Kamienica Józefa Flatta (ul. Dobra #7) w momencie budowy otrzymała detal w stylu cesarza Napoleona. Nad wejściem znajdowało się eliptyczne okienko (wole oko) ujęte w delikatne, sztukatorskie obramienie. Poniżej okien zwisały klasycystyczne festony. Budynek miał cztery piętra, wysoki parter i suterenę ze sklepami. Układ przestrzenny (zamiast bramy na osi i podwórka studni pośrodku posesji tuż za domem frontowym znalazła się oficyna, a całość w rzucie przypominała literę T) różnił się od tego, jaki stosowano w Warszawie, natomiast był wówczas chętnie stosowany w Niemczech. Kamienica miała jedną klatkę schodową o stromych, drewnianych schodach i około 30 mieszkań. Mieszkania były jedno- i dwupokojowe, każde z własną ubikacją bez łazienek. Wiele mieszkań (35-50%) było wilgotnych. Podest klatki schodowej wyłożony był czarno-białą posadzką. Dom początkowo miał oświetlenie gazowe, później mieszkańcy indywidualnie zakładali oświetlenie elektryczne. Liczniki gazowe uruchamiane były na monetę, aby włączyć gaz, trzeba było wrzucić dwie kopiejki [1].

Kamienica jest obecnie wpisana do rejestru zabytków [5].

W XVIII wieku na terenie posesji znajdowały się sady.

Dom zbudowano w 1913 roku, gdy świętowano rocznice związane z wojnami napoleońskimi. Jej właścicielem był Niemiec Józef Flatau [1].

Wśród mieszkańców dominowali rzemieślnicy i robotnicy. Nie było lokalu zajętego tylko przez jedną rodzinę, wszędzie mieszkali sublokatorzy (przykładowo w jednym z dwupokojowych mieszkań egzystowało pięć osób rodziny i dwóch sublokatorów) [1].

Mieszkali tu m.in. rodzina żydowska Monkobyckich, p. Głowacka, żyjąca na kocią łapę z profesorem. W suterenie mieściły się sklepiki i warsztaty. W niewielkim pomieszczeniu, do którego schodziło się po siedmiu schodkach, pracował i mieszkał szewc pan Deczyk. Sypiał na łóżku odgrodzonym od warsztatu szafą. Pewnego dnia, gdy żona poszła na zakupy, powiesił się w szafie, udało się jednak go odratować. W innej suterenie mieścił się sklep spożywczy Jędrzejewskich. Poza artykułami spożywczymi można było tu kupić papierosy, zapałki, gilzy [1].

Po II wojnie światowej zostały skute skromne dekoracje [1].

Ponieważ mieszkańcy nie chcieli płacić czynszów, stan kamienicy się pogarszał. Po transformacji ustrojowej mieszkania otrzymywali tu ludzie wysiedlani z innych kwaterunkowych mieszkań, m.in. mieszkańcy domków na Jazdowie czy z oficyny kamienicy przy ul. Marszałkowskiej 60 [3].

W latach 2005 [4] - 2011 wykonano remont budynku, remont nawierzchni i zagospodarowanie terenu podwórka [2]. Całość pochłonęła 5.4 mln zł. Dodano w mieszkaniach łazienki, zamontowano ogrzewanie, ciepłą wodę. Pięć mieszkań dostosowano do osób niepełnosprawnych, np. zamontowano specjalne wanny otwierane z boku. Ponadto znalazło się dwadzieścia innych mieszkań i osiem lokali użytkowych (siedem na parterze w suterenie oraz lokal na poddaszu, bardzo dobrze doświetlony oknami dachowymi). Budynek otrzymał jasną elewację i nową klatkę schodową z windą. Winda ma dziesięć przystanków, bo zatrzymuje się też na półpiętrach. Od podwórka zamontowano podjazd dla osób na wózkach [4]. Nie zadbano jednak o osuszenie budynku i izolację wilgotnościową [3].