dzieciątka Jezus. Obelisk początkowo znajdował się w ogrodzie miejscowego kapelana na terenie cmentarza [23].

W 1872 roku większość działki nadal stanowił pusty plac. Do 1901 roku od północy sąsiadował ze Szpitalem Dzieciątka Jezus przy pl. Napoleona [22]. Za wysokim murem znajdował się jeden z pawilonów, mieszczący oddział psychicznie chorych [5]. W miejscu szpitala następnie przeprowadzono parcelację gruntów. W pasie, gdzie stoi biurowiec Astorii, zaplanowano kamienice o adresach Przeskok #2, Przeskok #4 i Przeskok #6 [22].

Trzy posesje utworzone wzdłuż parzystej strony ulicy kupił w 1899 roku Wiaczesław Strojnowski. Był typowym spekulantem i wkrótce sprzedał działki ówczesnemu developerowi, Majerowi vel Mordce Michałowi Kleinmanowi. Ten zabudował je w ciągu zaledwie kilku lat. Projektantem każdej z kamienic był inny uznany architekt. Dom pod nr 2 wzniesiony w 1900 roku u zbiegu ze Szpitalną zaprojektował Stefan Szyller. W latach międzywojennych mieściła się tu m.in. kawiarnia Warszawianka. Karol Kozłowski, twórca pobliskiego gmachu filharmonii, zaprojektował niezwykle efektowną czteropiętrową kamienicę na rogu ul. Zgoda i ul. Jasnej. Miała trzy elewacje frontowe o dwóch zaokrąglonych narożnikach i efektownej, eklektycznej dekoracji, m.in. z wplecionymi w nią motywami słoneczników. W pamięć zapadało opracowanie architektoniczne narożników z loggiami ujętymi po bokach kolumienkami i zwieńczonych szczytami. W 1903 roku pomiędzy tymi budynkami stanął kolejny obiekt o adresie Przeskok 4 [5].

Kamienica Przeskok 4

Secesyjna kamienica autorstwa Ludwika Panczakiewicza stanęła przy ul. Przeskok 4 kilka lat przed 1905 rokiem. Życzeniem właściciela, było wznieść dom czteropiętrowy. Ponieważ przepisy nie pozwalały budować domów, których wysokość byłaby większa od szerokości ulicy, otrzymał cofniętą fasadę [1], zwiększając w te sposób szerokość ulicy. Fasadę zwieńczyła efektowna attyka grzebieniowa ozdobiona maszkaronami [5]. Budynek mieścił na parterze sklepy i dwa małe mieszkania, a na następnych piętrach po dwa mieszkania (jedno ośmiopokojowe i jedno sześciopokojowe) z kuchniami, pokojami dla służby żeńskiej i męskiej, łazienkami, spiżarniami i klozetami. Wszystkie pomieszczenia były widne. Schody główne wyłożono marmurem karraryjskim. W budynku zainstalowano oświetlenie elektryczne i windę. Ponieważ na znacznej głębokości pod budynkiem znajdował się kanał miejski, zastosowano sztuczne fundamentowanie przy pomocy betonu z cementu, żwiru i piasku [1]. Od 1933 roku działał tu gabinet dentystyczny Towarzystwa Pomocy Dzieciom i Młodzieży Polskiej z Kresów, prowadzony przez jego dwie wychowanki [4]. Budynek został poważnie uszkodzony w czasie Powstania Warszawskiego [1].

Pod adresem Szpitalna 7 róg Przeskok 2 był słynny sklep Jana Siudeckiego dla artystów. Sklep zajmował parter i suterynę. Na dole były materiały bardziej specjalistyczne [5].

Bar Styl

W kamienicy przy Przeskok 4 w latach międzywojennych działał bar Styl. Był niezbyt wielki. Na lewo od wejścia znajdował się bar, dalej cztery loże o miękkich siedzeniach. W głębi było wyjście wiodące na podwórko. W lokalu przygrywała gościom orkiestra złożona ze skrzypka Kazimierza Kamińskiego i akompaniującego mu Brunona Kubika. Od 1938 roku właścicielami Stylu byli Wacław Bieńkowski oraz Zygmunt Konopczyński. Duszą baru była Lucyna Konopczyńska, która utrzymywała w porządku cały interes. Bar upodobali sobie politycy i członkowie rządu, którzy chętnie wpadali tu na śniadanie. Od świtu polowali tu na nich dziennikarze pobliskich redakcji. Mieszkańcem kamienicy był przed 1939 rokiem działacz żydowski Noach Przyłucki [5].

W 1939 roku bar Styl stał się miejscem spotkań świata artystycznego. W razie łapanki zawsze można było uciec przez tylne wyjście. W czasie okupacji spotkać można było tu Leona Schillera, Walerego Goetla, Stanisława Dygata, Ludwika Solskiego, Adolfa Nowaczyńskiego, Rafała Pragę, Zbigniewa Mitznera czy generała Bora Komorowskiego. Właściciele często udzielali najbiedniejszym kredytu, który potem był anulowany [5].

W ogromnym sklepie papieru Siudeckiego od początku Powstania znajdowała się jednoosobowa redakcja pisma „Warszawa Walczy”, prowadzonego przez Sławomira Dunin-Borkowskiego. Siudecki miał w podziemiu ogromne magazyny papieru [20].

Po wojnie cała północna pierzeja ul. Przeskok została zburzona [8], mimo, że kamienica pod nr 4 została oznaczona jako budynek przeznaczony do częściowej odbudowy [5].

W 1962 roku wybudowano w miejscu kamienic pawilon meblowy na zlecenie Ministerstwa Handlu Wewnętrznego [3]. W pawilonie sprzedawano meble importowane z NRD czy Jugosławii [5]. Zaprojektowany został przez Henryka Borowego i Andrzeja Kocięckiego. Został usytuowany na osi Pałacu Kultury i Nauki. Od początku miał charakter tymczasowy [12]. Pawilon początkowo miał jedno wielkie pomieszczenie dzielone parawanami, pozwalające na wyeksponowanie mebli [18]. Była to architektura transparentna, nastawiona na sprzedaż nowoczesnych produktów [10]. Stalowa konstrukcja powstała na podstawie projektu wyłonionego w konkursie Stowarzyszenia Architektów Polskich (brały w nim udział również zespoły: Ihnatowicz-Sołtan oraz Furman-Robaczyński-Stępiński [10]). Pawilon dzięki dużym przeszkleniom wyglądał lekko i przejrzyście (jednak sprawiał wrażenie bardziej ciężkiego niż inne pawilony z tamtych lat [12]). Ukośny dach przed wejściem od strony Szpitalnej dodawał mu wyrazu i zadziorności. Widać go w filmie Stanisława Barei „Małżeństwo z rozsądku" z 1966 roku [17].

Stopniowo wnętrze pawilonu podzielono, wprowadzili się nowi najemcy, a miejsce użytkowego designu zajęły frytki i kebab [18], bubble-tea czy automaty do gier hazardowych [10]. W latach 90-tych XX wieku budynek zniknął za parawanem reklam i billboardów. Piętrzyły się, wzajemnie się zasłaniając [17].

Patronem ulicy po północnej stronie pawilonu, na przedłużeniu ul. Górskiego i ul. Złotej, był Władysław Kniewski. Po jego dekomunizacji w latach 90-tych XX wieku ten fragment ulicy przyjęło się określać również Przeskokiem. Okazuje się jednak, że formalnie pozostał bezimienny [8].

Powstawały liczne projekty na zagospodarowanie terenu (pracowni Fiszer Atelier 41 czy Janusza Klikowicza), m.in. 90- i 180-metrowe wieże. Sprzeciwił się temu w 2004 roku generalny konserwator zabytków [21].

W pawilonie znajdował się Butiklub o 400 metrowej powierzchni, możliwej do podzielenia na dwie niezależne części. Dysponował dwoma barami, 250 m2 parkietu [11]. Były tu lubiany klub Cząstki Elementarne, czy hinduska restauracja Bollywood Lounge. W 2013 roku straż pożarna uznała obiekt za nienadający się do użytku, nakazała zamknięcie i rozbiórkę budynku i w tym samym roku pawilon zniknął [13].

Firma Centro-tel, która była właścicielem pawilonu, dostała zgodę na budowę biurowca na podstawie projektu opracowanego przez pracownię Stanisława Fiszera (Projekty zamienne Kikowski Architekci oraz Epstein [19]). Miał to być biurowiec z usługowym parterem [17]. Budowa budynku wystartowała jesienią 2013 roku, a zakończyła się w lipcu 2016 roku [3]. W maju 2015 roku odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego. Wykonawcą budowy jest Strabag Real Estate. To pierwszy projekt tej spółki w naszym kraju [2].