Park zajmuje 2.7 ha [1]. Główne wejście znajduje się od strony ul. Puławskiej, pozostałe od ul. Krasickiego, ul. Odyńca i ul. Ursynowskiej. Centralną oś kompozycji tworzy aleja główna z układem prostokątnych wnętrz parkowych położonych po obu jej stronach. Wyróżniającym się elementem kompozycji jest szeroka, owalna aleja kasztanowcowa we wschodniej części parku. Przecięcie alei głównej z aleją poprzeczną zaakcentowane jest fontanną. Symetrycznie, po obu stronach alei głównej usytuowane są: pomnik Powstańców Mokotowa – żołnierzy AK pułku „Baszta” i plac zabaw dla dzieci [3] z piankową nawierzchnią [5]. Park jest ogrodzony, posiada ochronę i darmową publiczną toaletę. Park utrzymany jest w stylu modernistycznym. Obecny układ kompozycyjny parku w obrębie współczesnych granic nie uległ większym zmianom w stosunku do formy przedwojennej [3]. Rosną tu kaliny sztywnolistne, różaneczniki, mahonie, ogniki szkarłatne, zimozielone kobierce z runianki japońskiej, barwinka pospolitego, trzmielin oraz bluszczu pospolitego [20]. W parku obowiązuje zakaz jazdy rowerem [10] oraz wchodzenia na tereny zielone.

Przez wiele lat przy wejściu od ul. Puławskiej znajdowało się tzw. Mysiadło, gdzie można było kupić świeże warzywa, owoce i kwiaty. W południowej części parku znajduje się ogródek restauracyjny, a na rogu ul. Ursynowskiej i ul. Puławskiej kwiaciarnia [16].

W momencie założenia park otrzymał za patrona gen. Gustawa Orlicz-Dreszera i nazywany był potocznie Parkiem Dreszera [1]. Uchwałą z marca 1951 roku (zapewne z powodów politycznych) zmieniono nazwę na Park Mokotowski. Nazwa się nie przyjęła, wzmianki o Parku Dreszera pojawiały się w tekstach Tyrmanda, Kisiela, czy Wiecha [4], przedwojennej nazwy używano też powszechnie [1]. 31 stycznia 2012 roku przywrócono nazwę Parku Gen. Gustawa Orlicz-Dreszera [4].

Pomnik Mokotów Walczący 1944

Od 1985 roku w parku znajduje się pomnik Mokotów Walczący 1944, upamiętniający uczestników Powstania Warszawskiego na Mokotowie [7]. Walki Powstańców trwały tutaj do 27 września [13]. Jest to olbrzymi, pęknięty na pół głaz narzutowy wydobyty w trakcie budowy metra. Pośrodku znajduje się Kotwica, symbol Polski walczącej [7]. Głaz powstał granitoidu szaroróżowego i jest pomnikiem przyrody [18].

W 1856 roku w miejscu obecnej głównej alei prowadziła droga narolna.

Punkt oporu Odyńca (M-Cze)

Fort M-Cze (М-Ч, Fort Odyńca) to punkt oporu pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa [2]. Był ziemnym pięciobokiem otoczonym fosą. Posiadał stanowiska artyleryjskie strzegące kierunku południowego [19] (obrona wzdłuż szosy Puławskiej). Był obiektem o powierzchni w obrysie wałów wynoszącej 1.1 ha. Szerokość frontu wynosiła 250 m, a długość 100 m. Centrum fortu znajdowało się na terenie parku, ok. 500 m na zachód od dzisiejszej ul. Puławskiej [17].

Był jednym z sześciu punktów oporu, wzniesionych w twierdzy w ramach jej pierwszej modernizacji w latach 1889-1892. Po 1909 roku w ramach likwidacji twierdzy został rozbrojony [2]. Fizyczna likwidacja obiektu oraz kilkuset metrów wałów ciągnących się w kierunku fortu Mokotów, nastąpiła w latach 20-tych XX wieku, kiedy władze miejskie zdecydowały się utworzyć tu park [17]. Wtedy też drogę wokół fortu zwaną "Na bateryjce" (nazwa pochodziła od baterii dział) przemianowano na ul. Czeczota [2].

Park został założony z inicjatywy ówczesnego prezydenta Warszawy, Stefana Starzyńskiego. Nazwany został na cześć polskiego generała Gustawa Orlicz-Dreszera, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej [1], który zginął w katastrofie samolotowej w 1936 roku [3] pod Gdynią-Orłowem [8]. Park założono według projektu inż. Zygmunta Hellwiga. Otwarcia i nadania imienia dokonano 26 czerwca 1938 roku [3]. Uroczystość była związana z Dniami Morza, organizowanymi przez Ligę Morską i Kolonialną. Równolegle do ul. Ursynowskiej wytyczono ul. Odyńca, która gdyby istniała wcześniej [8], biegłaby wzdłuż frontu fortu M-Tsche i linii jego wałów [15].

Park miał ciągnąć się do ul. Krasickiego i ul. Wołoskiej [8]. Zachodnia część zniwelowanego pasa fortyfikacji przeznaczona została na ogród jordanowski [17], planowano też zlikwidować ogródki działkowe [8]. Wybuch II wojny światowej przeszkodził w realizacji tych planów. Ogród Jordanowski powstał dopiero po wojnie [8], ogródki zaś istnieją nadal.

W okresie II wojny światowej park został doszczętnie zniszczony, a drzewa zostały wycięte na opał [1].

W czasie Powstania Warszawskiego toczyły się w tym rejonie zacięte walki. Obszar ten był jednym z największych tymczasowych cmentarzy [3], być może największym [12]. Po wojnie ciała ekshumowano i przywrócono pierwotny wygląd parku [1].

Po zniszczeniach wojennych park zrewitalizowano w 1951 roku [3].

W 1985 roku ustawiono pomnik Mokotów Walczący 1944 [1].

Park został wpisany do rejestru zabytków 12 marca 1989 roku pod numerem 1238 [3].

Między 2001 i 2005 rokiem powstał obecny plac zabaw i piaskownica [6].

W miesiącach styczeń-lipiec 2007 trwała kompleksowa rewitalizacja parku. Miała na celu odtworzenie pierwotnego założenia przestrzennego oraz ustawienie przy wejściu od ul. Puławskiej pomnika gen. Gustawa Orlicza-Dreszera, a z drugiej strony parku fontanny. Cokół pod pomnik generała stanął w zachodniej części, ale pomnika do tej pory brak. Park został ogrodzony i doświetlony. W południowej części parku powstał się ogródek restauracyjny [1]. Pojawiły się nowe ławki i szersze alejki, toaleta publiczna i więcej roślin. Prace kosztowały dzielnicę 6 mln złotych [9].

Latem w parku odbywają się koncerty jazzowe [14], a w sierpniu uroczystości obchodów wybuchu Powstania Warszawskiego przy pomniku Mokotów walczący 1944 [12].